90% van de studenten aan het ICCS komt uit wat men hier 'landelijke gebieden' noemt. De professor waar ik morgen een gesprek mee heb moest als kind dagelijks stront scheppen dat vervolgens gedroogd werd en als brandstof gebruikt. Via lagere en middelbare school heeft hij uiteindelijk HBO, universiteit en vervolgens z'n doctoraat gehaald. 90% van mijn medestudenten heeft een soortgelijk verhaal. Op mensen die "ministry" doen wordt neergekeken. Studenten die op een seculiere college hun graad halen moeten er niet aan denken om "ministry" te gaan doen.
Jongeren die het in de samenleving niet ver schoppen en voor wie maatschappelijke mogelijkheiden uitgeput zijn, wordt vaak aangeraden om dan maar "ministry" te gaan doen.
In het Westen is de stap van een seculiere carrière naar "ministry" of "zending" dan wel niet altijd even populair (er zijn er die denken dat je dan je mogelijkheden en kansen weggooid); over het algemeen is er toch wel respect voor mensen die deze stap wagen en kan men op z'n minst rekenen op gebeds-, en morele steun. De financiële steun blijft vaak achter omdat kerken het geld toch veel liever aan zichzelf besteden (de Brandaris gelukkig niet en gelukkig zijn er andere lichtende voorbeelden). Een mooier gebouw, betere faciliteiten, instrumenten en noem maar op. De investering in de belangrijkste opdracht om in Jezus naam mensen uit te nodigen tot het volgen van Hem, is op z'n minst karig te noemen en er zal nog heel wat water door de Rijn moeten stromen eer er een culturele en filosofische omslag komt.
Wordt er in India op werkers neergekeken en worden ze vaak uit de kerken geweerd omdat de dominee bang is dat zijn schaapjes hun 10% (och, wat kunnen ze daar toch op hameren, je wordt er ziek van) of deel daarvan investeert in die belangrijke opdracht; in ons kikkerlandje mag er dan wat minder op koninkrijkswerkers neergekeken, de neiging om bij de distributie van de middelen kijkt de kerk toch het liefst eerst naar zichzelf. De zending is en blijft de sluitpost op de begroting van menige kerk en denominatie.
Vandaag een gepassioneerde discussie over tienden. De meerderheid van mijn klasgenoten houdt vol, hoewel ze tegelijkertijd geloven dat alles in de kerk anders moet, dat men 10% van het inkomen aan de eigen kerk moet geven en dat het grootste deel van de zondag bij voorkeur in en om de kerk doorgebracht moet worden. Men kon rekenen op een hartgrondig "Nee, dit is onaanvaardbaar en onbijbels" van mijn kant. Nou, dat was extra zuurstof voor de discussie. Ik besloot mijn betoog met het wijzen op het feit dat we allemaal geneigd zijn om dit soort zaken meer vanuit onze cultuur te beoordelen dan vanuit gezond Bijbels onderwijs waarbij de verlossing en bevrijding van de wet centraal staat.
De professor systematische theologie van vorig jaar heeft me slechts een B+ gegeven voor een verder "zeer goed" beoordeelde paper omdat ik niet geheel in zijn straatje paste. Ik had dit verwacht en kan er wel mee leven. Bij de gewraakte passage stond de aanmoediging om 'met een nederig hart de zaak nog eens grondig te bestuderen'. Ik had toch echt verwacht dat hij wel wat kon hebben.
Zo blijven we onszelf altijd en in alles keihard tegenkomen. dat is af en toe flink lachen en soms ook wel huilen.
Lord have mercy!
Jongeren die het in de samenleving niet ver schoppen en voor wie maatschappelijke mogelijkheiden uitgeput zijn, wordt vaak aangeraden om dan maar "ministry" te gaan doen.
In het Westen is de stap van een seculiere carrière naar "ministry" of "zending" dan wel niet altijd even populair (er zijn er die denken dat je dan je mogelijkheden en kansen weggooid); over het algemeen is er toch wel respect voor mensen die deze stap wagen en kan men op z'n minst rekenen op gebeds-, en morele steun. De financiële steun blijft vaak achter omdat kerken het geld toch veel liever aan zichzelf besteden (de Brandaris gelukkig niet en gelukkig zijn er andere lichtende voorbeelden). Een mooier gebouw, betere faciliteiten, instrumenten en noem maar op. De investering in de belangrijkste opdracht om in Jezus naam mensen uit te nodigen tot het volgen van Hem, is op z'n minst karig te noemen en er zal nog heel wat water door de Rijn moeten stromen eer er een culturele en filosofische omslag komt.
Wordt er in India op werkers neergekeken en worden ze vaak uit de kerken geweerd omdat de dominee bang is dat zijn schaapjes hun 10% (och, wat kunnen ze daar toch op hameren, je wordt er ziek van) of deel daarvan investeert in die belangrijke opdracht; in ons kikkerlandje mag er dan wat minder op koninkrijkswerkers neergekeken, de neiging om bij de distributie van de middelen kijkt de kerk toch het liefst eerst naar zichzelf. De zending is en blijft de sluitpost op de begroting van menige kerk en denominatie.
Vandaag een gepassioneerde discussie over tienden. De meerderheid van mijn klasgenoten houdt vol, hoewel ze tegelijkertijd geloven dat alles in de kerk anders moet, dat men 10% van het inkomen aan de eigen kerk moet geven en dat het grootste deel van de zondag bij voorkeur in en om de kerk doorgebracht moet worden. Men kon rekenen op een hartgrondig "Nee, dit is onaanvaardbaar en onbijbels" van mijn kant. Nou, dat was extra zuurstof voor de discussie. Ik besloot mijn betoog met het wijzen op het feit dat we allemaal geneigd zijn om dit soort zaken meer vanuit onze cultuur te beoordelen dan vanuit gezond Bijbels onderwijs waarbij de verlossing en bevrijding van de wet centraal staat.
De professor systematische theologie van vorig jaar heeft me slechts een B+ gegeven voor een verder "zeer goed" beoordeelde paper omdat ik niet geheel in zijn straatje paste. Ik had dit verwacht en kan er wel mee leven. Bij de gewraakte passage stond de aanmoediging om 'met een nederig hart de zaak nog eens grondig te bestuderen'. Ik had toch echt verwacht dat hij wel wat kon hebben.
Zo blijven we onszelf altijd en in alles keihard tegenkomen. dat is af en toe flink lachen en soms ook wel huilen.
Lord have mercy!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten