Maandagavond, Mount Gambier, Eastside Christian Center, 18.55. Naast de koster, de dominee, mijn gastheer en -vrouw is er geen levende ziel te bekennen. Tja, je neemt een risico als je een ruimte huurt, een onbekende spreker promoot middels een artikeltje in de krant en dan vervolgens hoopt dat er een kluit mensen op komt dagen. Edoch, in tegenstelling tot mijn donkerste verwachting zit zo'n tien minuten later het kerkzaaltje half vol met zo'n veertig bezoekers uit de diverse kerken die Mount Gambier rijk is en kunnen we van start gaan. De eerste 45 minuten gesproken over "visie"; wat zag God toe Hij aan dat grote avontuur "de mens" begon? Wist Hij niet van tevoren dat we er een gigantische puinhoop van zouden maken? En, als Hij dat wist, waarom begon Hij er dan toch aan? En, als Hij het niet wist, wat voor God dienen we dan?Het antwoord op deze vragen duurt in werkelijkheid een heel leven, maar ik doe het in twintig minuten om vervolgens na de pauze, die ze hier "supper" noemen, 45 minuten te spreken over "roeping".
De reacties vanuit de zaal waren hartverwarmend. De dominee (al aardige op leeftijd) was aangenaam verrast dat er nog zaken in zijn persoonlijke theologie waren die correctie behoefden. Hij zei, "ik ben opgegroeid met de tweedeling "perfecte en toegestane wil van God maar zie na vanavond dat dit een door de mens gefabriceerde scheiding is".
Bij het naar buiten gaan werd er een "retiring offer" opgehaald. Gekscherend had ik me al openlijk afgevraagd of het de bedoeling was dat de aanwezigen hun pensioengeld aan OM zouden geven. Of het een leuk grapje was, betwijfel ik, maar men kon er wel om lachen (een beetje).
Ik had me van tevoren afgevraagd waarom men in Australie had besloten dat ik twee dagen naar Mount Gambier zou gaan. Mijn gastheer en -vrouw zijn geen OM-ers, dus wat was de link? Ik had geen idee.Totdat ik mijn gastheer op het vliegveld ontmoette. We kennen elkaar wel! In 2004 hebben we elkaar in Roemenie ontmoet. Ik heb toen blijkbaar aardige dingen gezegd of gedaan want nu zit ik in hun huiskamer, eet hun voorraadkasten leeg, gebruik hun warme water, gebruik hun auto, wasmachine en huis (ze werken allebei dus ben ik vandaag op mezelf aangewezen; kaart en instructies hoe ik bij het radiostation en de school kom liggen op de keukentafel).
Het is de afgelopen twee weken zo druk geweest dat ik maar nauwelijks aan (bijbel)lezen en studie ben toegekomen. Van 's-morgens vroeg tot 's-avonds laat ben ik omgeven door mensen. De enige manier om er wel aan toe te komen is door ervoor te zorgen dat ik een uur eerder opsta dan de rest van de wereld. Niet dat me dat zoveel moeite kost, hoor (voordat sommigen denken "wat knap..." of, "wat stoer...."). Ik ben eigenlijk altijd vroeg wakker en heb dan absoluut geen behoefte om nog langer te blijven liggen. Dat eerste uur van de de dag is voor mij het belangrijkste uur. Tot rust en stilte komen, Gods woord overdenken, de dag aan Hem opdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten