Allereerst voor de kinderen die helemaal door het lint gaan door oververmoeidheid en ten tweede voor de medemens die het gedrein, gegil en gekrijs moeten doorstaan van de jongelieden die niet hebben geleerd hoe ze hun oren moeten "poppen", rekening moeten houden met de wens van zijn/haar medemens om met rust gelaten te worden en die veelal misbruik van de situatie maken om te krijgen wat ze willen. Omdat Pa en Ma geen scene willen kopen ze uiteindelijk een meter M en M's voor het jonge grut dat een uur later misselijk geworden klaagt dat het naar huis wil.Naast dit soort dieptepunten kende de reis naar Atlanta ook hoogtepunten. Met een koptelefoon op het onuitputtelijke aanbod van het Personal Entertainment System verkennnen bijvoorbeeld, resulterend in drie bekeken films en een documentaire. Als je even slaperig wordt, druk je gewoon op pauze zodat je niets hoeft te missen. Bijkomend voordeel is dat de krijsende bebie, een rij rechts voor ons iets minder harder lijkt te krijsen. Arme bebie, domme moeder en oma.
Martha's koptelefoon zat bij aankomst nog in het plastic maar ze was wel een heel boek verder gekomen in haar leven, eentje van Alexander McCall Smith. Nog twee te gaan.
Na een korte stopover in Memphis door naar Atlanta. Omstreeks 23.00 uur konden we ons ter bedde begeven. Eindelijk
Op dit moment maakt iemand Martha bekend met de in's en out's van de keuken en vanmiddag hopen we naar het Coca Cola museum te gaan.
Temperaturen voor volgende week zijn veelbelovend; tussen de 21 en 23 graden. Jammer dat we de hele week binnen zitten.
Martha slaapt wel. Ik had het om 04.30 wel gezien en ben wat gaan lezen en wachten tot het licht genoeg is om te kunnnen gaan hardlopen. Lekker op mijn nieuwe schoenen, gekocht op Ebay en afgeleverd op ons verblijfadres.
Martha slaapt door tot 07.30. Hoe doet ze dat toch?
Het is 10.45 en ik wil naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten