31 januari 2009

India, dag 21. Reflectie

Vandaag nog acht uur les en direct na de laatste les naar het vliegveld. Eerst naar Delhi en dan naar Amsterdam waar ik zondagochtend om 05.55 hoop te landen.

Is het een goede tijd geweest? 100% Ja

Is het een makkelijke tijd geweest? Volmondig nee. Heimwee (ik heb er altijd wel last van maar dit keer wat het wel heftig) maakte het moeilijk om hartstochtelijk van alles te genieten.

Heb je dan helemaal niet genoten? Jawel, ik heb heel goede dagen gehad.

Heb je nog lekker kunnen mopperen op professoren en andere zaken? Ja hoor, geen probleem.

Betekent dat dat je baalde? Nee, want balen is niet heltzelfde als mopperen. Het is belangtijk om kritiscche naar jezelf en je omgeving te kijken. Waar dingen niet kloppen, moet er aan de bel worden getrokken. Vanavond hadden we (internationale studenten) een uur met de faculty die feedback van ons wilde. Men wil graag meer internationale studenten en wat moet het college doen om die te werven? Wat zijn verbeter-, en aandachtspunten? Met elkaar kwamen we tot een leuk lijstje.

Opmerkelijke uitspraken? "A closed mouth will gather no feet".

Een "hoe bestaat het" ontdekking? De professor vertelde over de dominee in zijn kerk die op 79 jarige leeftijd op zijn sterfbed nog weigerde om de leiderschaap over te dragen aan een jonger iemand. Positie is zo vreselijke belangrijk hier. Het verschaft status en macht. Bewust een stap terug doen, of plaats maken voor een ander, wordt door omstander gezien en persoonlijk beleefd als een falen. Blijven zitten waar je zit, is dan ook het devies. Het helpt me beter begrijpen waarom er zo weinig doorstroom is in OM en waarom dat veelbelovende jonge leiders zich laten wegkapen of hun eigen organisatie beginnen.

Tot zover India. Morgen hoop ik weer vanuit Nederland te kunnen bloggen. Hoewel, we hebben geen inernet en telefoon meer (tot 25 februari)! Dus als er een 'bloggat' ontstaat weet je hoe het komt.

30 januari 2009

India, dag 20. Eind in zicht

Nog een nachtje hier en een in het vliegtuig en dan weer thuis. Je zou bijna denken dat ik hier tegen mijn zin zit en dat is toch echt niet het geval. Ik mis thuis gewoon heel erg als ik weg ben. Het is een bijzonder voorrecht om hier te kunnen en mogen zijn; om drie weken lang op te trekken met mensen die in veel opzichten anders zijn, maar in andere opzichten toch weer zo hetzelfde. Onze basisbehoeften zijn universeel!
Ik heb lessen geleerd die niet in boeken te vinden zijn. Levenslessen noemen we dat. En daardoor ben ik rijker geworden. Gegroeid in zelfbewustzijn en inzicht en dat gun ik iedereen.
Het is een bijzonder voorrecht om te kunnen studeren. Vandaag de vakken voor volgend jaar gekozen en ik kom precies uit zodat ik in April 2010 kan afstuderen.

Vandaag een gesprekje gehad met de prof 'history of Christian mission'. Of het helpt weet ik niet. Nog een uur gepraat met de directeur van de college die volgende week naar Nederland komt om zijn doctorsbul in theologie in Utrecht in ontvangst te nemen. Heb hem enkele vragen gesteld over het aanstellen van professoren. Waarom zit er niemand van de faculty bij om te observeren hoe iemand lesgeeft? Wat zijn de beoordelings-, en toelatingscriteria? Is er een plan om eigen faculty te ontwikkelen tot betere commincators? Is er de mogelijkheid dat ze daaarin gecoached worden? De antwoorden waren helaas allemaal onbevredigend. Uitgangspunt dat wordt gehanteerd is dat iemand die de doctorstitel heeft ook les moet kunnen geven. En dat is een ernstige misvatting. Lesgeven is een vaardigheid waaraan een gave ten grondslag ligt. Zonder die gave wordt alleen maar informatie doorgegeven.

29 januari 2009

India, dag 19. Over tienden enzo

90% van de studenten aan het ICCS komt uit wat men hier 'landelijke gebieden' noemt. De professor waar ik morgen een gesprek mee heb moest als kind dagelijks stront scheppen dat vervolgens gedroogd werd en als brandstof gebruikt. Via lagere en middelbare school heeft hij uiteindelijk HBO, universiteit en vervolgens z'n doctoraat gehaald. 90% van mijn medestudenten heeft een soortgelijk verhaal. Op mensen die "ministry" doen wordt neergekeken. Studenten die op een seculiere college hun graad halen moeten er niet aan denken om "ministry" te gaan doen.
Jongeren die het in de samenleving niet ver schoppen en voor wie maatschappelijke mogelijkheiden uitgeput zijn, wordt vaak aangeraden om dan maar "ministry" te gaan doen.

In het Westen is de stap van een seculiere carrière naar "ministry" of "zending" dan wel niet altijd even populair (er zijn er die denken dat je dan je mogelijkheden en kansen weggooid); over het algemeen is er toch wel respect voor mensen die deze stap wagen en kan men op z'n minst rekenen op gebeds-, en morele steun. De financiële steun blijft vaak achter omdat kerken het geld toch veel liever aan zichzelf besteden (de Brandaris gelukkig niet en gelukkig zijn er andere lichtende voorbeelden). Een mooier gebouw, betere faciliteiten, instrumenten en noem maar op. De investering in de belangrijkste opdracht om in Jezus naam mensen uit te nodigen tot het volgen van Hem, is op z'n minst karig te noemen en er zal nog heel wat water door de Rijn moeten stromen eer er een culturele en filosofische omslag komt.

Wordt er in India op werkers neergekeken en worden ze vaak uit de kerken geweerd omdat de dominee bang is dat zijn schaapjes hun 10% (och, wat kunnen ze daar toch op hameren, je wordt er ziek van) of deel daarvan investeert in die belangrijke opdracht; in ons kikkerlandje mag er dan wat minder op koninkrijkswerkers neergekeken, de neiging om bij de distributie van de middelen kijkt de kerk toch het liefst eerst naar zichzelf. De zending is en blijft de sluitpost op de begroting van menige kerk en denominatie.

Vandaag een gepassioneerde discussie over tienden. De meerderheid van mijn klasgenoten houdt vol, hoewel ze tegelijkertijd geloven dat alles in de kerk anders moet, dat men 10% van het inkomen aan de eigen kerk moet geven en dat het grootste deel van de zondag bij voorkeur in en om de kerk doorgebracht moet worden. Men kon rekenen op een hartgrondig "Nee, dit is onaanvaardbaar en onbijbels" van mijn kant. Nou, dat was extra zuurstof voor de discussie. Ik besloot mijn betoog met het wijzen op het feit dat we allemaal geneigd zijn om dit soort zaken meer vanuit onze cultuur te beoordelen dan vanuit gezond Bijbels onderwijs waarbij de verlossing en bevrijding van de wet centraal staat.

De professor systematische theologie van vorig jaar heeft me slechts een B+ gegeven voor een verder "zeer goed" beoordeelde paper omdat ik niet geheel in zijn straatje paste. Ik had dit verwacht en kan er wel mee leven. Bij de gewraakte passage stond de aanmoediging om 'met een nederig hart de zaak nog eens grondig te bestuderen'. Ik had toch echt verwacht dat hij wel wat kon hebben.
Zo blijven we onszelf altijd en in alles keihard tegenkomen. dat is af en toe flink lachen en soms ook wel huilen.
Lord have mercy!

28 januari 2009

India, dag 18. En nu omdraaien

Veel van mijn Indiase studenten worstelen met de Engelse taal. Hun vocabulaire is beperkt en sommigen zouden wat hulp van een logopedist goed kunnen gebruiken. De professor van week 1 is een Brit en spreekt een soort van "Queens English" en dan nog heel erg snel ook. Bovendien lardeert hij zijn referaten met typisch Engelse humor. Ik zie mijn medestudenten fronsen, concentreren en proberen; een enkeling legt het bijltje erbij neer en stopt met proberen.

De afgelopen twee weken zit ik tussen Rebecca en Santosh in. Om de zoveel minuten vragen ze me wat de beste man (het blijft toch heel erg een mannenwereldje; geen vrouwelijke professoren hier) zegt of bedoelt . Ik ben blij dat ik ze wat kan helpen. Vorige week, bij het vak "Strategic Planning", hadden ze in eerste instantie geen idee waar de best man met 38 jaar ervaring in het ontwikkelen van stategische plannen het over had. Dertig uur trok ik met ze op en hielp ze naar best kunnen. De een had het uiteindelijk door en de ander vraagt zich nog steeds af wat er die dertig uur nu eigenlijk gebeurde.
Nu ga ik straks naar huis en moet als opdracht strategische plannen gaan ontwikkelen. Ik heb via het internet meteen wat boeken besteld over organische groei. De Brandaris bijvoorbeeld, je weet wel die kerk waar ik part time voor werk, beschouwt zich als een organische gemeente. Groei plan je niet, groei gebeurd (of niet). Organisch betekent dat je meedrijft met het tij van het gebeuren (lekker abstract). Omdat het "God is die de wasdom geeft" wordt plannen, met name lange termijn plannen, gezien als een activieteit waarbij God de ruimte wordt ontnomen om het op Zijn manier en in Zijn tempo te doen. Toch wordt er wel degelijk gepland. Vaak korte termijn of reactief als problemen zich (organisch) presenteren. De "emergent church movement" beschouwt zich als meer organisch dan strategisch.
De lessen uit strategische plannen hebben mij heel veel geleerd. Vooral over waarom dat veel dingen waarvoor ik zes jaar geleden visie had niet zijn verwezenlijkt op de manier dat ik dacht, of we als gemeenteleiders dachten. De belangrijkste reden dat veel visieplannen en strategien stranden is dat deze als voorstel werden ingediend. Ook al wordt er vervolgens ruimte voor dialoog en discussie gegeven, het plan ligt er en wordt toch door alle participanten als voorstel beleefd waar men voor of tegen is.
Ik heb me voorgenomen om dat nooit meer te doen. Als er al aan visieontwikkeling gedaan wordt, moet ik anders beginnen om vanaf het startpunt draagkracht te kunnen genereren met behulp van een 'appreciative inquiry' (misschien later meer hierover).
Goed, genoeg hierover, deze blog is al veel te lang. Ik ga ontbijten en kijken of ik nog een aantal Indiase medestudenten van dienst kan zijn.

27 januari 2009

India, dag 17. Heavy

Ik probeer het lijdzaam te ondergaan maar het gaat niet echt. Ik concentreer me om iets van het engels van de prof te verstaan, maar het lukt niet. Ik heb aan de 'dean of students' gevraagd waarop leraren worden geslecteerd en geevalueerd. Dat wist men eigenlijk ook niet goed. Het komt erop neer dat vrijwel alle 64 studententen die deze klas volgen, hun tijd verdoen.
Ik vroeg de 'dean of students' hoe de prof na afloop wordt geevalueerd. "We gebruiken de geschreven evaluaties van de studenten". Ik meldde dat hij net zo goed als ik weet dat aan die evaluaties maar moeilijk conclusies te verbinden zijn omdat de Indiers over het algemeen heel erg aardig zijn en de leraar tot bijna de hemel inprijzen.
Het is vrij gemakkelijk om vanaf de zijlijn te miepen en te griepen. Dat is zo'n beetje mijn 'default' (standaardinstelling klinkt erger). Maar daar help ik mezelf niet mee en doe ik ook de prof geen dienst. Belangrijker is om tot een structurele oplossing te komen waarmee vooral de prof gediend is. Of ik het naar mijn zin heb en het gevoel heb iets te leren is secundair (of nog minder).
Ik zal dus 'B' gaan doen. 'A' heb ik nu al genoeg gezegd. Maar wat is het juiste moment? Niet te vroeg want dan zou het effect kunnen zijn dat mijn broeder zo van de leg raakt dat hij de resterende uren (21) niet meer zichzelf kan zijn of zich in allerlei bochten gaat wringen om van het geven van informatie toch nog tot enige vorm van communicatie te komen.
Na afloop van het blok kan ook niet omdat het laatste uur van deze week zijn les is en ik tijdens dat laatste uur richting vliegveld vertrek. Dus moet het donderdag gebeuren. De 'dean of students' is al lang blij dat ik het doe want een collega feedback geven is in India sowieso iets dat niet al te vaak gebeurd.
En ik neem me voor om van een mopperende tiener te veranderen in een volwassen vent die een broeder probeert te helpen.

26 januari 2009

India, dag 16. Nog even doorzetten

De laatste lesweek is begonnen. Nog even doorzetten dus. Gaat wel lukken. Nog vijf nachtjes hier, een in het vliegtuig en dan volgt de hereniging met de love of my life! Hoe langer ik hier ben en met Indiers praat, hoe meer de cultuur van het land me fascineert. Er is veel gemopper op de eigen cultuur en de drang om het Westen na te bootsen is onstopbaar. Gisteren hield ik het niet te lang uit in de dienst. Een grote paradox. India, met haar rijke cultuur, valt voor de Hillsong, Don Moen en andere worshipgrootheden. De entourage, de opbouw van de dienst, als je je ogen dicht doet waan je je in een gemiddelde westerse hippe kerkdienst.
Tweehonder meter verder op dezelfde campus, begint de Telegu dienst. Daar komende de wat 'armere' mensen bij elkaar die geen Engels spreken. Alles is anders. Kleurrijke ssaries, het zitten op de grond en muziek die diepe emoties verwoorden. Men slaagt erin om de eigen cultuur te verweven met de bevrijdende waarheid van het Evangelie. Een genot om naar te luisteren en te observeren. Beide kerken zijn een zogenaamnde "Good Shepherd Community Church", twee van de tweeduizend kerken die door OM zijn gepland. Elke week komen er nieuwe kerken bij. Vaak klein, maar de opwekking onder de Dalits gaat door en de projectie is dat er over zes jaar duizende kerken bij zullen komen met een potentieel voor wel 50.000.
God is niet dood. Hij leeft, en het werk van zijn Geest is niet te stoppen.

25 januari 2009

India, dag 15. Een Case studie

Esther is 22 jaar en ze is bang. Bang voor het huwelijk dat haar moeder voor haar gepland heeft. De voorbeelden van de huwelijken waarmee ze is opgegroeid hebben tot een afkeer van het huwelijk geleid. Haar moeder heeft gepland dat ze dit jaar, of uiterlijk volgend jaar trouwt en is op zoek naar kandidaten. Aan Esther wordt niets gevraagd. Die krijgt over eee paar maanden de eerste kandidaat over de vloer. Ze zal dan als een "pop in de etalage" worden getoond aan de potentiele vrijer. Ze heeft de vrijheid om nee te zeggen. Na drie of vier potentiele vrijers te hebben afgewezen zal de druk vanuit de familie toenemen en zal ze uiteindelijk zwichten voor die druk. Voor haar gevoel gaat ze uiteindelijk gedwongen het huwelijk is. Ze vertelt me dat ze echt bang is en een afkeer heeft van deze show waarbij haar inspraak niet wordt gewaardeerd.
Esther heeft een grote passie. Ze wil haar leven geven om met weeskinderen te werken. Haar grote angst is dat haar toekomstige vrijer die passie niet deelt. Het is dan einde verhaal voor haar passie en zal ze zich moeten voegen naar de wensen van haar man.
Ze vraagt me of het onredelijk is om te vragen om op zoek te gaan naar een man die haar passie deelt. "Hij hoeft niet knap te zijn, maar moet ook niet te lelijk zijn, zolang hij mijn passie maar deelt en we ons leven kunnen investeren in een bediening die kansarmen verder helpt in dit leven".
Volgens mijn bescheiden mening is dit geen onredelijk verzoek.
Let wel, we hebben het hier over een christelijk huwelijk. Christelijk, Christen, Christus; vrijheid, keuze, toewijding, dienstbaarheid,,,,
Dit verhaal staat niet op zichzelf. Het is een echt verhaal en Esther is een echte persoon. Zij staat model voor bijna alle chistenmeisjes die gebukt gaan onder de tirannie van culturele blinheid, verkeerde theologie en wetticisme. Afschuwelijk. Vind ik.
We kunnen leren van andere culturen en ik sta daar zeer open voor. Niet Westerse culturen hebben ons in het westen zoveel moois te bieden.
Maar fundamentele rechten van de mens mogen niet geschonden worden. En dat is mijns inziens hier aan de orde. We hoeven niet alles van andere culturen te slikken net zomin als dat we alles van onze eigen cultuur niet kunnen en mogen slikken.
Maakt dit me 'cultureel ongevoelig'? Ik dacht het niet. Het is nog steeds fundamenteel fout.
Tot zover de preek voor vandaag. Ik ga kranten lezen.
Mijn camera is kapotgegaan. Eindelijk heb ik een fatsoenlijke spiegelreflex en kan ik mijn hobby weer oppakken, maar het is nu even einde verhaal.
De display is gekneust, onder druk bezweken... Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik 'geen beeld' meer heb. Ik ga kijken of het te repareren is. Zo niet, dan wordt het weer sparen..

23 januari 2009

India, dag 14. Foto's; het belang van

Mijn geheugen is een zeef. Ik vergeet ontzettend veel en naarmate ik ouder word, vergeet ik nog meer. Toch is alle informatie ergens opgeslagen. Geuren, beelden en geluiden brengen herinneringen terug. Foto's doen dat ook. Het ontwikkelen van mentale beelden doen dat ook maar nooit zo sterk als echte beelden. Hieronder wat echte beelden. Vooral voor mezelf. Zodat ik ik ietsje minder vergeet.
Vandaag is het zaterdag, maar het voelt als vrijdag. De enige onderbreking is het straffe ritme van de studiedagen is de zondag. Morgen dus. Heb ik al plannen. Jazeker. Ik koop een aantal kranten en a deze uitgebreid lezen. Het is ontzettend (een woord dat ik niet al te vaak genruik) interessant om je verdiepen in een cultuur van een land. Vorige week een uitgebreid artikel in het gezondheidskatern over het belang van het creëren van afstand in een huwelijk en het hebben en houden van geheimen. Zo tegengesteld aan het Westerse denken. Fascinerend...


Verrast maar blij met de aandacht (boven)
Harde werkster, graaft geulen voor kabels (onder)


Dochter van de harde werkster. Een natuurtalent als het op poseren aankomt (boven)
Hij heeft echt twee ogen (onder)





India, dag 13. Alles goed.... of toch niet

De haan is van slag af, of in competitie met de andere haan. Er lopen er hier twee rond. Overdag zijn ze kalm (er lopen nogal wat kippen rond dus ze zijn leuk bezig)maar de nachten zetten ze het op een kukelen. Onafgebroken. Al zolang ik hier ben. Voeg daarbij het geblaf van talloze honden en de nooiteindigende stroom van verkeer dat 300 meter verderop voorbijtoetert. Sommige vrachtwagens hebben misthoorns aan boord en menen deze gadget voortdurend aan de rest van de wereld te moeten demonstreren. De beloofde tien decibellen 'noisereduction' die de oordoppenfabrikant op de verpakking belooft, helpen een beetje.
Chronisch slaaptekort begint haar (of is het zijn) tol te eisen. Vier of vijf uur per nacht houd ik wel even vol maar drie weken is wel lang...

Gisterenavond werd aangekondigd dat de les niet doorging maar dat we in plaats daarvan in de kapel verwacht werden. Een groot leider van een grote wereldwijde organisatie die eerder op de dag mijn koffiepauze had volgepraat, wilde het e.e.a. van de studenten.
De college en de organisatie zijn mogelijkheden tot partnerschap aan het verkennen en de grote baas wilde wel eens van de studenten horen.
Nu heeft het waarschijnlijk met cultuur te maken maar de een na de andere student stak de loftrompet af over alles wat het college voor ze doet en betekent. Het zal allemaal heel oprecht zijn, daar twijfel ik geen moment aan. Maar ik kon het maar moeilijk geloven dat dit dezelfde studenten waren die tijdens koffiepauzes wel degelijk een mening hebben over verbeterpunten en met vragen rondlopen die ze nooit aan de bazen van het college zullen stellen.
Dus heb ik dat maar gedaan. We leven nu eenmaal niet in een volmaakte wereld en we moeten met elkaar hard werken om er iets moois van te maken. Het kan altijd beter, het werk is nooit af.

22 januari 2009

India, dag 12. Even snel

Even snel. Na 24 uur zonder verbinding te hebben gezeten kan ik weer even online maar de klas is eigenlijk al begonnen, dus moet ik ook weer gaan.
Gisteren toch maar weer naar de avondklas geweest en heb het hele uur in de klas gezeten. Daarnaast de syllabus van een 'readingcourse' doorgesproken. Daar moet je dus extra werk voor doen. Wel erg veel moet ik zeggen maar het is denk ik wel te doen.
Vandaag wakker geworden met een heavy migraine maar op de een of andere wonderbaarlijke wijze is deze al gauw weggetrokken. Misschien zijn er mensen thuis aan het bidden...

21 januari 2009

India, dag elf. Moed in de schoenen

Gisterenavond zonk de moed me even in de schoenen. Vandaag ben ik al weer wat teruggeveerd. Maar tel bij de ervaring van gisteren op dat een van de professors vertelde dat op het seminary in Canada, waar dezelfde opleiding wordt gegeven, studenten er vier jaar full time voor nodig hebben om hun graad te halen, ik me af begin te vragen wie ik wel denk te zijn dat ik het even tussendoor in 30 maanden kan doen...

Zojuist wel ff lachen. Een professor die aan ADHD lijdt, kondigde een periode van stilte aan voordat hij zou bidden. De aankondiging en de motivatie om stil te zijn duurde enkele minuten, de uiteindelijke stilte duurde zegge en schrijven 29 seconden.
Voor de zoveelste keer in mijn leven een "gift inventory" en een "temperament survey" ingevuld. Affijn, dat levert weer een bonus half uur vrije tijd op.

Aan het eind van deze dag zit het keerpunt van deze studieperiode. De helft zit er dan op en kan ik af gaan tellen. Ik heb altijd wel heimwee maar deze keer is het best wel heftig. Misschien omdat we de laatste maanden best wel wat intensieve dingen hebben meegemaakt als gezin. Dit heeft voor mij geleidt tot een verdieping van mijn relatie met mijn kinderen en Martha, en ik mis hun aanwezigheid zeer!

20 januari 2009

India, dag tien, update

Het is nu 20.25 en zojuist is een nieuwe serie van dertig uur begonnen. Na een kwartier ben ik maar weggegaan. Ik had geen idee waar de professor het over had. Hij spreekt Engels met zo'n zwaar Indiaas accent dat het met geen mogelijkheid te volgen is. De titel van het vak begrijp ik nog wel, hoewel het wat aan de omschrijvende kant is: "History of Christianity since Reformation with special emphasis on Ecumenism and Evangelicalism".
Ik zal met de konsekwenties moeten leven maar ik ga echt niet voor de lol lessen volgen die ik niet kan verstaan. Dan maar dertig uur boeken lezen, maar ik kan gewoon niet net doen alsof. Zelfs de Indiërs geven aan de beste man nauwelijks te kunnen verstaan. Eerst koffie en dan aan het huiswerk en vroeg naar bed.

20.55 Update 2.
Na een bekertje mierzoete koffie ziet de wereld er weer anders uit en heb ik besloten om het morgen toch nog een keer te proberen. Ik neem m'n laptop en wat boeken mee zodat ik in het uiterste geval kan multitasken.

India, dag 10. Geloof ik...

Onze internetprovider heeft besloten om ons af te sluiten. Dus ook geen telefoon meer. We zijn tot en mett 25 februari onbereikbaar. Het is een lang verhaal, waar ik jullie niet mee zal vermoeien. Voorlopig zijn we dus alleen maar mobiel beriekbaar.
jan: 0624724705
huis: 0611874219

Routine heeft wel iets. Drie weken lang leef ik volgens aan vast patroon. Drie maaltijden die nauwkeurig op tijd worden opgediend, lessen die stipt om 08.00 beginnen met tien minuten pauze tussen de lessen om van het ene lokaal naar het andere te kunnen lopen of een sanitaire stop te maken. Vandaag wordt het patroon doorbroken omdat ik de rest van de week ook 's-avonds les heb. Dat moet wel anders kom je niet aan 150 uur in drie weken. Gisteren heb ik de suggestie gedaan aan de 'powers that be' om met vijftig minuten lessen te experimenteren en dan steeds twee blokjes van 50 minuten aan een onderwerp te wijden. Je houdt dan netto ongeveer net zoveel lestijd over als wanneer je twee losse uren aan twee onderwerpen wijdt. Elk uur heeft namelijk een opstarttijd en afbouwtijd nodig. Doe het eens een jaar en evalueer daarna. Ik ben benieuwd of men van hun 'uurconcept' af durft te stappen.

Vandaag problemen met het ophouden van mijn ogen. M'n klasgenoten (met name de jongeren studenten) liggen in een deuk als ik weer eens wegzak. Maar goed.

19 januari 2009

India, dag 9. Nieuwe week, nieuwe kansen

Een nieuwe week en twee nieuwe vakken: 'Strategic Thinking & Planning' en 'Sprirtual Formation for Ministry'. Laatstgenoemde belooft redelijk simplistisch te zijn en behandeld zaken die, als iemand deze nog niet in zijn leven heeft geimplemeteerd na 31 jaar discipelschap, er iets misgegaan in de geestelijke ontwikkeling van die persoon. De eerste is een verademing. Paul Magnus, formaat en uitstraling Danny deVito, weet vanaf de eerste minuut te boeien en het gaat echt ergens over. Hier valt heel veel te leren! Echter, leren in de klas is en blijft niet 'mijn ding'. Met name als niet of nauwelijks sprake is van enige vorm van interactie, laat ik me maar moeilijk meenemen.
Gisterenmiddag een paar uur doorgebracht met een van mijn Indiase vrienden die z'n buik wel zo'n beetje vol heeft van OM en de manier waarop gestalte wordt gegeven aan leiderschap. Een veelbelovende jongeman die OM kwijt gaat raken aan een andere organisatie die zijn kwaliteiten wel op de juiste waarde weet te schatten. En ik kan niet anders dan hem groot gelijk geven. Nu is hij een bedreiging voor de huidige geestelijke oligarchie en traditiegetrouw zet die oligarchie 'kritische geesten' op een zijspoor. Maar het is nog niet te laat. Er is nog hoop voor mijn vriend en ik doe van mijn kant het weinige dat ik kan doen om hem moreel te steunen in zijn reis om de status quo te bevragen en mijn hoop is dat hij behouden blijft voor de organisatie omdat juist mensen zoals hij nodig zijn om leiding te geven aan de huidige generatie.
Verder ben ik redelijk 'blij-achtig' omdat we bijna halverwege zijn en ik kan gaan aftellen. De hereniging met vrouw en gezin komt dichterbij. Niet dat ik niet van mijn tijd geniet hier, maar ik heb altijd dit dubbele gevoel als ik weg ben van de 'love of my life'.

18 januari 2009

India, dag 8. Foto's

Eindeloze lezingen

De campus

Mijn vrienden Kamlesh en Isaac

Klasgenoot uit Noordoost India

nabij de camopus, wie weet ligt er nog iets van waarde tussen de rommel

De fiets, een goedkoop en veelgebruikt transportmiddel

Vuil verbrand je voor je huis...

...of langs de weg

17 januari 2009

India, dag 7, Ik mis iets

Als je dertig uur les krijgt over "de persoon en het werk van Christus" en het gaat dertig uur lang over wat dat allemaal voor mij betekent, mist er iets. Als Christus stierf voor de zonde en als er door zijn werk aan het kruis verzoening plaatsvond en die verzoening verder gaat dan mijn persoonlijke zieleheil, is het enigzins uit balans als het alleen maar over ons gaat. Geen woord over de verlossing en de schepping, het milieu, intermenselijke relaties en noem maar op. Dat is op z'n minst karig te noemen en een gemiste kans. Er is gelegenheid tot feedback en ik zal dat zeker melden in de hoop dat men voor de volgende keer een andere prof bestelt. Deze prof heeft het regelmatig over 'true truth': 'ware waarheid', alsof er twee categorien waarheid zijn; normale, alledaagse waarheid en dan de ware waarheid. Maar iets is toch of waar, of onwaar.Net zoals men onerscheid probeert te maken tussen Gods volmaakte wil en zijn toegestane wil. Kan iets een beetje Gods wil zijn? Het is of wel, of niet zijn wil.

Vandaag een dag vol energie. Om 04.30 wakker, naar de gym gegaan, kleren gewassen, tientalle foto's gemaakt en met van alles en nog wat in de weer geweest. Nu, in m'n tweede lesuur van de dag ben ik nog geen een keer in slaap gevallen. Tijdens de les van alles gedaan dat slechts zijdelings met de les te maken heeft, waaronder het schrijven van deze blog en het bouwen van een toren (ik heb de spelletjes in mijn telefoon ontdekt).

p.s. vijf minuten na het schrijven van deze blog ben ik tijdens de les in slaap gevallen.

16 januari 2009

India, dag 6. Victorie en misvattingen

Communicatie blijft iets wonderlijks. De prof heeft geluisterd en we werken nu af en toe in groepjes. Eerst in vier groepen van 15. Dat is nog veel en veel te groot. De keer daarop stelde ik voor om in kleinere groepen op te splitsen. Het is en blijft spannend om dat publiekelijk te doen. Als de prof onzeker is, houdt hij vast aan zijn vier grote groepen. Gelukkig was hij niet te onzeker en stemde toe zodat we in groepjes van zes, zeven onze eigen ontdekkingen konden doen. Zelf ontdekken is altijd een betere methode dan het opvolgen van instructies of het luisteren naar een monoloog in de hoop dat mensen het oppikken. De Indiers kwamen en komen tot leven en ik val niet langer in slaap. Bij de terukoppeling vanuit de kleineree groepen veranderen al de ingetogen, zwijgzame Indiers in ongeleide projectielen. Schitterend vuurwerk. Een oudere student werd onder boeh geroep gedwongen om weer te gaan zitten. De massa wint en de man zit.

Het is triest om te merken dat veel Indiers (onterecht) opkijken tegen blanken. In kleine groepen gaan ze ervan uit dat de blanke voorzit, en het woord voert. Om dat om te draaien en de Indiers voorrang te geven.. ga er maar aan staan. Ik moet pertinent weigeren om voor te zitten of namens de groep het woord te voeren. Daar gaat vaak een aantal minuten mee verloren.
Regelmatig word ik door mannen en vrouwen benaderd die met me mee willen naar Nederland. Ze leven met de fantasie dat alles in het Westen fantastisch is; levensstijl, vrijheid, geld en middelen. Hoe vertel ik ze dat het in het Westen vrijwel uitsluitend draaait om hebzucht?
Aan de andere kant, geef ze eens ongelijk. Voor veel van mijn medestudenten is tegenstand en vervolging een realitieit. Sommigen zijn met de dood bedreigd en/of in elkaar geslagen, en anderen leven met de realiteit van vervolging tegen de christenen waarbij het uitzicht op de dood geen sprookje is (met name studenten die uit het Noorden van India komen).

Gisteren belde ik met Martha en ook zij had een ‘down’ dag. Vandaag ziet het er allemaal weer zonniger uit.

15 januari 2009

India, dag 5. Veranderen, wat is dat moeilijk

Vandaag ben ik ‘down’. Mijn tekortkomingen staan me in full-colour en hifi stereo voor ogen. Het is zo verdraaid moeilijk om bepaalde eigenschappen te zien veranderen. Moeilijk met een team kunnen werken bijvoorbeeld: solistisch handelen. Ik had het hier pas met Martha over. Zij kan heel goed mensen aan het werk zetten. Ik heb altijd schroom en doe zoveel mogelijk zelf.

Goed ik ben dus down en vertel het net aan Jack, een vriend en collega uit de USA. Hij is ook down vandaag. Nu voel ik me al wat beter. Het weer is aan het veranderen, zegt Jack. En dat beinvloedt de goemoedstoestand van velen.

Blijft staan dat ik best wel tob met mijn tekortkomingen.

Ik wilde wel dat ik volmaakt was. Volmaakt in liefhebben, een volmaakte teamplayer, volmaakt in het bevestigen van mensen (inclusief de prof van de monologen en stellingen), volmaakt als echtgenoot en vader, volmaakte gemeenteleider en oudste. En zo kan ik wel even doorgaan.

 

“Houdt jezelf voor dat je dat allemaal bent in Christus”, zal iemand me wellicht adviseren. Blijft staan dat ik op dit moment voor de mensen om me heen ernstig tekortschiet. Die denken echt niet: ‘Die Jan bakt er niet zoveel van maar gelukkig kan ik hem zie als volmaakt in Christus’. Mensen om me heen beleven dat echt wel anders. Die raken teleurgesteld en de gekwetste gevoelens zijn superecht. En dat doet mij verdriet. Ik wil graag een bemoediging zijn voor de mensen om me heen en realiseer me dat ik dat vaak niet ben. Ondanks de goede bedoelingen die ik heb gaat het nog vaak mis. Vraag maar aan de mensen die het dichtst bij me staan.

 

Maar goed. Genoeg gejammerd. Er tegenaan! Een van de mooiste uitzichten in het volgen van Jezus, is dat van hoop. Verandering is mogelijk. Moeilijk, maar zeker mogelijk. En daar wil ik voor gaan. Ik kan een beter mens worden door Christus te blijven volgen. Zolang ik volg, ga ik vooruit. Als ik stop met volgen, wordt dat waar ik nu ben, inclusief alle tekortkomingen, een karikatuur; een hopeloos vastzitten in die tekortkomingen. Nu niet. De zon komt op. Life is good!

 

 

 

14 januari 2009

India, dag 4. Vastgestelde waarheid of waarheid verkennen?

Vandaag een aanvaring met de prof die alle predikers die verhalen vertellen (omdat Jezus het ook deed), belachelijk maakte. En dat aan de hand van het vers in Marcus waarin Jezus aan de discipelen uitlegt dat hij verhalen vertelt om dingen te verbergen; het Woord moet gepredikt worden en verhalen mogen niet de plaats innemen van dat Woord.
Maar hoe legde Jezus het woord uit? Juist, door verhalen te vertellen en voorbeelden te gebruiken die dicht bij de dagelijkse realiteit van de mensen stonden.
Het grappige is dat hij z'n betoog afsloot met een illustratie (volgens de prof is een illustratie geen verhaal). Dat was genoeg voor me. Ik zit me al drie dagen op te winden en ik weet dat er dan een punt komt waarop het voor mij helemaal genoeg is en ik reageer.
Het is moeilijk om in gesprek te raken met iemand die uitgaat van 'propositional truth'; weten wat waar is en daar aan vasthouden. Stellingen poneren die zo fraai in elkaar zitten dat elk weerwoord bij voorbaat al in de kiem wordt gesmoord.
Heel anders is het als een leraar een 'verkennende' houding heeft die uitnodigt om een zaak van verschillende kanten te bekijken en te belichten zodat je samen tot een dieper inzicht kunt komen.
Vandaag een uur gespijbeld.

13 januari 2009

India, dag 3. HELP!`

De eerste lesdag zit erop en de vijf uur over ‘De Persoon en het Werk van Christus’ waren een ware crime om uit te zitten. Vandaag nog vijf uur. En morgen weer, tot en met zaterdag. Luisteren naar lange monologen, het ontbreken van elke vorm van interactie en een Prof die meer preekt dan lesgeeft. Het is alsof ik een beginnersbijbelstudie volg waarin een studie wordt gegeven over de godheid van Jezus, zijn menszijn en nog 28 onderwerpen. En de Prof doet z’n best om het publiek te overtuigen.

Sommige van de zeer belangrijke concepten, zoals ‘propositional truth’ schiet je meteen lek. Het klinkt allemaal prachtig maar je schiet er niets mee op.

Jezus zegt dat Hij de Weg, de Waarheid en het Leven is. Dat is ‘propositional truth’. Het is een stelling die je aanneemt of afwijst. Een agnosticus, een humanist, een hindoe of jood doet toch hetzelfde. Een ontkenning van iets is toch ook ‘propositional’. Ik kan bijvoorbeeld stellen dat alle wegen naar Rome leiden, of ieder z’n eigen weg naar God heeft. Die stelling moet dan wel enige ‘backing’ hebben van een gezaghebbende bron. Als ik het zeg omdat ik het voel of denk, maakt dat niet zoveel indruk. Als ik het echter wetensschappelijk aan kan tonen, wordt het al een andere verhaal. Dan kun je het met me oneens zijn, maar ik heb nog steeds gelijk.

Aha, zeg je dan, maar dat is ook een kwestie van interpretatie.

Juist, zeg ik dan, en daarom is het allemaal wat ingewikkelder.

Hoelang hebben wetenschappers niet gelooft dat de aarde plat was? Hoeveel jaar heeft Columb us moeten strijden voordat er ook maar iemand een klein beetje ging geloven dat je varend naar het Westen uiteindelijk ook in India aan zou komen?

Wanneer is iemand gered? Als je sec de uitspraak van Paulus gelooft, zou je moeten geloven in je hart en belijden met je mond dat Jezus Heer is. En daar ga je al. Je kunt redding dan reduceren tot het opzeggen van een formule en jezelfs dagelijks voorhouden dat je het echt met je hart gelooft.

De realitiet is grimmiger. Welke woorden, gevoelens, beelden geven uiting aan een waarachtig geloof?

Ik houd het er voorlopig maar op dat waarachtig geloof leidt tot een transformatie van denken en handelen. Dat is mij ‘propositie’.

 

p.s. M’n Indiase klasgenoten zijn al foto’s aan het distribueren van een slapende Jan in de klas.

p.s. 2 De drie lesuren na de eerste vijf waren een verademing (Coaching en Mentoring Strategien)! Zelfs ik had het naar mijn zin in de klas.

12 januari 2009

RE: India, dag 1 en 2

Momenteel zit ik bij de ceremoniele opening van het academische jaar. Dat voor ons parallel loopt met het kalenderjaar. Reis was lekker. De aankomst op de basis was een chaos maar uiteindelijk kon ik me installeren en slapen. Sleep, blessed sleep.
Wassen gaat met behulp van een emmer en een maatbeker, maar dat went snel.
Nu stellen de eerstejaarsstudenten zich voor. Goed idee ware het niet dat alles wat gezegd wordt verloren gaat in het lawaai dat 26 plafondventilatoren produceren. Maar het gaat natuurlijk om het idee. Het voelt echter alsof ik in een stomme film zit. Het heeft iets heerlijk komisch. Geweldig om terug te zien. Bring it on, die 150 lesuren.

06.50 dag 2
De rally gaat beginnen. Om 07.30 ontbijt en om 08.00 de eerste les. Om me heen hoor ik her en der Indiase opstaan geluiden waarbij de mannen luidruchtig rochelen. Het lijkt een cultuurverschijnsel. Zo hard mogelijk slijm en wellicht andere ongerechtigheden uit de krochten der longen omhoogdwingen.
Vandaag vijf uur ' Persoon en werk van Christus' en daarna drie uur 'Coaching en Mentoring strategien' en dat dan zes dagen achtereen.

11 januari 2009

India, dag 1

Momenteel zit ik bij de ceremoniele opening van het academische jaar. Dat voor ons parallel loopt met het kalenderjaar. Reis was lekker. De aankomst op de basis was een chaos maar uiteindelijk kon ik me installeren en slapen. Sleep, blessed sleep.
Wassen gaat met behulp van een emmer en een maatbeker, maar dat went snel.
Nu stellen de eerstejaarsstudenten zich voor. Goed idee ware het niet dat alles wat gezegd wordt verloren gaat in het lawaai dat 26 plafondventilatoren produceren. Maar het gaat natuurlijk om het idee. Het voelt echter alsof ik in een stomme film zit. Het heeft iets heerlijk komisch. Geweldig om terug te zien. Bring it on, die 150 lesuren.

10 januari 2009

Even wat anders

Dat Rotterdam-Overschie ook mooi kan zijn, bewijzen onderstaande foto's. Nu gauw m'n koffer pakken en naar India.





09 januari 2009

Boeken verbranden

Het ging echt niet over een paar boeken uit de bouquetreeks, op houthoudend papier gedrukt. Even terzijde, maar weet je dat je voor ongeveer 25 cent een boek op houtvrij papier kunt drukken? De hebzucht van uitgevers gaat zover dat ze liever 25 cent besparen op de drukkosten en jou met een boek opzadelen dat, als dat aan het licht wordt blootgesteld, in no-time vergeeld? We hebben ze allemaal in de boekenkasten staan. 25 cent! Maar ik snap het wel, die 25 cent kostprijs moet naar een verkoopprijs worden doorgerekend en dan heb je het opeens over een tot anderhalve euro extra! En, ons Nederlanders, bin zunig, dus gaan we voor de gele boekjes.

Hier (Handelingen 19) hebben we het over een groep magiers die in Jezus gingen geloven en hun boeken over magie in het openbaar verbranden. De waarde kwam neer op 50.000 zilverstukken (een zilverstuk is ongeveer een dagloon). Omgerekend naar onze cultuur en waarde hebben we het over een slordige vijf miljoen euri!
Als boekenliefhebber snijdt dat door m'n hart. Wat een culturele en kapitale verkwisting.

Als het over een aantal exemplaren uit de bouquetreeks zou gaan, zou dat op niemand indruk maken. Maar dit is anders. Boeken werden met de hand geschreven. Een boek was een zeer kostbaar bezit. Om dat op te geven, wauw!

Als de transformerende kracht van het evangelie het hart te pakken krijgt, gaat er een knop om en gaan mensen gekke dingen doen! Zoals boeken verbranden.
Geinspireerd door deze passage heb ik 31 jaar geleden op een zondagmiddag, met hulp van familie en vrienden een groot aantal occulte boeken verscheurd, in vuiniszakken gedaan en aan de straat gezet.

Voelde dat als kapitaal-, en cultuurvernietiging? In geen geval. Het was eerder een reactie op de jarenlange misleiding. Jarenlang was ik beetgenomen en had mezelf verdiept in leugens. Afrekenen met de leugen voelt goed. Dat geef je niet als cadeautje door aan een vriend.

08 januari 2009

Op de hoogte gebracht

Door het boek Handelingen lezend, realiseer ik me opnieuw dat wat zich hier afspeelt uniek is geweest in de menselijke geschiedenis. Het leest als een spannend boek en ik kan me zo voorstellen dat die jongens en meiden die dit meemaakten, alles wat ze geloofden vanuit hun traditie in een nieuw licht gingen zien. Het handelen van God speelde zich niet af volgens formules of vaste patronen maar steeds aangenaam verrassend. dat was wel even wennen.

In hoofdstuk 18 komen we, out of the blue, Apollos tegen die ' ... was op de hoogte gebracht van de leer van de Heer. Vol vuur sprak hij daarover en alles wat hij over Jezus leerde, was heel juist.'

Het kan ook niet uitblijven dat als de waarheid van wat God in Christus heeft gedaan, ons verstand en hart raakt, er eigenlijk maar een reactie mogelijk is: een radicale transformatie waarover je vol vuur kunt vertellen. Je kunt daar niet ongevoelig onder blijven. De actie van God leidt tot een reactie van onze kant.

Wie hem op de hoogte had gebracht, wordt niet vermeld. Wat we lezen is dat wat hij vertelde, strookte met de waarheid.
Edoch.
Het echtpaar Priscilla en Aquila 'nemen hem terzijde en lichten hem nauwkeuriger in over de christelijk leer'.
Hieruit leren we het belang van gemeenschap. Met elkaar weten we meer dan alleen. We moeten open willen staan voor correctie en verfijning van ons geloof.

Zo kwam ik vorig jaar in Petra, Jordanie iemand tegen die wel het juiste geloofde, maar zich onttrok aan enige gemeenschap met andere gelovigen. Hij wilde 'zuiver en puur' blijven en niet besmet raken door wat mensen van dat geloof maakten.
Dat verlangen en dat ruige, wilde geloven heeft iets heel moois. Maar je kont er niet zover mee. Elk individu leidt aan een gevaarlijke ziekte; eenzijdigheid in combinatie met blinde vlekken. We hebben het zo nodig om tegengas te krijgen waardoor we onze overtuigingen op een frisse manier tegen hetlicht kunnen houden. Daarnaast hebben we het nodig dat anderen ons wijzen op aspecten van het brede, kleurrijke spectrum van het geloof. Anders blijft dat geloof monochroom.

Ik ben al jaren 'op de hoogte', maar laat me graag uitdagen en bevraagd worden. Daarom ben ik blij met anderen. Juist met het inzicht, de kennis en ervaringen van anderen kom ik tot grotere hoogte!

07 januari 2009

Dode mentors en nog niet dode katten

Het werk zit erop. Alle boeken zijn gelezen, alle verslagen geschreven en ik heb nog twee volle dagen voordat ik naar India ga en drie weken lang de schoolbanken inga. Ik heb er zin in. Net nog even geregeld dat ik voor 80 euro extra drie weken lang een kamer alleen heb. Yes!

O ja, nog een opdracht; het boek Handelingen een aantal keren doorlezen en aantekeningen maken van die passages waar er zich iets in de zin van mentoring afspeelt. Dat hang dan weer af van hoe je mentoring definieert. 'Mensen helpen om hun door God gegeven potentieel te bereiken', is een eenvoudige die ik graag gebruik omdat ik hem kan onthouden.
Als je deze gebruikt vindt er nogal wat mentoring plaats. Prediking en interactie tussen mensen waarin over iets meer dan triviale zaken wordt gesproken, zou dan mentoring zijn.
Tja, dan zou je het ook gewoon 'een gesprekje met inhoud' kunnen noemen. Maar mentoring klinkt natuurlijk veel deftiger.
Leren en verder komen staat centraal.
In die zin kun je ook dieren mentoren, of niet.

De kat van een bevriend echtpaar is door mij gementord. Jaren terug, toen de kat en ik elkaar voor het eerst onmoetten, heb ik het beestje te kennen gegeven dat we elkaar beter niet meer kunnen zien.
Nu, ieder jaar als ik twee of drie weken bij mijn vrienden in Canada verblijf, snelt de kat, zodra ik binnenkom, naar de kelder en komt daar alleen uit om te eten en z'n behoeftes te doen. Totdat ik weg ben. Dat is wat je effectief mentoren zou kunnen noemen.

06 januari 2009

Het onbekende bekendmaken

"Wat u zonder het te kennen vereert, dat is wat ik u verkondig", zegt Paulus tegen de leden van de Areopagus. Een briljante reactie waaruit een frisse, open kijk op het werk van God spreekt.
Naast een serie altaren, gewijdt aan evenzoveel goden, hadden deze mensen ook aan altaar dat gewijdt was aan "de onbekende god".
Iets dat onbekend is, moet worden verklaard. Zonder verklaring krijgt het onbekende geen betekenis.
Ik stel me zo voor dat mensen die een offer op het altaar van die onbekende god brachten, allemaal zo hun eigen ideeën over, en beelden bij die god hadden. Het feit dat ze dat altaar hadden zegt ook iets over deze 'heidenen'. De som van al hun goden bij elkaar, verklaarde het leven niet voldoende. Veel bleef onbekend. Die leemte werd opgevuld door te erkennen dat er meer was, iets hogers was dan alles wat zij samen konden bedenken.

Paulus op de Areopagus

Over het algemeen erkennen mensen dat er meer is tussen hemel en aarde. Dat meer, het onbekende, wordt zo goed en zo kwaad door de mens verklaard. De mens is daarbij helemaal overgeleverd aan haar eigen referentiekader. Als diezelfde mensen erkennen dat dat eigen referentiekader beperkt en eenzijdig is, een objectief kader waaraan gedachten, ideeën en beelden kunnen worden getoetst, is er ruimte voor een gesprek.
Ik realiseer me dat ik met de openbaring van God zoals ik die tegenkom in de Bijbel, stevig verankerd in traditie, wetenschap, ervaringen van mensen en de bevestiging van de Heilige Geest, mensen kan helpen om het mysterie in hun leven te ontrafelen. Om dat waar ze naar op zoek zijn, te helpen verklaren.

Dat is mijn voornemen voor dit jaar. Zonder mensen te (ver)oordelen, naast ze te staan en wanneer ze hun leven en hart voor me openstellen, dat gesprek aan te gaan.
De mens is van nature religieus en is uiteindelijk aanspreekbaar op zijn zoektocht.
Teleurstelling in anderen, het leven en de kerk, heeft hun beeld van dat mysterie vertroebeld. Ik wil mensen helpen een andere bril op te zetten en de Levende, de Waarachtige te zien.
Zo waarlijk helpe mij God almachtig.

03 januari 2009

500

Toen ik in Maart 2007 aan deze blog begon, dacht ik dat ik het na drie weken op zou geven. Brandarianen hadden gevraagd hoe ze specifiek voor me konden bidden als ik weer eens weg was voor OM. Dat was toen aanleiding om te gaan bloggen; konden ze dagelijks meereizen. Ik had echt gedacht dat het na drie weken Australie wel afgelopen zou zijn. Maar nee, vandaag schrijf ik m'n 500ste blog in 19 maanden.

Waarom?

Het heeft wel iets geheimzinnigs. Van sommigen weet ik dat ze regelmatig m'n blog lezen maar van anderen niet. De gedachte dat er mensen zijn die dingen over je weten waarvan jij niet weet dat zij het weten, dat is grappig.

Ik vind schrijven leuk en het kost me geen moeite. Ik houd ook een dagboek bij. In dat dagboek schrijf ik wat intiemer over m'n worstelingen met mezelf, God en het leven. Het schrijven zelf is therapeutisch. Het helpt om m'n gedachten te ordenen, ideeën uit te werken of te verwoorden en, wat opgeschreven is, blijft.

Omdat ik snel dingen vergeet, vind ik het leuk om af en toe terug te bladeren. Dingen die ik dacht vergeten te zijn, komen weer opnieuw tot leven.

Zo heb ik een doos waarin een tig aantal notebooks ligt met aantekeningen, gedachten, reisverslagen, vragen en lijstjes waarvan veel "To Do" lijstjes die nooit helemaal zijn afgehandeld. Als ik ze dan lees voel ik me schuldig en neem me voor om het vanaf nu anders en beter te doen.

Om even terug te komen op het boek dat vorige week zoek was, maar toch weer gevonden is, "Developing the leader within you", moet ik zeggen dat die Maxwell wel wat te melden heeft. Met name het hoofdstuk over "prioriteiten" is voor mij een "auw" hoofdstuk. Een leider kent zijn prioriteiten, weet Maxwell te melden. En die prioriteiten zijn met name die zaken die allen hij (de leider dus) kan doen. Alle andere zaken dienen te worden gedelegeerd.
Nu is er wel wat op af te dingen hoor, maar toch maakt hij een goed punt. Ik vind delegeren vreselijk moeilijk en schroom om anderen te vragen om iets te doen want - en nu komt het - ik stel me dan zo voor dat die ander (aan wie ik dus heb gevraagd iets te doen) bij zichzelf denkt: 'waarom doe je het niet zelf, man'?
Nou, voer voor psychologen, dacht ik.

Misschien dat ik daarom bloggen leuker vind dan bijvoorbeeld onze twee maandelijkse gebedsbrief schrijven. Die komt per email of post bij je binnen en dringt zich aan je op, tenzij je meteen op delete klikt of de enveloppe ongeopend in de oud papierbak gooit.
Nee bij bloggen komen de lezers helemaal vrijwillig omdat er een oprechte interesse of nieuwsgierigheid is. En dat voelt lekker.

01 januari 2009

Ontzag

Gisteren ben ik de hele dag bezig geweest met vuurwerk. In mijn hoofd. Mijn oude en minst populaire vriend (die ik kan missen als kiespijn) besloot me met een bezoek te vereren. Tamelijk gedrogeerd heb ik hangend, liggend, zelfs nog even naar de stad fietsend en uiteindelijk om 20.45 de handdoek in de ring gooiend, de dag doorgebracht. Ben door het vuurwerk heengeslapen.
Nu begin ik het nieuwe jaar met het besluit om nooit meer hoofdpijn te hebben.

Zojuist las ik in handelingen dat de nieuwe, jonge kerk een periode van rust kende en dat er opbiouw en groei plaatsvond (handelingen 9:31).
Dan staat daar als een soort tussenzinnetje: "en men leefde in ontzag voor de Heer". Dat is mijn verlangen voor 2009. Voor mezelf en anderen. Groeien in ontzag voor God. Het is zo makkelijk om God omlaag te halen.
Ik herinner me de nieuwsflits een paar jaar geleden waarin we zagen hoe een meer dan levensgroot beeld van Sadam Hussein werd omvergehaald. Het vriendelijk ogende beeld stond in schril contrast met de, in werkelijkheid, wrede, niets- en niemand ontziende dictator.
Zo staan ook de beelden van God waar de mensheid tegen tekeergaat in schril contrast met de hemelse Vader die we in Jezus leren kennen. Ik wil me dit jaar inzetten om beelden van God omver te halen die niets te maken hebben met hoe en wie Hij werkelijk is. Als die beelden uit de weg worden geruimd, verandert het uitzicht en komt er ruimte in de harten en levens van mensen om, wellicht hernieuwd, kennis te maken met de levende, liedevolle God.