De kracht van het verleden
Wat bleef er over voor het volk Israel nadfat het uit Egypte met haar slavernij was bevrijd?
Herinneringen. Emoties. Trauma’s. Nostalgie.
Wat moet die bevrijding een ontzagwekkende ervaring zijn geweest. Als je nooit anders hebt geweten dan als slaaf te leven dan is het uitzicht op de onmetelijke woestijn heel heftig. Alsof je voor het eerst van tien meter in het water duikt of springt.
Het alternatief is om niet te springen en te blijven waar je bent.
Niets menselijker is ons vreemd dan terug te willen naar de zekerheden die we hadden. Na de euforie van de bevrijding treffen we het volk Israel al snel in de mineur stemming. Vleeseters in Egypte moeten nu opeens sla gaan eten; tja dat hadden we niet echt gepland. Bevrijding prima, maar dan wel graag onder mijn voorwaarden. Als ik dit, dit en dat mag houden dan vind ik het verder prima.
Onlangs las ik enkele gebeden van kinderen:
Joyce schreef “Heer dank u voor mijn nieuwe broertje maar wat ik eigenlijk wilde was een puppy”
Raphael bad: “Lieve God, als u mij een wonderlamp geeft, net zo eens als Alladin, mag u alles van me hebben behalve mijn geld en mijn schaakset”
Peter bad: “Heer, stuur Dennis Clark dit jaar alstublieft naar een ander kamp”
Larry stelde vast: “Lieve God, Kain en Abel hadden elkaar vast niet steeds vermoord als ze allebei hun eigen kamer hadden gehad. Het werkt bij mij en m’n broertje”.
Het is de mens eigen om in te zoomen op de eigen noden en behoeftes. Aan het kruis van Golgotha nodigt Christus ons uit om de slaafse gehoorzaamheid aan het “ik" te zien verdwijnen in zijn lichaam; en in zijn dood neemt Hij het mee het graf in. Al mijn zooi verdwijnt in zijn dood.
Het is niet zo dat er nu op een soort van “reset” knopje wordt gedrukt, m’n geheugen gewist wordt en nieuwe “software” wordt geïnstalleerd.
Nee, ik herinner me alles en veel dingen zelfs duidelijker. Op het gevaar af dat ik de zaken teveel simplificeer zie ik twee opties voor ons open staan.
1) In het verleden blijven leven. Onvoldoende, of geen zicht hebben op de kracht van de opstanding maakt van de wedergeboren mens een doler en houdt hem gevangen in zonde (1 Kor. 15:17).
Enkele maanden na mijn bekering confronteerde mijn oma me op een pijnlijke manier met mijn verleden, met name met mijn hebberigheid en onvermogen om met geld om te gaan. Ze riep uit: “je lijkt je vader wel”. Ik had toen kunnen zeggen “u heeft gelijk en er is niets wat ik eraan kan doen. Ik ben nu eenmaal zo”. Ik besloot toen ter plekke dat ik geloofde dat de opstandingskracht sterker is dan de stemmen uit mijn verleden. En dat is dan meteen de tweede optie.
2) Het water zien dat zich over dat verleden sluit, de slavendrijvende kracht die het verleden kracht en macht geeft zien verschrompelen door Zijn lijden en dood en erop vertrouwen dat de transformerende kracht van de opstanding in staat is om mij te veranderen van zelfgerichtheid naar “God en anderen gerichtheid”.
Morgen "Pasen: De kracht van het heden".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten