Schaap en Asterix

Van de week een nieuw wollen tapijt gekocht voor m'n kantoor. Twee bij drie meter. Groter had Ikea niet (alleen de dure maar wel erg mooie Perzisch tapijten zijn groter verkrijgbaar; dan ben je wel 1000 euro verder (misschien als ik ooit rijk word)). Het is echt wol en mijn kantoor ruikt naar schaap. Ik houd van die lucht. Het is beter dan de uitlaatgassen die zich door kieren, roosters en ramen mijn kantoor binnendringen. Het motiveert me om eindelijk eens een makelaar te bellen en ons huis te koop te zetten zodat we dichter bij de schapen kunnen gaan wonen. Van Rome naar de Gallische buitenlucht, zeg maar.

Nu ik het toch over de Galliërs heb; ik zou graag de hele serie van Asterix en Obelix willen vergaren. Ik las ze vroeger wel, maar heb ze nooit aangeschaft. De afgelopen weken ben ik bijzonder geïnspireerd geraakt door het thema van een klein volkje tegen de grote boze wereld die in vrijwel ieder verhaal het dorpje probeert te assimileren. Tot nog toe (afgelopen week verscheen het 50ste album) zonder succes.

Waarschijnlijk zonder dat het expliciet hun bedoeling is, introduceren de schrijver en tekenaar een wereld die in een aantal lijnen parallel loopt het het koninkrijk van God. dat wil ik verder gaan uitwerken en wellicht doe ik in 2010 de preekstoelenronde van Nederland en luister ik mijn verhaal op met plaatjes uit Asterix en Obelix. Dus, heb je nog exemplaren liggen en wil je me helpen bij het verzamelen, laat het me weten. Ik zie het al voor me hoe ik me boven het schapenaroma dat van mijn kleed opstijgt en geflankeerd door mijn Bijbel ter rechterzijde en Asterix en Obelix ter linkerzijde mijn prekerij op een hoger niveau weet te brengen.

Op deze foto:
Bureau (Jonas), bureaulamp (Antifoni), boekenkasten (Billy) en tapijt (Hellum) van Ikea.
Bureausyoel van Viking
Leesstoel met voetrust van Kwantum
Laserprinter van Canon
Pennenbak en prullenbak van Bas van der Heyden
Telefoon van Motorola
Computer HP Pavillon
Computerscherm (22') van HP
Op de voorgrond, nauwelijks zichtbaar: slaapbank Ektorp van Ikea

Zou het angst zijn?

Experimenteren met nieuwe vormen; het lijkt welhaast onmogelijk binnen de bestaande denominationele en kerkelijke structuren.

In "Chasing Francis" van Ian M. Cron* wordt dit dilemma beschreven. De schijnbare zekerheid die een bestaande structuur biedt, is waarschijnlijk het grootste obstakel in het proces van veranderingen. Een soort ingebouwd verzet tegen verandering houdt de noodzakelijke vernieuwing die de kerk nodig heeft tegen. Vanmorgen las ik in de plaatselijke Overschiese krant een interessante uitspraak: "Als je tegen de stroom ingaat kom je altijd uit bij de bron." De oorsprong van ons kerk-zijn bestuderen is niet voldoende, er moet ook een wil zijn om tegen de bestaande stroom in te roeien om dichter bij die bron te kunnen leven. Helaas is het boek van Cron (nog) niet vertaald. Ik ben benieuwd of een uitgever de moed heeft om het op te pakken, of dat iemand zoals Simon van Groningen een boek gaat schrijven.

Waarom houden we zo hardnekkig vast aan onze ingesleten patronen. Het lijkt erop dat, binnen de evangelische wereld, iets dat vier keer achtereen wordt gedaan, meteen verheven wordt tot traditie: "zo doen we dat hier." Vervolgens kom je er nauwelijks mee vanaf.

"Het schept onrust als je de orde verstoort of omgooit," is de veelgehoorde tegenwerping. Maar

dat zou een zeer gezonde onrust zijn omdat het "anders doen" mensen dwingt om voor zichzelf de vraag waar het nu allemaal om gaat, te beantwoorden.

Onlangs sprak ik in Adelaide een groep jonge volgelingen van Jezus toe. Wat hen samenbracht was het verlangen om op een meer authentieke Nieuw Testamentische manier samen te komen. Geen script, geen orde van dienst. Wel eten, veel interactie en de preek was meer een dialoog dan een 30 minuten durende monoloog. Ik voelde me vrij! En weet je, het evangelie was hetzelfde.

Tot slot: de essentie ligt niet in de vorm. Een verandering van vorm leidt niet vanzelfsprekend tot een verandering van het hart. Daar is meer voor nodig. Bekering is, zonder uitzondering en voor iedereen, het beginpunt van de reis.

(*)

Most Helpful Customer Reviews

23 of 24 people found the following review helpful: 5.0 out of 5 stars Our pilgrimage too, September 12, 2006 By Darryl Dash "DashHouse" (Toronto, ON Canada) - See all my reviews (REAL NAME) Chase Falcon, megachurch pastor, has lost his faith. When a young girl falls off her bike and never wakes up, Chase's answers suddenly seem hollow. His faith comes crashing to the ground at the worst possible time: in the middle of a sermon. "I used to have all the answers, just opened the Bible and there they were. The truth is, they aren't all there - or if they are, I can't find them. I've tried to convince you that Christianity is logical and straightforward, as if God can be codified and stuffed into files he can't jump out of. Each time uncertainty knocked on the door, I hid behind the couch until it went away. Now I'm the one who's thirsty. And the Jesus I've known for twenty years isn't making it go away." "And what about our church? I mean, is this all there is?..." Understandably, few at the church know how to react to Chase's crisis. When the elders ask him to take a leave of absence, Chase goes on a surprising pilgrimage, chasing and learning from Francis, better known as Saint Francis of Assisi. Through this novel, Chase's pilgrimage also becomes our pilgrimage too. Near the end of the book, Chase says, "When I left here, I wasn't sure what a Christian looked like anymore. My idea of what it meant to follow Jesus had run out of gas. I started feeling less like a pastor and more like a salesman of a consumerized Jesus I didn't believe in. Learning about Francis helped me fall in love with Jesus again - and with the church again, too." I didn't think I could learn so much from a novel, but then again, I've never read a novel that has a study guide before. This book expresses some of what I have experienced, minus the exotic pilgrimage. I was genuinely sad when the book ended because I wanted more. Not everyone will appreciate this book. Some will not know what it means to go through a crisis of faith, and will not appreciate Saint Francis as an example. But for those of us who long for more, Chasing Francis may take you on a pilgrimage, from a faith with all the answers to a more robust faith and genuine love for Jesus and the church.

Kelten en Romeinen

Klik hier voor onze nieuwsbrief.

Vorige week werd een professor in de literatuur in DWDD geïnterviewd naar aanleiding van het faillissement van DSB en het verschijnen van het 50ste Asterix en Obelix boek. Wat was de link? De stelling was dat Nederlanders Kelten zijn maar liever Romeinen zouden willen zijn. Er staan altijd figuren in het kleine Gallische dorpje op die, geïnspireerd door de Romeinen, groter willen doen dan ze in werkelijkheid zijn. Dat leidt altijd tot verdeeldheid en daarom hebben we steeds weer een geweldig verhaal. De introductie van muntgeld bijvoorbeeld splijt het dorp in tweeën en zou zomaar de ondergang van het Gallische volkje kunnen zijn. Dat kleine Gallische dorpje is groot in hun klein zijn. De hele wereld ligt aan de voeten van de Romeinen maar dit volkje blijft zich verzetten.

Ik zou de vergelijking door willen trekken naar de kerk. Die kan zich zo mee laten nemen door de principes van het koninkrijk van de wereld dat men klakkeloos de principes en cultuur van die wereld overneemt. Maar daarmee verliest ze de grootste kracht die ze heeft; het vermogen om zich te onderscheiden en anders te (blijven) zijn.

Het groot willen doen zit in ons allemaal en het vraagt om een voortdurende alertheid om hoofd en bijzaken van elkaar te scheiden. De principes van het Koninkrijk van God zijn tegenculturistisch (zelf verzonnen woord). Om de normen en waarden van het Koninkrijk hoog te houden is het nodig om klein te blijven; de minste te willen zijn.

Maar de Romeinen blijven altijd imponeren. Zij zijn met meer.

De kracht van de Heilige Geest stelt ons in staat om ons te blijven richten op de unieke identiteit van dat Koninkrijk van God waar God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf centraal staat. Mensen die liefhebben zijn sterke mensen. Een volgeling van Jezus is iemand die bij de wedergeboorte in de ketel is gevallen en is eens en voor altijd in staat om lief te hebben. Dat onderscheidt ons. Niet verdeeldheid zaaien maar samenbinden door de liefde staat centraal.

Kerk zoekt dominee (2)

Positief gespannen vindt de eerste ontmoeting tussen de afvaardiging van de kerk en Henk, de potentiële nieuwe dominee plaats. De eerste indruk is goed en er lijkt chemie te zijn tussen de beide partijen. Henk wordt ondervraagd over zijn visie op Israël, de opname van de gemeente (denkt Henk dat deze voor, tijdens of na de grote verrukking plaats zal vinden?), het koningshuis, zijn mening over homo's, de EO, de vrouw in het ambt, de Heilige Geest, seks voor het huwelijk (Henk probeerde hier grappig te zijn en lanceerde een doordenkertje door te vragen wat de geachte commissie vond van seks na het huwelijk, maar, of ze begrepen het niet of ze hadden geen gevoel voor humor), en nog een aantal van dit soort bepalende factoren. Jaap, die als secretaris van de commissie optrad, hield de score bij: 94%. Ruim voldoende dus.

De commissie had (anoniem) een aantal diensten waarin Henk voorging meegemaakt en zij waren onder de indruk van zijn spreekvaardigheid en zijn preekstructuur (altijd drie punten). De programmamaker, die zijn huiswerk had gedaan vroeg nog waarom dat zo belangrijk was. Wist de commissie niet dat de driepuntenpreek door Aristoteles in de vierde eeuw voor Christus was bedacht en dat onze moderne preekstructuur de wortels meer heeft in het heidendom dan in het Nieuwe Testament? Daar had de commissie geen commentaar op en een van de leden begon een verhaal over God die groter was dan welke cultuur dan ook en komt niet alle cultuur bij God vandaan (een variant op "Why should the devil have all good music").

Waar men het niet over had:

• Hoe denkt Henk dat we als kerk het Goede Nieuws in binnen en buitenland effectief uit kunnen dragen?
• Kan Henk er mee leven dat de kerk wel 5% van het totaalbudget weggeeft aan zendingsprojecten?
• Hoe denkt Henk dat we als kerk ons denken over en onze praktijk aangaande het Bijbelse gegeven dat we een gemeenschap zijn vorm kunnen geven?
• Hoe denkt Henk het onderwijs in de gemeente op zo'n manier gestalte te geven dat het leidt tot een transformatie in de levens van de leden?

Waar het mij om gaat is dit: we maken ons druk om heel veel zaken die afleiden van de oorspronkelijke opdracht die de Heer aan Zijn kerk gaf: "Maakt discipelen." Veel bijzaken zijn hoofdzaken geworden. U, geachte lezer, zou de indruk kunnen krijgen dat ik tegen dominee's ben maar dat is niet het geval. Zolang de dominee, voorganger, pastor zijn plaats kent binnen het scala aan gaven die God aan de gemeente geeft en zich niet gaat gedragen als de man aan de top. naders krijg je dit: de titel van dit boek getuigt van een ongelooflijke domheid en gebrek aan inzicht:

Kerk zoekt dominee

Paulus en zijn collega's hebben nooit aanleiding gegeven om het programma "kerk zoekt dominee" te ontwikkelen. Dat kwam bij de mensen zelf vandaan. Het zit blijkbaar diep in de mens ingebakken om een favoriet te willen hebben; partij te kunnen kiezen. Israël kwam in de problemen toen ze net als de volken om hen heen een koning eisten. Een koning doet het nooit helemaal goed. Er zijn altijd mensen tegen. Hij is te knap, te dom, zijn beleid deugt niet, hij is niet stoer genoeg, of wil alleen maar oorlog.

Zelfs ik snap het. Geef mij maar een leider waar ik, of voor, of tegen kan zijn. Het is duidelijk en als ik het echt niet met hem of haar eens ben zoek ik een leider die ik wel kan steunen.

Stel je voor dat we alles van God zouden moeten verwachten? Dat we zelf om leiding moeten vragen, Hem zouden moeten zoeken? Tjonge, dan zijn we opeens ook verantwoordelijk voor de keuzes die we maken. Er is geen leider die we kunnen beschuldigen van machtsmisbruik of manipulatie. Je staat dan opeens open en bloot voor God en mensen. Eng! Kaal!

Het is veel lekkerder om te mopperen op alles wat anderen fout doen of op te hemelen wat mijn favoriet allemaal goed doet. En dat kan dan opeens niet meer.

Later kwamen ze toch. Ignatius van Antiochie (35-107) was de eerste figuur die de ene ouderling boven alle andere ouderlingen plaatste en noemde deze superouderling "bisschop" en vanaf dat moment vielen alle verantwoordelijkheden, die eerst door de groep werden gedeeld, onder deze superouderling. De rest is geschiedenis.

Een van de gevolgen is dat volgelingen van Jezus te lang aan de melk zuigen en niet wordt geleerd om op een stuk vlees te kauwen. In 1 Korintiers 1 en 3 gaat Paulus hierop in en meldt de Korintiers dat dit soort partijschappen kinderachtig gedoe is dat in de categorie verdunde melk valt. Daar verloor hij vast punten mee! "Wie zijn wij nu helemaal?" roept hij uit. "Wij zijn slechts boodschappenjongens".

Het programma "kerk zoekt dominee" werd toch geproduceerd en uitgezonden. Een aantal welbespraakte mannen vond dat het geen kwaad kon (het argument van cultuurrelevantie was gewoon te sterk om te kunnen negeren) en deed maar al te graag mee: "Er zullen toch weer zo'n twee miljoen Nederlanders kijken en het helpt om de kerk te promoten en af te rekenen met het vooroordeel dat de kerk niet hip is."

En al die tijd hebben we niet door dat door dit soort keuzes het zicht op Jezus alleen maar meer vertroebeld.

Verdeeld

Gelukkig is er in het christendom geen verdeeldheid. Samen vormen we een grote familie waarvan alle leden er op uit zijn om de ander te bevestigen, hoog te achten en vooruit te helpen. Natuurlijk laat er iemand wel eens een windje maar daar slaat niemand acht op, dat komt in de beste families voor en meestal klaart de lucht vanzelf wel weer op.

Was het maar waar. Verdeeldheid slaat echter de klok. Aan God ligt het niet, maar toch is dat meten waar de schoen wringt. De meeste (er zijn gelukkig ook veel voorbeelden van gezonde multiplicatie en gemeentestichting) groepen, kerken, verenigingen, clubjes, en wat voor andere naam je het beestje ook wilt geven, ontstaan omdat de een beter van God meent te horen dan de ander.

Hoe gaat de stichter van een nieuwe club nu om met de 'beschuldiging' dat hij beter naar God kan luisteren dan de ander.

We hebben daar het volgende op gevonden: "Ik luister niet beter naar God, maar anders," waarbij de illusie van respect en eensgezindheid in stand kan worden gehouden en tegelijk een legitimatie voor de vorming van weer een club wordt gegeven. Niet beter maar anders.

Is het niet zo dat er gewoon heel veel mannetjes rondlopen die graag wat zouden willen zijn. Afgelopen weken weer een paar verhalen gehoord van kwakkelende, scheurende gemeentes. En het heeft niets met God te maken maar alles met narcistische, zelfingenomen mannetjes die met een air van gemaakte nederigheid zwelgen in hun vermeende nabijheid bij God.

Het ziet er ongeveer zo uit:

Nu zal iedere, zichzelf respecterende volgeling van Christus dit plaatje ontkennen; in ieder geval ontkennen dat hij/zij het dichtst bij God zou staan. Diep van binnen is dit wel zoals we de werkelijkheid voelen. En, als we onszelf die plaats niet toekennen, kennen de plek aan een ander toe en gaan we ons met die persoon vereenzelvigen; we gaan mensen volgen. het heeft namelijk iets aantrekkelijks om dicht bij mensen te zijn die menen dichter bij God te staan. Gevolg: christenen zijn massaal afhankelijk geworden van de bediening van anderen en, in plaats van zichzelf te leren voeden met Christus, geven ze zich hartstochtelijk over aan de troggen van de zichzelf tot apostel, profeet of wat voor titel dan ook uitgeroepenen.

Een verdeeld lichaam is een zwak lichaam en net zoals onze gezondheid delicaat is, is de gezondheid van het lichaam van Christus dat ook.

Ik moet het hierbij laten. Deze blog is al veel langer geworden dan de 33 seconden die de bloglezers gemiddeld op deze site doorbrengen. Misschien dat ik de komende week wat meer schrijf over de oorzaak van partijschappen en hoe hier allemaal meer in mee lijken te gaan dan ons lief is.

Heidens Christendom

Klik hier voor onze nieuwsbrief, vers van de pers.

De manier waarop we onze kerkstructuren ontwikkelen en diensten inrichten is glashelder te verklaren. Vanuit het heidendom, en dus niet uit de Bijbel. De "lead", "senior" of wat dan ook "pastor" is eerder een voorvloeisel van onze wens om leiders te hebben en van hen afhankelijk te zijn of, op hen te kunnen mopperen als dingen niet goed gaan, dan vanuit een Bijbels geinspireerde wens om het 'volgens het Boek" te doen. De preekstoel, de liturgie, het zingen, het gebouw, de avondmaalstafel, het avondmaalstel, de preek enz; probeer het maar eens, stel er maar eens vragen over aan je kerkleiders. Je zult stuiten op een lawine aan verdedigingsoefeningen en beschuldigd worden van een kritische geest.
Er staat namelijk nogal wat op het spel. Het inkomen en de carriere van de dominee en zijn onderdominees, en heel veel andere zaken.
"Pagan Christianity" van Frank Viola en George Barna zet het allemaal keurig op een rijtje en als je het leest realiseer je je steeds meer dat we ons willens en wetens hebben laten beetnemen.
Ik weet niet of het boek in het Nederlands is maar het zou een goede zaak zijn zodat het gemeenteleden en -leiders aan kan sporen om een antwoord te vinden op de vraag waarom we de dingen doen zoals we ze doen en of de geloofsgemeenschap waar we deel van uitmaken wel zo nauwgezet de Bijbelse waarden en beschrijvingen betreffende geloofsgemeenschappen reflecteert.
Vandaag weer door met besprekingen in Carlisle. Vanmorgen met een deel van mijn team en dan lunch met Peter Maiden. Vervolgens koffie met Ewout van Oosten, die hier ook is om de buurt onveilig te maken. Daarna mag ik weer naar huis.
Wat zijn mensen trouwens complexe wezens. Snel op hun teentjes getrapt, gekwetst, gemiscommuniceert (zowel aan de zendende als aan de ontvangende kant), aangeschoten en noem alle mogelijke variabelen maar op. Het wordt een interessante ochtend. Het heidendom laat ons liet zo makkelijk gaan!

Onderweg

Het is een comfortabel plekje geworden. Het hoekje in Caffe Ritazza boven het Manchester Airport treinstation. In 'mijn' hoekje heb ik uitzicht op het restaurant en de keuken. Achter de keukendeur, die meestal openstaat, verandert de dynamiek. Hier zijn de personeelsleden meer zichzelf. 'wie je bent als niemand kijkt', is een boek dat Bill Hybels eens schreef. De titel zegt genoeg. We doen ons vaak anders voor dan wie we werkelijk zijn als er anderen in de buurt zijn en/of een rol vervullen waarin een bepaalde houding of gedrag wordt gevraagd. Het kan zijn dat we zoveel verschillende rollen vervullen dat we het zicht op wie we werkelijk zijn kwijt raken. En dat is niet zo best.
Maar goed, hier zit ik dan. Het is nog vroeg. De AM radio zendt het wereldnieuws vanuit de keuken mijn richting uit en momenteel zingt David Bowie 'Rebel, Rebel.' Mijn Latte is heet en de Egg-Bacon Muffin wat aan de melige kant. Mijn trein vertrekt over 15 minuten en over twee uur ben ik in Carlisle. Dan meetings, meetings, meetings totdat ik morgen om 14.30 de trein terug neem. Ik hoop veel te bereiken de komende 30 uur. In mijn 'rol' als leider van Member Care kom je uit onder veel gepraat en overleg. Dat is niet zo erg als dat het klinkt. Als het ertoe bijdraagt dat we echt verder komen, is het allemaal winst.

Plannen of "we zullen wel zien?"

Klik hier voor onze nieuwsbrief, vers van de pers.

Als ik in Maart 2011 bij "Z" wil uitkomen, wat moet ik dan vandaag doen om daar daadwerkelijk uit te komen? Zo ben ik al enkele weken bezig om een plan uit te schrijven en de stappen die nodig zijn om vanaf "A" via "B", "C", enzovoorts, vast te stellen. Volgens mij is dat een betere methode dan "we zullen wel zien", of "we doen ons best; halen we het niet, dan halen we het niet, jammer dan."

Deze week "C": twee dagen naar Engeland om met teamleden, de internationaal directeur, personeelschef en communicatiechef te praten.

Ondertussen, in 1 Koningen 1-14, is Salomo dood en begraven, de veertig jaar vrede onder zijn leiding is afgelopen en de hereniging van Israël en Juda houdt niet langer stand. Salomo, ondanks z'n wijsheid en tegen beter weten in, viel te makkelijk voor de vrouwtjes. Een was niet genoeg, een kleine duizend beter. Het betekende wel z'n val en luidde een algehele afval in. Juda en Israël besluiten om, onder leiding van hun koningen, toch maar weer zelf een goedje in elkaar te knutselen. Dom! Stom! Hoe kan een vergulde koe, of een tot altaar uitgeroepen steen leven bevatten, laat staan leven geven? Hoe dom kan een mens zijn. Bomen, geld, dolfijnen, tradities, seks, macht, positie, religie; in zichzelf hebben ze ons helemaal niets te bidden. En toch verklaren we ze massaal tot onze goden en lopen als kippen zonder kop achter ze aan.

Barbaars, of wat

Klik hier voor onze nieuwsbrief, vers van de pers.

Salomo is aan de beurt. Vader geeft hem nog wat specifieke instructies over wie er dood moeten en wie er mogen blijven leven. Het blijft een ingewikkeld verhaal. Ik hoor mensen wel zeggen dat het echt boeven waren en dat de primitieve volkeren echt heel erg slecht waren; geen enkele respect hadden voor wie en wat dan ook en dat tegen dit licht Israël het enige volk was dat nog een beetje fatsoenlijk oorlog voerde. Zo'n uitleg impliceert echter wel dat we het nu beter doen. Minder heidens doen, zeg maar. We zouden nu beschaafder zijn. Nette mensen.

Feitelijk is er niets veranderd en zijn we misschien nog wel barbaarser dan de toenmalige barbaren. Alleen hoeven we zelf niemand letterlijk dood te steken. Dat hebben we anders geregeld. Er hoeft namelijk niet perse bloed te vloeien.

Met onze buikjes rond en onze lijven optimaal gehydrateerd sterven er elders vandaag opnieuw 30.000 kinderen onnodig aan infectieziektes en gebrek aan schoon water.

Is maar een voorbeeld natuurlijk en het is gelukkig ver weg en, 'we kunnen er toch niets aan doen.'

De uitbuiting van goedkope arbeid en kinderarbeid. En toch gaan we naar de speelgoedzaak en kopen daar die fantastische aanbieding.

Boeren die zich drie keer in de rondte werken voor bijna niets omdat de grote jongens de dikke winsten pakken. Als een boer het niet meer aankan en zichzelf het leven beneemt, wordt de grootgrondbezitter gevraagd om als commisaris in nog eenclubje plaats wil nemen om wat extra cash te toucheren. Een schaduwschrijver schrijft in inmiddels zijn boek over 'succes'.

Nee, ons respect voor het leven is niet veel verbeterd. Integendeel. Aan de koningen en stadsvorsten van de moderne tijd kleeft al net zoveel bloed. En we juichen ze direct en indirect toe.

Koop eens Fair Trade en ga een kind sponsoren. Vele kleintje maken een hele grote.

Wat mooi allemaal...

Klik hier voor onze nieuwsbrief, vers van de pers.

Ik heb Samuel uitgelezen. Voor de zoveelste keer. Elke keer lees je het boek anders. Je kunt het boek lezen als een een-tweetje tussen David en God waarbij (helaas) her en der wat slachtoffers vallen (collateral damage). Dit keer trof het me dat er een bepaalde onvoorspelbaarheid is bij God. We zeggen wel dat God het hart aanziet maar uiteindelijk is zijn wet belangrijker. Als ik bijvoorbeeld impulsief mijn hand uitstrek om te voorkomen dat Gods heilige altaar vanaf de kar in de hondenpoep valt dan doe ik dat met de beste bedoelingen. Ik probeer te voorkomen dat iets heiligs in iets vreselijks onheiligs valt. Echter, voordat ik het weet lig ik dood op de grond. Technisch gezien snap ik het; er stond toch duidelijk op "niet aanraken, overtreding wordt zonder pardon bestraft: you're dead, pal!" maar het roept ook verontwaardiging op. De politieagent die later op de dag het gezin moet melden dat man en vader nooit meer thuiskomt, weet ook niet precies wat hij moet zeggen. Was het een ongeluk? Deed het slachtoffer iets verschrikkelijks en moest de ultieme prijs betalen?

Toch kom je ook God tegen die ruimte geeft. Ja, zaken zijn behoorlijk zwart-wit bij Hem (in ieder geval is dat duidelijk) maar Hij is te vermurwen. Er zijn vele passages in het OT waar we lezen dat God zich bedenkt, spijt krijgt en/of zich laat vermurwen en het is bijna altijd een reactie van Zijn kant op de gebeden van zijn schepselen! David, aan wiens handen zoveel onschuldig bloed kleefde, is ook de man die tussenbeide treedt en God smeekt om niet "deze arme schapen" te straffen maar "mij en mijn familie," waarop God zijn oordeel niet verder uitvoert.

Kortom, hoe meer je het OT leest, hoe groter de rol en het werk van Jezus wordt. God wordt zoveel duidelijker als je naar Jezus kijkt. Hij is de ultieme, onherroepelijke oplossing op het grootste probleem van de mens die enerzijds de straf van God over zichzelf uitroept door zich consequent tegen Hem te blijven verzetten , en anderzijds diep van binnen verlangt naar vrede en herstel. Zet daar tegenover God die rechtvaardig is en de mens (overeenkomstig zijn eigen wetten) moet straffen, maar tegelijk liefdevol; is en ook verlangt naar herstel en vrede met Zijn schepping. Niet langer is het gebed van een individu dat wat Zijn hart vermurwt, maar het offer van een: Jezus! En dat is eens en altijd voldoende voor iedereen die wil.

Dilemma's

Zou God zichzelf tegenwerken? In 2 Sam. 24 lezen we dat God boos is op Israel en David tegen het volk opzet door hem een volkstelling te laten houden. Na gedane arbeid ziet David dit als een verkeerde actie en vraagt God om vergeving. Die vergeving komt niet "gratis". Zeventigduizend Israelieten sterven door de pest. Het idee is als volgt, ik haal jou over om iets te doen waar ik helemaal niet achter kan staan. Nadat ik je heb weten te overreden en jij dat doet wat ik niet wil, word ik boos op jou en laat jou een flinke boete betalen. Je zou het idee kunnen krijgen dat God de weg een beetje kwijt is, maar dat kan natuurlijk niet.

In 1 Kronieken 21:1 krijgen we een ander perspectief op dezelfde zaak te lezen, "Satan wilde Israel in moeilijkheden brengen en daarom zette hij David aan om een volkstelling te houden in Israel."

In het Nieuwe Testament heeft Jakobus (1:13-15) een interessante analyse. Als zijn analyse de juiste is, dan kunnen we de tegenstelling die we aangaande de aanleiding voor de volkstelling vinden oplossen: "Als iemand op de proef gesteld wordt, moet hij niet zeggen: Die beproeving komt van God. Want God, die niet door het kwaad kan worden beproefd, beproeft zelf niemand. Wordt iemand op de proef gesteld, dan is het steeds zijn eigen begeerte die hem lokt en meetrekt. De begeerte nu waaraan wordt toegegeven, brengt zonde voort, en als de zonde volgroeit is, baart ze de dood."

Een simpele observatie van het leven leert ons dat deze analyse een universeel principe beschrijft. Begeerte, hebzucht is de bron van ongelooflijk veel kwaad. De economische recessie is het directe resultaat van hebzucht. De zonde die volgroeit is, baart de dood. De hele wereld leeft met de gevolgen van de hebzucht. Die van anderen en van zichzelf.

Het verhaal van God loopt daar dwars doorheen. Herstel en vergeving is mogelijk, maar de gevolgen van hebzucht, daar zullen we mee moeten leven.

Thuis!

Niets is beter dan thuiskomen! Ik kijk terug op een bijzonder maand. Mijn gedachten waren vaak thuis. Desondanks hebbende gebeden van velen me geholpen om me op de juiste tijden te kunnen focussen. bedankt daarvoor! Het gebed van de rechtvaardige vermag veel.

De bijzondere laatste (zondag)avond waarbij een aantal jongeren en ouderen besloot om Jezus van harte te gaan volgen was een bevestiging voor me. Het voelde als een knipoog van God.

De koffer is leeg, m'n post ligt op keurig nette stapeltjes om verwerkt te worden en de verwarmingsperikelen (Martha heeft twee weken in de kou gezeten en koud gedouched) waren binnen een minuut verholpen. Nu de (werk)draad hier weer oppakken.

Slagroom op de taart

Gisterenavond mijn laatste sprekertje in Australie (voorlopig). Het was niet zo'n grote groep maar behoorlijk gemengd met vooral veel jongeren. Ik had het op mijn hart om over Zacheus (Lukas 19:1-10) te spreken en had keurig drie punten voorbereid. Ik ben niet verder gekomen dan het tweede punt. Ik bleef een beetje in de boom hangen. Jezus roept Zacheus toe dat hij uit de boom moet komen omdat, "Ik vandaag in jouw huis moet zijn." Jezus nodigt zichzelf onbeschaamd uit maar is afhankelijk van Zacheus z'n beslissing om Jezus wel of niet toe te laten in zijn huis. Dit principe geldt ook voor vandaag. Ik kan blijven mopperen op de menigte die tussen mij en Jezus in staat. Die menigte (dat kan de kerk zijn maar ook christenen die het zuiver zicht op Jezus vertroebelen) zal er altijd zijn en gaat niet uit zichzelf weg. Als mijn honger naar de ware Jezus groot is, zal ik desnoods hulpmiddelen ter hand nemen om een glimp van Hem op te vangen. Jezus nodigt zichzelf uit, komt langszij en raakt onze zielen aan. Hij wil redden en genezen maar ik moet Hem toelaten.

Op de oproep om uit hun boom te klimmen en Jezus , Redder en Heer, in hun leven toe te laten gaven 10 aanwezigen zichtbaar gehoor. Dat was een geweldige bemoediging. De gemeenteleiding is al lange tijd aan het bidden voor een doorbraak. Dit zou zeer wel Gods antwoord op hun gebeden kunnen zijn. Voor mij persoonlijk is dit ook een geweldige bemoediging en opsteker. Ik realiseer me dat ik dit het allerliefste doe.

Over zes uur vertrek ik naar het vliegveld en hoop dinsdagochtend in alle vroegte in Amsterdam te landen.

De rally

Zeven sessies achter elkaar is toch wel veel. Ik was gisterenavond helemaal op. Met 42 deelnemers was dit Life Direction weekend het best bezocht in deze Australische "tour". Het is bijzonder bemoedigend om te zien hoe deelnemers zicht krijgen op de vrijheid in Christus en het seminar ervaren als een bevrijding van een jarenlang juk van bekrompenheid en een te beperkte kijk op de wil van God. Terwijl men zich drukmaakt om het centrum van Gods wil voor hun leven te vinden wordt geen gebruik gemaakt van de vrijheid die Gods reeds geopenbaarde wil geeft.
Vandaag nog twee keer spreken en dan mag ik langzaamaan mijn koffer gaan pakken.

BCOV

Ja, daar was ik, Bible College of Victoria. Leuk om wat landgenoten te ontmoeten die hier hun (verplichte) bijbelschool volgen in combinatie met de MAF vliegopleiding. Ik had vijftig minuten met de studenten. Dat is wel lekker. Kan ik voor de vuist weg praten en mensen laten reageren.
Vanmorgen voor het eerst in twee weken weer hardgelopen. Ik kon mezelf er gewoonweg niet toe zetten de afgelopen tijd.
Vanvond de eerste sessie van Life Direction. Aanmeldingen blijven binnendruppelen nadat ik het vorige week in de kerk en vandaag in een radiouitzending noemde. Wordt een leuke, grote groep, als ze allemaal op komen draven. Ik zie er minder tegenop dan vorige week maar heb net zo hard de Geest van God nodig om iets wezenlijks te zien gebeuren in de levens van de deelnemers.

Alpha

Gisterenavond sprak ik op de eerste avond van de Alpha cursus. Een vriend van me, Jon, die ik al meer dan 20 jaar ken, had me gevraagd of ik de inleiding wilde houden voor een groep geïnteresseerden. Graag natuurlijk.
Ik zat aan tafel met drie jonge Aziatische vrouwen uit Hong-Kong, China en Maleisie. Tiffany komt sinds een paar weken in de kerk nadat ze tijdens het joggen de kerk was binnengelopen in de veronderstelling dat het een plek was waar ze koffie kon drinken. Ze heeft geen idee wie Jezus is en ze vindt het spannend om te ontdekken wie Hij is. Jessica is boeddhist en was met een vriendin meegekomen. Ze vindt dat ze op z'n minst uit moet vogelen wie die Jezus is. Vaar en na mijn verhaal bombardeerder ze me met tientallen vragen over God, Jezus, de Bijbel, onrecht, lijden en leven.
Het grootste deel van de aanwezigen, zo'n dertig personen, besloten ter plekke om de cursus te gaan doen. Twee van de aanwezigen besloot om zich ook meteen in te schrijven voor het Life Direction weekend dat morgen en zaterdag wordt gehouden.
Zovelen lopen rond met een volkomen misvormd beeld van God, Jezus en de Bijbel. De Alpha cusrsus is een van de beste middelen om mensen te helpen hun beeld te toetsen aan wat de Bijbel zegt.
Vandaag een rustige dag. Stilte voor de storm. Morgen een verhaal op de Bijbelschool, vervolgens de zeven Life Direction sessies en zondag twee sprekertjes in een kerk. Maandag inpakken en wegwezen. Terug naar mijn geliefde(n). Martha en ik zouden samen twee weken weggaan in November. In plaats daarvan gaan we met de hele club naar Barcelona om Moniek op te zoeken. Dat is best wel een onderneming maar het is alle moeite en geld waard. het is lang geleden dat we als gezin bij elkaar waren en we hebben er allemaal zin in.
Zojuist een uurtje in de buurt gewandeld. Sam en Andrea wonen helemaal aan de buitenkant van Melbourne. Vanuit hun huis loop je zo de natuur in. Een paar plaatjes:

In de file naar school

Podcast dienst 4 october in Crossway

Op weg naar het kantoor zet Sam zijn vier kinderen af op school. De school is niet zo erg ver weg, en het kantoor ook niet maar omdat half Australië op hetzelfde tijdstip hetzelfde doet sta je in de rij. Dus zit je in de auto. Je kijkt wat om je heen en praat wat. Sam reageert op het nieuws waar ik ook al niet naar luister. Ik probeer me voor te stellen dat je dit dag in, dag uit, maand in, maand uit, jaar in, jaar uit doet. Ik zou gillend gek worden en verhuizen naar het platteland waar de kinderen naar school kunnen lopen of fietsen. Een keer meerijden geeft me al de zenuwen.

De school is een grote parkeerplaats. 800 kinderen verschijnen uit honderden auto's. Dag, tot vanmiddag. Om drie uur herhaalt het ritueel zich. Een ruimtewezen dat onze wereld bezoekt zou met z'n vinger naar z'n hoofd wijzen en denken dat we allemaal helemaal krankjorum geworden zijn. Honderden miljoenen mensen die zich in hun rijdend heiligdom van A naar B verplaatsen en later op de dag van B naar A. Het heeft niets meer te maken met "voedsel en onderdak" maar alles met het onderhouden van een systeem waarin alles om "meer" gaat. "Genoeg" is voor velen niet langer de norm

Vandaag gebedsdag in het OM kantoor. Dat wordt dus een lange zit. Ik realiseer me dat ik niet zo'n gebedstijger ben. Maar goed, ik ben gevraagd om twee "devotionals" te doen. Een aan het begin van de ochtend en een aan het begin van de middag. Ik hoop dat het leidt tot een levendige discussie over eschatologie en discipelschap.

Maar eerst: koffie. Alyson ontfermt zich over me. Ze heeft jaren in Europa gewerkt en weet hoe je een stevige bak zet. Ik ga me 100% geven aan deze gebedsdag. Proost!

Vanavond doe ik de "talk" bij de introductieavond van de Alphacursus. Mijn vriend Jon is de nationaal directeur van de Alpha cursus en hij heeft me gisteren gestrikt voor dit gebeuren.

Vrije dag

Gisteren met m'n gastheer en, -vrouw + een zwik kinderen naar een natuurreservaat geweest. Eerder dit jaar zijn grote delen in dit gebied verwoest door bosbranden. In een plaats zijn veerig mensen omgekomen. Ook al herstelt het gebied zich, het heeft een sterk apocalyptische uitstraling. Inktzwarte bomen waarin het leven zich een weg naar buiten worstelt. Bizar.
Vandaag opnieuw verbazing over David in 1 Samuel. En ook wel over God. David die met zijn leger de vijand decimeert en God die er het zwijgen toe doet. Pas als David overspel pleegt lijkt het dat God wakker wordt en in aktie komt. Betekent het zwijgen van God dat Hij daarmee alle ander acties van David goedkeurt?

Oorlog leek een seizoensgebeuren te zijn, "ten tijde, dat de koningen plegen ten strijde te trekken." De stadsvorsten gunden elkaar het licht in de ogen niet en men was voortdurend bezig om gebieden uit te breiden. Even hier veertigduizend ruiters afslachten, vrouwen inpikken en kinderen en vee annexeren. Het enige dat David anders deed was dat hij eerst de vrouw zwanger maakte en pas toen de echtgenoot doodde. Waarom was dat fout en het andere niet.

Nu word ik geacht te denken dat we allemaal zo door en door slecht zijn dat het nog een wonder is dat God ons niet allemaal heeft uitgeroeid en dat het genade is dat er nog een paar in leven mochten blijven. Of, zoals mijn professor Systematische Theologie zei: we kunnen ons nergens op beroepen dat ons het recht zou geven om in leven te blijven. We verdienen allemaal de dood. We zijn door en door slecht. Onze vragen om recht en gerechtigheid zijn quasi vragen omdat het ons eigenlijk niet kan schelen.

Ik was en ben het daarin niet met die professor eens die tevens stelt dat er absoluut niets in ons is dat ook maar een beetje naar God verlangt. Het is een eenzijdige en kortzichtige interpretatie van enkele Bijbelverzen. Het staat haaks op het beeld van de liefdevolle God die we in Christus leren kennen en die er alles aan heeft gedaan om ons Zijn onvoorwaardelijke liefde te verklaren en te demonsteren.

Naast zijn liefde kunnen we ook zijn gerechtigheid niet negeren. Wat kwaad is, is kwaad en God gooit er geen kosmisch sausje overheen alsof onrecht niets betekent. Hij is en blijft de ultieme rechter die recht zal doen. Maar om nou te zeggen dat er een bepaalde logica zit in zijn zwijgen en spreken, niet echt. Het blijft ingewikkeld.

Australie, laatste week

Wel, de rally zit erop. Zeven sessies in het Life Direction seminar en drie sprekertjes in een grootachtige kerk in Melbourne. Een boel High Tech werd er in de diensten gebruikt. Heb ik straks eindelijk een DVD van me eigen. Vijf camera's! De podcast die later deze week beschikbaar is, is van de tweede dienst; dat was de "beste", maar met minder camerawerk, slechts een.
Ik heb onlangs nieuwe schoenen gekocht. Die kunnen de prullenbak in. Ik weet niet wat er verkeerd aan is maar ik heb overal pijn en griep in alleen de voeten bestaat volgens mij niet. Jammer, want het waren niet de goedkoopste. Mooie zwarte, vorig jaar gekocht in Australie. Toch maar weer Ecco's kopen, denk ik.
De inspriratie en motivatie zijn teruggekeerd maar het blijft een worsteling. Bij alles wat ik zeg vraag ik me af wat ik er zelf van bak en realiseer ik me hoezeer in alles vreselijk tekort schiet. Het gevaar is groot om de illusie te wekken, en in stand te houden, dat meneer de spreker precies weet hoe het allemaal moet. Ten diepste help je daar niemand mee.
Vandaag een vrije dag en ik hoop met m'n gastgezin de natuur in te kunnen gaan. Of ik niet liever de stad in ging... Nou nee, dank je.

Australie, dag 18

Na het verzenden van een Tweet en een korte update op deze blogsite, kan het niet anders of mensen zijn gaan bidden. De aftrap van Life Direction was erg goed. De onverschilligheid en demotivatie waren als sneeuw voor de zon geweken en de inspiratie was terug. Vandaag een drukke dag. Tussen 09.00 en 17.00 zes sessies. Ik heb er weer zin in. Goed slapen helpt. Ik moet om 22.00 als een blok in slaat zijn gevallen en heb tot 06.00 ononderbroken geslapen. Mijn collega, Sam, heeft daarentegen de hele nacht wakker gelegen.
O ja, David is terug bij Koning Akis, te Gat; zogenaamd als overloper. Akis denkt een bondgenoot te hebben terwijl David van binnenuit het Filstijnse volk categorisch uitmoord. List en bedrog is ook David niet vreemd en het is denk ik terecht dat hij later de tempel niet zelf bouwt. Er kleeft onschuldig bloed aan zijn handen. David, de man naar Gods hart, is verre van volmaakt.

Life Direction

Over een uur begint Life Direction en ik worstel met motivatie en onverschilligheid. Bidt dat God me helpt om me over te geven en alles van Hem te verwachten. M'n gedachten worden in beslag genomen met thuissituatie.

Terug in Melbourne

De twee sprekertjes met panel in Sydney werkten achteraf aardig. Reden: de meeste inleiders kwamen niet opdagen. Vandaag eerst een radiointerview en dan door naar Geelong waar ik vanavond begin met het Life Direction seminar. Het wordt een druk weekend met morgen deel twee van Life Direction en zondag drie diensten (09.00, 11.00 en 18.00 uur).

Ik tob best wel mijn motivatie. Gisteren werd ik opgehaald van het vliegveld en we reden meteen door naar de gebedsavond. Nou, daar had ik dus helemaal geen zin in. Foto's kijken, naar lange verhalen luisteren en dan de samenvatting in groepjes omhoog bidden. Gelukkig duurde het maar anderhalf uur. Misschien ben ik vakblind geworden maar foto's van een team in verweggistan waar de inleider dan een lang verhaal bij houdt over wie wie is en waarom, staat veel te ver van me af. Ik kan er helemaal niets mee. Vertel me liever iets over jezelf, over je ziel, je vreugden en moeiten. Breng het maar dichtbij. Dan kan ik met bewogenheid bidden. Dan kan ik meeleven en meehuilen.