Vertrouwen goede bodem voor de leugen

Tegen beter weten in ben ik geneigd om mensen op hun woord te vertrouwen. Eigenlijk is dat dom en naïef. Ik koop veel boeken tweedehands (via Amazon.co.uk of Betterworldbooks.com). Daar staat dan aangegeven in wat voor staat het boek zich bevindt: Als nieuw, Goed, Redelijk enz.. Ik ga er dan vanuit dat als iemand aangeeft dat een boek "Zo Goed Als Nieuw" is, dat dan ook is. Zo viel onlangs het "Zo Goed Als Nieuwe" Training in Organisations op mijn deurmat. Het boek was volgekliederd met diverse kleuren markeerstiften, bevatte etensresten en ook talloze ezelsoren. Een berichtje naar Betterworldbooks met mijn klacht was voldoende om een terugbetaling te krijgen. Bovendien mocht ik het boek houden en krijgt de aanbieder van het boek een reprimande of mag geen boeken meer via de site aanbieden. Deze twee boekenaansites zijn gerenommeerd, gerespecteerd en vooral hele groot. Omdat ze zo groot zijn kijken heel veel mensen mee naar hun doen en laten. Hun reputatie is alles voor hen in een competitieve markt en daarom is eerlijk zaken doen een must. Iedereen wil eerlijk zaken doen en krijgen wat de verkoper beloofd.

Wat nu als er niemand meekijkt en ik wil van iets af? Is liegen dan geoorloofd, bijvoorbeeld door zaken te verzwijgen?

Al een paar maanden ben ik passief zoekend naar een klassieke auto, na hiervoor eerst geld te hebben gespaard. De klassieker die ik al heb is prima in orde, daar kan ik nog jaren in rijden. In de zomer plekjes bijwerken (het is tenslotte een heel oude auto) maar vooralsnog geen problemen. Daar rijdt Ruben in. Naar z'n werk en terug (OV is geen optie, er rijden om vijf uur 's-morgens nog geen bussen naar Bleiswijk), en daarmee ben ik een deel van mijn mobiliteit kwijt.

Dus uiteindelijk een klassieker gevonden (na anderen te hebben bezichtigd), afspraak gemaakt en gaan kijken. Ja, er zat best wel wat werk aan, maar zo op het oog niets dat niet verholpen kon worden. De beste man had een aardig verhaal (waarom ben ik toch geneigd om die verhalen te geloven; er moet iets mis met me zijn) en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Toen ik na het overschrijven erachter kwam dat de APK verlopen was, deed hij nog eens 100 euro van de prijs af (ja, en toen had ik onraad moeten ruiken en de koop ongedaan moeten maken); die APK zou geen enkel probleem zijn; auto is "hard".

Ondertussen staat de auto bij de garage en zal daar nog wel even staan. Er moet aan gelast worden (delen van carrosserie en subframe). Pak ik nu mijn verlies en breng hem naar de sloop of ga ik er nog iets van maken met de kans dat het financieel ook een eindeloos verhaal wordt?

Ik voel me ongelooflijk dom en ben dat ook. Talloze fora wijzen op en onderstrepen het belang van een keuring voordat tot een aankoop wordt overgegaan. Na vijftig jaar op deze aarde te hebben geleefd zou ik toch moeten weten hoe het werkt en dat de leugen regeert? De verkoper lacht waarschijnlijk in zijn vuistje of pocht publiekelijk hoe hij een domme Rotterdammer beet heeft genomen.

Deze litanie heeft een aanleiding. In Johannes 18 gaat Jezus zijn oordeel tegemoet omdat Hij voor het koninkrijk van de waarheid staat. We weten dat de waarheid in Christus zou overwinnen en dat de leugen niet kon bevroeden tot welk een ontknoping deze situatie zou leiden.

Wat kan de waarheid in mijn situatie nog doen? Ik heb sterk de indruk dat de leugen heeft gewonnen.

Ik kan de auto namelijk niet verkopen voor het bedrag waarvoor ik deze heb gekocht omdat ik niet kan en wil liegen over de werkelijke staat ervan. En dat zal potentiële kopers niet echt aanmoedigen.

Vraag: wat zou de winst voor de waarheid in dezen kunnen zijn?