Stille zaterdag

Zo noemen we de dag tussen de begrafenis van Jezus en de dag van Zijn opstanding. Wat een geweldig iets, die opstanding van Jezus. Het is niet alleen een historisch feit maar Paulus noemt het ook een kracht. En die kracht is aanwezig in het leven van de gelovige. Wat is die kracht? Het is ene persoon! Jezus zegt: "Ik ben de opstanding en het leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven".
Ik hoef niet vast te blijven zitten in m'n verleden, m'n verslavingen, trauma's, nare gewoontes enz... Ik mag dat allemaal achter laten in zijn dood. Wat een geweldige gedachte. En, het werkt.
Het zou kunnen zijn dat ik mezelf maar iets wijs maak en dat ik eigenlijk een beetje gestoord ben. Ik denk dat ik dat als een reele optie zou zien als er niet elke dag ongeveer honderdduizend mensen net zo gek zijn als ik en in deze Jezus gaan geloven. 100.000. Ja. Echt waar!

De stille zaterdag, de dag dat Jezus echt morsdood was, herinnert me aan het feit dat ik "in zijn dood gedoopt ben", zoals Paulus het zegt.
Aan Jan z'n leven komt een eind in Zijn dood.

Morgen mag ik opstaan. Met Hem en Hem zijn leven in en door mij heen laten leiden. Ik hoef alleen maar dood te blijven.

Moeilijk? Ja.

Mogelijk? Ja.

Wil ik het? Ja!

Al 28 jaar wil ik niet langer voor mezelf leven maar voor Hem, en dus voor anderen. Maar ik kom mezelf keihard tegen. Het oude mag dan voorbij zijn gegaan en het nieuwe gekomen, maar dat laatste komt maar langzaam. En dat heeft weer te maken met het oude, dan nog vaak zo sterk is in den Ouden.

Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.