Stone Mountain

Gisteren zat het werk erop en zijn we in de middag naar Stone mountain gereden, ongeveer een uurtje vanuit Tyrone.
Martha dacht dat, met haar knie, voet, onderbeen en anderssoortige problemen ze niet in staat zou zijn om de rots te "beklimmen". In Amerika is ales groot, dus ook een "wandeling naar de top van de rots" wordt hier een "rotsbeklimming" en de meeste "klimmers" komen uitgerust met schoeisel, waterfles en wat dies meer zij voor de ongelooflijke tocht van wel anderhalve kilometer naar de top.
Pff. Stelt niets voor. Martha liep na afloop wel wat mank maar ze zegt dat het elke meter dubbel en dwars waard was.

Het volgende wil je niet geloven. 's-Avonds waren we door vrienden uitgenodigd voor een kerstgebeuren bij hen thuis. Zo'n twintig andere OM-ers gaven eveneens acte de presence. Dat je in Amerika bent merk je opnieuw wanneer je ontdekt dat jij de enige bent die, in plaats van koekjes en snoep, anderhalve liter wijn meeneemt. En dat is niet veel voor twintig mensen. In de praktijk viel het weer mee omdat veel Amerikaanse christenen het niet over hun hart kunnen verkijgen om een slokje wijn te drinken. Hadden Martha en ik zelf gelukkig ook een glas.
Dat wil je nog wel geloven maar vervolgens werd er gesuggereerd dat we kerliederen zouden gaan zingen rondom de kerstboom. Martha vond het wel een aardige culturele ervaring maar ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om over de "little lord Jesus" te zingen. Het is zo surreal...
En daarna een toast. Gelukkig ging de toast over vriendschap. Daar kan ik wel wat mee.

Hieronder een impressie van Stone Montain:

Skyline Atlanta vanaf Stone Mountain