201

Dit is blognr. 201. Toen ik in Maart begon had ik nooit gedacht dat ik zo lang vrijwel dagelijks een blog zou schrijven. Het idee was toen om tijdens mijn spreektour door Australie de lezer van concrete gebedsbrandstof te voorzien. Na terugkomst ben ik blijven schrijven. Het kost me weinig moeite en ik vind het leuk om te doen.
Dus.
Ga ik maar gewoon door.
Vandaag haal ik mijn collega en vriend Pieter op. Hij is Zuid-Afrikaan en jaren is hij de man die me naar Durban-Pietermaritzburg haalt om sprekertje te doen. Hij moet naar Brussel voor vergaderingen en heeft een extra dag in Nederland door te brengen. Daar ga ik hem dus bij helpen.
Martha is aan het plakken geslagen. Tot 1990 deed ik dat. Foto's maken en inplakken. Dat was veel werk en ik ben daar mee gestopt. 17 jaar geleden. Er is dus een inhaalslag te maken. Gisteren vertelde ze me trots dat na tientallen uren knippen en plakken ze nu in 1991 is aanbeland. Dit gaat nog weken duren. We hebben het hier over minstens 1000 foto's.

Ik ben zelf niet zo'n fotokijker. Buitenproportionele en irreele gevoelens van weemoed, melancholiek, verlies en gemiste kansen overspoelen me en ik zou bijna in een depressie glijden.
Als ik er objectief naar kijk zie ik kostbare momenten. Misschien komt de weemoed wel door het gegeven dat dat nu precies is wat het zijn en waren: momenten. En die momenten komen nooit meer terug.
Nu, 46 jaar oud, beleef ik alles intenser; probeer ik overal bewust van te genieten in plaats van alles maar te laten gebeuren en de tijd onopgemerkt voorbij te laten glijden.

Jan, Martha, Martijn en Ruben bijna 20 jaar geleden