Ter voorbereiding op mijn preek in Nieuw-Lekkerland (aanstaande zondag om 13.30) ben ik Doelgericht Samenleven aan het lezen. Het is een bijzonder appelerend boek en Rick Warren heeft er alles aan gedaan om de lezer te voorzien van allerlei praktische en nuttige tips die het "samen" gestalte geven en versterken. Ik ben wel een liefhebber van theologie die zich naar het praktische vertaalt maar waarom bekruipt me dan toch zo'n onbestemd gevoel bij het lezen?
Het zit in de voorwaardelijkheid die Warren creëert. Een voorbeeld: "Als we niet delen, weerhouden we de gelovige gemeenschap ervan de volle zegeningen van God te ervaren" (Rick Warren, Doelgericht Samen Leven, 2006, 133) Met andere woorden, als iemand binnen de gelovige gemeenschap de volle zegening van God niet meent te ervaren, wiens schuld is dat dan? Misschien is het wel mijn schuld omdat ik toch nog iets meer had moeten geven. Of, als ik het niet ben, wie is dan de boosdoener die een obstakel tot het ontvangen van de volle zegening is? Gaan we dan loten en wie aan het kortste eind trekt moet bijbetalen?
Maar wat bedoelt Warren met "de volle zegening?" Hoe ziet dat eruit? Hoe voelt dat? Wanneer weet ik of de zegening vol is?
Persoonlijk voel ik me best wel vol, hetgeen overigens een zeer subjectief iets is en afhankelijk van vele factioren, maar ik heb altijd het idee dat het nog wel wat voller kan en nu ben ik me af gaan vragen wie in mijn omgeving nog aan krenterigheid lijdt.
Wollig taakgebruik en vreemde definities zetten je in ieder geval aan het denken: "Nederigheid houdt simpelweg in dat we zuiver en zonder vooroordelen onze sterke en zwakke punten kunnen inschatten (137)." Wel een heel vreemde definitie! De gedachten dat een zuivere en onbevooroordeelde inschatting van eigen sterke en zwakke punten mogelijk zou zijn gaat wel erg ver. Hoe kom ik op een punt in mijn leven dat ik dat allemaal zuiver en onbevooroordeeld kan doen? Is het niet zo dat iedereen, altijd en overal, zichzelf en anderen in toch enigzins door besmette lenzen ziet?
Ik verwacht niet dat de gemiddelde lezer net zo kritisch boeken leest als ik en dat men er snel doorheen leest en overgaat tot het samen nadenken over de vraag hoe dat Samen Leven gestalte krijgt en wat mij in de weg staat om me aan dat Samen Leven te kunnen geven.
Overigens is het van belang dat we nadenken over de vraag wat het betekent om een gemeenschap van gelovigen te zijn. In ons individualische Westen zijn we het idee en de praktijk van "gemeenschap" al heel lang kwijt. Echt samen vindt je bijna nergens meer. Daarom is deze oefening van veertig dagen doelgericht Samen Leven van belang.
Doelgericht Samenleven is helemaal niet voor jouw type geschreven! Trouwens, bijbels Hebreeuws denken onderwerpt zich ook al niet aan onze logica. Je moet redeneringen niet omdraaien, dus als iemand de volle zegen niet ervaart dan .... Als B ten gevolge van A is, betekent het niet, dat het ontbreken van B komt door het ontbreken van A. Het is toch logisch dat als ik bij jou een rotopmerking plaats, jij niet echt gezegend ben? Met nederigheid evenzo, je hebt het wel een beetje nodig om jezelf eerlijk te bekijken, maar het betekent niet dat dat bekijken volkomen zuiver is.
BeantwoordenVerwijderenOf ben ik nou dom? Er zijn gelukkig meerdere definities van dom!
Overigens vandaag weer een christelijke voorbeeld van 'echt samen' gezien, dat het woord 'bijna' terecht maakt.