30 april 2007

Terug in de bewoonde wereld

Wel, het heeft even een paar dagen geduurd maar hier zijn we dan weer. “We”, want Martha en ik zijn samen. Ze ziet het niet zitten om te bloggen dus is het toch weer mijn verhaal.
Winterton is een van de dorpjes in de uitlopers van de Drakensberg. Ik heb zelden een mooiere omgeving gezien. Tolkien heeft zich door de Drakensberg laten inspireren toen hij zijn wereld creëerde.
Ik heb de boeken gelezen en de films gezien en het is waar, je kunt hier bij wijze van spreken de hoofdrolspelers in het verhaal zien rondlopen. De uitzichten zijn fenomenaal.
Onderaan de blog wat foto’s.

We hebben een paar dagen rust. Morgen, zondag, spreek ik om 09.00 in een kerkdienst in de bergen .
Het is een bijzondere gelegenheid waar honderden gelovigen uit de omgeving bijeenkomen, samen avondmaal vieren. Ik vind het een voorrecht om daar te mogen spreken.
Na afloop reizen we door naar Johannesburg.
We verblijven hier in de pastorie van de Nederduits Gereformeerde kerk. Gerhard en Elna Louw zijn bijzonder gastvrij en ze hebben drie schatten van kinderen. De internetverbinding is zo belabberd dat het me niet lukt om m’n blog te posten. Dat moet nu wachten tot we in een ietwat technologischere omgeving zijn.

De zes kerken in Winterton doen veel samen en er is een bijzondere eenheid onder de gelovigen.

Vandaag is Martha jarig en we gaan dat zometeen in de bergen vieren met een brunch.
Martha 45 jaar, zaterdag 28 april.

Maandag, Johannesburg, Bryanston

De preek in de bergen ging prima. Dit soort bijeenkomsten waar gelovigen uit diverse kerken bij elkaar komen levert eigenlijk altijd extra werk op. Een man kwam na afloop naar me toe en vroeg ik open stond voor een uitnodiging om volgend jaar tijdens hun zendingsweekend te komen spreken. Een vrouw die jeugdwerk in een kerk in Durban doet vroeg me of onze mensen haar zouden kunnen helpen bij het jongerenwerk. Een dominee en theoloog die 25 jaar lang met Beyers Naudee heeft gewerkt (een voorvechter voor de afschaffing van apartheid) nodigt ons uit op de koffie in Pretoria om door te praten over discipelschap.
Vanmorgen zat ik na te denken over hoeveel namen ik de afgelopen tien dagen aan m’n netwerk heb toegevoegd. Ik realiseer me dat het voor een “rustige” trip toch een aanzienlijk aantal is. Ik kom uit op ongeveer dertig namen. Als ik daar de namen aan toevoeg van kennissen en vrienden die we opzoeken en/of waar we bij verblijven, kun je dat aantal wel verdubbelen.
Ik begin een beetje te begrijpen waarom Martha altijd min of meer uitgeput raakt, ook al doen we “niets”; mensen, mensen, mensen.

Vrijwel al deze mensen zijn wonderen van Gods genade, voorbeelden van de transformerende kracht van het Evangelie en ik weet me bijzonder bevoorrecht om ze allemaal te mogen kennen.

Zometeen gaan we Johannesburg in om het apartheidsmuseum te bezoeken.









Martha op haar verjaardag 28 april. Een verjaardag met een onvergetelijk uitzicht!!




26 april 2007

FF snel

Gisteren op een Zulu bijbelschool gesproken. Man, kunnen die mensen zingen. Alles wat wij doen in onze witte kerken is daarbij vergeleken slechts een poging tot...

Daarna een volle dag met het opzoeken van een dierbare vriendin die door een zeer moielijke tijd is gegaan de afgelopen jaren. Goed om te zien dat het stukkejn beter met haar gaat.
Daarnaar door de mist en het duister weer terug naar Pietermaritzburg.

Vandaag wordt het een ren en vlieg dag. 08.00 auto ophalen. 09.30 Koffie met Gert en Martha van Kooten, daarna naar Winterton waar om 16.00 een vergadering is met allen die een rol spelen in de dienst van aanstaande zondag.Dat schijnt nogal een (jaarlijkse) happening te zijn. Google "Music in the mountains, drakenbergs boys choir" en je komt heel wat tegen.
Daarna hopen we drie dagen te relaxen, wandelen enz..

Moet gaan. Ik zal vragen of Martha de komende twee/drie blogs wil schrijven.
Dank voor bidden!

24 april 2007

Martha en Aanbidding...

De jongeman die de samenzang begeleidde (eigenlijk mag ik dat niet meer zeggen en moet het zijn: de jongeman die de aanbiddingsdienst leidde) kon er maar geen genoeg van krijgen en ik begon de indruk te krijgen dat hij liever niet had dat er een spreker de Bijbel zou openen. Het liefst zou hij het hele uur hebben volgezongen maar na veertig minuten zette hij met moeite z’n gitaar weg zodat er nog een krappe twintig minuten voor mij overbleef.
Welkom in mijn wereld waar men gelooft dat als je je boodschap niet in vijftien minuten kan brengen, de boodschap niet de moeite waard is. Ik zou daar tegenin willen brengen dat we niet eerst elk lied 75 keer hoeven te herhalen en dat, als we 75 keer “Ik hou van U” hebben gezongen, God het wel zo’n beetje gehoord heeft! Misschien zou God zeggen “Ik heb nu wel gehoord dat je van me houdt, als je het nu eens gaat doen….”

Kan het zijn dat we uit balans raken met onze nieuwe ontdekkingen en praktijken aangaande “aanbidding”? Ik begin te dromen van een kerk waar voor de verandering niet gezongen wordt, we aan tafeltjes zitten, koffie, thee, limonade en/of een pilsje worst geserveerd en er een goed stuk onderwijs wordt gegeven waar je maandag wat mee kan.

Na afloop terug gereden naar huize Rabe en vandaar naar Durban gereden om Martha op te halen. Het vliegtuig was op tijd en we zijn weer herenigd! Na bijna 24 uur in de weer te zijn geweest ziet ze er toch fris uit. Ze ziet er gewoon altijd goed uit.
Gezellig samen geluncht en bijgepraat en nu zitten we met Pieter en Larencia op de stoep (veranda) en gaan zometeen eten. De krekels laten horen dat ze er zijn, op de achtergrond het verkeer van Pietermaritzurg en nu het vooruitzicht op een heerlijke maaltijd. Naast me zit Martha en toen we zojuist naar huis belden was alles in orde.
Er zijn van die dagen dat het leven gewoon helemaal goed is…….

23 april 2007

In Pietermaritzburg

Zo’n tachtig bijbelschoolstudenten luisterden naar een verhaal over Gods koninkrijk en hoe Hij ons inschakelt bij de bouw van dat koninkrijk. Het is in grote mate een onzichtbaar gebeuren omdat het bestaat uit mensen die Gods regering erkennen, zeg maar het koningschap van Jezus erkennen. En die regering is echt en veranderd levens.
Op mijn oproep om alles te geven voor die regering van Christus ging ongeveer de helt van de aanwezigen in. Na afloop kwam Dirk Debruyn naar me toe en ik realiseerde me al gauw dat het belangrijk is om een poosje met Dirk op te trekken. Het zou me niet verbazen om Dirk binnenkort ergens in de OM wereld tegen te komen.
Daarna ene ontmoeting met het OM team in Durban en vervolgens door naar Pietermaritzburg. Zomaar drie nachten in hetzelfde bed!

Nog even met Martha gebeld die op het punt stond om naar Schiphol te vertrekken. Als alles goed gaat zie ik haar morgen om 12.30 in Durban. Als het mooi weer is gaan we naar het strand. Is het weer wat minder dan gaan we wandelen.

Morgenochtend om 09.00 vul ik een uur op een bijbelschool in Pietermaritzburg.
Hier in huize Rabe is het een komen en gaan van mensen. In de namiddag kwamen er drie mensen langs die geïnteresseerd zijn in OM. Met hen gepraat en gebeden.

Al met al een rustige dag.

Vanmorgen in 1 Timoteus 2 over “de vrouw” gelezen. Het blijft een ingewikkelde passage. Niet zozeer wat Paulus zegt over de vrouw maar vooral zijn motivatie erachter. De vrouw zou moeten zwijgen omdat 1) Adam eerst is geschapen en 2) de vrouw toegaf aan de verleiding. Dat laatste is met name interessant omdat overal elders in het NT Adam als schuldige wordt aangewezen. Hier ben ik voorlopig niet op uitgedacht en gestudeerd.
Vanavond wil ik vroeg naar bed. Lekker een boek lezen.

Een dag in Durban

Ongeveer 15 Indiase jongeren kijken me achterdochtig aan. Wie is die onbekende man uit Nederland en wat heeft hij te zeggen? Ik doe ongeveer 40 minuten m’n best om over de echte dingen van het leven te praten en betrek ze er zoveel mogelijk bij. Deze jongeren zijn zo traditioneel dat het enige dat ik te horen krijg een heleboel jargon is. Doorvragen, Jan, doorvragen. Sommigen kunnen er niet tegen en reageren geïrriteerd. Dat klinkt al een stuk echter!
Vanmorgen in de kerk van de Nazarener gesproken (100% Indiaas). De kerk heeft momenteel geen voorganger en de mensen zijn zo voorganger afhankelijk dat ze als het ware stil zijn komen te staan. Ze zijn als de dood om dood te gaan wat er is geen dominee die de begrafenis kan leiden…
Daarna bij een echtpaar wezen barbecuen (Braai). Na m’n derde stuk vlees ben ik in slaap gevallen. Dat moet haast wel. Ik was in een gesprek verwikkeld en deed m’n ogen heel eventjes dicht. Toen ik ze (voor m’n gevoel) na een tel of twee open deed was het gesprek afgelopen en iedereen weg. Ik had even nodig om me opnieuw te oriënteren.
Vanavond in een Presbyteriaanse kerk gesproken. Dat was echt een genot. Absoluut niet wat je van een traditionele kerk zou verwachten. Wat een boel leven!
Nu ga ik m’n derde nacht in. Een derde nacht, een derde bed en een derde gezin waar ik verblijf. Morgen naar nummer vier. Vermoeiend maar o zo bevredigend.

Morgenochtend spreek ik in een “Chapel” op een christelijke school, daarna een les verzorgen op een pinkster bijbelschool en daarna het OM team toespreken. Dan kan ik eindelijk uitzoeken hoe ik Martha dinsdag ophaal, of laat ophalen. Het ziet er naar uit dat ik ergens in Pietermaritzburg spreek als ze aankomt. Ik vertrouw erop dat de OM-ers me uit de brand helpen.

Het is inmiddels de morgenochtend uit de vorige paragraaf. Ik had gehoopt deze blog nog te kunnen posten maar m’n gastheer en -vrouw waren al naar bed en ik heb geen idee hoe ik hun internetverbinding opstart. In Zuid Afrika zijn er voornamelijk nog ouderwets trage dial-up verbindingen.
Maandagochtend dus. Wakker geworden met een minimale hoofdpijn maar erg genoeg om maar beter niet te gaan hardlopen..

21 april 2007

Van Johannesburg naar Durban

De vlucht van Amsterdam naar Johannesburg was rustig en ik heb een van m’n boeken uit. Het moet dus wel goed zijn geweest. “Blind Date”, een literaire thriller. Hoe kan een thriller literair zijn? Het gaat over getraumatiseerde en zelfgerichte mensen die leren dat om liefde te ontvangen je ook liefde moet geven. Ook in een literaire thriller gaan mensen dood. Het literaire aspect is dan misschien dat er mooiere woorden voor woorden gebruikt; een soort van poëtisch sterven.
Wel grappig trouwens dat liefde bij mensen altijd tweerichtingsverkeer wordt geacht te zijn. Eenrichtingsliefde kom je alleen bij God tegen en bij mensen die hebben geleerd om diezelfde eenrichtingsliefde (van God dus) toe te passen (het moeder Theresa principe, zeg maar). Hoewel dat niet helemaal waar is. Het is een terugliefhebben van God die ons eerste heeft liefgehad (wat je aan de minste doet, doe je aan Mij, zegt Jezus).

Affijn, ik werd opgehaald door Murray Louw, een volstrekt onbekende voor me. Murray zette me af bij Herman en Laura Cremer, een doktersechtpaar. Bij hen heb ik de nacht doorgebracht. Vanmiddag vlieg ik dan door naar Durban waar ik vanavond voor een jeugdgroep spreek. Ik overnacht bij een Indiaas OM gezin (Ganesh Family). Dat wordt smikkelen en smullen (het nieuws dat ik van Curry houd, is een pubiek geheim binnen mijn netwerk in Zuid Afrika). Het Indiase gezin ken ik al wat langer en het is goed om vanavond en morgen te horen wat God doet in hun levens en in de gemeente.

Vanmorgen heb ik me opnieuw verbaasd over feit dat God, in Christus, eens en voor altijd met de zonde heeft afgerekend en dat ik een levende hoop heb; de zekerheid een kind van God te zijn. Om die levende God te dienen is een bijzonder voorrecht! Jezus leeft en God bouwt Zijn kerk!

Ik heb trouwens een vraag. Als je Engels leest kun je de vraag lezen op mijn Engelse blog “The blood” op jandenouden.blogspot.com

21.00 Peter pikte me om 17.00 op en we hebben snel wat gegeten alvorens naar de jeugdgroep te gaan. Ging aardig. Er zijn al heel wat ongezonde tradities in de manier waarop ze hun dingen doen geslopen waardoor het leven er bijna helemaal uitgezogen is.
Ik heb ze daarin niet alleen uitgedaagd maar ook geholpen om het anders te doen.

Na afloop weer curry.
En nu naar bed. (23.07 uur)

20 april 2007

Onderweg naar Zuid Afrika

De dertig vrouwen in Benschop verzamelden zich in de oude kerk. Aan het bijgebouw werd gewerkt en dat veroorzaakte teveel lawaai. We zaten in een van de vier "windrichtingen" van de traditionele kruisvorm. Ik had het gevoel dat we in oostvleugel zaten. De koffie kwam denk ik uit een automaat dat heet water en koffieextract samenvoegd tot iets wat naar koffie smaakt (ja, ik nam een tweede bakkie). Ik dacht nog "wat een kleine, zuinige kopjes". Ik geloof dat we alleen in Nederland zulke ultra kleine kopjes schenken. Italie heeft ze nog kleiner maar dat komt omdat het daar over iets anders gaat; ambachtelijk gecreeerde espresso. Dat was dit niet.

Verhaal gehouden over de Islam. Ja, ook in Benschop wonen er enkele en het zijn allemaal aardige mensen, volgens de vrouwen.
Na afloop sprak de presidente me aan en zei me dat ze het als vereiging wel nodig hadden om eens flink geprikkeld te worden en uitgedaagd om ons geloof nu toch maar eens handen en voeten te geven: "We praten er eigenlijk niet zo over", zei ze.
Nu heb ik met het laatste niet eens zoveel moeite. Er is, en wordt al zoveel gezegd. Laten we het maar gewoon doen. Daden van onbaatzuchtige liefde en zorg voor de naaste. Daar begint het mee en helpt om het recht te vedienen om gehoord te worden.

Over een uur brengt Martha me naar Schiphol. Het komt net zo uit dat Moniek en Martijn om dezelfde tijd die kant op moeten dus gaan we gezellig met z'n vieren.
Ik heb het strak gepland want het laatste waar ik zin in heb is om op Schiphol rond te hangen. Het vliegtuig vertrekt om 10.30 en ik heb erop gemikt dat ik er een uur van tevoren ben. Moet lukken.

Talk to you later.

19 april 2007

Koffer pakken

Vandaag allerlei losse dingetjes afwerken. Morgenochtend vertrek ik naar Zuid Afrika en er zijn altijd nog een boel kleine dingetjes die dan nog aandacht nodig hebben. Dat kan natuurlijk ook in Zuid Afrika maar onderweg zijn de mogelijkheden, zoals een snelle internetverbinding, wat beperkter.
Ook voor vanavond moet in nog het e.e.a. op een rijtje zetten. In Benschop verwacht de plaastelijke afdeling van de Christenvrouw dat ik vanavond een verhaal over de Islam kom houden.

Martha vliegt maandag naar Zuid Afrika en zoals het er nu uitziet hebben we een flink aantal dagen voor onszelf. Als ik geen dagen voor onzelf zou hebben gepland zou ze niet mee zijn gegaan en dat kan ik wel begrijpen.

Het vervelende is dat ik vandaag een flinke hoofdpijn heb en het liefst op de bank zou gaan liggen.

Nog even naar 'de Slegte' geweest om twee boeken te kopen voor onderweg. De beste manier om lange vluchten door te komen is het lezen van boeken waar je niet al te zeer bij hoeft na te denken. Een theologische werkje lezen lukt mij niet in het vliegtuig. Daarvoor zijn er teveel afleidingen. Een luchtig niemendalletje werkt dan goed. Althans, ik ga er van uit dat het niemendalletjes zijn. Op de cover staat dat het literaire thrillers zijn: "Sterker dan de dood", door Manda Scott en "Blind Date", door Frances Fyfield. Onbewust heb ik weer boeken uitgezocht die geschreven zijn door vrouwen. Vrouwen schrijven anders dan mannen. Ik laat jullie t.z.t. wel weten of het ze de moeite van het lezen waard zijn. Ik heb al heel wat boeken achtergelaten in vliegtuigen en op vliegvelden omdat er niet doorheen te komen was.

18 april 2007

Paspoort vernieuwen

Ik had me er van te voren op ingesteld dat ik wel teruggestuurd zou worden. Ik bleef dus kalm toen de lokettiste, die er overigens ook niets aan kan doen dat een getraumatiseerde ambtenaar op hoger nivo, die het niet kan uitstaan dat zijn promotie niet doorging, nu wraak neemt op de Nederlandse burger door absurde eisen te stellen aan de pasfoto, me vertelde dat m'n voorhoofd twee milimeter te hoog zat. Ik wilde nog voorstellen om de twee milimeter dan maar weg te knippen, ik zou nog genoeg voorhoofd overhouden, maar hield de suggestie maar voor me, ze zal al genoeg flauwe opmerkingen te verhapstukken krijgen.
Thuis de foto wat kleiner gemaakt en het paste precies in de achterlijke maatgeving van de hoge ambtenaar. Trouwens, je zou maar een afwijkend hoofd hebben dat relatief langer is dan breed, ook dan zou het uit de matrix wegvloeien en afgekeurd worden.
Affijn, de volgende lokettiste, een aardige ingeburgerde niet Nederlandse, wees de foto nu op twee andere punten af. Er zat wat verloop in de achtergrondkleur (ik kan er ook maar weinig aan doen dat natuurlijk licht nu eenmaal die neiging heeft) en ten tweede zou mijn voorhoofd nu teveel glimmen. Oordeel zelf maar.

Ook nu bleef ik aardig en gaf haar helemaal gelijk.

Buitengekomen overkwam mij even de gedachte om de rest van mijn leven dan maar zonder paspoort verder te leven maar die gedachte wees ik snel van de hand. De plaatselijke drogist, Paalman, is het enige etablissement in Overschie waar pasfoto's gemaakt worden en waar, zo vermeld men trots op een website, een winkeljuffrouw in dienst is die als hobby "visageert"; met een borstel en matmakend poeder worden potentiele glimplekken genadeloos aangepakt. Op de monitor kun je meekijken hoe de camera zo wordt afsteld dat je hoofd precies binnen de door de getraumatiseerde hoge ambtenaar vastgestelde marges past.
Dat als resultaat m'n kin nu een geheel vormt met de rest van m'n bovenlichaam blijkt later geen probleem te zijn voor de lokettiste. Hoeveel anders is deze foto nu dan m'n zelfgemaakte? In ieder geval acht euro!

Bijna ging de laatste stap fout. Ik kwam om precies twaalf uur bij de secretarie van de deelgemeente aan waar de dienstdoende lokettiste (de ingeburgerde) net op het punt stond om de deur op slot te doen zodat de vermoeide ambtenaren ongestoord van een vast wel verdiende lunch konden genieten.
Met een vanuit de krochten van haar ziel opwellende vlaag van medelijden keek ze me aan en zei dat ze eigenlijk gingen sluiten maar dat ze me niet nog een keer weg wilde sturen. De pasfoto (die met die kin, of, eigenlijk zonder) werd zonder verdere bestudering aanvaard (Paalman rocks!) en konden we naar het finale onderdeel: de betaling.

Ze haalt m'n pasje door het pasdoorhaalmachientje en de mededeling "pincode" verschijnt. Verslagen kijk ik voor me uit en na enkele seconden naar de lokettiste: "Ik weet m'n pincode niet meer", zeg ik. Met dat bijltje heeft ze klaarblijkelijk vaker gehakt; "Meneer, denk er vooral niet bij na, doe het gewoon". Dat valt altijd te proberen. Zonder verder na te denken doe ik gewoon wat en tot mijn grote verbazing verschijnt enkele tellen later het bericht "u heeft betaald".

Wat een spannende dag. Zo maak ik ook eens wat mee.

Nog een ding. Is hier nu een geestelijke les uit te trekken? Het zou fijn zijn als dat waar was, dan had ik er meteen een preekillustratie bij. Nu moet ik echt zoeken naar een geestelijke les. Al met al ben ik er twee en een half uur mee zoet geweest. Daar zit misschien een geestelijke les? Laat het me weten als je er een vindt, dan stuur ik je een pasfoto.

17 april 2007

De nieuwsbrief

Onze tweemaandelijkse nieuwsbrief is de deur uit. Het is altijd weer een enorme bevalling zeker nu ik hem ook nog vertaal in het Engels. Vervolgens ga ik door m'n database en klik uit de ongeveer 1000 adressen de namen aan van hen naar wie ik de brief wil mailen. Dat moet in kleine groepjes gebeuren. Doe ik het in een grote groep, dan wordt het door de meeste servers als spam gekenmerkt en komt de brief helemaal niet aan. Daarna de Engele mailadressen. Schrijven, verzenden, adressenbestand bijwerken, ik ben er al gauw zo'n acht uur zoet mee.

Klik hier voor de Nederlandse editie
Klik hier voor de Engelse editie

Verder een gewone dinsdag. Om 07.30 Ewout van Oosten op de koffie. Dat doen we nu zo'n twee jaar en het is een goede wekelijkse gewoonte geworden. Ewout leidt het werk van The Mall in Delft. We praten over dingen die we in ons werk en leven tegenkomen en bidden voor elkaar.

Klik hier voor Youth for Christ in Delft

16 april 2007

De tuin

We hebben een onderhoudsarme tuin. Nog een erfenis van de vorige bewoner. Martha en ik zijn niet zulke klussers. Vandaag moest er toch wat onkruid gerooid worden en dan blijkt dat onderhoudsarm maar betrekkelijk is. Echt onderhoudsarm zou zijn wanneer je je tuin asfalteert. Dan toch maar de handen uit de mouwen. Overigens waren er met dit mooie weer geen mouwen.
Vandaag onze nieuwsbrief geschreven. De publicatie van de brief laat nog even op zich wachten omdat ik een nieuwe foto van ons zessen wil maken. Helaas is Ruben nog aan het werk en moet ik zo de deur uit voor.... een vergadering. Ja, ik heb er een. Hoe is het mogelijk.. een vergadering! De oudsten vonden waarschijnlijk dat we nog niet genoeg vergaderen en nu is m'n enige vrije avond van de week geclaimd.
Morgen weer een vergadering.... oudstenvergadering. Twee avonden achter elkaar. Me dunkt dat we na morgenavond dan alle wereldproblemen wel opgelost zullen hebben.
Ach het is altijd wel gezellig en er is veel waarvoor we dankbaar zijn in de Brandaris. De meeste van onze "problemen" zijn luxe problemen. Hoe leiden we de groei in goede banen? Wat willen we nu eigenlijk met de zondagochtend?

Die gezinsfoto? Dat wordt hopelijk morgen. In ieder geval moet het lukken voordat ik aanstaande vrijdag naar Zuid Afrika vertrek.

Vandaag nog wat prijzen voor autohuur in Zuid Afrika vergeleken. De verschillen zijn enorm. Morgen de knoop maar doorhakken en gewoon een keuze maken.
Martha gaat dit kee mee en we zie er naar uit om samen het land onveilig te maken.

15 april 2007

Is het al zomer ofzo...?

Ik kan me herinneren dat we vroeger warme dagen hadden in juli en augustus. Mij hoor je niet klagen op dagen zoals vandaag. Om 07.30 vertrokken naar Lemmer waar ik sprak in de baptistengemeente. Heel leuk om veel oude bekenden te zien. Om 13.30 weer thuis om meteen in de korte broek in de tuin van de warme zon te genieten.

Ik houd een dagboek bij. Elke dag schrijf ik daarin. Vooral dingen die me in de Bijbel aanspreken of die ik bestudeer. Ik was vergeten om het dagboek mee naar Australie mee te nemen en ik merk dat ik dan meteen uit m'n dagelijkse routine van bijbellezen en studie kukel. Vandaag de draad weer opgepakt in 1 Tim. 2 waar Paulus ons oproept om te bidden voor alle mensen, koningen en hooggeplaatsten, opdat we een stil en rustig leven mogen leiden in alle godsvrucht en waardigheid. Daar denk je dan toch wel eventjes over na. Kun je nu zeggen dat als ik een stil en rustig leven wil leiden in alle godsvrucht en waardigheid ik aan het bidden moet. En als die stilte, rust, godsvrucht en waardigheid dan uitblijft, heb ik dan verkeerd gebeden?
Ik heb ondertussen wel uitgevogeld hoe het zit en ik houd dat maar eventje voor mezelf. Wil je ook weten hoe het zit? Lees dan de paar verzen erna maar en trek je conclusies.

Verder gezellig met de jongens gepraat en gegeten. Martijn had inkopen gedaan en maakte "raps". Daarna "Poseidon" gekeken. Een domme avonturenfilm.
Nu wilde ik wat aan mijn website sleutelen (www.lifedirection.org) met als resultaat dat de voorpagina in z'n geheel is verdwenen. Daar kijk ik morgen dan wel naar.

13 april 2007

Het zit erop

Zojuist gelunched met Ian Orton, die onze afdeling Member Care runt. Het is altijd een voorrecht om tijd met hem door te brengen. Het is een drukke week geweest met opnieuw elke dag, van 's-morgens vroeg tot 's-avonds laat praten, mensen en praten en nog meer mensen.
De deelnemers vertrekken druppelsgewijs naar de plekken waar ze de Heer dienen; Zweden, Duitsland, Hongarije, Zwitserland, Schotlkand, Ierland, Nederland.
We kunnen ontzettend veel van elkaar leren. Er is zoveel creativiteit, energie en toewijding. We zijn niet altijd even goed in het delen van deze zaken. De conferentie heeft voorzien in een platform waarbij dat mogelijk werd gemaakt. Al met al een goede week. Over een uur vertrek ik naar Manchester en hoop om 22.00 vanavond in Rotterdam te landen.

Ik zie nu al uit naar morgenochtend. Vroeg opstaan, rondje om de luchthaven hardlopen, vers brood eten, krantje lezen en dan richting Emmeloord. Martha en ik overnachten bij vd Valk. Ik heb nog een tegoedbon voor een overnachting en omdat ik zondag in Lemmer spreek is dit leuk te combineren. Zaterdagmiddag willen we langs het IJsselmeer gaan skeeleren. Daar komt het in R'dam niet zo vaak van.

11 april 2007

Een volle dag

Ik heb zelden een kleiner kamertje gezien en ze hebben er een stapelbed in gezet. De maten zijn 2,70 X 1,50. Ik vond een lege zespersoonskamer twee deuren verderop en heb m'n kamergenoot overghaald om deze te kraken. Zo gezegd, zo gedaan.


Vandaag volop aan de slag met de training voor recruteerders. Doen we het goed? Vandaag heb ik met de deelnemers nagedacht over een theologie en filosofie voor recrutering. Ik heb m'n best gedaan om het zo interactief mogelijk te doen en heb vijf "worksheets" ontwikkeld om alle deelnemers te betrekken bij de sessies.
Veel deelnemers zijn voor het eerst in deze prachtige omgeving en het zou een gemis zijn als ze niet iets van deze omgeving zouden kunnen zien. Na de lunch heb ik mijn sessie "opgeschort" en heb de groep mee op sleeptouw genomen naar het aquaduct dat nog door de Romeinen is gebouwd. De wandeling liep een beetje uit en we begonnen de sessie anderhalf uur te laat.

Dagen zitten verder behoorlijk vol. Start om 09.00 en einde om 21.00 uur.
Gaat verder lekker.
Hieronder een oud schilderij van Chirk aquaduct en kasteel.

10 april 2007

In Engeland

Vlucht VG207 naar Manchester telde precies 10 passagiers. Inchecken op Rotterdam Airport is echt lachen. Een half uur voor de vlucht vertrekt rijden we thuis weg! Bagage afgeven, door de beveiliging en paspoortcontrole en… verdraaid, ben ik nog tien minuten te vroeg.
Luchthavens, niks leuks aan, maar zo vind ik het niet zo erg. Kon ik maar altijd vanuit Rotterdam Airport vliegen.
Ivan, m’n collega, haalt me op. We eten wat en vertrekken richting Weston Rhyn, aan de grens met Wales, waar OM haar kantoor heeft op een landgoed, Quinta genaamd.
De flat, die ik met vier anderen deel, is ranzig warm en ruikt naar verschaalde jus. Of, iemand heeft last van “okselmoeheid”, een lucht die overeen komt met de geur van gesneden uien die drie dagen lang tussen ander afval hebben gelegen.
Een van de mannen snurkt zo hard dat, ook al lig in een kamer verderop en oorpluggen in heb, hij toch nog te horen is.
Ik ben als eerste op en heb alle ramen wagenwijd opengezet. De uien maken nu plaats voor de schapen die hier voor m’n raam doen wat schapen in de wei doen.
Deze lucht valt 37 keer te prefereren boven die van de uien.

Het eerste wat me opvalt is dat ik wakker word zonder ook maar een spoortje hoofdpijn. Zijn diezelfde mensen soms weer aan het bidden? Toen ik omstreeks middernacht naar bed ging “klopte m’n nek”. “Not good”, dacht ik nog en, Heer, help.
Nu wil ik niet meteen supergeestelijk doen, er zijn meer mensen die na een lange dag hun nek voelen kloppen en de andere dag wakker worden zonder ook maar een spoortje hoofdpijn, maar mijn eerste gedachte was “dank U, Heer”.

Vanmiddag begint de training. Vanmorgen stemmen Ivan, Andy en ik de zaken op elkaar af, zodat we het alle drie over hetzelfde hebben, zonder elkaar te herhalen.

Ik vind het mateloos interessant dat we altijd blijven leren. Dingen, die je al wist, krijgen een nieuwe betekenis, of je leert dingen die je nog niet wist. Voorbeeldje. Ik ben “Het normale christelijke leven” van Watchman Nee weer gaan lezen (na 26 jaar). Een van de dingen die hij schrijft is me sinds afgelopen zondag (toen ik het las) gaan achtervolgen en het maakt diepe indruk op me. Voordat het volk Israël uit de slavernij bevrijdt werd was er de allerlaatste plaag die de Farao deed besluiten om het volk te laten gaan. De verderfengel zou komen en alle eerstgeborenen doden, zowel van de Israëlieten als van de Egyptenaren. Er was maar een manier om aan dit oordeel te ontkomen en dat was door het bloed van een onschuldig lam aan de buitenzijde van de deurposten te smeren. De verderfengel zou het bloed zien en aan je hus voorbijgaan. Voor wie was u dit bloed? Voor ons, of voor God?
Wij kunnen gemakkelijk twijfelen aan de kracht van het bloed. Is het sterk genoeg om met al mijn zonden af te rekenen?
Wie zag het bloed? Het was God die het bloed zag en voor Hem was het genoeg. De Israëlieten die in de huizen zaten, vierden feest terwijl zich buiten hun huizen een gigantische drama voltrok. Dat “feest” moed een dubbel gevoel hebben gegeven. Het oordeel gaat aan ons voorbij terwijl het hen raakt die de kracht van het bloed hebben genegeerd of veronachtzaamd.
Wat me zo aanspreekt is dat God het bloed ziet, en voor Hem is het genoeg. Het gaat er niet om wat ik geloof dat het bloed kan doen maar het gaat erom dat ik erop vertrouw dat het voor God genoeg is. Wauw..

09 april 2007

Eerste en tweede paasdag

Zondag kan best wel eens de drukste dag van de week zijn. Gisteren sprak ik in de Brandaris. Met het leggen van de laatste hand aan de preek, het op een rijtje zetten van de dienst en de dienst zelf ben ik zes uur verder.
Gisterenavond hadden we jongerenkerk Eternal Differenz waar ik eindverantwoordelijk voor ben. Ondanks dat het eerste paasdag was, waren er toch zo'n 150 bezoekers. Ook hier ben ik alles bij elkaar zes uur zoet mee. Het was weer een bijzondere avond. Op deze avonden is er altijd gelegeneheid voor de bezoekers om met en voor zich te laten bidden. Het is bemoedigend om de Heer harten te zien bereiken en veranderen.

De maandagen probeer ik altijd vrij te houden. Vandaag lukt dat maar deels omdat ik in de namiddag naar Manchester vlieg. Daar verzorg ik met enkele collega's een traininsgsconferentie van drie dagen voor OM-ers die zich bezig houden met recrutering.
Ik ben blij dat ik vanaf Rotterdam airport kan vliegen. Dat scheelt zoveel tijd.
Vrijdagavond laat hoop ik weer thuis te komen.

Ten behoeve van deze conferentie ben ik vanmorgen nog druk met het maken van "worksheets" voor de deelnemers. Ik heb zes modules van 30 tot 45 minuten ontwikkeld en het is belangrijk om de deelnemers wat te kunnen geven dat hen helpt om het maximale uit de conferentie te halen.

Uiteindelijk is mijn aandeel deze week maar 4 uur, maar daar komt heel veel bij kijken. Het is vaak zo dat hoe korter de tijd, hoe langer de voorbereiding. Kijk, vier uur volwauwelen lukt me nog wel, maar dan weet ik nu al wat de evaluaties zullen zeggen; verspilde tijd!
Dat hoor ik niet graag dus heb ik hier heel wat uren in geinvesteerd. Maar nu moet het nog landen. Ik houd je op de hoogte.

07 april 2007

Stille zaterdag

Zo noemen we de dag tussen de begrafenis van Jezus en de dag van Zijn opstanding. Wat een geweldig iets, die opstanding van Jezus. Het is niet alleen een historisch feit maar Paulus noemt het ook een kracht. En die kracht is aanwezig in het leven van de gelovige. Wat is die kracht? Het is ene persoon! Jezus zegt: "Ik ben de opstanding en het leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven".
Ik hoef niet vast te blijven zitten in m'n verleden, m'n verslavingen, trauma's, nare gewoontes enz... Ik mag dat allemaal achter laten in zijn dood. Wat een geweldige gedachte. En, het werkt.
Het zou kunnen zijn dat ik mezelf maar iets wijs maak en dat ik eigenlijk een beetje gestoord ben. Ik denk dat ik dat als een reele optie zou zien als er niet elke dag ongeveer honderdduizend mensen net zo gek zijn als ik en in deze Jezus gaan geloven. 100.000. Ja. Echt waar!

De stille zaterdag, de dag dat Jezus echt morsdood was, herinnert me aan het feit dat ik "in zijn dood gedoopt ben", zoals Paulus het zegt.
Aan Jan z'n leven komt een eind in Zijn dood.

Morgen mag ik opstaan. Met Hem en Hem zijn leven in en door mij heen laten leiden. Ik hoef alleen maar dood te blijven.

Moeilijk? Ja.

Mogelijk? Ja.

Wil ik het? Ja!

Al 28 jaar wil ik niet langer voor mezelf leven maar voor Hem, en dus voor anderen. Maar ik kom mezelf keihard tegen. Het oude mag dan voorbij zijn gegaan en het nieuwe gekomen, maar dat laatste komt maar langzaam. En dat heeft weer te maken met het oude, dan nog vaak zo sterk is in den Ouden.

Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.

06 april 2007

Wat een dag

Vanmorgen hard aan m'n preek voor zondag gewerkt en ben ook halverwege met m'n voorbereidingen voor de training voor OM recruters volgende week in Engeland.

Wel een uur bezig geweest om een beetje een schappelijke prijs voor een huurauto te vinden. De verschillen zijn giga groot. Afhankelijk van de site en het bedrijf huur je dezelfde auto voor tussen de 70 en de 200! euro.

Ik kom net terug van Burger King. We zouden wat laat eten en Martha had een ovenschotel van boerenkool gemaakt. Toen ik deze uit de oven haalde vroeg ik me af wat die kleine, harde, zwarte dingetjes bovenop waren. Dat bleek het gehakt te zijn, helemaal uitgedroogd en zwartgeblakerd. Ik geloof dat ik de schotel er uit had moeten halen.

Van arrrenmoede zijn we met z'n vieren gaan snacken. De jongens zijn dit weekend in Zwolle en Nagele dus die hebben de snackparty gemist.

05 april 2007

Foto's Australie zien?

http://picasaweb.google.nl/jandenouden1960/Australie200702

Boek is uit

Vanmorgen The Glass Castle uitgelezen. De rest van de dag wat hangerig en katterig met een vervelende hoofdpijn. Gisterenavond Martha opgehaald. We waren net na middernacht thuis. Ik moet eigenlijk aan mijn preek werken maar klan me maar moeilijk concentreren. Zo'n 100 emails in m'n inbox weggewerkt; of beantwoord, of verwijderd of ter bewaring in een van de 50 submappen opgeborgen. Het verevelde van mail is dat een vaak heel korte vraag een kluit werk is om deze te beantwoorden. Bijvoorbeeld eentje uit Australie: "Hi Jan, a nice night on Friday. Thanks. Is there any way I can get more info on your church, how it was set up, what it does etc. Seems this church breaks the mould. Thanks, Ed"
Zal ik deze wel of niet beantwoorden? Het staat een beetje lullig als ik het gewoon negeer. Ik zal er dis toch iets mee moeten. En dit is slechts een voorbeeld.
Nog wat vluchten geregeld voor onze trip naar Zuid Afrika later deze maand. Van Johannesburg naar Pietermaritzburg en Durban en weer terug. Als ik niet te lang wacht kan dat voor een goeie prijs.
En nu? Het is 16.00 en ik ga even liggen.
Vanavond bezoek ik een van onze huiskringen. Ik hoop wel dat ik dan wat fitter ben, anders ga ik daar zitten slapen.

04 april 2007

Een dag....

Vanmorgen iets gedaan wat ik zeeeeelden doe. Nadat ik om zes uur m'n vergebakken volkorenbrood bevrijdde uit haar oventje stond ik voor de keuze om of te gaan hardlopen, of terug in bed te gaan en nog een paar bladzijden te lezen in een bijzonder boek "The Glass Castle". Het werd het laatst en ik las door tot 07.30. Toen knaagde m'n geweten zo diep in m'n ziel dat het bijna pijn deed. Ik voelde me schuldig; terwijl honderdduizenden nederlanders in de file aansluiten en zich meter voor meter een weg banen naar hun werk lig ik nog in bed te genieten van een van boeken die nummer een staat in mijn top drie van April!
Het is ook in het Nederlands te krijgen. Klik op de link voor een beschrijving http://www.unieboek.nl/index.php?start=/boeken/show.php%3Fboek_id%3D1255 . Ik weet zeker dat je het ademloos zult lezen. Het is een bijzonder verhaal over wat ik de "rek in onze ziel" wil noemen. Het is ongelooflijk waartoe mensen in staat zijn en hoeveel we blijkbaar kunnen verdragen zonder aan het leven ten onder te gaan.

Nu is het kwart voor negen en ik moet boeten.
Om 10.00 een afspraak bij iemand thuis, een zendeling op verlof, met wie ik regelmatig gesprekken heb om hem te helpen enkele zaken in zijn leven te ontrafelen.

Om 12.00 lunch met Henk Rothuizen. Een zachtaardige man, voorganger van een gemeente in Rotterdam en werkzaam bij de EO. Tussen ons ontwikkelt zich een bijzonderde vriendschap. Het zou teveel tijd nemen om de genesis hiervan te beschrijven. Wie weet doe ik dat nog wel een keer.

Om 14.00 moet ik echt verder met mijn preek voor zondag. Ook heb ik nog niets gedaan aan mijn aandeel in de trainingsconferentie in Engeland, die volgende week plaatsvindt. O ja, ik moet ook nog verder schrijven aan een inleidend hoofdstuk voor een boek over discipelschap dat binnenkort bij Medema uitkomt. Pressure, pressure...

Om 17.00 komt een diaken langs met wie ik samenwerk in het jongerenwerk in de gemeente. We moeten echt bijpraten en een plan de campagne maken. We willen gaan nadenken over wat wij belangrijk vinden dat tieners van 12-16 jaar in de Brandaris leren in deze vier belangrijke jaren van hun leven.

Om 18.00 komen de eerste jongeren binnendruppelen. Om de woensdag "DT", discipelschapstraining. De avonden worden geleid door hun coaches. Ik hoef er niet perse bij te zijn. Martijn en Ellen koken. Het eerste uur maak ik ze dus nog mee.

Om 19.30 even een uurtje kortsluiten met Jolanda, die me helpt bij het kringenwerk in de gemeente. Jolanda is procesgericht waar ik wat meer flierefluiterig ben. Het is daarom van groot belang dat we regelmatig weer afstemmen op dezelfde zender.

Om 20.45 vertrek ik naar Schiphol waar ik een uurtje bijpraat met Wim, de directeur van OM Nederland. We zijn al heel lang bevriend met elkaar maar zien elkaar veel te weinig. Omdat onze vrouwen samen naar Barcelona zijn en we ze vanavond ophalen kunnen we dit moment maximaal benutten.

Om 22.45 is de schema aankomsttijd voor de KLM vlucht uit Barcelona. Als alles goed gaat word ik weer herenigd met de kostbaarste schat in mijn leven.

02 april 2007

Martha naar Barcelona

Tja, ik moet vandaag koken. Martha is een paar dagen naar Barcelona met een vriendin. Vanmorgen om 6 uur vertok ze en ik haal haar woensdagavond laat weer op. Ik zal een briefje op tafel leggen en de kinderen mededelen dat we pas om 20.30 eten. Ik zie namelijk in mijn agenda dat ik van 17.00 tot 19.00 uur een vergadering heb in Driebergen met wat lui die de slotbijeenkomst van het Flevo Festival organiseren.

Op de jeugdavond waar ik gisterenavond sprak besloten drie jongeren op te komen dagen. Het maakt een bijeenkomst intiemer en het wordt al gauw meer een gesprek dan een monoloog. Of het er nu drie zijn, driehonderd, of drieduizend; het is altijd een voorrecht om levens te beinvloeden.

Aanstaande zondag hoop ik te spreken in de Brandaris. Wat een voorecht om te mogen spreken op een van de belangrijkste dagen van onze christelijke kalender; de dag dat we stilstaan bij de opstanding van Christus. Zijn lijden en dood hebben de wereldgeschiedenis voor altijd veranderd. Zijn opstanding maakt zijn werk kompleet en stelt ons in staat om weer met God te leven!

Op tweede paasdag vlieg ik naar Manchester waar ik met een collega een driedaagse training verzorg voor OM-ers die zich bezig houden met recrutering. Het is voor het eerst dat we dit doen en ik heb deze week minstens 20 uur nodig om de sessies die ik verzorg voor te bereiden.

Nu eerst even naar de garage. Hoe het kan weet ik niet maar er zit geen dop op m'n oliecompartiment. Deze moet losgestrild zijn of zo. De motor is besmeurd met olie en als de motor warm is stinkt het behoorlijk. De olie peilen kan niet want de peilstok wil niet meer terug in het motorblok. Wat kan daar nu ingewikkeld aan zijn; een peilstok terugduwen?

01 april 2007

Nederland hooikoortsland

Hoe komt het dat ik in het buitenland nooit last heb van hooikoorts, allergien en inspanningsasthma? Ik hoef maar voet te zetten op Nederlandse grond of m'n ogen worden dik, m'n ademhaling piept, m'n ogen worden rood en jeuken en ik heb voortdurend een 'snotneus'. Voordat ik hardloop moet ik een pufje 'bricanielen' en met behulp van anti-histhamine, neusnevel en ookdruppels probeer ik het enigzins in toom te houden. Gelukkig is "mijn seizoen" vroeg ik het jaar. Eind april, begin mei zit het ergste er meestal op.

Vanmorgen weer in de Brandaris. Toch weer goed om terug te zijn. Ik was als oudste eindverantwoordelijk voor de dienst en ik vond het erg leuk om twee pasgeborenen, Myrthe en Gioya (spreek uit als joy-a) op te dragen. er staat nergens in de bijbel dat we dit moeten doen maar we vinden het fijn om pasgeborenen aan de gemeente voor te stellen, en voor hen en hun ouders te bidden.
Arnold van Heusden sprak. Zijn unieke (s)preekstijl boeit mij altijd zeer. Enigzins intellectueel maar toch goed te volgen. De paar dure woorden zullen de meesten wel vanuit de context hebben begrepen en, mochten ze dat niet hebben gedaan, dan slaan ze deze gewoon over zonder meteen in een persoonlijke paniek te geraken vanwege het missen van deze er meer of minder toe doende schakel in de gedachtenketen.

Vanmiddag in het achtertuinzonnetje in slaap gevallen en nog even kortgesloten met de leiders van een jeugdgroep in Dordrecht waar ik vanavond meende te spreken; dat klopte inderdaad en men ziet uit naar mijn komst. Twee ex-OMers (voor hen werd OM Operation Marriage) leiden de groep en ik zie er ook naar uit om hen te ontmoeten.

Ik zal nu toch even wat zaken uit moeten werken. Het thema is "passie". De lijdenstijd voegt daar een bijzondere dimensie aan toe; waar ga ik echt voor? Wat motiveert mij? Waar wil ik vroeger voor uit bed en waar wil ik later voor naar bed? Heb ik eigenlijk nog wel een passie? Dat soort vragen dus. Ik ben benieuwd en zal morgen verslag doen.
Voor die tijd nog ff bij m'n schoonzus langs. Die is op 1 april jarig en ik kom er eigenlijk vrijwel langs op weg naar m'n afspraak.