Eitje leggen en wegwezen. Heeft het zin?

Ik heb me lange tijd afgevraagd of het her en der spreken, waarbij ik vaak maar een keer ergens ben, wel zo zinvol is. Of de vluchtige ontmoetingen en korte gesprekjes met mensen in restaurants, na bijeenkomsten en in wandelgangen, wel de moeite waard zijn.
Gisteren stond ik opnieuw verbaasd over wat mensen zich herinneren uit toespraakjes of gesprekken die twee, zes, tien of mog meer jaren geleden plaatsvonden en hoe dat de koers van hun leven volkomen veranderde. Dat bemoedigt mij enorm!

Een dierenarts herinnerde me aan ons gesprek in 2002 in een restaurant waar ik m'n eerste kangoeroe biefstuk at. Ik herinnerde me de biefstuk en het rode haar van de dierenarts. Mijn conclusie na ons gesprek was: "Ik adviseer je om naar Zuid Afrika te gaan. Verspil geen tijd met het 'er over' bidden. Doe het gewoon". Hij vertelde me dat hij dat advies letterlijk had opgevolgd en dat hij na de training in Zuid Afika naar Azie is gegaan om de boodschap van hoop en leven uit te dragen.

Vanmorgen gesproken met Ben. Twintig jaar en nog een jaar te gaan op de Doulos. Wat is zijn volgende stap? Ergens op deze planeet met jongeren gaan werken die geen hoop meer hebben of terug naar Zuid Afrika om te gaan studeren. Wat is wijsheid? Kan het niet allebei tegelijk? Studeren wordt steeds makkelijker gemaakt. Ga voor de combinatie. Leren en tegelijk midden in de wereld jongeren bereiken met het Goede Nieuws van het Koninkrijk van God.

Vanavond trakteer ik alle Nederlanders op koffie met gebak. Ergens in de stad. Weet nog niet waar.

Vandaag vrij. Ik hoop het boek "Edinburgh to Salvador; twentieth century ecumenical missiology" uit te lezen en m'n verslag af te krijgen.