Schuld, Liefde en Hartzeer

Wat bewoog een man als Paulus om de wereld in te trekken teneinde zoveel mogelijk mensen te vertellen over het Goede Nieuws dat God in Christus Jezus de wereld heeft verlost? Zijn er specifieke motieven te vinden en kan ik daar vandaag wat van leren? Zonder er meteen een blauwdruk uit te willen distilleren of het te zien als een filosofische/theologische onderbouwing of zelfs wetmatigheid, stuit ik op drie motieven die bij Paulus boven andere bestaande motieven uitstijgen.

SCHULD
U mag gerust weten, broeders en zusters, dat ik meermalen van plan ben geweest u te bezoeken, maar tot nu toe kwam er telkens iets tussen. Net als bij de andere volken wilde ik ook bij u een aantal mensen voor het geloof winnen. Want ik heb een verplichting tegenover volken met beschaving en volken zonder beschaving, tegenover mensen met kennis en mensen zonder kennis. Vandaar die sterke drang in mij om ook u, in Rome, het evangelie te brengen (Romeinen 1:13-15). (Hiernaast: Paulus volgens Rembrandt)

Jezus heeft de opdracht bij hem (en ons) neergelegd en het volgen van Hem impliceert, discipelschap impliceert de verkondiging van het evangelie en het maken van discipelen. Het is geen optie.

Paulus ziet het als een morele plicht; als ik de weg van A naar B weet en weet dat er velen zoekend zijn naar B heb ik de morele plicht om de weg uit te leggen. Schuld betekent 'bij een ander in het krijt staan'.

Door God aangesteld als apostel onder de heidenen had hij een verplichting om in Rome het evangelie te verkondigen. Hij wilde deze verplichting eerder nakomen maar werd verhinderd door de Heer. Er was zoveel te doen in Klein Azië dat hij niet onmiddellijk naar Rome kon gaan..

Wat werkt het besef van deze “schuld” uit? Deze schuld is de motivatie om te gaan (vandaar mijn bereidheid om ook u te Rome het evangelie te brengen (15).

LIEFDE
Omdat we weten dat we ontzag moeten hebben voor de Heer, proberen we de mensen te overtuigen. Voor God zijn we een open boek, maar hopelijk ook voor u, als u bij uw geweten te rade gaat. Niet dat we onszelf opnieuw bij u aanbevelen; nee, we geven u juist de gelegenheid met recht trots op ons te zijn. Dan kunt u hen van antwoord dienen die zich laten voorstaan op uiterlijkheden en niet op wat een mens innerlijk waard is. Als we in vervoering zijn, dan was het voor God; maar als we verstandig zijn, dan is het voor u. Want we zijn gegrepen door de liefde van Christus, omdat wij hebben ingezien dat één mens gestorven is voor allen. Daaruit volgt dat allen zijn gestorven. En hij stierf voor allen met de bedoeling dat zij die leven, niet langer voor zichzelf leven maar voor hem die voor hen is gestorven en door God is opgewekt (2 Korintiërs 5: 11).

De liefde die Paulus dringt is het gevolg van een diepe overtuiging. De overtuiging dat een voor allen gestorven is.
We denken wel dat liefde de onderliggende emotie of het onderliggende motief is om het evangelie te verkondigen maar Paulus maakt duidelijk dat ook de liefde die hem beweegt ergens vandaan komt. Wij leggen liefde te vaak uit als een gevoel en als de liefde ontbreekt, zo zeggen we, kunnen we beter niets doen omdat het dan waardeloos is. Paulus draait in gedachten het filmpje nog eens af waarin te zien is hoe God zijn eigen zoon gaf terwijl wij met z'n allen stonden te joelen en te krijsen "kruisigt Hem, kruisigt Hem." Het is deze daad van liefde die Paulus drong; een daad van God die buiten onze gevoelens, opinies en raadpleging of goedkeuring plaatsvond.

De Bijbel maakt leert dat liefde en geven elkaars synoniemen zijn (Gal 2:20 leef ik door het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zich voor mij heeft overgegeven). Liefde uit zich in overgave en niet in mooie woorden of goede bedoelingen.

HARTZEER/KWELLING
Omdat ik verbonden ben met Christus, spreek ik de waarheid, ik lieg niet: de heilige Geest bevestigt het door de stem van mijn geweten. 2 Er is iets dat me erg verdrietig maakt en me onophoudelijk kwelt: 3 het lot van mijn volk, mijn natuurlijke verwanten. Ik zou wensen, vervloekt te worden en van Christus gescheiden te zijn, als ik ze daarmee kon helpen (Romeinen 9:1-3).

Deze gaat best wel ver. Ik weet niet of ik dit Paulus na kan zeggen en het herinnert me aan een ander verhaal in de Bijbel. Wanneer God besluit om Israël uit te roeien vanwege haar voortdurende en herhaaldelijke koppigheid, springt Mozes op de bres (Ex.32). Hij bidt en pleit waarbij hij God eraan herinnert dat het toch het volk is dat Hij heeft uitgekozen. Het gevolg is dat God van gedachten veranderd. Dat op zich is een ontzagwekkende gedachte; de mens die Gods hart zoekt en in staat is om dat hart van God te bewegen. Twee mannen die bereid waren om hun namen uit het Levensboek gegomd te zien, als dat tot de redding van anderen zou leiden!

Ik heb vandaag voldoende om eens flink over na te denken en mijn eigen motieven te onderzoeken.