Vanmorgen heb ik tot 7.17 geslapen. Ik had het gevoel dat ik de helft van deze belangrijke dag had verslapen. De hoeveelheid werk die verzet moet worden is even overweldigend. Zal ik gewoon overal mee stoppen?
Het is nu 16.25 en ik ben nog niet echt opgeschoten. Ik houd mezelf voor dat gemeentewerk ook betekent dat je kontakt hebt met echte, levende mensen. Vandaag heb ik er al heel wat gezien en gesproken.
Voor mijn studie moet ik voor 5 januari nog zeven boeken bestuderen. Is heel goed te doen. Dat weet ik met mijn verstand. Mijn gevoel en emoties zeggen me dat het een soort van kunstmatige dam is die het water tegenhoudt totdat de dam overstroomt.Vandaag heb ik zo'n bijna overstroomgevoel. Er moet dus wat water weg kunnen lekken. Ik moet even uizoeken waar er een kraantje openkan.
Teveel "ja" gezegd. Nu spreek ik drie keer dit weekend. Had ik niet moeten doen. Ik kan moelijk bellen en zeggen dat het kraantje openmoest en dat ze maar een andere sprekert moeten zoeken.
"Kraantje? Wat bedoel je"?
Laat maar.
Nu heb ik een heel domme neiging; als dingen teveel worden ben ik geneigd om weg te vluchten in passiviteit.
Dus; ik ga nu meteen aan de slag. Een potje solitaire. Actie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten