Ruzie!

Volgens Spreuken 17:19 zijn er mensen die van ruzie houden. Ik kon en kan me daar moeilijk iets bij voorstellen. Dacht ik. Zouden ze echt bestaan; mensen die van ruzie houden? Ben ik echt zo naïef als ik in de veronderstelling verkeer dat niemand ruzie wil? Ik denk het wel.

Zelf raak ik betrokken bij ruzie(tjes). Gisteren nog, een kleintje met Martha. Toen ik gisteren om half drie terugkwam uit Eindhoven waren de twee bananen waarop mijn lijf sinds de vroege ochtend had moeten teren wel zo'n beetje verbrand. Een te laag bloedsuikerspiegel maakt mij knorrig en toen ik bij het opentrekken van de voorraadkast tot de ontdekking kwam dat "mijn" Unox bruinebonensoep door anderen was opgegeten en dat er slechts een blik veel te zoute erwtensoep van de Lidl restte. Bovendien waren alle eieren (op een na) er in ochtend doorheen gejast. Mijn reactie was, kort samengevat, enigszins knorrig en verre van beminnelijk. Na twee uur ebt het allemaal wel weer weg en is de harmonie in huize de Ouden herstelt.

Weet je wat het is? Als nou iedereen van "mijn" soep en eieren afblijft, hoef ik niet knorrig te doen en is er dus ook geen aanleiding voor ruzie. Dat is toch logisch. Als iedereen nou eens 'normaal' zou doen?!

Nu is de inzet van veel ruzies wel wat meer dan een blik soep en kippenproducten maar het principe is hetzelfde. Wat anders dan opgeblazen ego's, 'heb, heb heb' of 'mijn, mijn, mijn' zijn de aanleiding voor ruzies?

Spreuken meldt nog een aspect: iemand die van ruzie houdt, bemint ook de misdaad. Die gaat met blikken gooien om zijn gelijk te halen. Probleem is dat het blik leeg is en blijft. Een ruzie kan zo'n blik niet vullen. De stap van ruzie naar daden die mis en misselijkmakend zijn is klein. Een getergd ego en aangetaste bezittingen is een potentiële lont in een kruitvat. Omdat we allemaal een ego hebben en dingetjes hebben schuilt in ieder van ons een potentiële liefhebber van ruzie.

Dacht ik.

Vanavond: Professor Koerts in "Cafe de Bovenwereld" over Sartre.