De jongeman die de samenzang begeleidde (eigenlijk mag ik dat niet meer zeggen en moet het zijn: de jongeman die de aanbiddingsdienst leidde) kon er maar geen genoeg van krijgen en ik begon de indruk te krijgen dat hij liever niet had dat er een spreker de Bijbel zou openen. Het liefst zou hij het hele uur hebben volgezongen maar na veertig minuten zette hij met moeite z’n gitaar weg zodat er nog een krappe twintig minuten voor mij overbleef.
Welkom in mijn wereld waar men gelooft dat als je je boodschap niet in vijftien minuten kan brengen, de boodschap niet de moeite waard is. Ik zou daar tegenin willen brengen dat we niet eerst elk lied 75 keer hoeven te herhalen en dat, als we 75 keer “Ik hou van U” hebben gezongen, God het wel zo’n beetje gehoord heeft! Misschien zou God zeggen “Ik heb nu wel gehoord dat je van me houdt, als je het nu eens gaat doen….”
Kan het zijn dat we uit balans raken met onze nieuwe ontdekkingen en praktijken aangaande “aanbidding”? Ik begin te dromen van een kerk waar voor de verandering niet gezongen wordt, we aan tafeltjes zitten, koffie, thee, limonade en/of een pilsje worst geserveerd en er een goed stuk onderwijs wordt gegeven waar je maandag wat mee kan.
Na afloop terug gereden naar huize Rabe en vandaar naar Durban gereden om Martha op te halen. Het vliegtuig was op tijd en we zijn weer herenigd! Na bijna 24 uur in de weer te zijn geweest ziet ze er toch fris uit. Ze ziet er gewoon altijd goed uit.
Gezellig samen geluncht en bijgepraat en nu zitten we met Pieter en Larencia op de stoep (veranda) en gaan zometeen eten. De krekels laten horen dat ze er zijn, op de achtergrond het verkeer van Pietermaritzurg en nu het vooruitzicht op een heerlijke maaltijd. Naast me zit Martha en toen we zojuist naar huis belden was alles in orde.
Er zijn van die dagen dat het leven gewoon helemaal goed is…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten