Terug in de bewoonde wereld

Wel, het heeft even een paar dagen geduurd maar hier zijn we dan weer. “We”, want Martha en ik zijn samen. Ze ziet het niet zitten om te bloggen dus is het toch weer mijn verhaal.
Winterton is een van de dorpjes in de uitlopers van de Drakensberg. Ik heb zelden een mooiere omgeving gezien. Tolkien heeft zich door de Drakensberg laten inspireren toen hij zijn wereld creëerde.
Ik heb de boeken gelezen en de films gezien en het is waar, je kunt hier bij wijze van spreken de hoofdrolspelers in het verhaal zien rondlopen. De uitzichten zijn fenomenaal.
Onderaan de blog wat foto’s.

We hebben een paar dagen rust. Morgen, zondag, spreek ik om 09.00 in een kerkdienst in de bergen .
Het is een bijzondere gelegenheid waar honderden gelovigen uit de omgeving bijeenkomen, samen avondmaal vieren. Ik vind het een voorrecht om daar te mogen spreken.
Na afloop reizen we door naar Johannesburg.
We verblijven hier in de pastorie van de Nederduits Gereformeerde kerk. Gerhard en Elna Louw zijn bijzonder gastvrij en ze hebben drie schatten van kinderen. De internetverbinding is zo belabberd dat het me niet lukt om m’n blog te posten. Dat moet nu wachten tot we in een ietwat technologischere omgeving zijn.

De zes kerken in Winterton doen veel samen en er is een bijzondere eenheid onder de gelovigen.

Vandaag is Martha jarig en we gaan dat zometeen in de bergen vieren met een brunch.
Martha 45 jaar, zaterdag 28 april.

Maandag, Johannesburg, Bryanston
De preek in de bergen ging prima. Dit soort bijeenkomsten waar gelovigen uit diverse kerken bij elkaar komen levert eigenlijk altijd extra werk op. Een man kwam na afloop naar me toe en vroeg ik open stond voor een uitnodiging om volgend jaar tijdens hun zendingsweekend te komen spreken. Een vrouw die jeugdwerk in een kerk in Durban doet vroeg me of onze mensen haar zouden kunnen helpen bij het jongerenwerk. Een dominee en theoloog die 25 jaar lang met Beyers Naudee heeft gewerkt (een voorvechter voor de afschaffing van apartheid) nodigt ons uit op de koffie in Pretoria om door te praten over discipelschap.
Vanmorgen zat ik na te denken over hoeveel namen ik de afgelopen tien dagen aan m’n netwerk heb toegevoegd. Ik realiseer me dat het voor een “rustige” trip toch een aanzienlijk aantal is. Ik kom uit op ongeveer dertig namen. Als ik daar de namen aan toevoeg van kennissen en vrienden die we opzoeken en/of waar we bij verblijven, kun je dat aantal wel verdubbelen.
Ik begin een beetje te begrijpen waarom Martha altijd min of meer uitgeput raakt, ook al doen we “niets”; mensen, mensen, mensen.

Vrijwel al deze mensen zijn wonderen van Gods genade, voorbeelden van de transformerende kracht van het Evangelie en ik weet me bijzonder bevoorrecht om ze allemaal te mogen kennen.

Zometeen gaan we Johannesburg in om het apartheidsmuseum te bezoeken.









Martha op haar verjaardag 28 april. Een verjaardag met een onvergetelijk uitzicht!!