Adelaide, dag 3

Een volle zondag achter de rug met twee sprekertjes en een dag lang praten met mensen. Ik was helemaal kapot ’s-avonds en heb vanmorgen tot 07.45 geslapen. Dat is een unicum.
Barry en Janet Manuel, m’n gastheer en gastvrouw, zorgen goed voor me en ik ben zojuist in het kantoor van de kerk afgezet om m'n mail te kunnen doen en deze blog bij te werken.
Barry is voorganger van de charismatische baptistengemeente (ja, die bestaan). Vanmorgen hebben we weer uitgebreid "aantekeningen vergeleken". Het is zeer inspirerend om te praten over theologie, filosofie en het leiden van de kerk.
Vannacht had ik een enge droom. Het was donker en ik stond boven op de Doulos waar ik in een strak danspakje een vrije dans verrichten. Spotlights zorgden voor een perfecte uitlichting waardoor m'n mannelijke vormen inclusief buikje goed naar voren kwamen. Mijn verrichtingen werden vastgelegd door camera's. Duizenden bezoekers waren getuigen van deze eenmalige voorstelling. Eenmalig omdat het uiteindelijk toch net echt succesvol was en/of voor herhaling vatbaar. Wat betekent deze droom? Eigenlijk niets. Het was een dagdroom die ik had bedacht en met het team deelde als mijn aandeel in het programma. Het werd niet echt serieus genomen. Men gaat er gewoon van uit dat ik niet mooi kan dansen. Mijn idee van goed uitgelichte mannelijke vormen werd ook weggehoond. Weten zijn veel!? Misschien is het wel een kassucces als ik vrije dansen ga doen in plaats van (s)preken.

Vandaag helpt het team bij een soort van vakantiebijbelschool. Aan het begin en het eind zullen ze een dramaatje doen. Het aantal verwachte kinderen is ongeveer twee handen vol. Om daar met zeven man drama te gaan staan doen (mijn vrije dans mag ik ook hier niet opvoeren) is niet mijn idee van hoe je een team succesvol inzet. Ik besloot dat ze mij daar niet bij nodig hadden en in plaats daarvan ben ik aan bezig gegaan met de voorbereiding van de mentoring clinic in Ecuador die vrijwel direct op deze trip volgt.

Deel uitmaken van een team herinnert me aan iets wat ik allang weer vergeten was. Een activiteit van twee uur duurt eigenlijk een hele dag: verzamelen (1 uur), bijpraten en taakverdeling (1 uur), bidden (1 uur), wachten (30 minuten tot een uur)de eigenlijke activiteit (2 uur), uitloop en napraten (1 uur), de-brief en weer bidden (anderhalf uur), late lunch(1 uur) naar huis (1 uur): al met al negen tot negen en een half uur. En voordat je het weet ben je dus heel erg druk met heel weinig.

Vanmorgen een uur gewandeld:

Adelaide

Na een zweterige, klamme tocht van 11 uur eindelijk in Adelaide aangekomen. Zojuist een presentatie en een sprekertje gedaan in de Church of Christ en zit nu bij Kees en Pietsie Ravenstein, Hollanders die hier al meer dan vijftig jaar wonen en familie in Nederland hebben die ik nog blijk te kennen ook!

De reis naar Adelaide is voor een Nederlander die niets anders gewend is dan files nogal spectaculair. Een paar keer reden we aan half uur zonder ook maar een tegenligger tegen te komen. Alleen al hierom zo je zo je boeltje pakken en voorgoed uit Nederland weggaan.
Ik ben ondergebracht bij een predikant die dezelfde boeken leest als ik maar stevig in het Calvinistische zadel zit. Dat levert in ieder geval levendige gesprekken op.
Vanmorgen gesproen, Vanavond weer.

Foto's: Het team, onderweg, preekje in Church of Christ Zondagochtend 28 september)

Even parkeren

Zometeen vetrekken we met zeven man naar Adelaide. Op de Blog van gisteren kom ik nog terug. Bedankt vooralle reacties via deze site, Hyves en Plaxo Pulse!
Gisteren sprak ik over de doop van Jezus door Johannes.
Het feit dat dit buiten de tempel (in de woestijn) gebeurde is belangrijk genoeg. Alle rituele wassingen en dopen vonden in de tempel plaats. Door zich buiten het religieuze system te plaatsen brengt Jezus een belangrijke boodschap: Het Koninkrijk van God is niet beperkt tot het Judaisme met haar regels en wetten maar het is groter dan dat.
Christenen die deze Koninkrijksgedachte te pakken krijgen voelen zich vervolgens nooit meer helemaal thuis in of op een plek waar het geloof en de uiting daarvan zich beperkt tot afspraken binnen denominatieof kerk.
Veel OM-ers vinden het moelijk om, na hun tijd bij OM, de beweging terug naar de kerk te maken. Hun harten zijn ruimer geworden en vaak kunnen ze dat ruimere hart niet meer helemaal kwijt in die kerk.
Zelf maken ze diepe en intense veranderingen mee en na twee jaar kome ze terug in een kerk die nauwelijks verder is gekomen en nog steeds discussieert over dezelfde zaken als toen men wegging.
Dat is niet alleen verdrietig, maar ook een aanfluiting. Waar is het God nu wezenlijk om te doen in en door de kerk?
Ik moet nu echt gaan!

Dat voelt niet echt lekker...

Vanmorgen, nadat ik een bijbelstudie met de line-up leiders had gedaan, werd ik staande gehouden door een vrijwilligster, laten we haar Sandra noemen, die hier in de haven helpt met het geven van rondleidingen. Ze barstte in tranen uit en vertelde me dat ze even haar verhaal bij iemand kwijt moest.

Afgelopen weekend had ze een Doulos team over de vloer en ging helemaal op in het vermaken van haar gasten. Een jongedame die om mij onbekende redenen deel uitmaakte van het gezelschap (niet van de Doulos) wilde haar graag spreken omdat ze vergelijkbare traumatische ervaringen had gehad. Sandra kwam er echter niet aan toe om haar tijd een aandacht te geven: "en nu is ze dood..., zelfmoord", vervolgde Sandra.

"Als ik haar nu wel tijd een aandacht had gegeven, zou ze dan geen zelfmoord hebben gepleegd?"

"Waarom staat God toe dat dit op mijn weg komt terwijl ik zelf nog maar nauwelijks geloof"? 

Vertwijfeling en schuld knaagt nu aan haar. Ze gelooft dat God deze dame op haar weg bracht zodat Sandra haar had kunnen helpen. Maar omdat Sandra zo opging in haar eigen verhaal en prioriteiten is dit meisje nu dood!

Voelt Sandra zich terecht (mede) verantwoordelijk voor de zelfmoord van dit meisje?

Heeft God deze situatie georchestreerd om Sandra een lesje te leren?

Ik stel deze twee vragen omdat dit de twee emoties en vragen zijn die Sandra nu beheersen.

Die emoties en vragen zijn regelrecht terug te voeren op Sandra's theologie.

Voordat ik mijn visie hierop geef, hoor ik graag van anderen.

Wat ik wel weet is dat ongeacht welke theologie je hier op loslaat, een dergelijke situatie gaat niemand in de koude kleren zitten en het voelt hoe dan ook niet echt lekker...

Nog drie nachtjes

En dan vertrek ik met nog vijf andere Douloids naar Adelaide. Ons programma daar is een beetje vaag maar dat boeit niet zo. Het is gewoon leuk om weer eens met een team op te trekken. De laatste keer was in augustus 2007 toen ik deel uitmaakte van een team naar Marokko. 

Vandaag m'n herzenen gepijnigd over een toepsraak voor vanavond: "Where is the need". Als je een programma aanbiedt dat zich richt op de nood in de wereld is er een gevaar dat mensen zich door nood laten motiveren. Daar is op zich niets mis mee, maar je hebt iets meer nodig dan het "noodmotief" om tot blijvende actie en betrokkenheid te komen. 

Dat zou de opdracht van Christus moeten zijn om de wereld in te gaan en van alle volken discipelen te maken. Gehoorzaamheid dus.

Maar gehoorzaamheid zonder enige emotionele betrokkenheid leijdt ook weer tot excessen. De katholieke kerk schroomde niet om mensen en landen te dwingen om zic tot 'de kerk' te bekeren.

Bewogenheid en gehoorzaamheid leiden samen tot balans.

Gehoorzaamheid vereist een onderdanige geest.

Bewogenheid vereist een veranderde geest.

Gezonde onderdanigheid en bewogenheid komen van God's geest die ons de ogen opent voor de nood in de wereld.

Nederlanders, Gebak en Christologie

Gisteren alle Nederlanders meegenomen voor koffie en gebak. Daar zijn ze altijd wel voor te porren. In het restaurant voelden ze al nattigheid en we werden naar een stil hoekje geleid waar we het minst kwaad konden.

Maar ook dan presteren Nederlanders het om ongelooflijk veel geluid te produceren.

Het gebak gaf daar ook wel aanleiding toe. Porties zijn komplete maaltijden en waar het precies van gemaakt is, is onduidelijk. Mijn "Carrot cake" kreeg een 10 voor houdbaarheid (ik denk dat het onbeperkt houdbaar gebak is) en een klein zesje voor smaak dat ik bij nader inzien naar beneden moet bijstellen: een klein viertje.

Maar goed, het was gezellig.

Mezelf gedwongen om m'n huiswerk te doen. Ik heb m'n paper niet afgekregen maar ben ruim over de helft.

Dan kan ik vervolgens van missiologie naar christologie. Voor velen is het niet genoeg dat Christus voor onze zonden leed en stierf waardoor we in staat zijn om weer met God te leven. Nee, elk moment en elk onderdeel van Zijn leven en werk is van het allergrootste belang, wordt onder een microscoop gelegd en is van belang. Daardoor krijg je hoofdstukken zoals;  "The invocation in the fourth utterance from the cross" met daaraan gekoppelde woordspelletjes. Jesus' "My God, My God, why hast thou forsaken me" was a cry of distress but not of distrust.

Niet het grote verhaal staat dan nog langer centraal. De onderdelen van het verhaal krijgen zoveel aandacht dat dit dan weer ten koste gaat van dat grote verhaal.

Zo kan het gebeuren dat iemand botweg te horen krijgt dat de miskraam een straf van God was omdat de jongedame in kwestie niet getrouwd was. Dat soort dingen maakt de kerk echt een stuk aantrekkelijker... Daar waar de kerk er juist zou moeten zijn om zich te ontfermen over hen die worstelen met het leven, zonde, zichzelf en God, heeft de kerk juist een reputatie van natrappen. 

Gelukkig zijn er ook veel lichtende voorbeelden van kerken en gelovigen die zich laten inspireren en vullen door de liefde en ontferming van God. Het oordeel is aan God. Het is aan ons om lief te hebbenen goed te doen.

Eitje leggen en wegwezen. Heeft het zin?

Ik heb me lange tijd afgevraagd of het her en der spreken, waarbij ik vaak maar een keer ergens ben, wel zo zinvol is. Of de vluchtige ontmoetingen en korte gesprekjes met mensen in restaurants, na bijeenkomsten en in wandelgangen, wel de moeite waard zijn.
Gisteren stond ik opnieuw verbaasd over wat mensen zich herinneren uit toespraakjes of gesprekken die twee, zes, tien of mog meer jaren geleden plaatsvonden en hoe dat de koers van hun leven volkomen veranderde. Dat bemoedigt mij enorm!

Een dierenarts herinnerde me aan ons gesprek in 2002 in een restaurant waar ik m'n eerste kangoeroe biefstuk at. Ik herinnerde me de biefstuk en het rode haar van de dierenarts. Mijn conclusie na ons gesprek was: "Ik adviseer je om naar Zuid Afrika te gaan. Verspil geen tijd met het 'er over' bidden. Doe het gewoon". Hij vertelde me dat hij dat advies letterlijk had opgevolgd en dat hij na de training in Zuid Afika naar Azie is gegaan om de boodschap van hoop en leven uit te dragen.

Vanmorgen gesproken met Ben. Twintig jaar en nog een jaar te gaan op de Doulos. Wat is zijn volgende stap? Ergens op deze planeet met jongeren gaan werken die geen hoop meer hebben of terug naar Zuid Afrika om te gaan studeren. Wat is wijsheid? Kan het niet allebei tegelijk? Studeren wordt steeds makkelijker gemaakt. Ga voor de combinatie. Leren en tegelijk midden in de wereld jongeren bereiken met het Goede Nieuws van het Koninkrijk van God.

Vanavond trakteer ik alle Nederlanders op koffie met gebak. Ergens in de stad. Weet nog niet waar.

Vandaag vrij. Ik hoop het boek "Edinburgh to Salvador; twentieth century ecumenical missiology" uit te lezen en m'n verslag af te krijgen.

De zondag

Zeventien teams leuken vandaag de diensten in zeventien verschillende kerken op. Vrijwel al die kerken krijgen een 'zendingsgetuigenis' te horen, waarmee een traditie in ere wordt gehouden die is ingezet door de piëtisten* in de 17e en 18e eeuw.
De protestantse zendingsbeweging is buiten de toenmalige kerkstructuren en denominaties ontstaan; de ware kerk is onzichtbaar en de eenheid van de gelovigen gaat dwars door kerkmuren heen en geldt allen die zich 'gewassen weten door het bloed". Deze beweging legde en legt de nadruk op de individuele bekering.

Zonder het te beseffen bevestigt het gemiddelde zendingsgetuigenis de scheiding tussen de geïnstitutionaliseerde kerk en de zendingsorganisatie.
Ondanks de inspanningen van organisaties en kerken om te integereren of het gat te dichten blijft het zendingsgebeuren toch nog heel veel een kwestie van "wij" en "zij". "Wij" leven uit geloof en "zij" hebben en gewone baan. Een bijbelse basis kan hiervoor niet worden gevonden.

Gisteren werd ik aangesproken door een iemand die me herinnerde aan iets wat hem altijd bij was gebleven uit een toespraak die ik hield op de universiteit van Mebourne in 2002.
Ik blijk te hebben gezegd dat het onmogelijk is om het zendingsveld op te gaan (Het zendingsveld op gaan hoort ook bij deze Piëtistische erfenis; "de Heer leidde me naar het zendingsveld"). Technisch en Bijbels gezien is het onmogelijk om naar het zendingsveld te gaan omdat je daarmee indirect zegt dat de plek waar je nu bent, dat niet is. En dat kan dus helemaal niet. Jezus zegt dat de akker de wereld is en niet een paar stukjes van die wereld.
Het degradeert onbewust degenen die die roeping of leiding niet hebben tot een soort van tweederangs burgers die hun tijd uitzitten op aardappelveld, fabriek, kantoor of anderszins.

Hoe kunnen we ooit de miljoenen gelovigen mobiliseren als we de tweedeling in stand houden?
Niet dus.
Tenzij we oprecht en eerlijk langszij de kerk komen, haar respecteren, waarderen, toerusten en bemoedigent om dat te zijn waartoe God haar heeft geroepen: Zijn spreekbuis naar de wereld toe.

* In 1675 publiceerde Phlipp Jacob Spener zijn Pia desideria of Ernstige Wensen voor een Hervorming van de Ware Evangelische Kerk. In deze publicatie deed hij zes voorstellen om de Kerk te hervormen:
1. de ernstige en grondige studie van de Bijbel in particuliere bijeenkomsten, de ecclesiolae in ecclesia (letterlijk: kerkjes in de kerk)
2. iedere christen heeft een ambt, een taak in de kerk ("algemeen priesterschap der gelovigen")
3. de kennis van christendom moet in de praktijk worden toegepast
4. heterodoxen en ongelovigen moeten niet worden bestreden door bittere aanvallen of uitleg van de ware leer, maar door hen sympathiek en vriendelijk te behandelen
5. in de theologische opleiding aan de universiteiten, moet meer aandacht besteed worden aan de praktijk van het godsdienstige leven
6. de prediking moet praktisch en minder dogmatisch zijn

Onder andere vanuit deze hervormingen (Nadere Reformatie) ontstond de moderne zendingsbeweging.
Kritiek hierop betreft vooral het verwijt, dat de gelovigen zich te zeer terugtrekken in zichzelf om zich op hun persoonlijke heil te concentreren en daardoor geen maatschappelijke verantwoordelijkheid meer op zich zouden nemen.

Beelden

Vanmorgen de bemanning en opvarenden toegesproken in een overdenking van 45 minuten. Ik was na 40 minuten al klaar! Gesproken over het belang van beelden in de context van geestelijke groei en het "aandoen van de nieuwe mens (natuur)". Als zeven of achtjarig jongetje was mij een nieuwe fiets in het vooruitzicht gesteld. Ik herinner me hoe wekenlang mijn gedachten maar door een ding werden beheerst: de nieuwe fiets. Alle andere dingen in en van het leven waren niet langer belangrijk en enkele slapeloze nachten waren het gevolg.

Hoe groei ik geestelijk? Hoe leer ik het kwade en de oude natuur overwinnen? Door mezelf een helder en levend beeld van Christus voor te houden. Dat beeld moet ik wel ontwikkelen en vormen en daarom is de Bijbel van groot belang. Beelden zeggen vaak meer dan een verhaal.

Vandaag wat beelden Het is druk aan boord. Enkele duizenden Aussie's bezoeken vandaag het schip en staan in de rij om aan boord te kunnen. De beelden tonen de gezichten van aan aantal van die bezoekers.

Vanmorgen ben ik naar de botanische tuin gelopen. Het voorjaar begint hier en het duurt nog even voordat de hele zooi in bloei staat. Maar er is toch al bloei te vinden. Ook daarvan heb ik een paar plaatjes in de blog geplakt.

Een uur per dag

Dat zeggen wetenschappers. Voor elk uur tijdsverschil heeft het lichaam een dag nodig om zich aan te passen.
Vanmorgen voor het eerst wezen hardlopen. Dat kan hier leuk. Langs de immens grote baai aan de ene kant en de botanische tuin aan de andere kant in westelijke richting. Als je even doorloopt kom je uiteindelijk in Perth uit (3419 kilometer). Ik ben na drie kilometer omgekeerd.

Maar er is meer. Ik krijg energie en enthousiasme terug. Vanmorgen voelde ik me alsof ik uit een lange winterslaap wakker begin te worden.

De Doulos vaart nog twee jaar. De nieuwe werkers die afgelopen zondag aan boord kwamen zijn de laatste lichting die twee jaar op het schip zullen vol maken. Het schip voldoet niet langer aan de maritieme en veiligheidseisen en zal uiteindelijk geen toestemming meer krijgen om door de varen. Er is veel hout in het schip verwerkt en dat mag tegenwoordig niet meer. Eigenlijk is het een museumstuk. Ze is bijna honderd jaar oud! Om te voldoen aan de eisen van de nieuwe tijd en wereld moet je een nieuw schip bouwen in een oud lijf. Dat is niet zo slim.

De jongeren aan boord zijn gave lui. En bij velen is er een oprechte geestelijke honger om te leren en te veranderen. Dar is echt heel gaaf. Ik merk dat ik een ouwe sok begin te worden en dat de dingen die ik in het leven heb mogen leren in goede aarde valen. Het is bemoedigend als men om levensadvies bij je terecht kan. Niet dat ik mezelf nu zo'n expert vind maar ik heb wel drie of vier dingetjes geleerd die ik weer door kan geven.

Dagacht

Tja, een week vliegt zomaar voorbij en ik heb me niet eens verveeld! Vanmorgen de opvarenden en bemanning weer toegesproken. Het leven op het schip is druk en de paar momenten in de week dat er studies en trainingen worden aangeboden minimaal. En dan kun je ook nog besluiten om op bed te blijven liggen.
Om het maximale uit hun tijd op het schip te halen vergt van de jongeren best wel wat initiatief. Het is mogelijk om hun twee jaar vol te maken zonder echt iets te hebben geleerd. Gelukkig komt dat in de praktijk niet vaak voor omdat ze juist naar het schip komen om te leren.
Zojuist kwam een Zwitserse jongedame bij me zitten tijdens de lunch. Ze wilde graag wat advies. Tijdens haar verblijf is haar thuiskerk op niet zo'n fijne wijze uit elkaar gevallen. Onenigheid over muziek en mogelijke veranderingen lagen er aan ten grondslag. Je wordt er niet goed van. Wat maakt het verdorie uit? Orgel, band, gitaar, combo of helemaal niets; te kort, te lang, te hard of te zacht; waar gaat het nou helemaal over.
Het gezeik en gezever houdt niet op en de moderne westerse gelovige blijft op zoek naar de kerk die het beste bij hem en haar past. Als deze niet te vinden is begint men er zelf een. (28.000 denominaties wereldwijd!). Die droomkerk bestaat niet. We zullen het moeten doen met wat we hebben en in de buurt vinden. Als ik omringd ben met mannen en vrouwen die door Gods Geest worden gebruikt om Zijn woord tot leven te brengen en mijn hart te raken, vind ik het prima
De discussie boeit me ook steeds minder.

Ondertussen voelt mijn Zwitserse zuster zich heen en weer geslingerd. Verwarring, machteloosheid en de ongevraagde dwang die op haar rust om een keuze te maken: bij welke groep wil ik horen?

Hier aan boord zijn tientallen nationaliteiten en kerken vertegenwoordigd. Kleur en Kerk spelen geen rol. Leren met en van elkaar staat centraal. Het kan dus wel.

Gisteren was ik niet in orde. Even lekker braken luchtte op en ik voel me nu weer prima. Heb een "medical" gehad (moet ik een keer per jaar om te mogen duiken) waaruit bleek dat m'n bloeddruk wat te hoog is (140/90). Het zegt mij niets maar de doc raadt me aan om thuis een keer naar de huisarts te gaan. Doen we.

Voorzienigheid

Gisterenavond een volle bak in mijn Life Direction in vogelvlucht. Ook veel Douloids, hetgeen bemoedigend was. Willem zei vanmorgen dat er een last van hem was afgevallen. Een wat vreemde dame eiste zo'n beetje al mijn tijd op na de seminar. Begin zestig vroeg ze zich af of ze heel haar leven ongetrouwd zou moeten blijven.Ik kon haar niet helpen
Vanmorgen keken we naar een video waar een meneer een praatje hield over seks. Dat praatje zat wel goed alleen deed een uitspraak in zij introductie me denken: "Ik kan een keten van gebeurtenissen, die me hebben gebracht naar waar ik vandaag ben (succesvol!), alleen maar toeschrijven aan Gods voorzienigheid".

Ik vroeg me af of hij dit ook gezegd zou hebben als die keten van gebeurtenissen hem zouden hebben geleid tot depressie, verslaving of de bedelstaf. Dat zullen we nooit weten omdat hij dan niet op DVD zou zijn uitgebracht.

Geldt Gods voorzienigheid altijd? Volgens de Heidelbergen catechismus wel: "De almachtige en alomtegenwoordige kracht Gods, door welke Hij hemel en aarde, mitsgaders alle schepselen, gelijk als met Zijn hand nog onderhoudt, en alzo regeert, dat loof en gras, regen en droogte, vruchtbare en onvruchtbare jaren, spijze en drank, gezondheid en krankheid, rijkdom en armoede, en alle dingen, niet bij geval, maar van Zijn Vaderlijke hand ons toekomen".

We leren God pas echt kennen als we naar Jezus kijken. En als je Zijn leven en uitspraken bestudeerd kom ik toch echt niet aan een beeld van een God die zoals op het plaatje hierboven alles bestuurt en leidt. God laat geen piano's op mensen vallen. Kinderen sterven niet aan infectieziektes en ondervoeding omdat Hij dat allemaal zo bedoelt. Dat is een grove misvattingen en leugen van de duivel die het prima vindt als we ook het kwaad zien als komende van Hem.

Morgenochtend neem ik een risico. Ik laat tijdens m'n studie iemand aan het woord die helemaal niet zo'n mooi verhaal heeft. Integendeel. Het is een heel verdrietig verhaal van verlorenheid, rebellie, teleurstelling en desillusie nadat ze de Doulos zes jaar geleden verliet en in een diep, donker gat is terechtgekomen en pas nu weer een beetje licht aan het eind van de tunnel begint te zien.
Ik zal haar eens vragen of ze deze ervaringen en keten van gebeurtenissen toeschrijft aan de voorzienigheid van onze liefhebbende, hemelsevader...

Vandaag voor het eerst hoofdpijn. Gelukkig niet zo heftig maar wel heel vervelend.
Vanavond spreek ik op een conferentie voor chaplains. In Nederland zouden dat de godsdienstleraren zijn. Hier in Australie heeft het, net als in Noord Amerika, een wat bredere betekenis. Het zijn mannen en vrouwen die studenten geestelijk bijstaan.

Vandaag vertrekt onze Ellen naar Nairobi in Kenia. Ze gaat voor twee maanden met de familie Schleppi mee om Ruth te helpen met de kinderen.

Jan van de EO....

Doe je een keer mee met een programma van de EO en meteen wordt er een aantal uitspraken door de redactie van De Wereld Draait Door uitgeknipt en zonder enig verband uitgezonden met als ondertitel: Jan van de EO problemen thuis. Ik heb het zelf niet gezien maar Martha zei dat het best wel erg is wat ze ervan hebben gemaakt. En dan dat rare gedoe: "Jan van de EO". Als het een VPRO programma was geweest zou het dan "Jan van de VPRO" geweest zijn? Waarschijnlijk niet.
Dat bewijst maar eens te meer dat de Media maar wat doen. Zoals je iemand iets kunt laten zeggen wat nooit zo bedoeld is, zo kun je en wordt de Bijbel misbruikt. Zo wilde iemand mij ervan overtuigen dat God de keuze voor rechtse politiek verkeist boven lnkse aan de hand van een vers uit Jesaja. Zo kun je de Bijbel alles laten zeggen. Daarom is het zo belangrijk om altijd het grotere verhaal achter welke uitspraak dan ook te zen.

Vanavond doe ik een compacte versie van mijn Life Direction seminar, dat gewoonlijk een weekend duurt, in 75 minuten. Dat gaat nooit goedkomen juist omdat het grotere verhaal nodig is en begrepen moet worden om de kleinere verhaaltjes te kunnen plaatsen.
We zullen zien.

Melbourne

Gisteren kwamen 73 nieuwe recruten aan boord. Dat was nogal een spectacel. Voor het eerst werden ze geconfronteerd met wat voor de komende twee jaar hun huis zal zijn. De aan hen toegewezen 'grote broer of zus' ontfermden zich over de nieuwkomers en zullen hen de komende dagen wegwijs maken op en om de zes dekken van de Doulos.

Gisterenavond in Melbourne gesproken over hoe God de wereld liefheeft en alles gaf om die wereld te redden. Nu gebruikt Hij zijn kindren om die boodschap van redding, vergeving en vernieuwing uit te delen. Thuis, in de straat, op het werk en op school en waar ook ter wereld. Wij ontvangen dat nieuwe leven om het weer uit te delen. Wij geven ons leven weg zoals ook Christus dat deed. Het sterven aan het zelfleven is de vereiste om tot dat weggeven te komen. Zolang ik vast blijf houden aan mezelf is er niets te geven en ben ik mijn eigen en grootste obstakel om die liefde van God door te kunnen geven.

Opnieuw slecht en weinig geslapen. Het is 09.00 en ik zit te knikkebollen.

Ik erger me meer en meer aan het vocabulaire dat zendingswerkers zo eigen is en waarvan ik me afvraag hoe bijbels ze zijn: 'ik wilde mijn hele leven al zending doen' en 'god wilde dat ik alles opgaf en de zending in ging'. Met zending wordt dan bedoeld dat je onbetaald werk verricht voor een club die zich direct of indirect bezighoudt met de verkondiging van de liefdesboodschap van God.
Zodra iemand voor datzelfde werk betaald wordt is het geen zending meer. Te gek voor woorden eigenlijk. Niet alleen wat zending betreft maar over de gehele theologische linie worden begrippen en concepten gebruikt die gewoonweg niet bijbels zijn en tot een enorme spraakverwarring en ongezond dualisme hebben geleid. Daarover later meer.

Community

Vannacht zonder noemenswaardige onderbrekingen geslapen en na het ontbijt nog een tukkie gedaan. Volgens mij loopt m'n lijf nu redelijk synchroon met de klok.

Gisteren vooral veel gepraat naar aanleiding van m'n speech eerder die dag. De Douloids typeren zichzelf graag als een "cummunity"; een gemeenschap. Ik begon me af te vragen wat men dan verstaat onder "community". Tijdens de lunch vroeg een van mijn tafelgenoten aan 'Sandra' of zij de Doulos als een gemeenschap hap ervaart. Na eerst een enthousiast en positief antwoord op die vraag te hebben gegeven vertelde ze dat ze de namen kent van vrijwel alle opvarenden en bemanning en deze ook keurig groet. Dat laatste was haar voorbeeld van hoe ze die gemeenschap beleeft. 

Mijn definitie van gemeenschap is wat anders. Daarom kom je worden als klein, veilig en steun tegen. Toen ik haar daar over ondervroeg bleek dat ze leed aan een chronisch tekort aan gemeenschap met als gevolg dat ze met niemand door kan praten over haar diepe twijfels, haar geloofsvragen en depressies. Uiterlijk en sprankelende persoonlijkheid; innerlijk een diep bedroefde persoon met weinig uitzicht op iets moois. Ze zei letterlijk dat ze regelmatig bij zichzelf dacht: 'was ik maar dood'.

Werkelijke gemeenschap is een 'supportsysteem' voor periodes zoals deze. Maar helaas is dat maar weinig te vinden op het schip en daarbuiten.

Een ander vertelt me dat ze na haar twee jaar Doulos, God vaarwel zegde en pas nu, zes jaar later, haar gebroken leven op durft te pakken en langzaam aan haar geloof aan het hervinden is.

Deze verhalen staan niet op zichzelf. Er zijn er velen. Niet alleen op het schip maar ook al onze kerken. Aan de buitenkant opzitten en braaf pootjes geven en tegelijk innerlijk verscheurt worden door desillusie, twijfel en ongeloof.

Is daar een antwoord op?

Ik geloof van wel:

1. De kerk (de mensen die samen die kerk maken tot wat het is) moet stoppen met het stellen van belachelijke en onuitgesproken eisen en verwachtingen; Jezus kwam voor hen die verloren zijn en geen gat meer in het leven zien (ren die uitzichtloosheid ook na hun bekering vaak nog lange tijd meezeulen). 

2. De werking en kracht van de Heilige Geest

3. De dynamiek van veilige, betrouwbare kleine groepen waar men alles, maar dan ook alles kwijt kan.

Velen waren gisteren aangesproken. Het hoofd huishoudelijke dienst sprak me aan en vertelde me dat er her en der gesproken wordt over het opstarten van deze kleine groepen maar dat men blijft hangen in ideeën en dromen. Ik heb beloofd dat ik ergens in de komende twee weken samen wil komen met iedereen die behoefte heeft aan ware community.

Van 23 tot 6

En daar lig je dan in bed. Gewoon een beetje liggen en lezen totdat de slaap komt. Ik lees altijd voordat ik ga slapen. Meestal kom ik niet verder dan en of twee bladzijden en voel mezelf dan wegzakken in dromenland. Zo ook vannacht. Het liep echter wat anders dan 'normal': 23.00, 00.00, 01.00, 02.00, 03.00, 04.00, 05.00, 06.00 en na 500 bladzijden worden m'n oogleden eindelijk zwaar. Net voordat de wekker om 07.30 afgaat schiet ik wakker en voel me alsof ik een nacht niet geslapen heb. Ik realiseer me dat het meer is dan een gevoel. Geluykkig heb ik nog anderhalf uur voordat ik de opvarenden en bemannng toespreek. In de eetzaal aangekomen ler ik dat ik geen uur en een kwartier heb, maar slechts 15 minuten. Corn Flakes weggewerkt, een printer gezocht om m'n aantekeningen uit te printen en richting conferentiezaal waar het feest al begonnen is.

Drie kwartier later kan ik een lijst op de deur van m'n hut plakken waar mensen op in kunnen tekenen om verder te praten; het zij er teveel om na afloop van m'n studie even af te handelen. En daarom ben ik ook hier; tijd investeren om te luisteren en waar nodig raad te geven of te bidden. En zo zullen m'n vrije momenten op het schip gevuld zijn; praten met "Douloids" over toekomst, pastorale en geetselijk zaken en zien dat ze verder komen.
Vandaag krijg ik echt m'n schema; weet ik eindelijk wat er van me verwacht wordt eb wanneer.

M'n cameraatje heeft de geest gegeven. Vandaag maar een andere kopen en voorlopig op de creditkaart wegschrijven. Die kleine, compacte digitale camera's zijn en blijven kwetsbaar. De foto van de Doulos in m'n vorige blog is de laatste die ik heb kunnen maken. Hij is wel mooi, vind je niet?

Doulos

De komende 17 dagen is dit mijn huis. Na twee nachten zonder slaap was de eerste nacht aan boord geen enkel probleem!
Vanmorgen was de officiële opening met plaatselijke machthebbers, pers en coryfeeën. Ik heb nog steeds m'n programma voor de komende weken niet ontvangen maar ik heb goede moed dat het vandaag goed gaat komen.
Ik heb zelfs aansluiting op het internet! Ik kan dus zonder problemen mail ontvangen en verzenden en m'n blog bijhouden.
Vandaag nog een rustige dag. Zometeen even de stad in en proberen een of meerdere duiken te regelen bij een plaatselijke duikclub. Ik moet nog een aantal duiken loggen voordat ik later dit jaar rondom de Galapagos eilanden ga duiken.
Erg leuk om de Nederlanders aan boord te ontmoeten. Er zijn er zo'n 15 aan boord,

Kuala Lumpur Sydney

Na acht uur te hebben gewacht vertrekt nu de vlucht naar
Sydney. Ik hoef weer geen leuning te delen. Met een grote keuze aan inightentertainmment kom ik de komende acht uur wel door. Moet gaan, we taxien.

07.45 geland in Sydney en ik zit nu te wachten op mijn
Aussie breakfast met Lattee. Echt trek heb ik wel. In een vliegtuig eet ik vrijwel nooit en m'n maag knort dat het een lieve lust is. Twee films gekeken: Indiana Jones 4 en Iron Man. Slapen is totaal mislukt.

De volgende vlucht (naar Avalon) vertrekt om 13.10. Dat wordt een stil hoekje opzoeken en N.T. Wrigt's 'What St. Paul reallly said' lezen. Mijn hoofd houdt zich wondedrwel goed.

22.00 Lig eindelijk in bed. Heb een eigen hutje met douche en toillet. Het ventilatiesysteem maakt het geluid van een langsrijdende trein. Oordopjesp!

Persoonlijke Ruimte

Vliegen is niet echt leuk. De beperkte ruimte moet worden gedeeld en de maatschappijen zijn vooral geïnteresseerd in het verkopen van stoelen. Dat kun je ze niet kwalijk nemen want het is hun bestaansrecht. Voeg daarbij de consument die voor zo weinig mogelijk geld zo vorstelijk mogelijk wil reizen en je hebt een probleem.

Mijn blokje stoelen bestaat uit drie stuks. Dat betekent dat er twee armleuningen gedeeld moeten worden. De binnenste en de buitenste leuning zijn in z’n geheel voor de linkerarm van de passagier die links zit en de rechterarm van de passagier die in de rechterstoel zit. De passagier die in het midden zit heeft pech; die moet beide beschikbare leuningen delen met de buren.

Die armleuningen zijn smalle, hoekige en harde dingetjes. Zeer oncomfortabel. Toch wil je die leuning zo snel mogelijk claimen. Als jij als eerste zit dan is die te delen leuning een soort van jouw leuning. Jij was er het eerst en legt je arm op de leuning. Je medepassagier die later gaat zitten heeft pech; de te delen leuning is min of meer opgeëist. Vandaag heb ik geluk, er zit niemand naast mij en m’n medepassagier: de middelste stoel is vrij. En dan zie j een interessant fenomeen; de claim verschuift zich van leuning naar stoel. Omdat ik later kwam dan m’n medepassagier, was de stoel al bijna helemaal geclaimd! Stukje bij beetje eis ik nu mijn deel van de stoel op door wat van zijn spullen op te schuiven en die van mij er neer te leggen. Op een gegeven moment houdt het spel op en is er een onuitgesproken doch voor beide partijen aanvaardbare verdeling van de vrije ruimte ontstaan.

 

Volgens mij ligt dit principe ten grondslag aan oorlogen: Ik was hier het eerst dus is het eigenlijk mijn land. Als ik dan een aardige jongen ben, gun ik die ander een stukje van ‘mijn’  land maar hij dient wel te blijven beseffen dat hij die ruimte bij de gratie van mijn mededeelzaamheid geniet.

Volle koffer en uitzending

Vandaag gaat de koffer weer vol en vanavond om 21.00 vrleig ik via Kuala Lumpur en Sydney naar Avalon, waar de Doulos ligt. Ik heb m'n spreekschema nog niet gezien maar vanmorgen kreeg ik uitgelegd hoe dat komt. Er zijn vijf mensen die zich met m'n schema bezighouden en de afsteming onderling schijn de wat zwakachtige schakel in het geheel te zijn. Twee iemand op het schip, iemand van het schip, maar niet op het schip, een ander in Adelaide en iemand op het OM kantoor in Melbourne.
Weet je wat ik doe? Ik ga er heen en ik zie wel. Het alternatief is dat uhh... er is geen alternatief.

M'n kinderen moesten wel lachen dat ik nu voor een uitzendburo werk. De EO heeft me gevraagd om regelmatig mee te werken als gast in het programma HelpDesk live. Betalingen worden geregeld via een uitzendburo. Niet dat die betalingen zo veel voorstellen. De schadeloossteling voor een keertje preken levert wat dat betreft meer op. Bovendien moet je ook nog eens naar Hilversum rijden en heb je er in de week voorafgaande aan het programmam best wel wat werk aan. Voor het geld moet je zoiets vooral niet doen. Gisterenochtend om 00.10 was de live uitzending en gisterenavond viel ik met m'n neus in de boter: een team-etentje. Erg leuk om te doen en wat ik zo mooi vind is dat het mensen die kijken verder helpt. Een nazorgteam zit paraat en regelmatig wordt er tot diep in de nacht met bellers doorgepraat.

Reunie

Gisteren waren we zowaar weer eens een keer met z'n zessen bij elkaar. Dat gebeurd niet zo heel vaak meer en, als het gebeurd is het bijzonder gezellig. Hieronder de familie:


Gesproken op de bruiloft van Rick en Celine en vanmorgen in de Brandaris. Er gaat toch altijd weer veel tijd zitten in het voorbereiden van die preken en ik zie best wel uit naar volgend jaar als een jaar lang het mes drastisch in de sprekerij gezet wordt.
Nu begin ik langzamerhand aan het pakken van m'n koffer te denken. Welke boeken neem ik mee? Hoeveel tijd zal ik hebben om te studeren? Het antwoord op de eerste vraag weet ik over twee dagen als ik in het vliegtuig richting Geelong in Australie zit. Het antwoord op de tweede vraag weet ik pas als ik er ben. Een schema heb ik nog niet gekregen en dat baart me wel een zorg of twee. Misschien heb ik wel zeeën van tijd als ik straks bijna drie weken op de Doulos zit!

Vannacht werk ik mee aan "Help Desk Live" van de EO. Ik hoop dat ik het wakker houdt. Ik ben namelijk niet zo'n nachbraker en het is echt een live toksjoow die om 00.10 op TV 3 begint. Daarna moet ik nog drie kwartier naar huis rijden. Dat wordt dus een latertje.

Hoe kan dat nou?

Als reactie op mijn blog van gisteren schreef Ruben uit Delft:

"Jan, hoe denk je dat dit soort verschillende inzichten... of beter gezegd, interpretaties van de Bijbel ontstaan?Iedereen kan zeggen "maar het staat er toch duidelijk in" (onderdrukkiong van vrouwen, structuur van kerk, maar ook op kleinere schaal zoals de doop...)Ik krijg zelf direct de kriebels als iets of iemand verkondigt 'de waarheid te kennen'. Maar het is toch niet Gods bedoeling geweest om een boek te vormen dat op verschillende manieren te interpreteren valt? De een moet toch meer gelijk hebben dan de ander? Of niet?"

Als we de bijbel beginnen te lezen en bestuderen maken we bewust of onbewust een keuze. Vaak wordt die keuze voor ons gemaakt omdat Bijbeluitleggers dat voor ons doen en de keuze die zij en wij maken bepaalt hoe we wat we lezen interpreteren. Beginnende lezers weten vaak niet beter en denken dat de manier waarop hen geleerd wordt de Bijbel te lezen de juiste is.

Je kunt de Bijbel onder andere lezen als:
Gods grote verhaal
Gods wet: een verzameling gedragsnormen
Geinspireerde woorden; profetisch
Een verslag van mensen over Gods openbaring
....

Als je het verhaal uit het oog verliest kom je automatisch uit bij een andere benadering van dat Woord van God. Toen onze voorvaderen besloten dat de doop in plaats van de besnijdenis was gekomen, waren ze denk ik het grotere verhaal uit het oog verloren; de kerk vervangt Israel en dus zijn alle beloften die Israel golden nu van toepassing op de kerk. Daar is heel wat op af te dingen. Maar tradities zijn hardnekkig.

God heeft ons met Zijn woord geen dichtgetimmerde interpretatie gegeven. Het heeft ook niet zoveel zin om te gaan bepalen wie er meer of minder gelijk heeft. God laat zich niet zo makkelijk in taal en formules vatten. respect voor elkaar en een nederige houding helpt ons om in praktijk te brengen wat de apostel Paulus zegt: Geworteld en gegrond in de liefde, zult gij dan samen met alle heiligen, in staat zijn te vatten, hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is, 19 en te kennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods (Ef. 3:17-18).

De apostelen waren het lang niet met elkaar eens en moesten belangrijke keuzes maken m.b.t. de interpretatie van dat nieuwe leven in Christus. Ieder generatie zal opnieuw de belangrijkste geloofsvragen doorworstelen. Wat onze voorvaderen "vatten" laat zich niet in een boekje of in richtijnen beschrijven. Ook aan ons is de opdracht om met elkaar die onbeschrijfelijk grote en liefdevolle God te beschrijven. Met nieuwe woorden en nieuwe beelden.

Reactie vanuit de Poort

Grappig, de raecties op mijn blog van gisteren. Een kwam er vanuit de Poort: "Wanneer wij dan achter een spoor van vervalsing komen, dat zich openbaart in de nieuwe vertalingen vanaf 1880 na Chr., dan is het geen toevoeging aan de Bijbeltekst of eigen menselijke uitleg, maar een logische conclusie dat God Zijn Woord voor ons bewaard heeft in de tekst van de Reformatie (onze Statenvertaling en de Engelse King James 1611)! Want dat is de Schrift zoals wij hem heden ten dage kunnen onderzoeken (Hand. 17 : 11), dat is de Schrift, zoals God het heden ten dage aan ons overgeleverd heeft!"

Dit vraagt toch echt om een reactie.
Hoe hebben de gelovigen kunnen overleven met de vervalste vertalingen van voor 1611? De Nederlanders hebben maar wat lopen aanmodderen totdat de Statenvertaling het licht zag in 1636/37? En de post-statenvertalers hebben maar wat lopen aanrommelen en hun tijd en energie verkwist? Dat is nogal een oordeel!

De grotere vraag is of het God te doen is om het verhaal of om de punt en de komma's? Ik kies toch echt voor het verhaal. De punten en de komma's leiden tot wetticisme en tunnelvisie. Elk vers past in een groter verhaal. Als je dat grotere verhaal uit het zicht verliest krijg je verspolarisatie (onderdrukking van vrouwen, instandhouding van oude kerkstructuren, enz. (de King James vertalers kregen de opdracht mee om er voor te zorgen dat de vertaling "would conform to the ecclesiology and reflect the episcopal structure of the Church of England and its beliefs about an ordained clergy"). Vandaar dat we in die vertaling o.a. de Bisschop tegekomen, inspelend op en de beelden bevestigend die de Engelsen hadden bij de toenmalige gezagsstructuur van de (Church of England, een systeem waarbij de koning van Engeland ook de baas van de kerk is!) kerk. Over onzuiverheid gesproken.

Het gaat niet om de letter der wet maar om de geest der wet. Het punten- en kommavolk; de genadeloze haarklovers, zijn ook degenen die abortusklinieken overvallen en kruistochten stimuleren en kerkscheuringen veroorzaken. Het zijn de anti-mensen. Poortwachtersites druipen van negativisme; er is geen hoop op te vinden en tevergeefs zoekt men naar de boodschap van genade.

De poortwachters

Vanmorgen kwam ik op een website terecht waarvan de eigenaar zich opwerpt als poortwachter; het is zijn taak om de kerk te behoeden voor valse leer en valse mannen (vrouwen niet, want die moeten sowieso hun mond houden; een vrouw die binnen de context van de kerk haar mond opentrekt kan geen christen zijn en de kerk die dat toelaat is geen kerk). Ik zal hier maar geen link naar die website plaatsen want dan doe ik hetzelfde als de poortwachter. Er zijn er meer. In binnen en buitenland. Eindeloze rijen auteurs, bijbelvertalingen, en christelijke leiders worden gewogen en te licht bevonden.

Een van de poortwachters doet zelf waar hij al de te licht bevondenen van beschuldigt: uitgaan van vooronderstellingen of waarheiddeductie (ik poneer een stelling en ga vervolgens in de bijbel zoeken naar bevestiging voor mijn stelling).
Ik citeer: "God heeft Zijn Woord bewaard in de Reformatiebijbels. De belangrijkste is de Authorized of King James Version (AV of KJV 1611), en voor ons Nederlandstaligen is er de Statenvertaling (SV 1637)".
Alle andere vertalingen zouden 'corrupt' zijn.
God zou er op bovennatuurlijke wijze voor hebben gezorgd dat in onze Statenvertaling elk woord, iedere punt, elke komma op de juiste plaats staat. Aan het feit dat onze vertaling vanuit het Grieks en Hebreeuws is overgezet en dat ook de Bijbelschrijvers keuzes moesten maken welke woorden zij meenden dat het dichtst bij Gods gedachten en bedoelingen kwamen, wordt gemakshalve voorbijgegaan.
Bovendien, op grond van welke bovennatuurlijke ervaring durft de webmaster deze bewering te staven?
Wat een beschamende kortzichtigheid! Bovennatuurlijke ervaringen (hij is cessationist) worden weggeïnterpreteerd maar voor hem maakt God blijkbaar een uitzondering (de openbaring dat de SV de enige zuivere vertaling is).

Ik wind me op over dit soort mannetjes. Een van deze mannetjes die op alles en iedereen kritiek heeft, komt al lange tijd niet meer in de kerk. Die kerk is onzuiver en kan de toets der kritiek van meneer niet doorstaan. Net mannetje is zelf niet langer corrigeerbaar en godsdienstoefeningen worden noodgedwongen binnen de zuivere sfeer van het gezin gehouden waar vrouw en kind sowieso hun kop dicht moeten houden. Rust voor de poortwachter!
Het doet me denken aan de sfeer die Jan Siebelink creëert in "knielen op een bed violen" waar een groepje zuiver in in de leer zich afzondert van kerk en christelijke communiteit.
Het bouwt niet op, het duwt mensen verder bij God vandaan en het schaadt het getuigenis van de kerk.

Ik moet nu wel oppassen dat ik zelf niet als een poortwachtertje over kom! Vooralanog blijf ik me liever inspannen om m'n naaste gewoon maar lief te hebben.

Kloppen op je eigen deur

Ik heb een vriend over de vloer. Soms zien we elkaar jaren niet en als we elkaar al zien is de tijd die we met elkaar doorbrengen heel beperkt. Nu hebben we zomaar 65 uur. En die gebruiken we om bij te praten, aantekeningen te vergelijken (hoe doe jij dat met je kinderen, wat speelt er in je leven enz..) een rondvaart inde havens te maken en de euromast te beliften.
Omdat ons huis sinds een maand weer leuk gevuld is was er maar een plaats voor Bill en dat is op het inklapbare logeerbed in mijn werkkamer. Daarmee is voor mij de toegang tot mijn werkkamer beperkt en dat voelt niet goed. Het gebruiken van die werkkamer als logeerkamer is iets wat we doen als alle andere opties uitgeput zijn.
Raar dat je op je eigen deur klopt en toestemming vraagt om je eigen kamer in te kunnen om je eigen spullen te pakken (ik heb steeds van alles nodig, en dat van alles staat dus allemaal in die kamer).

Zojuist realiseerde ik me dat mijn Bijbel in mijn kamer ligt en ik moet nu wachten totdat Bill wakker is en/of de kamer verlaat voordat ik aan de lees of studie kan.

Toegang tot het Vaderhart van God is er altijd. Zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag! Ik hoef niet te kloppen, geen rituelen uit te voeren, een afspraak te maken of te wachten totdat God wakker is. Ik hoef niet naar een specifieke plek toe of bepaalde kleren te dragen. Ik hoef mijn taal niet aan te passen. Hij is er. Altijd en overal. Ik mag Hem Vader noemen. Bijpraten hoeft ook niet want Hij kent mijn zitten en mijn staan; van verre mijn gedachten. Niets is verborgen voor Hem.
Leven in het besef van Zijn tegenwoordigheid is het mooiste wat een mens kan overkomen. Met en bij Hem worden we weer mens zoal Hij het oorspronkelijk bedoeld heeft. Het doet mijn hart sneller kloppen en geeft leven en energie, zin en betekenis

En dat allemaal zonder kloppen.
Het is de omgekeerde wereld. Hij heeft bij mij aangeklopt en aangeboden om samen te eten. Daar heb ik ja op gezegd. Het smaakt nog steeds prima en Hij is en blijft de beste vriend die ik me kan wensen.

Morgen vertrekt mijn viend Bill naar Azerbadjan om daar twee weken lang concerten te verzorgen. Het bed word meteen ingeklapt en ik hoef dan voorlopig niet meer te kloppen. Totdat er weer een vriend langs komt.
Maar eerlijk gezegd hecht ik meer aan de vriendschap dan aan die werkkamer. En dat kloppen op je eigen deur plaats de dingen van het leven waar ik zo aan hecht in het juiste perspectief. Het is nooit echt mijn deur geweest en zal dat niet worden. Ik heb die deur en die kamer slechts in bruikleen van mijn Hemels Vader die van mij vraagt om dezelfde gastvrijheid te verlenen die Hem kenmerkt.