Weer terug in de bewoonde wereld

Zondagochtend, 11 maart, 06.00 uur. Afgelopen nacht misschien een, of hooguit twee uur geslapen. Conferenties is niet mijn "ding". Ik raak door de menigte mensen en het voortdurend praten "opgefokt". Een overdosis adrenaline maakt het vrijwel onmogelijk om te slapen. De bedden die, om hygiënische redenen, zijn overtrokken met een dikke laag waterdicht vinyl waardoor je in je eigen vocht drijft en jeuk over het lichaam het gevolg is, met daarbij de tropische temperaturen en enkele mannen die in de "slaapzaal" met veel kabaal een hoop lucht verbruiken; ziehier het scenario voor enkele totaal waardeloze nachten. Vroeger maakte ik me er vreselijk druk om met hoofdpijn en migraine als gevolg, nu lig ik meestal te bidden en/of psalmen en bijbelverzen te reciteren. Ik weet dat het supergeestelijk klinkt maar het is echt waar!

Hiernaast een foto van (de wal onder) mijn rechteroog (een weergave van beide ogen zou voor enkele lezers aanleiding kunnen zijn voor een emotioneel en onherstelbaar trauma).

Omdat ik het asociaal vind om voor 05.30 "lawaai" te maken wacht ik keurig totdat mijn horloge op 05.30 springt, ga dan rustig mijn bed uit en vervolgens zo stil mogelijk naar de douche. Kenners, zoals Martha en mijn kinderen, weten echter dat ik iets niet "stil" kan doen en dat hoe meer ik mijn best doe om "stil" te doen dat om de een of andere reden altijd resulteert in "lawaai".

De afgelopen dagen heb ik wel kunnen hardlopen en heb enkele bergpaden verkent. Je komt dan bijzondere dingen tegen zoals het gigantische wortelstelsel (althans het zichtbare gedeelte daarvan) van een eeuwenoude boom.



Er zijn zo'n vijfhonderd deelnemers op de zendingsconferentie "Outlook 2007" waarvan zeker eenderde bestaat uit vertegenwoordigers van zendingsorganisaties. Je krijgt de indruk dat zending vooral voor mensen boven de vijftig jaar is. Waar ik het meest moeite mee heb is dat een dergelijke conferentie zo kunstmatig overkomt; de zendingsbubble. Het mist voor mij vrijwel elke verbinding met de rest van de wereld. Er heerst een sfeer van "we moeten ons inspannen om zoveel mogelijk mensen onze bubble binnen te loodsen". Eerlijk gezegd denk ik niet dat dit Jezus' bedoeling wanneer Hij over het koninkrijk van God sprak.

Zo heb je bijvoorbeeld op de Opwekkingsconferentie in Nederland de "Zendingstent" met een geheel eigen programma. Zolang we "zending" blijven behandelen als iets optioneels, iets dat naast de "gewone" dingen in en van het leven bestaat, als een soort van "hogere gehoorzaamheid", zullen we nooit een echt dramatische groei zien in het aantal werkers. Ik zie uit naar de dag dat de OM stand ingeklemd staat tussen de boekenstand en de koffiestand.
Zolang de zendingsopdracht los blijft staan van het normale christelijke leven, zal het altijd iets blijven in de sfeer van "zij en wij".

Hieronder een impressie van de afgelopen dagen.
1. De eerste zonnestralen
2. Benen, sokken en schoenen van een veteraan zendeling
3. De zendingsbeurs