Ik dacht het op de luchthaven rustig aan te kunnen doen. Bij het inchecken bleek echter dat ik een coupon in m'n ticket miste en de twee opties waren: een nieuw ticket kopen of naar het KLM kantoor in het centrum van Sydney gaan om het ticket opnieuw te laten printen tegen een administratieve boete van 80 euro. Men ging ervan uit dat het me niet zou lukken om op tijd terug te zijn. Dat dacht ik zelf ook maar soms lopen dingen anders dan men verwacht. Ik zit in het vliegtuig en ben op weg naar Kuala Lumpur! Daar stap ik over op de KLM vlucht naar Amsterdam. Het is een heldere dag en we vliegen nu bijna vier uur over Australië en de uitzichten zijn echt spectaculair!!!
Vanmorgen een overdenking verzorgt voor zo'n 80 leerkrachten en dat was m'n allerlaatste opdracht hier in Australië. In drie weken heb ik 45 spreekbeurten verzorgd, talloze lunches, ontbijbeenkomsten of gewoon een uurtje in een koffierestaurant met vrienden, collega's en (voorheen) vreemden doorgebracht en ik realiseer me, terugkijkend op deze drie weken, dat dit het werk is dat het beste bij me past.
Het werk in de Brandaris is zo'n andere dynamiek, en ik houd van de gemeente hoor, maar ik merk dat de zaken die daar spelen me op een andere manier raken, me vaak zorgen baren en me heel lang bezig houden. Vooral de neiging van sommigen om ontwikkelen te polariseren, er op een niet gezonde manier op in te zoomen en conclusies te trekken die op z'n zachts gezegd buitenproportioneel zijn. Dat raakt me en doet pijn. Ik zal niet op details ingaan, dat lijkt me niet fair, maar ik wil in deze blog kwijt dat het me diep raakt. Wil ik de confrontaties die dit met zich meebrengt eigenlijk wel aan? Is het het waard in het licht van een verloren wereld die steeds verder afglijdt naar de verdoemenis en (zelf)destructie?
Moet ik niet meer tijd investeren in het wakker schudden van kerken wereldwijd die zo met zichzelf bezig zijn (ik prijs God dat de Brandaris uit haar schulp aan het kruipen is) dat ze totaal voorbijgaan aan de opdracht om discipelen te maken van alle volkeren?
Zoveel volgelingen van onze Heer Jezus staan ervoor open om de wereld in te gaan; wie helpt ze hun ogen te openen voor de mogelijkheden en ze aan te moedigen om te gaan? Nu pretendeer ik niet dat het zonder mij niet zou lukken maar het is wel waar mijn passie ligt. gelukkig delen velen deze passie. De afgelopen weken zijn vele tientallen volgelingen van Jezus geraakt door de fundamentele boodschap die Jezus als allerlaatste opdracht aan zijn discipelen meegaf: "gaat de wereld in. De oogst is groot, de arbeiders zijn weinigen". Deze woorden sprak Hij 2000 jaar geleden. Daarmee schetste hij de verhoudingen zoals ze toen waren en altijd zouden zijn; miljoenen staan open voor het evangelie; het ontbreekt maar aan een ding: de boodschappers.
Nu ben ik op weg naar huis en heb eindelijk tijd om de afgelopen weken te verwerken. Mijn hart is vol; Vol van wat ik zie van Gods goedheid om me heen; de transformerende kracht van het evangelie in zijn mensen, maar ook is er droefheid om wat er niet is. Ik zie wat het zou kunnen zijn als we alleen maar zouden stoppen om altijd maar het centrum van het universum te willen zijn; onze stokpaardjes die onze harten klein en zuur maken. Ik bid voor wijd open harten waar het kruis van Christus centraal staat, waar Zijn opstandingskracht zijn volgelingen vernieuwd, veranderd en voortdurend vult met stromen van genade en liefde.
Ik ben geen expert waar het op deze dingen aankomt maar verlang er meer dan ooit tevoren naar. Alleen wijd open harten waar het kruis van Golgoltha centraal staat, stelt ons in staat om het niet alleen uit te zingen met elkaar maar met bewogenheid, zorg en ware betrokkenheid bij elkaar als gemeenschap op te trekken. Natuurlijk zullen er altijd verschillen zijn. Laat deze verschillen ons niet polariseren en uit elkaar drijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten