Vier dagen geen Blog. Dat is een record, denk ik. Ik was gewoon een paar dagen een beetje zielig met griepachtige verschijnselen. Ik ben echter alweer omhoog aan het klimmen. De afgelopen dagen heb ik enkele malen de wereld gered. Ik heb onder andere bedacht hoe de aanval op de Twin Towers (9/11) voorkomen had kunnen worden en, mocht deze oplossing niet echt werken, dan voorzag plan B in de redding van alle in het gebouw aanwezige zielen ten tijde van de aanval. Nu ik weer helderder ben, geloof ik niet dat mijn oplossingen echt zouden hebben gewerkt. Ik kan uitleggen wat mijn beoogde oplossing was maar het is nogal gecompliceerd. Dus, laat maar. Ook heb ik bedacht hoe je kunt voorkomen dat twee op elkaar af denderende treinen frontaal met elkaar in botsing komen: Een van de twee treinen wordt stilgezet en vervolgens duwt men handmatig de wagons en locomotief omver. Die liggen dan wel op z'n kant maar dat is een stuk minder erg. Handmatig terugzetten gaat echter moeilijker. Bizar eigenlijk wat er in ons hoofd en lijf gebeurd als onze lichaamstemperatuur iets afwijkt van de standaard.
Even iets anders. In Spreuken 17 treffen we de vergelijking aan van een leugen met een dambreuk. Die breuk moet gedicht worden om overstroming te voorkomen.
Hoe creëer je een overstroming in werkrelaties? Heel eenvoudig: bedenk een leugen over de ander en ga dicht bij dit kunstmatig veroorzaakte gat in de dam staan. Voed het, koester het en probeer de stroom water die door het gaatje loopt onder controle te houden. Dat gaat eventjes goed. Op een gegeven moment wordt het gat zo groot dat je dekking moet zoeken. De kracht van het water doet vervolgens z'n werk.
Ik maak het echt mee. Onlangs begon iemand een beetje gif te verspreiden over iemand anders. A zou B in de kou hebben laten staan. Althans, volgens G, de gifverspreider. Dat was heel slecht van A maar G had niet anders verwacht want "zo zit A nu eenmaal in elkaar." B, in G's lezing, was nu zielig en of ik A eens aan wilde pakken.
Ik dacht, "kom, laat ik eens met B gaan praten."
"B, heeft A jou zo laten zitten?"
Zegt B: "Niets is minder waar, A heeft z'n werk naar behoren gedaan en er is geen sprake van nalatigheid."
G maakte een gaatje omdat hij A niet aardig vindt en eigenlijk van hem af wil. En het zure van het verhaal is dat G in zijn eigen leugen blijft geloven. Die heeft echt hulp nodig!
In een programma zoals "Het familiediner" waarvan ik gisteren een samenvatting in 20 seconden zag in DWDD (lang genoeg naar mijn smaak), zien we dit principe terug. Ik denk dat mensen naar het programma kijken omdat ze het principe van de leugen aan het werk zien en dat is zo heerlijk herkenbaar. De gestage waterstroom wordt voor velen een vriendje en men kan niet meer zonder. Het vasthouden aan het eigen gelijk is zo lekker. Ook al is dat eigen gelijk geconstrueerd door de leugen. Zonder eigen gelijk is zo kaal. en wie wil er nu kaal zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten