Gebrek aan vrijheid

"..zowel individueel als collectief ontbreekt het Christenen vaak aan de vrijheid, flexibiliteit, vreugde, moed en speelsheid van een ware minnaar. Het overvloedige leven en de roekeloze liefde die Jezus voorleefde en voorstond wordt maar al te vaak vervangen door een bewaken en promoten van wat men behoort te geloven, het beschrijven van gewenst gedrag en hoe de kerk eruit zou moeten zien. We brengen liever onze ethisch subjectieve principes en religieuze ideeën in praktijk dan het levendbarende concrete leven en de liefde van God. We leven vooral in het abstracte en niet in het concrete." (Gregory Boyd in "Repenting of Religion," pg. 97)

Overdrijft Boyd niet een beetje?

Over het algemeen zijn christenen het er wel over eens dat de enige grond voor verlossing, verzoening en (eeuwig) leven de genade in Christus is. Het wordt ons vrijelijk aangeboden en we mogen het vrijelijk aannemen als een gift die God geeft.

Toch ontkomen velen vervolgens niet aan de valkuil om dat gratis ontvangen leven met terugwerkende kracht te verdienen. Zoiets als achteraf zegels sparen voor een doos met boodschappen. Dat uit zich in de vorm van het zich laten manipuleren in een bepaald religieus keurslijf (een bepaalde stroming, leer of bijzonder accent op één aspect zoals bijvoorbeeld de Joodse feesten houden, bewust juist wel of niet op zondag een ijsje eten, het vormen van een tegenbeweging die de bressen op gaat voor een bepaalde zaak), of het vertonen van goed gedrag.

Morgen staan we stil bij het feit dat Jezus al die zaken mee het graf in nam. Alle systemen zijn ontoereikend, al het goede gedrag is besmet en schiet tekort.

Waarom dan toch bij dat graf staan spitten om dat wat "niet vermag" toch weer op te graven zodat we kunnen "roemen."

Vrij zij van religie (die verstikt, doodt en van ons rechters van anderen maakt) kan alleen via de weg van het graf waar ik, samen met mijn religie, sterf om vervolgens uit te zien naar de derde dag. Maar daarover later meer.