500

Toen ik in Maart 2007 aan deze blog begon, dacht ik dat ik het na drie weken op zou geven. Brandarianen hadden gevraagd hoe ze specifiek voor me konden bidden als ik weer eens weg was voor OM. Dat was toen aanleiding om te gaan bloggen; konden ze dagelijks meereizen. Ik had echt gedacht dat het na drie weken Australie wel afgelopen zou zijn. Maar nee, vandaag schrijf ik m'n 500ste blog in 19 maanden.

Waarom?

Het heeft wel iets geheimzinnigs. Van sommigen weet ik dat ze regelmatig m'n blog lezen maar van anderen niet. De gedachte dat er mensen zijn die dingen over je weten waarvan jij niet weet dat zij het weten, dat is grappig.

Ik vind schrijven leuk en het kost me geen moeite. Ik houd ook een dagboek bij. In dat dagboek schrijf ik wat intiemer over m'n worstelingen met mezelf, God en het leven. Het schrijven zelf is therapeutisch. Het helpt om m'n gedachten te ordenen, ideeën uit te werken of te verwoorden en, wat opgeschreven is, blijft.

Omdat ik snel dingen vergeet, vind ik het leuk om af en toe terug te bladeren. Dingen die ik dacht vergeten te zijn, komen weer opnieuw tot leven.

Zo heb ik een doos waarin een tig aantal notebooks ligt met aantekeningen, gedachten, reisverslagen, vragen en lijstjes waarvan veel "To Do" lijstjes die nooit helemaal zijn afgehandeld. Als ik ze dan lees voel ik me schuldig en neem me voor om het vanaf nu anders en beter te doen.

Om even terug te komen op het boek dat vorige week zoek was, maar toch weer gevonden is, "Developing the leader within you", moet ik zeggen dat die Maxwell wel wat te melden heeft. Met name het hoofdstuk over "prioriteiten" is voor mij een "auw" hoofdstuk. Een leider kent zijn prioriteiten, weet Maxwell te melden. En die prioriteiten zijn met name die zaken die allen hij (de leider dus) kan doen. Alle andere zaken dienen te worden gedelegeerd.
Nu is er wel wat op af te dingen hoor, maar toch maakt hij een goed punt. Ik vind delegeren vreselijk moeilijk en schroom om anderen te vragen om iets te doen want - en nu komt het - ik stel me dan zo voor dat die ander (aan wie ik dus heb gevraagd iets te doen) bij zichzelf denkt: 'waarom doe je het niet zelf, man'?
Nou, voer voor psychologen, dacht ik.

Misschien dat ik daarom bloggen leuker vind dan bijvoorbeeld onze twee maandelijkse gebedsbrief schrijven. Die komt per email of post bij je binnen en dringt zich aan je op, tenzij je meteen op delete klikt of de enveloppe ongeopend in de oud papierbak gooit.
Nee bij bloggen komen de lezers helemaal vrijwillig omdat er een oprechte interesse of nieuwsgierigheid is. En dat voelt lekker.