Tja..

Wat een chaotische schrijver. En wat een boel rijtjes. Zeven kenmerken zus, acht stappen zo. Twaalf belangrijke principes hier; 27 niet ter discussie staande en absoluut van levensbelang zijnde, absoluut in deze volgorde te hanteren, maar natuurlijk eerst nog te leren vaardigheden daar. Ik word er niet goed van. En dan moet ik van alle zeventien hoofdstukken de hoofdgedachte kernachtig weergeven (in slechts 1500 woorden; dat is 3 a-viertjes). Dat laatste is niet zo ingewikkeld maar wat me zo nukkig maakt is dat de boodschap zo simpel is: de taak van de voorganger is om mensen gezond te maken. Waarom, met wat, hoe, wanneer, met welke vaardigheden blah, blah, blah; daar gaat "Basic Types of Pastoral Care & Counseling" dus over. Uitsmeren die hap. En het is niet eens een nieuw boek. Als het nu een modern boek was, door een Amerikaan geschreven, dan kon ik er nog wel inkomen dat je over "de kernwaarheid omtrent leukoplast en aanverwante plakartikelen" een boek van 500 pagina's schrijft. Maar deze man is al dood en schreef zijn boek in '66 (revisie in '84)!

Iedereen weet toch dat als iemand met een probleem naar je toekomt, je eerste je best doet om te luisteren. Of dat dan empathisch is of niet, maakt niet zoveel uit. Of je je dan naar de 'counselee' toebuigt en af toe samenvat wat je denkt dat hij/zij zegt, is ook niet zo heel erg interessant.

Oprecht interesse in anderen manifesteert zich op zoveel verschillende manieren. Zelfs dokter Gregory House luistert eigenlijk best wel omdat hij gewoon giga nieuwsgierig is naar de oorzaak; het accent ligt dan wat meer op het ziektebeeld en het komen tot een duidelijke diagnose; het eindresultaat is hetzelfde; een gezonde patient.

Goed, dat heb ik ook weer van me afgeschreven.

Nu ga ik de rest van het boek lezen.