Het is een comfortabel plekje geworden. Het hoekje in Caffe Ritazza boven het Manchester Airport treinstation. In 'mijn' hoekje heb ik uitzicht op het restaurant en de keuken. Achter de keukendeur, die meestal openstaat, verandert de dynamiek. Hier zijn de personeelsleden meer zichzelf. 'wie je bent als niemand kijkt', is een boek dat Bill Hybels eens schreef. De titel zegt genoeg. We doen ons vaak anders voor dan wie we werkelijk zijn als er anderen in de buurt zijn en/of een rol vervullen waarin een bepaalde houding of gedrag wordt gevraagd. Het kan zijn dat we zoveel verschillende rollen vervullen dat we het zicht op wie we werkelijk zijn kwijt raken. En dat is niet zo best.
Maar goed, hier zit ik dan. Het is nog vroeg. De AM radio zendt het wereldnieuws vanuit de keuken mijn richting uit en momenteel zingt David Bowie 'Rebel, Rebel.' Mijn Latte is heet en de Egg-Bacon Muffin wat aan de melige kant. Mijn trein vertrekt over 15 minuten en over twee uur ben ik in Carlisle. Dan meetings, meetings, meetings totdat ik morgen om 14.30 de trein terug neem. Ik hoop veel te bereiken de komende 30 uur. In mijn 'rol' als leider van Member Care kom je uit onder veel gepraat en overleg. Dat is niet zo erg als dat het klinkt. Als het ertoe bijdraagt dat we echt verder komen, is het allemaal winst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten