Misschien toch wel een beetje waar

Mijn goede vriend Matthijs (althans zo beleef ik onze relatie, hoewel we elkaars deuren niet platlopen) stelde vanmiddag voor dat het wellicht mogelijk was dat mijn frequentere hoofdpijnen te maken zouden kunnen hebben met de hoeveelheid dingen en zaken die mijn aandacht behoeven. Daar zit wel wat in. Gisteren liep ik naar de kerk, dat is een uur lopen; ik merkte dat ik me opgejaagd voelde en me niet kon concentereren. Ik zie uit naar zo'n wandeling; je hoofd leeglopen, zeggen we wel. Als dat niet meer lukt, is er iets niet helemaal goed.
Zaken die moeten gebeuren voordat ik aanstaande zaterdag naar India vertrek en waarvan ik weet dat die gewoon niet allemaal gaan lukken. Als ik eenmaal in India ben heb ik nauwelijks off geen tijd om drie weken lang aan iets anders te denken dan lessen volgen (3 weken x 6 dagen x 9 lesuren per dag)

Nieuwe voorzitter werkgroep zending zoeken.

Vergadering jongerenwerk voorbereiden.

Vergadering kringleiders voor eind januari voorbereiden.

Oplossing zoeken voor een groep jongeren die graag wat meer de diepte in wil met bijbelstudies (moet daarvoor praten met deze en gene)

Toespraak voor 1 februari voor Athletes in Action voorbereiden.

Band voor ED regelen, stukje schrijven voor de site, plan maken voor toekomst ED

Materiaal voor mentoring clinic (laatste week van februari) uitzoeken en ter duplicatie naar Engeland sturen

Zaken m.b.t. eigen functioneren in de Brandaris eens op een rijtje zetten. Ik ben in een Status Quo terechtgekomen en wat ik wil is toch echt wel meer dan pappen en nathouden.

Mijn lijstje is nog niet klaar.
Wat ga ik doen? Ik neem me voor om de rest van dit jaar helemaal niets meer te doen. Ik ga de computer uitzetten, op de bak liggen wachten tot het 19.00 uur is; dan chinees halen en samen met de buren opeten. Daarna denk ik vroeg naar bed.

Ik loop al maanden met het voornemen om nu toch eens te gaan focussen. Ik neem me voor om dat in het nieuwe jaar te gaan doen. Ik denk dat ik Sietse en Jacqueline vraag om dat samen met me te doen. In m'n eentje kom ik er niet uit want er moet zoveel gebeuren, het is allemaal belangrijk maar zoals nu er te veel versnippering is, is het netto resultaat minimaal.

Geen inspiratie

Oliebollen

Ik had het wel gehad om 15.00 vanmiddag. Ik was de "psychobabble" van meneer Clinebell helemaal zat; heb het boek uit en de opdracht af. De buurjongens opgehaald en oliebollen gehaald. Met de buurjongens op stap gaan is een avontuur. Heel anders dan met Martha een stukje wandelen. Je loopt dan naast elkaar en praat met elkaar. Met de buurjongens is dat anders. Je loopt niet naast elkaar; je loopt met elkaar verspreid over Overschie ongeveer dezelfde kant op. Hangen over hekjes, zo dicht mogelijk bij de slootkant staan en elkaar erin willen duwen, alle auto's aanraken, op de grond vallen, blaffen naar honden. Het is dan zaak om ongeveer iedere dertig seconden te hergroeperen omdat iedereen met iets anders bezig is.

Op de bestemming aangekomen is iedereen twee minuten uiterst gefocust todat de oliebollen half op zijn en begint deel twee van het verhaal. Wel graag via het parkje annex speeltuintje om de rest van de oliebol te delen met de nood- en hongerlijdende Overschiese eendenpopulatie.

Met de nieuwe schoenen door de bagger, rakelings (hoewel niet konsekwent) langs de hondendrollen, en uiteindelijk alle drie een halve boom achter zich aanzeulend weer op huis aan.

Ik realiseer me dat het leven met kleine kinderen best wel vermoeiend is. Nu zijn die van ons groter. Veel groter. En dus ook wijzer. Toch? Gelukkig niet meer zo vermoeiend. Nooit meer aanleiding tot zorgen. Alle pais en vree.

Er is een woord voor en dat is 'anders'.

Tja..

Wat een chaotische schrijver. En wat een boel rijtjes. Zeven kenmerken zus, acht stappen zo. Twaalf belangrijke principes hier; 27 niet ter discussie staande en absoluut van levensbelang zijnde, absoluut in deze volgorde te hanteren, maar natuurlijk eerst nog te leren vaardigheden daar. Ik word er niet goed van. En dan moet ik van alle zeventien hoofdstukken de hoofdgedachte kernachtig weergeven (in slechts 1500 woorden; dat is 3 a-viertjes). Dat laatste is niet zo ingewikkeld maar wat me zo nukkig maakt is dat de boodschap zo simpel is: de taak van de voorganger is om mensen gezond te maken. Waarom, met wat, hoe, wanneer, met welke vaardigheden blah, blah, blah; daar gaat "Basic Types of Pastoral Care & Counseling" dus over. Uitsmeren die hap. En het is niet eens een nieuw boek. Als het nu een modern boek was, door een Amerikaan geschreven, dan kon ik er nog wel inkomen dat je over "de kernwaarheid omtrent leukoplast en aanverwante plakartikelen" een boek van 500 pagina's schrijft. Maar deze man is al dood en schreef zijn boek in '66 (revisie in '84)!

Iedereen weet toch dat als iemand met een probleem naar je toekomt, je eerste je best doet om te luisteren. Of dat dan empathisch is of niet, maakt niet zoveel uit. Of je je dan naar de 'counselee' toebuigt en af toe samenvat wat je denkt dat hij/zij zegt, is ook niet zo heel erg interessant.

Oprecht interesse in anderen manifesteert zich op zoveel verschillende manieren. Zelfs dokter Gregory House luistert eigenlijk best wel omdat hij gewoon giga nieuwsgierig is naar de oorzaak; het accent ligt dan wat meer op het ziektebeeld en het komen tot een duidelijke diagnose; het eindresultaat is hetzelfde; een gezonde patient.

Goed, dat heb ik ook weer van me afgeschreven.

Nu ga ik de rest van het boek lezen.

Tweede kerstdag

Wat ik me kan herinneren van eerste Kerstdag is dat ik vrijwel de hele dag op de bank heb gelegen met migraine en 12 uitzendingen van het derde seizoen Dr. House heb gekeken. De helft heb ik gemist omdat ik steeds in slaap viel. Kan ik weer opnieuw beginnen.
Ik denk dat Ruben een blije dag heeft. Eerst op zolder en nu in de huiskamer draait hij keihard een cedee met zogenaamde wereldmuziek. De band heet Beirut en de muziek is niet om aan te horen. Martha is de slaapkamer ingevlucht terwijl Ruben en Moniek in die met wereldmuziek gevulde huiskamer figuren aan het knippen zijn.
Ik ga proberen een paar hoofdstukken te studeren in en samen te vatten van "Basic Types of Pastoral care & Counseling" (Resources for the ministry of healing and growth). De auteur, Howard Clinebell (1922-2005) wordt beschouwd als een pionier en expert op het gebied van Pastorale zorg en counseling.
Een van de zwakkere kanten van de benadering is dat Clinebell vrijwel nooit 'dicrimineert'; hij brengt geen onderscheid aan, of spreekt een waardeoordeel uit over de verschillende benaderingen. Hij probeert het allemaal objectief te presenteren.
Het grappige is dat juist in het objectief willen zijn, iemand veel weggeeft over zichzelf: uiteindelijk zullen alle wegen wel naar Rome leiden.

Op zich is dat wel waar. Het werkt altijd. Alle wegen leiden inderdaad naar Rome, vooral als je niet eerst definieert wat Rome is. Als je dat nalaat leidt mijn weg mij altijd naar mijn Rome.
Als je echter eerst met elkaar afspreekt wat Rome is, of zou moeten zijn kom je al gauw tot de ontdekking dat niet alle wegen naar Rome leiden.

Nog even over de Wijzen* uit het Oosten. Waren het wetenschappers? Astronomen? Astrologen? Het belangrijkste is dat ze de komst van 'de Koning der Joden' hadden ontdekt in de sterren.

(*) Het vervelende van onze Nederlandse vertaling van de Bijbel is dat men zowel magus en sophos beide vertaalt als 'wijze(n)'.

magus (bijvoorbeeld Mat. 2:1)
a) the name given by the Babylonians (Chaldeans), Medes, Persians, and others, to the wise men, teachers, priests, physicians, astrologers, seers, interpreters of dreams, augers, soothsayers, sorcerers etc.
b) the oriental wise men (astrologers) who, having discovered by the rising of a remarkable star that the Messiah had just been born, came to Jerusalem to worship him
c) a false prophet and sorcerer

sophos (zoals in 1 Kor. 1:26 'niet vele wijzen...')
1) wise
a) skilled, expert: of artificers
b) wise, skilled in letters, cultivated, learned
1) of the Greek philosophers and orators
2) of Jewish theologians
3) of Christian teachers
c) forming the best plans and using the best means for their execution

De Wijzen uit het Oosten waren 'magus' wat het eigenlijk alleen maar spannender maakt. God blijft altijd verrassend. Zijn wegen zijn nog steeds niet onze wegen. Wij mogen dan wel denken dat al onze wegen naar ons eigen Rome leiden; Gods weg is een weg; de weg van geloof in Jezus. De Bijbel definieert 'Rome' en laat vervologens de weg zien.

Ik ga gauw aan de slag. Moet minstens 200 blz. doen vandaag.

Bijna kerst

Martha heeft het toch gedaan; een kerstboompje van ongeveer dertig centimeter hoog gekocht. We hadden ook nog ergens kerstverlichting met 100 lampjes. Het boompje zag je niet meer, dat verdween onder een kluwen van draad en lamp. Geen goed plan dus.
Nu hangen de lampjes boven het raam en de boom staat lichtloos, met drie saaie, strategische geplaatste ballen opgetuigd in een bloempot. Misschien dat ik er vanavond wat slagroom in spuit om het boompje wat op te fleuren.

Vanavond de prelude tot het kerstfeest. Dit is de ene avond in het jaar dat de kerken, sporthallen en andere tot (tijdelijke) godshuizen omgetoverde uitspaningen in heel Nederland en daarbuiten volzitten. Ze zitten vol met velen die geloven dat er meer is tussen hemel en aarde. Het is ook zo verdraaid moeilijk vol te houden dat het leven niet meer is dan dat wat we te zien krijgen.
Ik mag ook weer vanavond. Mijn speech gaat over de Wijzen uit het Oosten. Een raar verhaal eigenlijk. Het past niet zo best in de christelijke traditie. Als er nu een groep astrologen met de ontdekking naar buiten kwam dat er een nieuwe ster zou zijn ontdekt en dat die ster ons iets te vertellen zou hebben over God, Jezus of het eind van de tijd, zouden we ze lacherig wegwuiven.

Deze drie mannen die "magie experts" waren (in het Grieks staat er magir) namen de ster superserieus. Ze hadden zelfs ontdekt dat deze ster hen naar de koning der Joden zou leiden.
Bizar.
Maar ook weer niet.
Ook toen speurde men de hemel af in de hoop antwoorden te vinden op de grote vragen van het leven. Deze mannen vonden uiteindelijk de sleutel: Jezus.
Ik hoop oprecht dat vanavond overal helder de boodschap over die ene sleutel klinkt! Als mensen eens wisten hoe dichtbij ze vanavond bij het antwoord zitten.

Ik kon niks grappigs bedenken vandaag. Sorry. Ik ben in een serieuze bui.

Unieke boeken

Een associate OM-er, die ook als bibliothecaresse in New York werkt, had vorige week drie grote dozen vol met boeken meegenomen. Speciaal voor de boek-ofilen. Al deze boeken zijn unieke exemplaren. Uiteraard heb ik een flink stapeltje meegenomen en deze toegevoegd aan de "nog te lezen" stapel in mijn werkkamer. De "nog te lezen" stapel ziet er momenteel als volgt uit:

Goed, een van de boeken die ik heb meegnomen is "A Hundred & One Days" van Asne Seierstad, een Norse oorlogcorrespondent die schrijft over haar tijd in Bagdad, voor en tijdens de oorlog in Irak. Een fascinerend verhaal dat de lezer een goed inzicht verschaft over de angst waaronder de mensen gebukt gingen tijdens het Saddam regime. Ik heb nooit geweten dat het zo erg was. De moeite van het lezen waard. Wat het boek ook uniek maakt is dat het een "Advance Uncorrected Manuscript" is. Dit doet de gemiddelde bloglezer helemaal niets maar de boek-ofilen onder de bloglezers juist weer wel.
Het unieke exemplaar ziet er als volgt uit:

Hoe dan ook, ik denk niet dat ik dit jaar de leesachterstand nog weg werk.
Vandaag moet ik mijn preek voor morgen en maandagnacht afronden. Is moeilijk voor me want er is zoveel te zeggen. Ik heb meer en meer het gevoel dat ik de onderwerpen en thema's waarover ik spreek, geen recht doe. Had ik maar meer zondagen achtereen, dan kon ik in vier zondagen zeggen wat er te zeggen is.
Nu heb ik 30 minuten om te spreken over "de wil van God". Dat kan eigenlijk helemaal niet. Het is veel gemakkelijker om te spreken over "de meest populaire huishoudelijk artikelen die rond de tijd van Abraham werden gebruikt". Het probleem daarmee is dat het wat ingewikkeld wordt om een praktische toepassing voor vandaag te vinden. Dus toch maar "de wil van God" want dat is iets dat iedereen wel bezig houdt.

Lekkere trek

Op een dag willen de discipelen Jezus een bordje eten brengen. Of Jezus wel of niet het bordje leeg eet, lezen we niet (waarschijnlijk wel want hij was 100% mens en zal best wel trek hebben gehad) maar Jezus gebruikt de "eetmetafoor" om de discipelen iets te leren over Zijn motivatie; waarom Hij doet wat Hij doet. "Mijn spijze is om de wil te doen van Hem die Mij gestuurd heeft". Eten is een basisbehoefte van de mens. Zondet voedsel is er geen leven. Als iemand echt honger heeft, houdt alleen dat hem op een gegeven moment bezig. Wij kennen dat niet zo want voordat wij echt honger krijgen zitten we alweer aan de snack of aan ons volgende maal.

Als Jezus zegt dat de wil van de Vader doen zijn basisbehoefte is zegt Hij hiermee dat dit zijn goorste prioriteit is.
Wat is die wil van de Vader dan?
Aanstaande zondag (s)preek ik hierover in de Brandaris. Wat ik ontdek in de Bijbel is dat die wil van God te maken heeft met het redden van mensen.

Wij mensen maken die wil van God veel ingewikkelder en gaan er mee aan de haal. We denken al snel dat het gaat om waar God wil dat ik woon, werk, naar school ga, met wie ik wel of niet trouw. Sommigen gaan zover dat ze van God willen horen welk truitje ze aan moeten trekken want "ik wil alleen uw wil doen". Dat is net zoiets als Adam die aan God vraagt of het okay is dat hij vandaag een paar peren eet. Wie weet is Gods wil vandaag appels en ik wil niet zondigen door peren te gaan eten. God had gezegd dat Adam van alle bomen in de hof mocht eten behalve die felgele in het centrum, dus over dit soort zaken hoefde Adam God niet meer lastig te vallen. En toch doen zijn kinderen het wel. Uitermate vermoeiend en tijdverspillend. Het heeft te maken met het onvoldoende begrijpen tot welke vrijheid we geroepen zijn in Christus, je weet wel, die baby in die kribbe waar we de komende week nog eens extra bij stil staan. Hij heeft echt meer gedaan dan de mens redden. Hij heeft de mens ook verzoend met God. Er is een herstel in de relatie, vertrouwen en verantwoordelijkheid.

Wat wil ik vandaag eten?

Weer thuis

Inmiddels zijn we alweer 24 uur thuis. Een nacht overslaan gaat de een beter af dan de ander.
Het lijkt mij nauwelijks iets te doen terwijl Martha de afgelopen 24 uur vooral slapend heeft doorgebracht. Ook nu (11.30) slaapt ze nog steeds.

Gisteren meteen m'n paspoort bij de visumdienst gebracht voor een visum voor India waar ik op 5 januari naar toe ga. Een visum voor India kun je niet meer zelf regelen, daar moet je een speciaal bedrijf voor inschakelen. Gelukkig zit dat bedrijf in Schiebroek dus dat maakt het allemaal al wat makkelijker.

De vlucht naar huis had een interessante "twist". De KLM vlucht was overboekt en bij het inchecken werd ons gevraagd of we bereid waren om met de Delta vlucht naar Amsterdam te vliegen . Deze zou 15 minuten later dan de KLM vlucht vertrekken. Als compensatie zouden we ieder een tegoedbon van 550 dollar krijgen die we kunnen gebruiken voor een toekomstige vlucht. Daar hadden wij niet echt veel problemen mee en met alle viegbewegingen die we door het jaar heen maken zullen we deze compensatie volgend jaar best wel ergens in kunnen zetten.

Nu als een speer aan de slag met dingen die echt af moeten:

De preek voor aanstaande zondag. Die gaat over "Gods wil". Hoe komt het toch dat God er een sport van lijkt te maken om zich voor ons te verstoppen? De moeite die we ons getroosten, de energie die we investeren, de zorgen die we ons maken over het vinden van Zijn wil; wat is er toch aan de hand? Waarom lijken we het zo slecht te zien? Hoe komt het dat we zo naarstig op zoek zijn naar dat ene volmaakte, perfecte plekje waar God met ons tot Zijn doel zou kunnen komen, alsof er maar een optie is en dat het aan ons is om deze te vinden.

De preek voor de kerstnachtdienst. Je probeert toch altijd weer iets verrassends te vinden waardoor zelfs de "die hards" zeggen, 'dat was aardig'. Ik zal wel zien.

Voorbereidingen studie in India. Van de vijf onderwerpen heb ik er drie af. 'Pastoral Theology' en 'Basic Types of Pastoral Counseling' zijn dikke pillen. Dit is onderdeel van een masters studie die ik ben gaan doen. In India heb ik drie weken lang, zes dagen per week, elke dag negen lesuren. Dat wordt een lange, lange zit. Tot nu toe beleef ik veel plezier en voldoening aan het voorbereidende werk.

Een vriend

Een goede vriend van heeft en zoon en deze zoon had eens een relatie met een jonge vrouw. De relatie liep uit op een scheiding en beide partners vervolgden hun levensweg. Enkele maanden geleden pakten ze echter de draad weer op en besloten om samen door te gaan. Er was echter een complicatie; de vrouw was inmiddels zwanger van een andere man die haar, om voor mij onbekende redenen, heet 'gedumpt'. De zoon van mijn vriend besloot het kind (een jongen) te erkennen en is inmddels vader. Mijn vriend en zijn vrouw hebben ook besloten om schoondochter en kleinzoon onvoorwaardelijk te erkennen.
Waar heb ik een dergelijk verhaal eerder gehoord? Wie was die gozer ook al weer die de opdracht kreeg om het kindje van zijn zwangere vrouw te erkennen terwijl hij niet de natuurlijke vader was?

Mijn vriend vertelde me dat hij op onbegrip stuit als hij dit verhal vertelt aan medechristenen. En dat is verrassend. Blijkbaar vergeten wij, christenen, al heel snel na onze "adoptie" dat we oorspronkelijk bastaards zijn en door God erkend zijn. Ik kan geen sterker getuigenis vinden om Gods liefde voor ons te illustreren dan wat mijn vriend, zijn vrouw en hun zoon hebben gedaan.
Volgens mij heeft dit meer met Kest te maken dan al het andere gedoe.

Vandaag schoonmaken, wassen en pakken. Over een paar uur vertrekken we naar het vliegveld in Atlanta om (23.00 Nederlandse tijd) naar Amsterdam te vliegen waar we dinsdag omstreeks 07.30 hopen aan te komen.

Brrrr en kerst

Vandaag is het koud. Echt koud met een straffe wind. Van 25 graden naar een temperatuur rondom het vriespunt en dat in 24 uur. Nu staat de kachel te branden en krijgen we het huis maar moeilijk warm. Jammer, want we hadden graag nog wat dingen ondernomen. Nu zitten we met truien aan te lezen, wat we ook heerlijk vinden. Lang geleden dat we twee dagen zonder verplichtingen of afspraken hadden. Dat alleen al is genieten!

Wij zijn niet van die kerstboomtypes. Dat bleek wel uit de vorige blog. In ons huis vind je geen indicaties dat we het westerse kerstfeest naderen.
Ik geloof in Kers; Christus. Zijn geboorte, zijn leven, bediening, lijden, sterven en opstanding. Kerst is 24/7.

Het commerciele gedoe rondom kerst roept allergische reacties op. Kerstsfeer; het is toch wat dat we het nodig hebben om elkaar aan kerst te herinneren. Het ergste is wel dat kerst en Chritus meer en meer los zijn komen staan van elkaar. In Amerika is het politiek incorrect om elkaar een "Zalig Kerstfeest" toe te wensen omdat daarmee andere religies worden gediscrimineerd. "Prettige Feestdagen" is de politiek en religieus correcte wens! Zolang Christus er los van staat, mag alles.
Introduceer de reden achter Kerst, en je raakt in problemen.

Amerika, zonder het zelf te weten een van de meest a-christelijke landen ter wereld. Kleur bekennen is fout. Tolerantie is het devies. Er bestaat een haat tegenover alles wat wel kleur bekent; alsof kleur bekennen betekent dat andere kleuren niet meer mogen. Je moet je eigen kleur dus altijd relativeren.

Wat deze wereld nodig heeft is kleur. Als kerst weer kleur brengt, ga ik meedoen.

Stone Mountain

Gisteren zat het werk erop en zijn we in de middag naar Stone mountain gereden, ongeveer een uurtje vanuit Tyrone.
Martha dacht dat, met haar knie, voet, onderbeen en anderssoortige problemen ze niet in staat zou zijn om de rots te "beklimmen". In Amerika is ales groot, dus ook een "wandeling naar de top van de rots" wordt hier een "rotsbeklimming" en de meeste "klimmers" komen uitgerust met schoeisel, waterfles en wat dies meer zij voor de ongelooflijke tocht van wel anderhalve kilometer naar de top.
Pff. Stelt niets voor. Martha liep na afloop wel wat mank maar ze zegt dat het elke meter dubbel en dwars waard was.

Het volgende wil je niet geloven. 's-Avonds waren we door vrienden uitgenodigd voor een kerstgebeuren bij hen thuis. Zo'n twintig andere OM-ers gaven eveneens acte de presence. Dat je in Amerika bent merk je opnieuw wanneer je ontdekt dat jij de enige bent die, in plaats van koekjes en snoep, anderhalve liter wijn meeneemt. En dat is niet veel voor twintig mensen. In de praktijk viel het weer mee omdat veel Amerikaanse christenen het niet over hun hart kunnen verkijgen om een slokje wijn te drinken. Hadden Martha en ik zelf gelukkig ook een glas.
Dat wil je nog wel geloven maar vervolgens werd er gesuggereerd dat we kerliederen zouden gaan zingen rondom de kerstboom. Martha vond het wel een aardige culturele ervaring maar ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om over de "little lord Jesus" te zingen. Het is zo surreal...
En daarna een toast. Gelukkig ging de toast over vriendschap. Daar kan ik wel wat mee.

Hieronder een impressie van Stone Montain:

Skyline Atlanta vanaf Stone Mountain

Back in business

Wow, na een dag migraine kun je de hele wereld weer aan. Gisteren was echt erg. Zo'n zware migraine heb ik in jaren niet gehad. Geprobeerd om zovel mogelijk mee te maken maar om 12.00 uur trok ik het niet meer. In de loop van de dag zakte de pijn gelukkig. Gisteren was ook de laatste dag van onze vergaderingen en al met al zijn het zeer productieve dagen geweest met de juiste mensen en de juiste voorzitter. Een goede voorzitter is in staat om iedereen bij de les te houden en mijn goede vriend Peter is een kunstenaar waar het om voorzitterschap gaat.
Ik vind het helemaal geweldig om met deze groep mensen op te trekken. Een groep mensen die dezelfde passie en missie deelt. De maaltijden zijn een belangrijk onderdeel van de drie dagen vergaderen. Het gaat namelijk niet alleen om "zaken doen"; het gaat om "levens delen" waarbij we ons hart kunnen laten spreken. met sommigen uit de groep heb ik in de loop der jaren diepe vriendschappen ontwikkelt. Vriendschappen zijn Gods grootste zegeningen!

Martha heeft zich vier dagen lang helemaal gegegeven om het de groep van 12 naar de zin te maken en wat mij betreft heeft ze zich overtroffen. Niemand heeft honger geleden. Integendeel.

De komende dagen hebben we helemaal niets en gaan we heerlijk onderuitgezakt boeken lezen, wandelen, thee drinken, eten en niets doen.

Balen

Vandaag geen nieuws. Migraine. Balen. Wil niet nadenken. Alleen maar liggen.

Dag 6 in Atlanta

Woensdag is net begonnen en ik wil jullie nog even bijpraten over dinsdag. Martha vertrok al vroeg richting keuken en heeft echt alle registers opengetrokken om ons een eenvoudig doch voedzaam ontbijt voor te schotelen. Alle intenties om wat gewicht kwijt te raken verschoven naar de achtergrond. We hebben zowaar brood gevonden dat zelfs goed te pruimen is. Dat hadden onze tafelgenoten ook meteen door dus bleven we an het eind van de wedstrijd zitten met de typische Amerikaanse verstopping veroorzakende, naar niets smakende, teveel suiker bevattende, in een soort van kauwgom veranderende witte broodjes die zoveel smaak-, kleur-, geur- en bewaarstoffen bevatten dat ze over anderhalve week nog vers zijn.
En dat is nog goedgekeurd ook door de Amerikaanse keuringsdienst van waren.

Met de Amerikaanse collega's, onder begeleiding van een bluegrassband, kerstliederen gezongen (ik heb alleen meegekeken en geluisterd; heb steeds meer moeite om liedjes over "the little boy Jesus" te zingen).

Daarna is de Task Force van start gegaan. Ik zal jullie niet vermoeien met de inhoud van de discussies maar kan wel melden dat na 50 jaar geschiedenis het hoog tijd is om en aantal dingen anders te gaan doen willen we daadwerkelijk doen wat we geloven dat God ons te doen heeft gegeven.
Ik had gedacht mensen te hebben uitgezocht die redelijk in staat zijn om verder te kijken dan hun eigen kleine wereldje en afdelingkje maar er zit er toch een bij die telkens in het defensief schiet en zijn aanpak als model voor goede praktijk verdedigd en blijkbaar maar moeilijk in staat is tot een kritische zelfanalyse.
Ik kan heel veel hebben maar het feit dat deze broeder aan het eind van de dag mij publiekelijk om vergeving vroeg zegt iets over de temepratur van de discussies die bij tijd en wijle wat hoog opliep.
Het is belangrijk dat dat kan, dat het veilig genoeg is om de zaken bij naam en toenaam te noemen. Anders komen we geen streep verder en het is van groot belang dat we de zaken die er werkelijk toe doen helder krijgen zodat we een plan van aanpak kunnen maken.

OM heeft vele honderden vakatures en ons verlangen is om hiervoor mensen te vinden. Waarom? Omdat we graag een grote organisatie willen zijn? Daar heeft het niets mee te maken. Groot (momenteel 4.500) is betrekkelijk en nog groter is ook weer lastig.
Nee, het gaat om de oogst waar Jezus het 2000 jaar geleden over had. De oogst was, is en zal altjd groot zijn en het is aan Gods kinderen om deze oogst binnen te halen. Daar gaat het om.
Een rijpe appel die niet geplukt wordt valt op de grond en rot weg. Miljoenen mensen rotten weg omdat er niemand is om ze de weg naar Jezus te wijzen!

Bruegel, de Korenoogst, 1565, Olieverf op hout, 118.1 x 160.7 cm,
Metropolitan Museum of Art, New York

Record

Vandaag meet men in Atlanta temperaturen die niet eerder zo hoog waren op 10 december. Ook hier is het winter moeten maar met bijna dertig graden in het zonnetje lijkt de winter erg ver weg.

Martha heb ik vandaag nauwelijks gezien. Die is hard aan het werk in de keuken en is waarschijnlijk en hopelijk een feestmaal voor vanavond aan het bereiden.

De deelnemers aan de TaskForce druppelen vandaag allemaal binnen en omdat we morgen pas beginnen an de agenda is er vandaag volop tijd om bij te praten.

Hier op het OM kantoor werken 150 mensen. Een mega-operatie. Mijn clubje van 12 valt dus niet echt op. Gastvrijheid staat bij de OM-staf hoog in het vaandel en we voelen ons dan ook zeer welkom!

Morgen meer!

Martha in de keuken

Dag 2 in Atlanta

Man, wat was ik gisteren gaar; "alsof er een donkere wolk om je heen hangt", zei Martha. Nou, zo voelde het ook.
Martha besloot dat de entree voor het Coca Cola museum een daadwerkelijk bezoek niet rechtvaardigde en derhalve beperkten we ons tot het bezoeken van de Coca Cola shop, die bij het museum hoort.
In het koffierestaurantje tegenover het museum vroeg Martha zich af of je de stoom die van thee afkwam ook op een foto zou zien. Hieronder het bewijs op een filmpje.

In het het centrum van Atlanta kom je heel wat markante figuren tegen. Zo ook een die-hard evangelist die een timmermansgordel vol met 'gereedschap' omstanders vertelt over de liefde van God. Ik heb daar veel bewondering voor.

Om 20.00 konden we onze ogen met geen mogelijkheid meer openhouden en zijn we maar naar bed gegaan.

Vanmorgen zijn we niet naar de kerk geweest (voor mij de eerste keer dit jaar, ik moet wel erg heilig zijn....). Martha heeft boodschappen gedaan terwijl ik zappend een menu van religiositeit afstruinde. Alleen in Amerika is het mogelijk om een half uur naar beelden van puppies te kijken terwijl waarschuwende en bemoedigende bijbelverzen over het beeld rollen.
Ook alleen in Amerika worden Vitamine B-12 tableten verkocht tijdens een preek!

Martha zit nu in de zon buiten te lezen. Temperaturen zijn buitengewoon mild voor de tijd van het jaar. Over een half uur vertekken we naar Noord Atlanta om vrienden van ons te bezoeken.

Reizende bebies

Dat zou moeten worden verboden. Dat de mens wat mobieler is geworden dat is nog tot daar aan toe maar de gedwongen mobiliteit van zuigelingen, dreumesen, peuters, kleuters en kinderen is volgens mij een vorm van mishandeling.
Allereerst voor de kinderen die helemaal door het lint gaan door oververmoeidheid en ten tweede voor de medemens die het gedrein, gegil en gekrijs moeten doorstaan van de jongelieden die niet hebben geleerd hoe ze hun oren moeten "poppen", rekening moeten houden met de wens van zijn/haar medemens om met rust gelaten te worden en die veelal misbruik van de situatie maken om te krijgen wat ze willen. Omdat Pa en Ma geen scene willen kopen ze uiteindelijk een meter M en M's voor het jonge grut dat een uur later misselijk geworden klaagt dat het naar huis wil.

Naast dit soort dieptepunten kende de reis naar Atlanta ook hoogtepunten. Met een koptelefoon op het onuitputtelijke aanbod van het Personal Entertainment System verkennnen bijvoorbeeld, resulterend in drie bekeken films en een documentaire. Als je even slaperig wordt, druk je gewoon op pauze zodat je niets hoeft te missen. Bijkomend voordeel is dat de krijsende bebie, een rij rechts voor ons iets minder harder lijkt te krijsen. Arme bebie, domme moeder en oma.
Martha's koptelefoon zat bij aankomst nog in het plastic maar ze was wel een heel boek verder gekomen in haar leven, eentje van Alexander McCall Smith. Nog twee te gaan.

Na een korte stopover in Memphis door naar Atlanta. Omstreeks 23.00 uur konden we ons ter bedde begeven. Eindelijk

Op dit moment maakt iemand Martha bekend met de in's en out's van de keuken en vanmiddag hopen we naar het Coca Cola museum te gaan.
Temperaturen voor volgende week zijn veelbelovend; tussen de 21 en 23 graden. Jammer dat we de hele week binnen zitten.

Martha slaapt wel. Ik had het om 04.30 wel gezien en ben wat gaan lezen en wachten tot het licht genoeg is om te kunnnen gaan hardlopen. Lekker op mijn nieuwe schoenen, gekocht op Ebay en afgeleverd op ons verblijfadres.
Martha slaapt door tot 07.30. Hoe doet ze dat toch?
Het is 10.45 en ik wil naar bed.

Koe en Pakken

Vandaag thuisgekomen met 20 kilo koe. Niet alles pastte in de koelbox dus heb ik de verwarming in de auto uitgelaten. Toch best wel frisjes.
Eerder op de dag, om precies te zijn om 05.30, richting Emmeloord gereden voor de maandelijkse gebedsochtend. Om 07.00 met twee collega's ontbijten doene daan en bijgepraat. Daarna dus bidden en wachten op de koe die om 12.00 afgeleverd werd. Een OM-fan had ons een stuk koe aangeboden tegen een zeer concurrerende kiloprijs. Ik heb dus voor twintig kilo getekend.

De gebedsochtend verloopt zoals verwacht nogal traditioneel, hetgeen niet zo'n groot probleem is want het is best wel ingewikkeld om het anders dan traditioneel te doen tenzij je je praktijk betreffende de wijze waarop we geacht worden te bidden bijsteld.
Voorbede doen betekent in ons geval dat je eerst naar een kort dan wel lang verhaal luistert en dat verhaal vervolgens in eigen woorden naverteld aan God. Als je dat dan met je ogen dicht doen en met het hoofd enigzins gebogen komt het deze tweede keer waarschijnlijk beter aan.
Is herhaling ook hier de kracht van de reclame.

Als je denkt in mijn woorden een licht cynicisme te bespeuren dan is dat juist. Ik ben het fenomeen gebed aan het overdenken. Wat is het? Hoe doe je het? Wat is een goede vorm?

Eigenlijk zouden Martha en ik nu onze koffers aan het pakken moeten zijn voor ons vertrek morgen naar de VS maar Martha is nog aan het strijken en ik ben eigenlijk onderweg naar bed. Ik probeer het naar bed gaan wat te rekken zodat ik morgen niet zo achterlijk vroeg wakker ben en een onmogelijk lange dag moet maken, die zes uur langer duurt.

Hoe de ticketing precies werkt weet ik niet maar het is een niet zo'n erg helder gebeuren. Door eerst naar Memphis te vliegen en vervolgens door naar Atlanta besparen we 100 euro per ticket. Meer kilometers, meer brandstof, meer cola, koffie, broodjes en wijn maar toch goedkoper. Wie het uit kan leggen mag een keer bloemkool komen eten.
Met een stukje koe.

Vanavond hadden we Debbie en Samantha over de vloer die, als twee van de zeer weinigen, van de open uitnodiging om bij ons aan tafel aan te schuiven gebruik hebben gemaakt. Martha had overheerlijke Roti gemaakt waar de buurman ook lucht van had gekregen en dus ook maar aanschoof. Zelfs nu is er nog over.

Nu snel naar bed. De dag is lang genoeg geweest.

Decemberdieet: letters, staven en oliebollen

M'n schoonvader kwam vanmorgen met een boterletter met zuivere amnadelspijs van bakker Ammerlaan aanzetten. Dat is lekker, edoch gevaarlijk. Tel bij zo'n letter de gevulde speculaas (liefst met zuivere amandelspijs) en de oliebollen (11 voor zeven euri) op en je kunt je voorstellen dat, toen ik vanmorgen in alle vroegte eenzaam tussen alle fitnessapparati m'n 30 minuten wegcrosstrainde, me afvroeg of ik er niet beter nog eens 30 minuten aan kon plakken.
Niet gedaan.
Thuis een oliebol genomen.
En toen kwam de boterletter.
Ik sla de lunch over of neem, in plaats daarvan, een of twee oliebollen.

Verder gebeurt er weinig spannends vandaag. Verslagje schrijven (2000 woorden) over boek wat ik he bestudeerd. 2000 woorden is niet veel. Twee en een half A-viertje. Uurtje werk.
Dan moet ik het e.e.a. kortsluiten en nog wat last minute zaken regelen m.b.t. de Task Force Recruiting die volgende week maandag tot vrijdag bijeenkomt in Atlanta. Best wel spannend, zo'n Task Force. Omdat ik mezelf niet zo'n briljante voorzitter vind (en anderen bevestigen dat) heb ik een collega, die wel een briljante voorzitter is, gevraagd om de discussierondes, brainstorm- en planningssessies te leiden. Dat haalt een hoop spanning en potentiele stress bij me weg.

Martha en ik zullen jullie op de hoogte houden. Martha gaat mee om te koken.

Waarom kont die Task Force eigenlijk bij elkaar? Wat is onze missie?
Morgen.

Gerrit of Jezus

Ik heb een crucifix aan de muur hangen. Lucas, mijn buurjongen van bijna vier, antwoordde op mijn vraag wie hij dacht dat er aan het kruis hing, zonder ook maar een tel nodig te hebben om een antwoord te bedenken: "O, dat is Gerrit".
Hij was enigzins beledigd dat ik door de kamer rolde van het lachen. Zo van "je stelt een serieuze vraag en ik geef een serieus antwoord en nu doe je net alsof het de bak van de eeuw is". Enkele weken daarvoor had z'n moeder, toe ik bij de buren op de koffie was, aan hem gevraagd om mij te laten zien waar "God" woonde, waarop Lucas meteen naar de keuken rende, zich op z'n buik liet vallen en op een ruimte achter de plint wees: "daar woont God".
God is duidelijk een thema in zijn leven.

Terug naar de crucifix.
Ik besloot dat tijd was om Lucas aan het juiste antwoord te helpen en zei: "Nee, het is niet Gerrit, het is Jezus".
Ook nu had Lucas minder dan een fractie van een tel nodig om meteen te pareren met: "Niet, Jezus is een baby".

Tja, dat heb je zo tegen kerst.

"Wie zeggen de mensen dat ik ben" vroeg Jezus eens aan Zijn volgelingen, waarop een reeks antwoorden volgde, in onze tijd varierend van "Gerrit" tot "Lou de Palingboer".
Blijft redelijk veilig om te praten over wat anderen vinden en wat wij vinden van wat anderen vinden.
Dan komt het opeens dichterbij als Jezus rechtstreeks vraagt: "Maar jij, wie zeg jij dat Ik ben".
Oeps.

Gisteren in de dienst besloot een jonge vrouw dat Jezus vanaf nu haar Heer is.
Gaaf. Ze was met een collega meegekomen, samen met nog drie andere collega's.
Ze besloten zich alle vijf op te geven voor de Alphacursus.
Gaaf.

Op de een of anderen manier gaat God gewoon door. Zet mensen stil. Raakt mensen aan. Jezus.
Hij wordt levend als wij Zijn leven aannemen.
Gaaf.

Zou hij Gerrit geheten kunnen hebben?
Gerrit = sterk of dapper met de speer
Jezus = God Redt

De naam Jezus is een vernederlandsing van het Latijnse Iesus dat weer een verlatinisering is van het Griekse Ιησους (spreek uit: Jèsoes). Dit is op zijn beurt weer een vergrieksing van het Hebreeuwse Jesjoea, een latere vorm van Jehosjoea, waarvan de directe vernederlandsing Jozua is. Dit is tevens de naam van een oudtestamentisch Bijbelboek, dat in de Griekse vertaling Septuagint inderdaad Ιησους heet.

De naam "Jezus" betekent "God redt". Dit was voor en rond het begin van de jaartelling een Joodse naam.

In Latijns-Amerika en in Spanje komt de Spaanse variant van Jezus (Jesús, spreek uit: Gesoes) veelvuldig voor als voornaam.

Ik denk dat ik voor Jezus ga

Je doet toch je best

Zaterdag is voor de meeste mensen een vrije dag. Voor mij ook.
Soms.
Ik doe echt m'n best maar het gaat gewoon niet altijd.
Gisteren naar een syposium geweest op de VU. Het thema was: "Hoe word ik een christen". Was een leerzame dag aleen erg jammer dat de inleiders niet op de vraag ingingen. Het was meer een verslag van een al tien jaar bestaande dialoog tussen Rome en Azusa (de straat waar 100 jaar geleden de pinksterleer doorbrak). De verschillende opperhoofden (PKN, Pinsteren en Rome) maakten hun opwachting en hielden hun inleidingen terwijl het 47 koppige publiek verwachtend uitzag naar het antwoord op de vraag van de dag.
Dat antwoord kwam dus niet. Het ging meer over de verschillen en overeenkomsten in de leer over doop en Heilige Geest (die door de Belgische priester "de lieve Geest" werd genoemd).
Semantiek.
Begint iemand bij "0" als hij tot bekering komt (De reformatoren) of komt God langszij en bouwt voort op daar waar die ander op dat moment in zijn levensreis is (Rome)?
Dat was een vraag. Er waren er nog 17. Hier komen ze:
Toch maar niet.

Vanavond spreken in Oud Beijerland.

Zweetpreek

Vandaag zitten zweten op mijn preek voor aanstaande zondag. Ik ben bijna uitgezweet. Nu hoop ik dat de preek landt anders heb ik voor niks zitten zweten.
Af en toe kan ik geen wijs uit de vertaling. Waarom heeft men ervoor gekozen om "met heel je ziel" te vertalen als "van harte". Volgens mij zit er best wel verschil in het hart en de ziel. Waar het hart vaak gekoppeld is aan onze ervaringen (ik voel; ik ervaar in mijn hart) is de ziel vaker de innerlijke kracht. Beide zijn abstracte begrippen en je raakt niet uitgedacht en uitgepraat over de precieze betekenis ervan.
De Grieken zagen de ziel als je ware ik die in het omhulsel van een lichaam zit. De Hebreeers en de christenen, die putten uit het Oude Testament als bron voor hun interpretatie, zien de ziel meer als een levendgemaakt lichaam; de totale persoon zoals deze door de adem Gods tot leven is gewekt. Daarnaast kom je in de bijbel zaken tegen zoals ziel, geest, lichaam, vlees, oude mens, nieuwe mens... Het maakt het er allemaal niet eenvoudiger op.

Vanmiddag gaf mijn lichaam een signaal af: "ik heb slaap nodig". Ik voelde me helemaal verrot en kon m'n ogen niet open houden. Om 15.30 ben ik gaan liggen en sliep binnen 30 seconden. Een uur later werd ik volkomen van de wereld wakker van de bel.
Welke onderdelen sliepen er nu. Volgens mij m'n lichaam. Of mijn ziel? En m'n geest dan?
Hoe dan ook. Ik ben er weer helemaal bij.

Wat voor intelligentie?

Weet je dat we pas dertig jaar bezig zijn met emotionele intelligentie; het vermogen van de mens om zich op zo'n manier tot een andere mens te verhouden dat die andere mens zich als gevolg van het contact of de relatie beter voelt. "Een prettig persoon" is iemand met een hoog EI. Een "eikel" scoort wat lager.
EI kan worden ontwikkelt. Als karaktereigenschap maar ook als professionele techniek.

Een autoverkoper, een medewerker van een callcenter, een hypotheekverkoper, Leen; allemaal gladde glippers die vaak alleen tussen 9 en 17 uur hun EI uit de kast halen.
Prive kunnen het totaal andere personen zijn.

En daar baal ik van.

EI is als techniek ontdekt. Het wordt een kunstje.
Als je baas vraagt hoe het met je vrouw, kinderen, hond en/of tante met die ingegroeide teennagel is, en je voelt daarbij dat je nekharen zich verdedigend opstellen, vraagt hij dit waarschijnlijk alleen maar omdat de rol (je baas zijn) dat van hem verlangt.
Als jij het ook vraagt als hij de rol van baas verruilt voor die van vakkenvuller, kun je ervan uitgaan dat de interesse oprecht is.

Publiek en Prive; vaak twee totaal verschillende en soms zelfs tegengestelde werelden.

Zo kan (s)preken ook een kunstje worden. Zeker als je het vaak doet. Je kunt op de automatische piloot functioneren. Ik hoop een ding en dat is als dat mij ooit overkomt, mijn publiek dat meteen door zal hebben en me aan mijn T-shirt trekt (jasje draag ik niet).

Kortademig

Dat ben ik, Ja.
Vanmorgen heb ik tot 7.17 geslapen. Ik had het gevoel dat ik de helft van deze belangrijke dag had verslapen. De hoeveelheid werk die verzet moet worden is even overweldigend. Zal ik gewoon overal mee stoppen?
Het is nu 16.25 en ik ben nog niet echt opgeschoten. Ik houd mezelf voor dat gemeentewerk ook betekent dat je kontakt hebt met echte, levende mensen. Vandaag heb ik er al heel wat gezien en gesproken.

Voor mijn studie moet ik voor 5 januari nog zeven boeken bestuderen. Is heel goed te doen. Dat weet ik met mijn verstand. Mijn gevoel en emoties zeggen me dat het een soort van kunstmatige dam is die het water tegenhoudt totdat de dam overstroomt.
Vandaag heb ik zo'n bijna overstroomgevoel. Er moet dus wat water weg kunnen lekken. Ik moet even uizoeken waar er een kraantje openkan.
Teveel "ja" gezegd. Nu spreek ik drie keer dit weekend. Had ik niet moeten doen. Ik kan moelijk bellen en zeggen dat het kraantje openmoest en dat ze maar een andere sprekert moeten zoeken.
"Kraantje? Wat bedoel je"?
Laat maar.

Nu heb ik een heel domme neiging; als dingen teveel worden ben ik geneigd om weg te vluchten in passiviteit.
Dus; ik ga nu meteen aan de slag. Een potje solitaire. Actie!

Warm zeg

Met een collega reed ik mee terug uit Carlisle. Hij zou me afzetten in Manchester. Het was warm in de auto. Heel erg warm. Ik had mijn jas aan en dacht dat het misschien goed zou zijn om hem uit te doen. Maar dat is zo lastig in de auto. Dus hield ik hem aan. Om de zoveel minuten dacht ik: "nu doe ik hem uit". Twee uur lang. Nooit uitgedaan natuurlijk. Stom. Het is hetzelfde als uit je bed gaan om een deken te pakken die practisch binnen handbereik ligt en dat dan toch niet doen omdat je dan moet bewegen en er nog meer kou om je heen wappert. Of om vier uur 's-morgens wakker worden met een overvolle blaas en denken, "ach die twee uur red ik nog wel".

De vergaderingen van ons IPS team verliepen prima. Omdat we een groep doeners zijn zit idereeen daar met de gedachte "kunnen we niet beter wat gaan doen", maar omdat dit ons team is en we elkaar slechts enkele malen per jaar zien is het belangrijk dat we naar elkaar luisteren, zaken op elkaar afstemmen en concrete plannen maken.

Een van de taken die ik op me heb genomen is de coordinatie en verder ontwikkelingen van onze mentoring-clinics. Er staan er drie gepland voor 2008, Duitsland, Zuid-Afrika en Thailand of Dubai. Ook wil ik me in gaan zetten voor de ontwikkeling van onze OM staf tijdens conferenties. Dat betekent wat minder zelf spreken en wat meer faciliteren.

Vliegen met VLM is altijd leuk. Het is de enige luchtvaarmaatschappij die nog koffie in kopjes schenkt op korte vluchten en maaltijden en kranten uitdeelt. De kopjes zijn altijd erg koud en de koffie lauw zodat het netto resultaat koffie is die tegen de vorsttemperatuur aanzit.

De Fokker 50 turboprops maken nogal wat kabaal maar daar staat tegenover dat ik vanaf Rotterdam kan vliegen. Schiphol wordt steeds drukker en bewerkelijker. Geef mij de kleine luchthavens maar.

Een hele dag vergaderen

Met acht man vergaderen over zaken die het brede terrein van recruteren tot aan alumni bestrijken. Ofwel: hoe zorgen we voor onze werkers, hoe zorgen we ervoor dat ze zich blijven ontwikklen, blijven leren, gemotiveerd blijven en noem maar op.
Gewoon een kustje doen is niet waar het om gaat. Het gaat erom dat mensen groeien; geestelijk, intellectueel en emotioneel.
Nu is het 18.00 uur en we zijn alleem behoorlijk gaar. Maar, er wacht een Thay-Curry op ons. Vanavond loungen!

IPS

Ik stond nog bij de beveiliging te wachten totdat mijn rugzakje van de band kwam rollen toen mijn naam al werd omgeroepen. Of ik me z.s.m. wilde melden bij de gate want ik zou de vlucht tegenhouden. En ik was toch echt teinitig minten van tevoren ingechekt. Pffff. Uiteindelijk vertrokken we zelfs vijf minuten te vroeg en landden tien minuten te vroeg in Manchester!

Nu zit ik in onze International Personnel Services vergaderingen in Carlisle(twee, drie keer per jaar) waar Internationaal personeel, recruiting, leadership development, member care en training staf hun activiteiten op elkaar afstemmen, rapporteren, we plannen maken en agenda's maken en afstemmen.

We gaan door tot 21.00 uur en dan lekker naar bed.

Van Roeping naar Arbeid

Zojuist met Corstin, onze Brandaris huisfilosoof, de lijnen uitgezet voor de drie avonden over Arbeid en Roeping die we de komende drie maandagavonden zullen faciliteren (26-11, 3 en 10-12).
Het worden drie leuke, inhoudsvolle avonden. Geen doorsnee bijbelstudieavonden. Als leidraad gebruiken we het boekje 'Van Roeping naar Arbeid' van (emeritus)Godsdienstsocioloog Gerard Dekker. Een zeer helder boekje dat de geschiedenis uiteenzet van de relatie tussen Arbeid en Roeping, de veranderingen hierin en de huidige stand van zaken.
Door hiermee bezig te zijn ontdek ik opnieuw hoezeer wij zaken zoals werk, geloof en roeping heel erg subjectief ervaren en ons daarvan vaak niet bewust zijn. Kort door de bocht gezegd geloven wij "mijn brilletje is Gods brilletje". Als we daarmee afrekenen gaat er een wereld voor ons open en staan we onszelf toe om de zaken eens van een andere kant te bekijken en te gaan beleven. deze drie avnioden zullen daaraan bijdragen.
Wil je meedoen? Opgeven kan nog. Deelname is tien euri (voor het boek). Geef je op bij jan@lifedirection.org

Luie zondag

Niet zo'n spannende dag vandaag. Vanmorgen was een van de zeldzame zondagochtenden dat ik niet sprak maar gewoon naast Martha in de dienst zat.
Goeie preek van Jeroen; een helder verhaal over de strijd tussen licht en duister en hoe de duisternis zich bedient van sluwe leugens om ons allemaal dingen te laten geloven over onszelf, anderen en God die gewoon niet waar zijn. Wat kun je er aan doen? Daar komt de zogenaamde wapenrusting van God om de hoek kijken. Belangrijkste afweergeschut: DE WAARHEID.

Vanavond naar De Hoop in Dordrecht om op een praiseavond te spreken. Gaaf om te doen. Hier heb ik 21-22 jaar geleden mijn stage gedaan. Het werk zat toen nog heel erg in de pioniersfase. Tegenwordig is er een kompleet dorp in Dordrecht en is het drugopvangwerk uitgebreid met andere aspecten die bij de verslavingszorg om de hoek komen kijken en is het behoorlijk wat groter geworden.

201

Dit is blognr. 201. Toen ik in Maart begon had ik nooit gedacht dat ik zo lang vrijwel dagelijks een blog zou schrijven. Het idee was toen om tijdens mijn spreektour door Australie de lezer van concrete gebedsbrandstof te voorzien. Na terugkomst ben ik blijven schrijven. Het kost me weinig moeite en ik vind het leuk om te doen.
Dus.
Ga ik maar gewoon door.
Vandaag haal ik mijn collega en vriend Pieter op. Hij is Zuid-Afrikaan en jaren is hij de man die me naar Durban-Pietermaritzburg haalt om sprekertje te doen. Hij moet naar Brussel voor vergaderingen en heeft een extra dag in Nederland door te brengen. Daar ga ik hem dus bij helpen.
Martha is aan het plakken geslagen. Tot 1990 deed ik dat. Foto's maken en inplakken. Dat was veel werk en ik ben daar mee gestopt. 17 jaar geleden. Er is dus een inhaalslag te maken. Gisteren vertelde ze me trots dat na tientallen uren knippen en plakken ze nu in 1991 is aanbeland. Dit gaat nog weken duren. We hebben het hier over minstens 1000 foto's.

Ik ben zelf niet zo'n fotokijker. Buitenproportionele en irreele gevoelens van weemoed, melancholiek, verlies en gemiste kansen overspoelen me en ik zou bijna in een depressie glijden.
Als ik er objectief naar kijk zie ik kostbare momenten. Misschien komt de weemoed wel door het gegeven dat dat nu precies is wat het zijn en waren: momenten. En die momenten komen nooit meer terug.
Nu, 46 jaar oud, beleef ik alles intenser; probeer ik overal bewust van te genieten in plaats van alles maar te laten gebeuren en de tijd onopgemerkt voorbij te laten glijden.

Jan, Martha, Martijn en Ruben bijna 20 jaar geleden

Weer thuis

Inchecken leek een beetje op een kermis. Het maximum in te checken gebeuren: twee koffers, elk maximaal 23 kilo betekent voor veel Afrikanen, Indiers en Russen niet zo heel erg veel. Ze menen dat er voor hen wel een uitzondering gemaakt kan worden. Het inchecken van 428 passagiers wordt nu een missie; een gevecht tegen de klok. Een klein leger van KLM's (grond)stewardessen probeerden de talloze heethoofden, die allemaal recht meenden te hebben op meer dan de ander, tot rede te brengen en te sussen. Alle respect voor deze dames!

Uiteindelijk vertrokken we met een kleine twee uur vertraging. Met de wind in de rug had de Boeing 747 6 uur en 22 minuten nodig om haar kostbare lading van Toronto naar Amsterdam te vervoeren. En, zoals altijd was ook nu het thuiskomen weer het mooiste onderdeel van de reis.
Extra bonus is dat de complete den Ouden clan vanavond acte de presence gaf.
Ik ben een blij en dankbaar mens.

Leeg boek schrijven?

Het zit erop en ik ga zo m’n koffer pakken. Niet dat dat zoveel werk is. Twee minuten. Hooguit. Ik wil naar huis. De vlucht heeft vertraging. Ik kan nu al zien dat KL691 te laat vertrok uit Amsterdam waardoor KL692 ook later uit Toronto vertrekt.
Cape Breton zit erop en we hebben de data voor volgend jaar al in onze agenda’s gezet. God heeft zichtbaar, tastbaar in vele levens gewerkt en ik ben een dankbaar mens.
Terugkeren in Port Colborne voelde een beetje als thuiskomen. M’n “eigen” bed. Ik lag om 20.55 en heb in een ruk geslapen tot 03.45. Wauw. Gelezen tot 06.00; hardloopschoenen ondergebonden en een lekker stuk hardgelopen. Wat een genot is dat. Het is hier milder dan in Cape Breton en de herfst hang nog in de lucht. Alleen was het nog wel heel erg donker. Gelukkig geen hondenpoep onder m’n schoenen aangetroffen.

Tijdens het lopen ben ik een ideetje gaan uitwerken. Als mensen hun Bijbel lezen zijn ze voor het begrijpen van wat ze lezen overgeleverd aan hun eigen referentiekader, ideeën , overtuigingen, cultuur, taal, vooroordelen en ga zo maar door. Mensen die willen begrijpen wat ze lezen grijpen al snel naar hulpmiddelen die hen zouden moeten helpen. Mijn probleem met die hulpmiddelen is dat ze vaak al heel snel antwoorden en interpretaties aandragen die we dan overnemen.
We lezen onze Bijbels door een multifocale en multicoloured bril. Ons begrip is dan ook vaak niet meer en minder dan het begrip van anderen.
De Bijbel is voor de gewone man maar in werkelijkheid denkt de gewone man niet meer na over de gewone betekenis die vaak voor het oprapen ligt.
Stel je nu eens voor dat ik een boek schrijf en in dat boek staat bijna niets maar is vooral bedoeld om mensen zelf het gewone te laten ontdekken.

Voorbeeld.
Zalig de armen van Geest, want hunner is het Koninkrijk der hemelen (Mat. 5:3). In plaats van dat ik nu uit ga leggen wat ik denk dat het betekent krijgt de lezer de opdracht om het zelf uit te pluizen. Een week later om je dan bij elkaar om aantekeningen te vergelijken.
Wat zijn armen van geest? Betekent dit dat er ook rijken van geest waren? Zo ja, wie zijn dat dan? Betekent deze uitspraak automatisch ook het omgekeerde; de rijken van geest zijn niet zalig en zullen het koninkrijk niet ingaan?
Wat is dat koninkrijk der hemelen? Waar is het? Hoe groot is het? Kan ik alleen binnengaan als ik arm van geest ben (en wat is dat dan en hoe word ik het).
Tegen wie zij Jezus dit en wat zou het voor heb betekend hebben. Wat kan ik er mee in mijn eigen leven?
Je ziet het, een wek zal niet genoeg zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het zou moeten werken. Toch maar eens serieus over nadenken. Misschien dat ik een nieuwe kring in het leven kan roepen die dit avontuur aan wil gaan. Ik denk dat het de meest effectieve manier is om te leren.
Goed, eerst maar eens naar huis.

Een traditionele voorstelling van de setting waarin Jezus de Zaligsprekingen onderwees. Hoe je het ook bekijkt, we nemen dit soort beelden gemakkelijk over.

Nog even

Al vroeg zat ik vanmorgen in de hal van de Comfort Inn te Halifax zoveel mogelijk emails weg te werken. M'n reisgenoten lagen nog te slapen. Het Comfort onderdeel van de Comfort Inn was wat betrekkelijk. Ik heb misschien drie uuur geslapen. Het lukt me maar moeilijk om te slapen wanneer er anderen in dezelfde kamer zijn. Gelukkig heb ik dat probleem met Martha niet. Nu zit ik hier met een wollig, grijzig hoofd en een zware zoem in m'n hoofd te typen.
Vandaag een rustige dag. In de namiddag vliegen we terug naar Hamilton en heb ik nog een dag te gaan in Port Colborne. Ik zie er naar uit om weer naar huis te gaan; Martha en de kinderen weer te zien.

16:15 we gaan instappen voor de vlucht naar Hamilton. Halifax is een mooie plaats alleen hebben we er weinig van meegekregen. Het regent de hele dag dat het giet!

Maandag

Wat een mooie titel. Ik kon echt niets originelers bedenken. Vandaag schijnt de zon en vertrekken we naar Halifax waar gisteren nog 20 cm sneeuw is gevallen en vluchten werden geannuleerd. Het ziet er naar uit dat het vandaag droog blijft.

Gisteren twee keer gesproken. Gisterenavond in een churchplant van de Pentecostal Assemblies of Canada. Ik had er een beetje wee gevoel bij omdat 500 meter verderop een kerk van hetzelfde merk staat en de twee leiders zijn niet echt "on speaking terms".
Nee, deze kerk is "anders". Hoe anders? Ze zingen nog steeds 40 minuten en er is nog steeds een preek van 30 minuten en zelfs met slechts 20 mensen in de kerk is men met een gebouw bezig en werden de tien aanwezigen aangemoedigd om te investeren in het huidige project dat gerelateerd is aan het nieuwe kerkgebouw: het aanschaffen van 130 stoelen. Yekkie.

Onderweg naar huis vroeg ik me af hoeveel stoelen er wereldwijd zijn waar bijna nooit iemand op zit. kerkbanken zijn niet goed genoeg want die herinneren de mensen teveel aan de oude kerk.

Waar gaat het eigenlijk om. De ego's van de leiders en dominees of om de eer van God. De laatsten die zich druk maken over kerkbanken of stoelen van 130 euro zijn zij die op zoek zijn naar de waarheid. Geef mij waarheid en als dat betekent dat ik op en bank zit met een geschiedenis, so be it.

Lord have mercy!

Zondag

Wel, ik heb de vrijdag en zaterdag overleefd. Het was echt heel gaaf. Een gemeleerd gezelschap, een jongeman die het zich nog al aantrok dat ik een keer "shit" had gezegd. "Arrogant prick" kon volgens hem nog net wel. Twintigers, dertigers, veertigers en vijftigers. Van alles wat. Zoekenden, Reizigers, twijfelaars, fun-lovers.

Ik had graag een filmpje ge-upload maar de laptop die ik heb verbreekt om de zoveel minuten de internetverbinding. Heel vervelend. Dan maar zonder filmpje.

Vandaag, zondag, twee diensten. Een in de Reformed Presbyterian Church en vanavond in een kleine "churchplant". Ja, ook dat gebeurt hier. Er zijn 120 kerken voor 100.000 mensen en toch sticht men nieuwe. Is de wijn in die oude kerken dan zo verschaald dat er helemaal geen nieuwe wijn in past? Ik vraag het me af. Churchplanters zijn vaak jong, ambitieus, vol van leven en idealen. Voor hen is het werken met een bestaande kerk geen optie. Misschien denken ze dat als ze het op hun eigen manier kunnen doen, de volmaakte kerk daarvan het resultaat zal zijn. Of misschien hebben ze geen zin om het gevecht aan te gaan met denominationele regels. Daar kan ik me iets bij voorstellen.

Alleen, als zo'n churchplant groeit en rijpt, ontstaan er vanzelf regels, richtlijnen en tradities en is de kans groot dat de jus uit de wijn verdwijnt. En dan zijn er weer nieuwe, jonge, amitieuze churchplanters die "alles anders gaan doen".

Dunne vloer

Wel, de andere kant van de medaille van de kamer met de jacuzi is dat de hangruimte voor de deelnemers precies onder mijn kamer is en de vloer slechts een laag planken. Behalve de ademhaling van de geachte aanwezigen kun je woordelijk alles verstaan met als gevolg dat ik pas om 02.30 kon gaan slapen en om 06.00 weer eruit mocht.
Er hangt nu een waas in en om mijn hoofd; een soort van depressie. Ik overwoog eerst om alleen de schuldigen dood te schieten maar besloot dat dat een te rigorueze maatregel was en (watje) ben toch maar overgegaan tot het betonen van genade.
Daarom is de groep nog net zo groot als gisteren en het voelt als iets teveel sardientjes in een blik.
Het is nu 14.30 en ik heb nog twee sessies te gaaan.
Vavavond vroeg naar bed.

Aan de slag

Gisteren wat over het eiland rondgereden. Hieronder wat sfeerfoto's. Niet de beste tijd van het jaar om het eiland te verkennen. Grijs en koud. Lijkt Nederland wel in de winter.
Sprak gisteren vor zo'n 250 jongeren. Na afloop komt een jonge gast naar me toe die eergisteren nog door de politie was opgepakt. Hij was zo aangsproken en melde zich bij mij om mee te gaan naar het Midden Oosten waar hij graag mee zou willen doen aan het Travelling Team. Hij vroeg me: "denk je dat ik er klaar voor ben". Ik geniet dar zo van. Dat ruige enthousiasme dat helaas door de kerken wordt geblusd. Ik heb beloofd dat ik contact met hem wil houden en dat we over een jaar verder praten. Ondertussen verblijft hij bij een jong echtpaar dat zich ontfermt over dit soort jongens die totaal stuurloos en bandeloos leven en tegelijk zo'n schreeuwende behoefte hebben aan liefde en aanvaarding.
Vandaag begint het Life Direction weekend. We hebben capaciteit voor 42 en een wachtlijst. Jammer dat we nee moeten verkopen.

16.45 Inmiddels gearriveerd in Shushan en ik heb een eigen kamer met bubbelbad! Dat gebeurt nooit!

We gaan zo eten. De deelnemers komen om 18.00 uur aan en het programmma gaat een uur later van start.

Bij de foto's (van boven naar onderen)

1. Een katholieke kerk in "the middle of nowhere". Er zijn in de omgeving van Sydney 120 kerken. Veel ontbreekt het aan LEVEN.

2. Uitzicht aan de achterkant van het huis van mijn gastgezin.

3. Uitzicht aan de voorkant van het huis van mijn gastgezin.

4 en 5. Sydney is een vissershaven. Vroeger werd er aan mijbouw gedaan. Mijnen zijn uitgeput en de meeste huizen in Sydney zijn toe aan een flinke lik verf. Zo ook de mensen. De geestelijke dorheid is groot maar er is altijd hoop!