Stilte gezocht

Het is wonderlijk wat stilte met een mens doet. De tijd lijkt te vertragen en het ontbreken van stimuli die de zintuigen prikkelen maakt dat je geoncentreerder kunt werken. De wat stille groep bepaalt me bij de hoeveelheid geluid die ik produceer. Om de vijf sessies van 90 minuten niet te beperken tot al te lange monologen laat is deelnemers regelmatig in kleine groepjes werken. De laatste sessie van vandaag wordt aan de hand van enkele simpele instrucies individueel in het bos doorgebracht. Vanavond rond het kampvuur zal er worden gerapporteerd. Ik welke zin heb je je beeld van God bij moeten stellen? Wat meen je van God te hebben gehoord en hoe kun je weten of God wel of niet tot je heeft gesproken? Hoe ziet een leven tot Zijn eer eruit? Deze en andere vragen zullen de revue passeren en als deelnemers zich veilig genoeg voelen zullen ze ook vertellen over hun grootste innerlijke worsteling. Dat, en gebed voor elkaar werkt bevrijdend. Opnieuw voel ik me bijzonder bevoorrecht om een dergelijk weekend in zo'n bijzondere omgeving te mogen leiden. Morgen nog twee laatste sessies en dan weer naar huis.