Vrijdag de dertigste....

Mailde m'n zus me net dat ik koud thuis ben of er is al niets meer te melden op m'n blog. Gek dat de routine al weer zo snel toeslaat. Best wel wat hoofdpijn gehad de laatste dagen maar ik lijk weer uit het hoofdpijndal omhoog te kruipen. Dan ligt er een giga stapel werk. Af en toe voel ik me net een octopus die net ff iets teveel tentakels heeft.

Soms lijkt het dat de tentakels niet al te veel voorstellen maar iedere taak vraagt om aandacht en ik kan niet net doen alsof het er niet is. Wat me wel wat zorgen baart is het gemak waarmee mensen gemaakte afspraken annuleren. Sinds ik thuis ben, en dat is nu drie dagen, zijn er drie vergaderingen afgezegd. Planning is belangrijk in mijn leven, zeker met alle gereis en gedoe. Ik ben dankbaar voor de extra vrije tijd die het oplevert maar het is wel zo dat die vergaderingen allemaal ingehaald moten worden. Een nieuwe datum vinden is altijd een behoorlijke puzzel. Zijn we dan echt allemaal zo druk? Wat in ieder geval realiteit is in gemeentewerk is dat 80% van het werk door 20% van de mensen wordt gedaan. De overige 20% van het werk wordt door de overige 80% gedaan.


Deze week heeft m'n schoonmoeder een nieuwe heup gekregen. Een nieuwe heup is wel een iets te groot woord. Er zijn bepaalde onderdelen vervangen. Die zie je op de foto hiernaast.
En hieronder zie je dan hoe dat er op een rontgenfoto uitziet.





De dag na de operatie was ze behoorlijk ziek maar gisteren, de tweede dag na de operatie, had ze volgens Martha al weer een boel praatjes. En, zo kennen we haar.

Vanmiddag zou ik een vergadering hebben in Driebergen om over een discipelschap na te denken met wat lui van andere organisaties. Drie hebben zich verontschuldigd en kunnen niet. Jelle Jongsma en ik zouden dan over blijven. Wel gezellig maar toch...
Nu heb ik zomaar een hele vrijdagmiddag. Vrij. Mischien doe ik wel helemaal niets. Of lees ik een boek. Ik heb een grote stapel te lezen boeken. Bovenaan liggen "The Glass Castle" en "For men Only, a straightforward guide to the inner lives of women". Ik kan niet wachten. Zou het raadsel "Martha" dan eindelijk ontrafeld worden?

Thuis!

De komende weken wil ik de blog bij blijven houden maar dan wat meer richten op gezinsperikelen.
M'n eerste actie was het plakken van de voorband van Ellen's fiets. Er waren al twee pogingen gedaan en dit werd dus de derde operatie in drie dagen. Het loont vaak de moeite om de binnenkant van de buitenband te bevoelen op ongerechtigheden en de boosdoener, een minsicuul stukje glas, was al gauw gevonden.

Al met al ben ik aardig gaar en heb helaas, na drie weken, toch een flink aantal pijnstillers moeten slikken om een hoofpijn enigzins te verdringen. Het begon gisteren al toen ik in Sydney veel te vroeg wakker was, om zeven uur de deur uit moest om op de school (zie vorige blog) te spreken, en met name toen ik me als een gek moest haasten om m'n ticket opnieuw te laten printen was het hek van de dam.
Kijk, druk bezig zijn vind ik niet erg maar haasten en opgejaagd worden is wat anders.

Hieronder nog wat sfeerfoto's van Sydney en onderweg op elf kilomer hoogte boven Australie.

Onderweg naar huis

Ik dacht het op de luchthaven rustig aan te kunnen doen. Bij het inchecken bleek echter dat ik een coupon in m'n ticket miste en de twee opties waren: een nieuw ticket kopen of naar het KLM kantoor in het centrum van Sydney gaan om het ticket opnieuw te laten printen tegen een administratieve boete van 80 euro. Men ging ervan uit dat het me niet zou lukken om op tijd terug te zijn. Dat dacht ik zelf ook maar soms lopen dingen anders dan men verwacht. Ik zit in het vliegtuig en ben op weg naar Kuala Lumpur! Daar stap ik over op de KLM vlucht naar Amsterdam. Het is een heldere dag en we vliegen nu bijna vier uur over Australië en de uitzichten zijn echt spectaculair!!!

Vanmorgen een overdenking verzorgt voor zo'n 80 leerkrachten en dat was m'n allerlaatste opdracht hier in Australië. In drie weken heb ik 45 spreekbeurten verzorgd, talloze lunches, ontbijbeenkomsten of gewoon een uurtje in een koffierestaurant met vrienden, collega's en (voorheen) vreemden doorgebracht en ik realiseer me, terugkijkend op deze drie weken, dat dit het werk is dat het beste bij me past.

Het werk in de Brandaris is zo'n andere dynamiek, en ik houd van de gemeente hoor, maar ik merk dat de zaken die daar spelen me op een andere manier raken, me vaak zorgen baren en me heel lang bezig houden. Vooral de neiging van sommigen om ontwikkelen te polariseren, er op een niet gezonde manier op in te zoomen en conclusies te trekken die op z'n zachts gezegd buitenproportioneel zijn. Dat raakt me en doet pijn. Ik zal niet op details ingaan, dat lijkt me niet fair, maar ik wil in deze blog kwijt dat het me diep raakt. Wil ik de confrontaties die dit met zich meebrengt eigenlijk wel aan? Is het het waard in het licht van een verloren wereld die steeds verder afglijdt naar de verdoemenis en (zelf)destructie?
Moet ik niet meer tijd investeren in het wakker schudden van kerken wereldwijd die zo met zichzelf bezig zijn (ik prijs God dat de Brandaris uit haar schulp aan het kruipen is) dat ze totaal voorbijgaan aan de opdracht om discipelen te maken van alle volkeren?
Zoveel volgelingen van onze Heer Jezus staan ervoor open om de wereld in te gaan; wie helpt ze hun ogen te openen voor de mogelijkheden en ze aan te moedigen om te gaan? Nu pretendeer ik niet dat het zonder mij niet zou lukken maar het is wel waar mijn passie ligt. gelukkig delen velen deze passie. De afgelopen weken zijn vele tientallen volgelingen van Jezus geraakt door de fundamentele boodschap die Jezus als allerlaatste opdracht aan zijn discipelen meegaf: "gaat de wereld in. De oogst is groot, de arbeiders zijn weinigen". Deze woorden sprak Hij 2000 jaar geleden. Daarmee schetste hij de verhoudingen zoals ze toen waren en altijd zouden zijn; miljoenen staan open voor het evangelie; het ontbreekt maar aan een ding: de boodschappers.

Nu ben ik op weg naar huis en heb eindelijk tijd om de afgelopen weken te verwerken. Mijn hart is vol; Vol van wat ik zie van Gods goedheid om me heen; de transformerende kracht van het evangelie in zijn mensen, maar ook is er droefheid om wat er niet is. Ik zie wat het zou kunnen zijn als we alleen maar zouden stoppen om altijd maar het centrum van het universum te willen zijn; onze stokpaardjes die onze harten klein en zuur maken. Ik bid voor wijd open harten waar het kruis van Christus centraal staat, waar Zijn opstandingskracht zijn volgelingen vernieuwd, veranderd en voortdurend vult met stromen van genade en liefde.
Ik ben geen expert waar het op deze dingen aankomt maar verlang er meer dan ooit tevoren naar. Alleen wijd open harten waar het kruis van Golgoltha centraal staat, stelt ons in staat om het niet alleen uit te zingen met elkaar maar met bewogenheid, zorg en ware betrokkenheid bij elkaar als gemeenschap op te trekken. Natuurlijk zullen er altijd verschillen zijn. Laat deze verschillen ons niet polariseren en uit elkaar drijven.

Nog 30 uur

En dan vertrekt het vliegtuig naar Kuala Lumpur/Amsterdam. M'n tijd hier zit er bijna op. Gisteren de "BE" rally. Het viel me alles mee. Ik heb een onderdeel geschrapt waardoor ik maar zes sessies van drie kwartier heb gedaan. Dat is nog steeds vier en een half uur non-stop spreken. De reacties van de deelnemers waren zeer bemoedigd, met name van hen die jarenlang een verwrongen beeld van God, Zijn wil en roeping gebukt gaan. Het is geweldig om het woord van God bevrijding te zien brengen in de levens van velen.
Vandaag nog de drie diensten en dan mag ik langzaam m'n koffer gaan dichtdoen.
De afgelopen drie weken heb ik geen een keer hoofdpijn gehad. Kan het zijn dat er mensen aan het bidden zijn? Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dat best wel eens een belangrijke rol speelt.
Een deelnemer aan "BE" vertelde me dat hij nooit naar dit soort trainingen/cursussen/conferenties gaat maar dat het hem alles was meegevallen. Als je dan zijn verhaal hoort over teleurstelling, geestelijke manipulatie en tegenwind in z'n leven, mag het een wonder heten dat hij kwam en weer licht aan het eind van de tunnel begon te zien.

M'n gastheer is koffie aan het zetten en het ruikt veelbelovend. Ik ga ervan genieten en tegelijk mezelf een weg banen door de vijftig emails die worden binnengehaald terwijl ik dit typ. De helft van die vijftig mails kan ik wsch. meteen verwijderen maar het bljft toch een dagelijks terugkerende klus om in contact te blijven met velen!

Sydney, laatste bestemming en dan naar huis

Gisteravond om 21.00 aangekomen in Sydney. Werd opgehaald door Jenna, de State Director, die vanavond (vrijdag) haar taken overdraagt aan de nieuwe man, Magnus, middels een officieel diner met receptie. Aan mij de taak om in dertig minuten de 90 aanwezigen te motiveren en te bemoedigen in hun partnership met OM.
Vandaag de hele dag vrij gehad en heb een paar uur in Sydney rondgelopen hoewel ik vooral in de Botanische tuin ben blijven hangen.
Morgen doe ik mijn seminar in een dag, van 9 tot 5 (7 sessies van drie kwartier). Een echte rally dus.
Zondag spreek ik in drie verschillnde kerkdiensten en maandagochtend een overdenking voor de leraren van een christelijke school hier in de buurt. En dan... naar huis.
Ik heb elke dag contact met het thuisfront. Alles gaat z'n gangetje en dat is wat mij betreft prima!

Van Mount Gambier naar Adelaide

Ik denk niet dat ik ooit eerder een groep 16 jarigen me met zoveel argwaan en wantrouwen heb zien aankijken. De godsdienstlerares vertelde me dat ze allemaal uit gebroken gezinnen komen. Ouderen hebben geen idee waar ze hun kinderen mee opzadelen als ze besluiten om uit elkaar te gaan. De kinderen krijgen de echte rekening gepresenteerd. Een uur lang wist ik ze mee te nemen in een verhaal over gebrokenheid, verdriet, schuld, schaamte maar ook herstel en genezing.
Ik heb met ze gebeden en ze de gelegenheid gegeven om een keuze te maken om het bij het kruis van Golgotha te brengen. Het was duidelijk dat velen geraakt waren en er wat mee konden. We gaan allemaal door trauma's en verdriet maar hebben een keuze om ons leven er negatief of positief door te laten bepalen.

Een rondje om het bergmeer naast de Blue Mountain gerend (zie foto hieronder) (de prijs: een zere knie) en kangoeroe gegeten alvorens een tweede volle avond te spreken over de wil van God en over voortdurende levensheiliging. De zaal zat voller dan de avond ervoor. 's-Morgens nog een radiointerview gedaan.



Vanmorgen mijn gastheer en -vrouw naar het vliegveld (zie foto hieronder) gereden (ze moesten naar een begrafenis), koffie gedronken in Mount Gambier en een salade bij McDonalds gegeten alvorens zelf naar het vliegveld te rijden en naar Adelaide te vliegen. Daar ben ik net aangekomen. Gedouched en nu m'n mail en blog bijwerken. Vanavond van 19.00 tot 22.00 de eerste sessies van mijn seminar geven en morgen van 09.00 tot 16.30 de overige vijf. Ik laat m'n koffer maar dicht want direct na de sessies morgen word ik naar het vliegveld gebracht om vervolgens naar Sydney te vliegen. Het seminar maakt deel uit van de training die de deelnemers aan Love Australie ondergaan.

De krant en een oude foto

Waar ze de foto vandaan hebben gehaald weet ik niet maar hij is oud...

Actie in Mount Gambier

Maandagavond, Mount Gambier, Eastside Christian Center, 18.55. Naast de koster, de dominee, mijn gastheer en -vrouw is er geen levende ziel te bekennen. Tja, je neemt een risico als je een ruimte huurt, een onbekende spreker promoot middels een artikeltje in de krant en dan vervolgens hoopt dat er een kluit mensen op komt dagen. Edoch, in tegenstelling tot mijn donkerste verwachting zit zo'n tien minuten later het kerkzaaltje half vol met zo'n veertig bezoekers uit de diverse kerken die Mount Gambier rijk is en kunnen we van start gaan. De eerste 45 minuten gesproken over "visie"; wat zag God toe Hij aan dat grote avontuur "de mens" begon? Wist Hij niet van tevoren dat we er een gigantische puinhoop van zouden maken? En, als Hij dat wist, waarom begon Hij er dan toch aan? En, als Hij het niet wist, wat voor God dienen we dan?Het antwoord op deze vragen duurt in werkelijkheid een heel leven, maar ik doe het in twintig minuten om vervolgens na de pauze, die ze hier "supper" noemen, 45 minuten te spreken over "roeping".
De reacties vanuit de zaal waren hartverwarmend. De dominee (al aardige op leeftijd) was aangenaam verrast dat er nog zaken in zijn persoonlijke theologie waren die correctie behoefden. Hij zei, "ik ben opgegroeid met de tweedeling "perfecte en toegestane wil van God maar zie na vanavond dat dit een door de mens gefabriceerde scheiding is".
Bij het naar buiten gaan werd er een "retiring offer" opgehaald. Gekscherend had ik me al openlijk afgevraagd of het de bedoeling was dat de aanwezigen hun pensioengeld aan OM zouden geven. Of het een leuk grapje was, betwijfel ik, maar men kon er wel om lachen (een beetje).

Ik had me van tevoren afgevraagd waarom men in Australie had besloten dat ik twee dagen naar Mount Gambier zou gaan. Mijn gastheer en -vrouw zijn geen OM-ers, dus wat was de link? Ik had geen idee.Totdat ik mijn gastheer op het vliegveld ontmoette. We kennen elkaar wel! In 2004 hebben we elkaar in Roemenie ontmoet. Ik heb toen blijkbaar aardige dingen gezegd of gedaan want nu zit ik in hun huiskamer, eet hun voorraadkasten leeg, gebruik hun warme water, gebruik hun auto, wasmachine en huis (ze werken allebei dus ben ik vandaag op mezelf aangewezen; kaart en instructies hoe ik bij het radiostation en de school kom liggen op de keukentafel).

Het is de afgelopen twee weken zo druk geweest dat ik maar nauwelijks aan (bijbel)lezen en studie ben toegekomen. Van 's-morgens vroeg tot 's-avonds laat ben ik omgeven door mensen. De enige manier om er wel aan toe te komen is door ervoor te zorgen dat ik een uur eerder opsta dan de rest van de wereld. Niet dat me dat zoveel moeite kost, hoor (voordat sommigen denken "wat knap..." of, "wat stoer...."). Ik ben eigenlijk altijd vroeg wakker en heb dan absoluut geen behoefte om nog langer te blijven liggen. Dat eerste uur van de de dag is voor mij het belangrijkste uur. Tot rust en stilte komen, Gods woord overdenken, de dag aan Hem opdragen.

Mount Gambier

Een uur geleden in Mount Gambier aangekomen. Een kleine turboprop met 20 passagiers aan boord vloog er in een klein uur naar toe. Het luchthavengebouw is niet meer dan een grote schuur. De belangrijkste attractie in Mount Gambier is de Blue Lake, een vulkaan die als waterreservoir dient.

Programma:
Vanavond (maandag)
van 19.00 tot 21.00 uur twee Life Direction sessies
Morgen (dinsdag)
Om 09.30 een radiointerview
Om 12.45 twee uur godsdienstles voor 15 en 16 jarigen
Om 19.00 uur twee Life Directionsessies
Woensdag
Een rustige ochtend en dan door naar Adelaide

Zondagavond, nog acht dagen

De rally zit erop. Vanochtend om 07.00 vertrokken en nu net thuis (21.30). De twee diensten gingen bijzonder goed en velen reageerden positief op de oproep om te gaan waar de Heer maar wil. De kerk is heel erg betrokken bij de gemeenschap waar ze deel van uitmaakt. Gisteren hadden ze hun jaarlijkse open dag (Family Fun Day) waar 6.300 mensen uit de gemeenschap op af kwamen. Over goodwill gesproken.

Vanavond in een jeugdkerk gesproken. Op de oproep tot bekering reageerden tien jongeren. De aloude boodschap van het evangelie blijft mensen raken en veranderen.
Tussen de bedrijven door hadden we nog een lunchontmoeting met een zendingswerkroep. Daar viel ik enkele keren in slaap terwijl een collega z'n betoog hield.
Nu is het half tien en ik mag naar bed. Sleep, blessed sleep.
Morgen naar Mount Gambier. See you there.

Wild

Gisteravond was best wel wild. Een groep tieners toegesproken die, ondanks waarschuwingen van leideinggevenden dat ze niet langer dan tien minuten stil konden zitten, me zowaar 30 minuten van hun aandacht gaven. Ze zullen wel moe geweest zijn... Daarna een groep jonge christenen aangemoedigd om te kiezen voor radicale navolging van Christus. Velen gaven te kennen deze weg te willen gaan.
Morgenochtend spreek ik in de twee zondagochtenddiensten van dezelfde kerk.
Vandaag met een groepje naar de Great Ocean Road gereden. Ondanks de bewolking toch behorlijk door de zon verbrand teruggekomen.

Vrijdag

Vanmorgen een ontbijtbijeenkomst met zo'n 20 voorgangers en leiders. Het is voor mij erg belangrijk dat deze groep mensen begrijpt dat het ons (in OM) niet te doen is om het "verkopen" van OM maar om, als het ware, langszij te komen en ze te bemoedigen. Een gratis ontbijt helpt daarbij best wel. Ik heb gesproken over "de grot van Adullam" waar David een veilige plek van z'n achtervolgers dacht te vinden. Voordat hij het wist hadden zo'n 400 mensen met schulden of gewoon teleurgesteld in het leven hem tot leider uitgeroepen. Leider tegen wil en dank van mensen die het niet allemaal voor elkaar hadden. Lijkt op de kerk.....? En die groep bandieten zou dan de wereld moeten veranderen? Gods wegen zijn niet de onze!

Vanavond om 20.00 uur (10.00 uur vrijdagochtend Nederlandse tijd) spreek ik een groep van 80-120 jongeren toe. De kerk die dit organiseert heeft iedere vrijdag een programma voor jongeren. Gelovige jongeren nemen hun vrienden mee. Vanaf 18.00 is het skateboarden, gamen en eten. Om 20.00 gaan de gelovige jongeren naar hun bijbelstudie en/of Alphakring. Wat rest zijn de jongeren die het christelijk gedeelte van de avond pruimen omwille van de andere activiteiten. Deze groep, onder de veelzeggende naam 'RAW' zal of de vloer met me aanvegen of, als de Geest van God gaat werken, onder de indruk komen van Gods werkelijkheid!

Vanmorgen trouwens uitgeslapen. Werd tot mijn schrik pas om 06.15 wakker. Moet de slaappil zijn geweest die ik bij tijd en wijle neem om wat langer te kunnen slapen.

Gisterenavond at ik bij mijn gastgezin (Sam en Andrea uit Ierland). Ze hadden een ander echtpaar uitgenodigd. Toen dat echtpaar binnenwandelde riep ik meteen uit, "ik ken jullie"! Het duurde ongeveer drie tellen voordat ik de namen opdiepte, ergens vanuit een weinig gebruikt gedeelte van m'n brein: Geoff en Linda uit Peterborough (Canada). Jaren geleden heb ik bij hen thuis in Canada overnacht. Dit was een aangename verrasing!

En wat doen we dan in Melbourne?

In Melbourne aangekomen kreeg ik een folder overhandigd met m'n volgende set bijeenkomsten en instructies.
In Brisbane ontmoette ik Timmy, een jonge Ier, die een jaar jongerenwerk in Duitsland heeft gedaan en zich aan het orienteren is op zijn toekomst in jongerenwerk binnen OM. Samen zijn we naar Melbourne gereisd en ik heb hem bereid gevonden om morgenochtend samen met mij de 100 minuten te vullen. Uiteindelijk lost het zich dus vanzelf op (zie vorige blog). Hij staat dichter bij de jongere generatie dan ik met mijn 46 jaar.
Een van de instructies was om iemand te bellen in Mt. Gambier, m'n volgende stop, om het e.e.a. kort te sluiten met betrekking tot enkele te verzorgen godsdienstlessen op een middelbare school. Je raadt het al, 13 en 14 jarigen en een groep 16 jarigen. Wat wil God hiermee zeggen? Hopelijk weet ik over twee weken meer.

Het schema voor Melbourne ziet er als volgt uit:

Donderdag 14 maart
08.55 Plenty Vally College, 1 x 100 minuten, 2 x 90 minuten
13.00 OM kantoor, stafbijeenkomst, gesprek/discussie over recrutering

Vrijdag 15 maart
08.00 Ontbijtbeenkomst met voorgangers "How messed-up people change the world"
19.30 New Peninsula Church, jeugdkerkachtige samenkomst, evangelieboodschap

Zaterdag 16 maart
Vrije dag, hopelijk naar het strand.

Zondag 17 maart
09.00 New Peninsula Church, Zondagochtenddient
11.00 Tweede dienst
13.00 Bijeenkomst met zendingscommitee
18.00 Yarra Plent Christian Cenre, jongerendienst, evangelieboodschap

Maandag 18 maart
10.30 OM stafbijeenkomst, overdenking
15.35 Naar Mt. Gambier

Het is nu donderdag 06.50
Slecht geslapen (meestal de eerste nacht in weer een ander bed en weer een andere omgeving). Aansluiting gevonden met de rest van de wereld via een loshangende LAN kabel. Met Martha en Ellen gesproken. Thuis alles goed. Nog niet hardgelopen, Melbourne doet aan zomertijd dus het wordt om 07.00 uur pas licht. Misschien later op de dag?

Naar Melbourne

Het is op dit moment precies en week geleden dat ik in Brisbane aankwam en over en uur vertrek ik naar Melbourne. Gisteren de laatste bijeenkomsten. Tussen de "chapel" op de Nazarene Theological Seminar en een laatste "Dinnermeeting" aan huis hebben twee collega's me meegenomen naar de Australian Zoo, waar we twee uur rond konden lopen voordat de tent sloot. Niet veel vrije tijd dus de afgelopen week. De dierentuin is een melkkoe geworden en alles draait om geld besteden. Jammer.

Het is trouwens moeilijk om de echte reacties van de toehoorders in de bijeenkomsten te peilen maar ik vertrouw erop dat God het allemaal weet te gebruiken.

Ik begin me af te vragen wat voor indruk sommige collega's van me hebben. Gisteren kreg ik een email met de laatste wijzigen in m'n schema voor Melbourne. Men heeft het gepresteerd om me 100 minuten een groep 12 en 13 jarigen toe te laten spreken. 100 minuten! 12 en 13 jaar! Daarna nog eens 50 minuten voor een groep 14 jarigen en tenslotte 15 minuten voor de 16 jarigen. Ik heb geen idee wat ik hier mee aan moet. Het zijn godsdientlessen op een middelbare school. Ik heb inmiddels m'n zorg hierover gemaild. Misschien denkt men dat het beter is me om me iets te laten doen dan helemaal niets. Ik weet het niet. Ik hoop daar vanmiddag achter te komen.

Het zit er hier dus op. Was een goede week, een beetje aan de drukke kant. Ben niet an andere werkzaamheden toegekomen, iets wat ik wel had gehoopt.
Ik ben wel weer helemaal fit. Geen spoortje hoofdpijn. Elke dag 6 tot 8 kilometer hardlopen. Zonnetje.

Een paar dingen die me bezighouden.

Gisterenmiddag sprak ik zo'n 120 studenten toe. Een christelijke school, maar dat betekent niet dat alle leerlingen dan ook christen zijn. Waarom een praatje houden over een zendingsorganisatie die als doel heeft om het evangelie te verkondigen, als de overgrote meerderheid van de geachte aanwezigen weinig tot niets met het christelijke geloof op heeft? Misschien dat anderen dat kunnen, ik in ieder geval niet. Ik schakel dan meteen om en praat over Gods liefde, Zijn verlangen om met ons om te gaan en hoe we helemaal vrij zijn om die liefde in ons leven toe te laten. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om een "product" te verkopen als de potentiële kopers niet overtuigd zijn van de waarde van het object van dat product: Jezus Christus.

Vandaag verzorg ik een les op een bijbelschool en daarna neemt een echtpaar me mee naar de Australian Zoo, de dierentuin van Steve Irwin, de enthousiaste Australiër die een paar maanden geleden door de steek (direct in zijn hart) van een Stingray is omgekomen.

Wat me opnieuw enorm aanspreekt is de ontmoeting tussen Jezus en de invalide man in Johannes 5. Als Jezus hem vraagt: "Wilt gij gezond worden", antwoord de man "Heer, ik heb geen mens...".
Dat verhaal staat in de bijbel, niet om ons erbij te bepalen dat de man "geen mens, maar Jezus nodig had", maar omdat het de verantwoordelijkheid onderstreept die God bij de mens heeft gelegd om "de mens te zijn" die de invalide man nodig had, en heeft.
2000 jaar geleden maakte Jezus het al duidelijk dat de oogst niet het probleem was, of zou zijn. Het tekort is aan onze kant; "de arbeiders zijn weinig".
De kerk zou wereldwijd een gigantische impact kunnen hebben als we de zorg voor onze naaste serieuzer zouden nemen. Helaas is de kerk nog veel te veel met zichzelf bezig.
Ik las onlangs een statistiek over financiële fraude in de kerk (en dan heb ik het over de wereldwijde kerk, inclusief de katholieke). Ik heb de statistiek niet kunnen verifiëren dus ik houd een slag om de arm maar ik las dat de financiële fraude groter is dan het bedrag dat de kerk wereldwijd besteed aan het bereiken van de wereld met de boodschap van het evangelie!

Drie zaken waar de mensheid inclusief de kerk, maar moeilijk op een wijze en integere manier mee om kan gaan: geld, seks en macht!

Een nieuwe week

Nadat we gisteren terugkeerden van Mount Tamborine, even snel gedouched en op naar een kerkdienst waar ik zou spreken. Na de dienst zouden we nog op de koffie bij een echtpaar dat onlangs is teruggekeerd uit Jordanie. Ik herkende hen niet maar het echtpaar herkende mij nog van jaren terug toen in in de pinkstergemeente in Amman sprak. Ik had zo'n slaap dat ik tijdens het gesprek steeds wegviel en steed in slaap viel. Gelukkig had men dat al snel door zodat we na een uur eindelijk huiswaarts konden keren en ik m'n bed in dook.

Paar uur geslapen en vanmorgen al vroeg gaan hardlopen. Wat ging dat lekker! Maar wat een hitte. Het is 38 graden vandaag en de luchtvochtigheid maximaal. Zojuist teruggekeerd van een school waar ik twee godsdienstlessen verzorgde en heb nu even de tijd om m'n blog bij te werken en me voor te bereiden op vanavond. Er komt een groep geinteresseerden eten en ik word geacht een praatje te houden.

Voordat ik ben gaan hardlopen nog even kontakt gehad met de thuisbasis, en dat is altijd een genoegen. Martha vroeg zich n.a.v. de preek in de Brandaris af of het allemaal niet te mooi wordt voorgesteld: als onze identiteit in Christus vaststaat en we van daaruit leven zouden we onaantastbaar, sterk, gezond, helend en genezend in het leven staan. Ik begrijp wat ze bedoelt. Voor wie is dat dan allemaal weggelegd? Voor iedereen natuurlijk. Maar wie weet het in werkelijkheid waar te maken?

Voor mij wordt het steeds duidelijk dat de gemeente geen organisme is dat triomfantelijk de wereld een poepje laat ruiken maar een organisme dat door zwakheid heen de kracht van God weet te openbaren. Dat wat de wereld terzijde schuift, wordt door Christus naar voren gehaald. En dat zijn niet de sterken in het geloof, maar juist de zwakkeren. De sterken in het geloof zijn zij die de verantwoordelijkheid hebben om te bukken en de zwakken op te beuren.
Die demonstratie van zwakheid is de overwinning van het koninkrijk van God.

Weer terug in de bewoonde wereld

Zondagochtend, 11 maart, 06.00 uur. Afgelopen nacht misschien een, of hooguit twee uur geslapen. Conferenties is niet mijn "ding". Ik raak door de menigte mensen en het voortdurend praten "opgefokt". Een overdosis adrenaline maakt het vrijwel onmogelijk om te slapen. De bedden die, om hygiënische redenen, zijn overtrokken met een dikke laag waterdicht vinyl waardoor je in je eigen vocht drijft en jeuk over het lichaam het gevolg is, met daarbij de tropische temperaturen en enkele mannen die in de "slaapzaal" met veel kabaal een hoop lucht verbruiken; ziehier het scenario voor enkele totaal waardeloze nachten. Vroeger maakte ik me er vreselijk druk om met hoofdpijn en migraine als gevolg, nu lig ik meestal te bidden en/of psalmen en bijbelverzen te reciteren. Ik weet dat het supergeestelijk klinkt maar het is echt waar!

Hiernaast een foto van (de wal onder) mijn rechteroog (een weergave van beide ogen zou voor enkele lezers aanleiding kunnen zijn voor een emotioneel en onherstelbaar trauma).

Omdat ik het asociaal vind om voor 05.30 "lawaai" te maken wacht ik keurig totdat mijn horloge op 05.30 springt, ga dan rustig mijn bed uit en vervolgens zo stil mogelijk naar de douche. Kenners, zoals Martha en mijn kinderen, weten echter dat ik iets niet "stil" kan doen en dat hoe meer ik mijn best doe om "stil" te doen dat om de een of andere reden altijd resulteert in "lawaai".

De afgelopen dagen heb ik wel kunnen hardlopen en heb enkele bergpaden verkent. Je komt dan bijzondere dingen tegen zoals het gigantische wortelstelsel (althans het zichtbare gedeelte daarvan) van een eeuwenoude boom.



Er zijn zo'n vijfhonderd deelnemers op de zendingsconferentie "Outlook 2007" waarvan zeker eenderde bestaat uit vertegenwoordigers van zendingsorganisaties. Je krijgt de indruk dat zending vooral voor mensen boven de vijftig jaar is. Waar ik het meest moeite mee heb is dat een dergelijke conferentie zo kunstmatig overkomt; de zendingsbubble. Het mist voor mij vrijwel elke verbinding met de rest van de wereld. Er heerst een sfeer van "we moeten ons inspannen om zoveel mogelijk mensen onze bubble binnen te loodsen". Eerlijk gezegd denk ik niet dat dit Jezus' bedoeling wanneer Hij over het koninkrijk van God sprak.

Zo heb je bijvoorbeeld op de Opwekkingsconferentie in Nederland de "Zendingstent" met een geheel eigen programma. Zolang we "zending" blijven behandelen als iets optioneels, iets dat naast de "gewone" dingen in en van het leven bestaat, als een soort van "hogere gehoorzaamheid", zullen we nooit een echt dramatische groei zien in het aantal werkers. Ik zie uit naar de dag dat de OM stand ingeklemd staat tussen de boekenstand en de koffiestand.
Zolang de zendingsopdracht los blijft staan van het normale christelijke leven, zal het altijd iets blijven in de sfeer van "zij en wij".

Hieronder een impressie van de afgelopen dagen.
1. De eerste zonnestralen
2. Benen, sokken en schoenen van een veteraan zendeling
3. De zendingsbeurs

Hoeveel lawaai kan een mens verdragen....

Yep, m'n eerste nacht zit erop. Het stelde niet veel voor maar met een paar uur slaap kom je toch weer een heel eind. Zojuist contact gehad met de thuisbasis. Martha lag net in bed en de discipelen en hun coaches, die nu om de twee weken op woensdagavond onze kasten leegeten, waren aan het afronden. Ellen was blij en gerustgesteld om me te horen. Ze had gehoord van een vliegtuigcrash in deze regio en dacht meteen het ergste. De stemmen horen van hen die mij lief en dierbaar zijn versterkt de heimwee die ik altijd heb.
M'n eerste twee spreekbeurten zitten erop. Een op een christelijke middelbare jongensschool en een gecombineerde kringavond (drie kringen) met jongvolwassenen.
De jongensschool was een uitdaging. Tijdens hun lunch komen ze bij elkaar en ik had zeggen en schrijven 15 minuten. Ik had nu niet het gevoel dat ik er echt bij was. Na een etmaal onderweg te zijn voelde ik me alsof iemand me met een voorhamer een mepop m'n voorhoofd had gegeven.
De avond was super relaxed en ik kon m'n ei goed kwijt! Veel interesse en aaandacht.

Ik merk dat m'n passie de afgelopen jaren is verschoven van het "verkopen van OM" naar "verlangen om te helpen groeien". Het is veel belangrijker dat mensen begrijpen hoe God hen ziet en hoe men vanuit Christus kan en mag leven dan met een voorhamer de mensen op hun voorhoofden te slaan en hen een schuldgevoel aan te praten omdat ze nog niet de beslissing to ultieme gehoorzaamheid hebben genomen. Die ultieme gehoorzamheid is dan het huis en haard verlaten en "naar het zendingsveld" gaan. Mijn collega's hier zijn het helemaal met me eens maar hun spraakgebruik verraad traditionele, diep ingesleten ideeen over zending waar ik me niet helemal in kan vinden.

M'n slaapkamer grenst aan een drukke straat. Je zou zeggen "What's new", omdat wij in Rotterdam letterlijk aan het kleinpolderplein wonen. Dat is zo, maar hier staan alle ramen open omdat het te warm is om met alles dicht te gaan zitten. Oordopjes bieden soelaas.
In Rotterdam is het verkeerslawaai te vergelijken met het geluid van de zee, voortdurend en constant in het anatal geproduceerde decibellen. Hier zijn het, golfjes, golven en tsunami's van geluid en geweld met stiltes tussendoor. Gewoon anders.


Voorgangers en leiders aan het ontbijt (en ik wilde nog wel afvallen..)

Nog een kwartier en ik heb m'n volgende bijeenkomst. Een tiental voorgangers komt naar het huis waar ik verblijf voor een ontbijt. Ian en Ruth staan achter me druk te kokkerellen. Of ik aan eten toekom weet ik niet, want ik word geacht te spreken over het thema "how messed up people can change the world". Het thema heb ik zelf bedacht toen men enkele weken geleden vroeg of ik enkele thema's wilde voorstellen voor de bijeenkomsten met voorgangers (er volgen er meer). Doe ik m'n best om enkele serieuze thema's voor te stellen en deed er voor de groep deze suggestie bij. Laat nu juist deze suggestie de aandacht van de voorgangers hebben getrokken.

11.10. het ontbijt zit erop en de laatste gasten zijn weg. Zojuist naar de ervaringen van een accountant geluisterd die mij tot in de details vertelde over zijn avonturen in Tijikistan. De helft hoore ik niet vanwege het verkeerlsawaai maar ik neem aan dat het een goed verhaal was.
Het is voor onze OM-ers van belang dat ze kunnen netwerken met vertegenwoordigers van kerken en organisaties. Een ontbijtbijeenkomst helpt om dat doel te bereiken.

Vanmiddag vertrekken we naar Mt. Tamborine waar het komende weekend een zendingsconferentie is. Ik word geacht te helpen bij de OM stand. Een groep DTS'ers is de tenten aan het opzetten en vanavond mag ik ze iets vertellen over het leven na een DTS.
Ik hoop dat ik ook daar m'n dagboek kan bijhouden. Anders zullen jullie pas zondag weer een verslagje aantreffen.

Brisbane!

Half drie 's-nachts nederlandse tijd. Een uur geleden aangekomen, gegeten, gedouched en een aansluiting gezocht met de wereld middels een LAN verbinding. De vlucht vanaf Kuala Lumpur was een soort van oordeel. Ik kon m'n benen niet kwijt. Geslapen heb ik ook niet, het was slecht weer dus heel wat turbulentie. Een half boek gelezen, Casino Royal (James Bond) gekeken en drie aflveringen van "Grey's Anatomy".
Het is maar goed dat we meteen aan de slag gaan. Over een hal uur vertrekken we naar de "Brisbane Boys College".
Later

Van Amsterdam naar Brisbaine

Hier zit ik dan in de business class lounge van de KLM in Kuala Lumpur. Niet dat ik business class reis, hoor, ik zit gewoon achterin bij alle andere gewone mensen, maar omdat ik regelamtig met onze nationale trots vlieg heb ik enkele voorrechten die het reizen af en toe wat veraangenamen.
Ik heb ZEVEN uur geslapen. Dat is nog nooit gebeurd. Ik zit hier dus uitgeslapen en klaar om in actie te komen maar ik moet nog zeven uur wachten voordat m'n aansluitende vlucht naar Brisbane vertrekt. Die vlucht zal een uurtje of zeven duren.

Kom ik gisterenavond in de lounge op Schiphol, pak ik een bakkie koffie en wil gaan zitten. Voordat ik echt zit heeft de man naast me z'n hand al uitgestoken; "Jan den Ouden"? "Yep, that's me". "Rob Barkel uit Marknesse".
Rob vertelt me zijn levensverhaal. Hoe hij in 1992 door enkele Nederlands in Latijns America werd rondgeleid op de LOGOS II. Tien jaar later neemt zijn vrouw hem mee naar de baptistengemeente in Emmeloord en het bevalt hen daar wel. Enkele weken later is er een presentatie van het OM schepenwerk en zegt Rob tegen zijn vrouw: "Ik ben op dat schip geweest"!
Van het een komt het ander en nu reist Rob regelmatig naar een van de schepen om enkele weken als hoofdmachinist te werken.

Zonsondergang op het vliegveld van Kuala Lumpur

Het is hier nu 17.00. In Nederland 10.oo uur. Ik ga m'n avondeten naar binnen werken (ik zag al dat ze hier heerlijke curry's serveren (ja, in de lounche..)

Ik mis Martha en de kinderen nu al. Gelukkig, nog maar 21 nachtjes en dan ben ik weer thuis.

Reiskoorts

Vamorgen zomaar tot half acht blijven liggen. De storm in m'n hoofd was nog niet uitgewoed. Ik denk altijd dat, wat ik nu heb, ik straks niet kan krijgen; een soort van schrale troost die ik mezelf als prijs in het verschiet voorhoud.
Wat doe je dan verder op zo'n dag?
Wel, in 1 Tim. 2 vermaant Paulus Timoteus om allereerst smekingen, gebeden, voorbeden en danzegging te doen voor alle mensen. Daar ben ik wel even mee bezig geweest. Ik denk niet dat ik echt alle mensen bij God heb gebracht maar wel hen die mij lief en dierbaar zijn.
Vervolgens zoveel mogelijk emails afwerken, batterijen opladen en bepalen hoeveel en welke schoenen ik meeneem. Een koffer zit gauw vol.
Koffie en mintnopjes kopen. De koffie is een manier om bij gastgezinnen goede koffie voorgeschoteld te krijgen. Direct bij aankomst een pak aan de gastheer of -vrouw geven met daarbij de instructies hoe je "Nederlandse Koffie" maakt.
Welke boeken neem ik mee om onderweg te lezen. Ik probeer een selectie te maken uit de 30 tot 40 boeken die nog op de "te lezen" stapel leggen en kies er zeven. Drie daarvan gaan over "kleine groepen", twee zijn zogenaamde "pageturners", zeg maar spannende boeken en een theologisch werk.
Outlook archief overzetten op notebook, paspoort, tickets, check, doublecheck, wandelen met Martha, havermout eten, telefoonkaart kopen via internet (8 uur bellen vanuit Australie naar Nederland voor ongeveer 10 euro), nummers en codes opslaan, duikbrevet mee (wie weet, Brisbane is wel vlak bij the Great Barrier Reef)...
Dit beschrijft de reiskoorts, typerend voor de enkele uren voor een trip begint.
Ik zie altijd het meest op tegen de eigenlijke reis. Ik probeer al jaren een trip te laten beginnen op het moment dat ik naar schiphol ga. Het zit echt tussen m'n oren; daar is een stemmetje dat mij telkens weer zegt dat het pas begint als ik op m'n bestemming aankom.

En nu, douchen, eten, koffiedrinken met Martha en de kinderen (voor zover ze in de buurt zijn) en dan op weg.

Ben benieuwd wie en wat ik nu allemaal weer tegenkom in het vleigtuig. Soms zit ik de hele reis doodstil, een andere keer praat ik uren met degene die naast, achter of voor me zitten.

Migraine!

Kom ik net terug uit de dienst, die vandaag extra lang was, met een lunch (de beruchte Brandaris Bolletjes), en een presentatie van diverse initiatieven in en om Rotterdam waar Brandarianen bij betroken zijn, ben ik eerst op zoek gegaan naar het telefoonnummer van de contactpersooon van de groep waarvoor ik vanavond in Veenendaal zou spreken.
Google desktop is de reddende engel en al gauw heb ik Jan de H. aan de lijn en vertel hem dat ik zo snel mogelijk plat ga om een migraine weg te werken. Niet fijn voor hun omdat ze nu in korte tijd een oplossing moeten vinden.
Ik ga nu plat en hoop snel van m'n migraine af te komen.

Vanmorgen stonmd ik er al mee op maar hoopte dat m'n migraine door de afleiding van een dienst en de verantwoordelijkheden daar omheen zou wegebben. Helaas.
Nu ga ik afsluiten en plat op de bank.

O ja, de dienst was echt goed. Je merkt dat Leontien heel veel tijd inde voorbereiding heeft gestopt. Nou, het was alle moeite waard! De muziek en zang was geweldig!
Daniel de Wolf sprak denk ik alle harten aan met een haarscherp verhaal over de bergrede. Je kunt uiteindelijk niet om de woorden van Jezus heen wat betreft het waarmaken van Zijn woord in onze directe omgeving. Het koninkrijk krijgt gestalte door Zijn volgelingen heen. Aan de slag dus...

Bijna onderweg naar Australie

Het idee is leuk, maar of het haalbaar is?

Mijn collega's in Brisbane gaan ervanuit dat ik het toonbeeld ben van energie, gezondheid en kracht. Kijk maar eens naar het schema dat ze voor me hebben bedacht. Wat ze niet weten, maar ik nu toch maar even heb vermeld is dat ik vaak doodziek aankom; migraine, misselijk en alles wat daar bij komt kijken. Ik ben helemaal niet zo'n goeie reiziger!!!

Ik vertrek maandagavond (5 maart) om 20.45 naar Kuala Lumpur. Daar moet ik 8 uur wachten op m'n aansluitende vlucht naar Brisbane die uiteindelijk op woensdagochtend aankomt.

Wed 7
9:30am airport
12.30 Brisbane Boys College, ISCF, Stepping Up, Stepping Out
7.30pm Sunnybank Baptist Life Groups, combined group of young adults
Thurs 8
7.45am- 9.15am, Brisbane North C of C Pastors Breakfast, "How messed up people change the world"
7pm Mt Tamborine, DTS YWAM, Where to after DTS?
Fri 9
10.10am Groves Christian College, yr 8 & 9 160kids
11.20am Groves Christian College, yr 10 -12 180kids
International Outlook for the weekend (Live in at Mt Tamborine)
Sat 10
International Outlook for the weekend
Sun 11
International Outlook
6.00pm Redcliffe Brethren Assembly, Youth Service
Mon 12
1.45 -2.30 // 2.30 - 3.15, Grace Lutheran College, Rothwell. Year 12 //Year 1, Life Directions / Gap year
6pm Crowes house, invited young adults
Tue 13
8am- 9.30am, Fairfield Christian Family, Pastors Breakfast, "How messed up people change the world"
11am Nazarene Theological College, 10 - 20 students
6pm Crowes house, invited young adults and any contacts from the weekend
Wed 14
11:50 airport, QF0619 Brisbane to Melbourne

Na Brisbane volgt Melbourne, Adelaide en dan Sydney. Die schema's komen later wel. Eerst maar eens zien dat we de eerste week goed doorkomen.
Ik wil proberen om deze blog dagelijks bij te houden.

Het is nu zaterdag 3 maart en ik ga zometeen de deur uit om een Alpha groep in Papendrecht tpe te spreken over "Wat doe ik met de grote opdracht".