Hoeveel lawaai kan een mens verdragen....

Yep, m'n eerste nacht zit erop. Het stelde niet veel voor maar met een paar uur slaap kom je toch weer een heel eind. Zojuist contact gehad met de thuisbasis. Martha lag net in bed en de discipelen en hun coaches, die nu om de twee weken op woensdagavond onze kasten leegeten, waren aan het afronden. Ellen was blij en gerustgesteld om me te horen. Ze had gehoord van een vliegtuigcrash in deze regio en dacht meteen het ergste. De stemmen horen van hen die mij lief en dierbaar zijn versterkt de heimwee die ik altijd heb.
M'n eerste twee spreekbeurten zitten erop. Een op een christelijke middelbare jongensschool en een gecombineerde kringavond (drie kringen) met jongvolwassenen.
De jongensschool was een uitdaging. Tijdens hun lunch komen ze bij elkaar en ik had zeggen en schrijven 15 minuten. Ik had nu niet het gevoel dat ik er echt bij was. Na een etmaal onderweg te zijn voelde ik me alsof iemand me met een voorhamer een mepop m'n voorhoofd had gegeven.
De avond was super relaxed en ik kon m'n ei goed kwijt! Veel interesse en aaandacht.

Ik merk dat m'n passie de afgelopen jaren is verschoven van het "verkopen van OM" naar "verlangen om te helpen groeien". Het is veel belangrijker dat mensen begrijpen hoe God hen ziet en hoe men vanuit Christus kan en mag leven dan met een voorhamer de mensen op hun voorhoofden te slaan en hen een schuldgevoel aan te praten omdat ze nog niet de beslissing to ultieme gehoorzaamheid hebben genomen. Die ultieme gehoorzamheid is dan het huis en haard verlaten en "naar het zendingsveld" gaan. Mijn collega's hier zijn het helemaal met me eens maar hun spraakgebruik verraad traditionele, diep ingesleten ideeen over zending waar ik me niet helemal in kan vinden.

M'n slaapkamer grenst aan een drukke straat. Je zou zeggen "What's new", omdat wij in Rotterdam letterlijk aan het kleinpolderplein wonen. Dat is zo, maar hier staan alle ramen open omdat het te warm is om met alles dicht te gaan zitten. Oordopjes bieden soelaas.
In Rotterdam is het verkeerslawaai te vergelijken met het geluid van de zee, voortdurend en constant in het anatal geproduceerde decibellen. Hier zijn het, golfjes, golven en tsunami's van geluid en geweld met stiltes tussendoor. Gewoon anders.


Voorgangers en leiders aan het ontbijt (en ik wilde nog wel afvallen..)

Nog een kwartier en ik heb m'n volgende bijeenkomst. Een tiental voorgangers komt naar het huis waar ik verblijf voor een ontbijt. Ian en Ruth staan achter me druk te kokkerellen. Of ik aan eten toekom weet ik niet, want ik word geacht te spreken over het thema "how messed up people can change the world". Het thema heb ik zelf bedacht toen men enkele weken geleden vroeg of ik enkele thema's wilde voorstellen voor de bijeenkomsten met voorgangers (er volgen er meer). Doe ik m'n best om enkele serieuze thema's voor te stellen en deed er voor de groep deze suggestie bij. Laat nu juist deze suggestie de aandacht van de voorgangers hebben getrokken.

11.10. het ontbijt zit erop en de laatste gasten zijn weg. Zojuist naar de ervaringen van een accountant geluisterd die mij tot in de details vertelde over zijn avonturen in Tijikistan. De helft hoore ik niet vanwege het verkeerlsawaai maar ik neem aan dat het een goed verhaal was.
Het is voor onze OM-ers van belang dat ze kunnen netwerken met vertegenwoordigers van kerken en organisaties. Een ontbijtbijeenkomst helpt om dat doel te bereiken.

Vanmiddag vertrekken we naar Mt. Tamborine waar het komende weekend een zendingsconferentie is. Ik word geacht te helpen bij de OM stand. Een groep DTS'ers is de tenten aan het opzetten en vanavond mag ik ze iets vertellen over het leven na een DTS.
Ik hoop dat ik ook daar m'n dagboek kan bijhouden. Anders zullen jullie pas zondag weer een verslagje aantreffen.