Vanmorgen vertrek ik naar Koopmanshaven dat een bijna net zo rijke geschiedenis kent als eigen vertrouwde Aemestelle, waar juist ten zuiden ervan vliegmachines opstijgen en landen. Een ervan zal mij naar mijn bestemming brengen. Veel zal ik niet te zien krijgen van Kopenhagen. Het Life Direction Seminar begint op vrijdagavond, gaat de gehele zaterdag door tot net na de lunch op zondag. Dan heb ik nog een paar uur voordat ik weer naar Amsterdam terugreis.
Life Direction; door de jaren heen heb ik het seminar al zo vaak gegeven dat ik de zeven sessies zo'n beetje kan dromen. Mensen blijven worstelen met het horen van Gods stem, hebben nog steeds een oppervlakkig en eenzijdig begrip van roeping en gaven van de Geest. De traditionele manier waarop we onze kerkdiensten vorm geven geeft maar bar weinig ruimte voor gavenontwikkeling. De predikant bereidt de dienst voor en leidt deze. Inbreng van anderen is summier en de preekstoel is en blijft van de aanvoerder. Die wordt daar immer voor betaald. Het "iedereen heeft wat," gepromoot door de apostel Paulus, tref je nog veel te weinig aan. Daar is een cultuuromslag voor nodig. Maar ook aanpassingen in theologische-, en lekenopleidingen. Het maken van discipelen, toch de voornaamste opdracht die Jezus zijn eerste generatie Goed Nieuws verspreiders meegaf, vraagt dat een voorganger of predikant meer een trainer is dan een man/vrouw die saaie of boeiende, nuftig retorische monologen houdt.
Het overdragen van kennis betekent nier per se dat er iets geleerd wordt. Daarvoor moeten mensen met de overgedragen informatie aan de slag. Om die brug te slaan is creativiteit nodig en een realistischer duiding van 'de preek.' De impact van de preek, sinds de reformatie centraal staand in de eredienst, als instrument om het Woord Gods aan Zijn volk duidelijk te maken, wordt naar mijn mening overschat en moet veel meer zijn dan een bezinning of overdenking. Welke predikant durft z'n toehoorders bij de stof te betrekken door vragen vanaf kansel of katheter te stellen. Nee, geen retorische, maar echte waarop echte mensen een antwoord moeten geven.
Nu wordt deze blog geschreven door zo'n prediker die het best wel lastig vindt om, in plaats van een monoloog voor te bereiden, nu opeens na te gaan denken over leer- en verwerkingsvormen. Dat kost veel te veel tijd! Een monoloog is makkelijk en het publiek in de kerk is erop getraind om stil te luisteren; de indruk te wekken dat het allemaal goed is. "Mooi gepreekt meneer," hoor ik wel. Een beetje preek doet pijn! Raakt de ziel? Appelleert en roept op tot actie. Wat "mooie preek?" Die van mij missen sowieso schoonheid. Tevergeefs zoekt men de 'bullet points'. "Mooi? Fijn! Maar wat ga je ermee doen?"
Een weekend lang optrekken met een kleine groep mensen. Interactie. Conversatie. Samen worstelend zoeken naar antwoorden. Of alleen maar tot een juiste formulering van een belangrijke vraag komen. Ik heb zin in Kopenhagen en zie uit naar verhalen van mensen die getuigen van veranderingen in hun leven. Levenskoersen die bijgesteld worden. Prioriteiten die door elkaar geschud worden. Wat een voorrecht om op zo'n manier met een groep jongeren op te mogen trekken. Het voelt als een kado. En dat is het ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten