Boemelen

Jan in de trein. Ja, dat we dat nog mee mogen maken!
Vanmorgen met de trein naar Barneveld-Noord gereisd en me daar op laten halen door aan afvaardiging van een jeugdgroep uit Alblasserdam die daar een weekend vieren. Mijn taak was om dat weekend wat op te lichten met een Bijbelstudie.

Van Amersfoort naar Ede gaat af en toe trein. Geen druk treinverkeer, gewoon een keer of zes tot acht per uur boemelt daar een blauw treintje (de Valleilein) door de weilanden. Daar kan toch weinig mis aan gaan. En toch lukt het. Om 12.45 stond ik op de trein van 12.54 te wachten, die dus niet kwam. Totdat plotseling uit het niets een vrouwenstem klonk met de mededeling dat de trein over een minuut of tien zou komen. Het is zaterdag en het gaat hier om een stuk spoor dat tot het rustigste van Nederland behoort en toch vertraging! Ik vind dat gewoon knap. Daardoor mistte ik de geplande verbinding in Amersfoort en kwam ik uiteindelijk een volle twintig minuten later dan gepland in Rotterdam aan.
Maarrrrr... ik had wel de Trouw gespeld en een half boek weggelezen. En dat is winst die ik achter het stuur moet missen. De doos "Merci" die ik als dank meekreeg heb ik voor de helft leeggegeten. Misschien ga ik vanaf nu wel vaker met de trein. Ik heb al een voordeeluren gebeuren omdat ik al wel heb ontdekt dat 'treinen' met de toenemende drukte in NL en de almaar stijgende autokosten veel voordeliger en vaak sneller is.

Was m'n Blog van gisteren nu wel of niet te heftig? Maak ik me niet een beetje veel te druk naar de schijnbaar grenzeloze honger naar kunstjes en dingetjes waar we achteraan kunnen lopen. Hoopt christelijk Nederland in stilte dat er wellichjt de mogelijkheid bestaat dat je plotseling een goudader vindt, of de geestelijke Lotto wint? Ik weet het niet. Het goud ligt toch dagelijks voor het oprapen...

Een nieuwe hype of...

Ik word er af en toe zo moe van. We gaan naar Kansas want daar zijn mensen aan het bidden geslagen en schijnt er iets te gebeuren. Daar kun je nu georganiseerd heen om te leren wat we blijkbaar zelf niet kunnen ontdekken. Soms kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Amerika misschien toch het beloofde land is. Wij, achterlijke Nederlanders denken alleen maar dat we God vertrouwen. We zullen het in Kansas moeten halen.
Daar kunnen we misschien de jas van een der profeten aanraken, zoals eens een vrouw in nood geloofde dat door sl;echts de kleding van Jezus aan te raken, ze genezen zou worden (hetgeen ook gebeurde!).
Cynisch? Ik? Welnee.

Lees eens:
"The International House of Prayer is committed to seeing the nation of Israel walking in their full destiny at the end of the age. Our primary role is to pray for and partner with Messianic Jews who are living in Israel. The operation and visitation of the spirit in Israel is a vital part of releasing the great end-time harvest among the nations (Ezekiel 36:23–36). However, this full release will only come as a result of a body of believers who are committed to a life of night and day prayer living a fasted lifestyle". link hier

Dus zo doe je dat! De geschiedenis zal zich slechts ontvouwen als we dag en nacht gaan bidden en vasten. Ik heb dus weer zitten slapen want ik ben dat nog nooit in mijn Bijbel tegengekomen.

Ik heb de afgelopen 30 jaar al zoveel grote dingen horen roepen over mensen, gezinnen, landen; de creativiteit van de profeten lijkt geen grenzen te kennen. Alleen lijkt de uitvoering van het e.e.a. op zich wachten. God werkt niet echt hard mee om het allemaal uit te voeren. Of de profeten zien het niet scherp of het is een emmer vol met wishfull thinking.

Ik heb een groot wantrouwen naar alles wat naar moderne profetie ruikt en neigt. De grote aangekondigde veranderingen in stad en land laten maar op zich wachten.
De stelligheid waarmee zaken aangaande het eind van de tijd wordt neergezet, is zelfs irritant te noemen. Wat we hier zien is een herhaling van de geschiedenis; de kortzichtige bedelingenleer, vaak (en ook hier) in een voorspelbare symbiose met het postmillenialisme en uiteraard pre-rapture. Voila, de ingrediënten die een extreme kijk op de wereld en de toekomst garanderen.

Wat dan?
Heb God lief boven alles en uw naaste als uzelf. Die wil van God begrijp ik en daar strek ik me maar naar uit. Totdat Hij komt. En hoe die komst er uit gaat zien? We merken het vanzelf. Laten we geld dat we nu wellicht uitgeven aan een retourtje Kansas, investeren in het bereiken van de hongerigen en de verlorenen.

Een made

Nadat ik gisteren Moniek had opgehaald besloten we een hapje te eten bij La Place en voor de Wokaanbieding te gaan. Zelf schep je een bakje met groenten vol. Bij de peultjes aangekomen besloten we deze over te slaan toen we temidden van het heerlijke frisse groen een made zagen kruipen. Wel veel proteine maar niet zo smakelijk. Vervolgens verheugden we ons op een knapperig maaltje met kipfilet in Thaise saus en kokos gewokt. Echter, de kok wokte een beetje te lang: wel tien minuten (anders werd de kip niet gaar?). Een paar minuten later werkten we ons bordje rijst met daarover een onherkenbare smurrie van voorheen verse, knapperige groenten weg.

Voorts een unicum: met z'n zessen gegeten. Dat komt bijna nooit meer voor. Voor de gelegenheid de barbecue uit het vet gehaald.

Een oud fotootje

Contacten met familie brengt soms onverwachte verrassingen met zich mee. Zo heeft mijn tante nog wat fotoalbums waarin ook foto's van mijn ouders, broers en zussen in te vinden zijn. Zo ben ik vorige week driftig aan het scannen geslagen om het een en ander digitaal te conserveren.
Tegenwoordig wordt de ontwikkeling en het opgroeien van kinderen wekelijks of zelfs dagelijks fotografische gevolgd en vastgelegd. Wij hebben dozen vol met foto's van onze kinderen. Ik ben alleen 15 jaar achter met inplakken. Dat heeft Martha opgepakt en die is weken bezig geweest met selecteren, combineren en elimineren. De albums zijn weer goed gevuld en up-to-date.

Vroeger werd er niet zoveel gefotografeerd. Het was duur en de kwaliteit van de doe het zelf fotografie ronduit slecht. Ik ben al blij als ik weer eens een fotootje tegenkom en me even verlies in sentiment en het opnieuw afspelen van gebeurtenissen, het opnieuw voelen en zelfs het herbeleven van geuren waarvan ik niet eens wist dat ze nog opgeslagen waren in mijn geheugenbank.

De laatste tijd heb ik nogal wat nagedacht over wat het nu betekent om echt mens te zijn zoals God het bedoeld heeft. Als je dan leest over de hof van Eden en alles wat Jezus zegt over het leven met God, dan voelt dat aan als een foto uit de oude doos die allerlei van die positieve herinneringen oproept. Ook al is de mensheid in zonde gevallen, de mens blijft beelddrager van God en als je de oude foto erbij haalt voel je dat het klopt.
Er is een verlangen naar het authentieke, het echt leven. Bij sommigen is het zo diep weggestopt dat een eerste confrontatie met die oude foto niets met hen doet. Maar als je doorpraat en doorvraagt komt er die herkenning.
Dat maakt het leven met Jezus zo bijzonder. In mijn geloof in Hem ben ik begonnen aan de terugreis en, langzaam maar zeker wordt het beeld scherper en levendiger. Ik wil die foto graag aan anderen laten zien.

Hier een foto uit de oude doos, 36 jaar geleden gemaakt. Mijn eerste officiële pasfoto. Hoe langer ik er naar kijk, hoe meer ik me begin te herinneren. Ook vragen. Waarom werd de pasfoto gemaakt? Er moet een reden geweest zijn omdat er in ons gezin nooit zomaar geld werd uitgegeven aan dit soort fratsen tenzij dat het echt nodig was. Misschien voor het aanmeldingsformulier van de middelbare school? Voor een schoolreis? Ik heb geen idee. De voortanden zijn niet authentiek. Die hebben hun vorm gekregen tijdens een intieme confrontatie met het schoolplein. Na zich, door m'n onderlip heen, een weg naar buiten te hebben gebaand is de strijd met het schoolplein in het voordeel van dat schoolplein beslecht.

We hebben het weer gezien

Het Noorder Dierenpark onderscheidt zich hierin dat je er nogal wat 'dummy's' van dieren tegenkomt. Het gebrek aan levensechte exemplaren wordt hiermee, en met tentoonstellingsruimtes en glazen doorkijkjes naar begroeide buitenruimtes, gemaskeerd. Het lijkt uiteindelijk best wel wat. Een plastic slang of krokodil heeft ook wel iets. Toch. In ieder geval was het duidelijk wat echt was en wat nep was.

Bij mensen is dat anders. Daar vermengen nep en echt zich tot een symbiose. Vraag is dan even welke symbiont gastheer is; lift de nep mee met het grote echt of is er zoveel nep dat het echt zich nog ternauwernood hecht?

Vanmorgen las ik dit stukje in de krant en dacht drie dingen:
1) Gelukkig dat het alleen maar over Amerikanen gaat. Wij Nederlanders hebben hier vast geen last van.
2) Wat praten we toch moeilijk over de zaken die ons ten diepste bewegen. Waar komt de neiging om altijd maar weer de moeites, die iedereen heeft, weg te poetsen?
3) Het lijkt wel een dierentuin.

p.s. als je het artikeltje moeilijk kunt lezen moet je er even op klikken. Als het goed is krijg je dan een vergroting te zien.

Bedrijfsuitje

Vandaag gaan Martha en ik naar het Noorder Dierenpark in Emmen. En dat terwijl we op een steenworp afstand wonen van de mooiste dierentuin van Nederland!
Waarom 220 kilometer rijden naar een beduidend minder tuintje?
Tja, we noemen het bij Operatie Mobilisatie een 'teamuitje'. Dus we doen het voor het team; de onderlinge band en de zak patat die door de stichting wordt betaald. Ik kan zelfs m'n kilometers declareren. Zeg dan maar eens nee!
Met aanhang erbij zullen we met 66 personen patat gaan eten, koffie en/of Fristi drinken en naar dieren kijken.
Wat ik mezelf vooral zie doen is heel lang in het cafetaria zitten om met een aantal collega's eens flink bij te praten. Dieren kijken kan altijd nog in Rotterdam. Of op plaatjes.

Daarna gaan we door naar Ede waar ik een hotel heb geboekt aan de Bosrand. Eens kijken of de patat, de koffie en/of Fristi voldoende energie heeft opgeleverd om op de Veluwe een rondje hard te lopen.

Morgenochtend een toch wel bijzonder evenment in Otterlo (vandaar dat we in Ede overnachten). Mijn oom en tante vieren dat ze vijftig jaar getrouwd zijn en mijn vijf nichten met aanhang hebben een weekend voor ze georganiseerd. Het was mijn tante's wens om met elkaar naar de kerk te gaan. Of iets dergelijks. Mijn nichten hebben toen bedacht dat dat het best in informele sfeer zou kunnen en dan niet met een voor hen onbekende dominee maar met neef Jan, die ook min of meer in het vak zit. Ik ben heel benieuwd hoe dat wat ik heb voorbereid zal landen bij de aanwezigen. Een van mijn nichten heeft op slinkse wijze mijn oom en tante de trouwtekst weten te ontfutselen (ze mochten van niets weten) en die gebruik ik morgen als uitgangspunt voor m'n praatje.
Het is echt een supergave gedachte dat heel veel zegt over wet wezen van God. Als God Mozes de opdracht geeft om dat koppige volk Israel te leiden vraagt Mozes of hij wat hulp kan krijgen waarop God zegt (vraagt?),"Moet ik dan zelf meegaan om je gerust te stellen?"(Ex. 33:14). Daarop reageert Mozes dat als God niet meegaat hij blijft ziten waar hij zit en zich niet verroert. Zou ik ook doen.
Als God er niet meer bij zou zijn; wat blijft er dan nog over?

Zou het echt...

Zou Jezus echt rust geven aan hen vermoeid en belast naar hem toegaan? Hij belooft het toch in Matteus 11:28-30?
Kun je ook naar Hem toegaan als niet vermoeid en belast bent? Is het mogelijk om naar Jezus toe te gaan en zeggen: "Ik ben bij u terecht gekomen omdat het me wel slim lijkt maar ik voel me eerlijk gezegd prima. Die rust hoeft momenteel niet zo maar doet U mij wel graag het eeuwige leven, als het U beliefd".
Gaan mensen alleen maar naar Jezus toe als er eerst een erkenning van vermoeidheid en belasting is? Is dat de voorwaarde om echt rust te ervaren?

Ik denk het wel. Iemand die geen rust nodig heeft, zal het ook niet zoeken.
De uitnodiging gold toentertijd de Joden die gebukt gingen onder religieuze lasten en verplichtingen: God te vriend en tevreden houden. Dat is een uitermate vermoeiende bezigheid. Jezus grijpt in en doorbreekt de vicieuze cirkel; geeft mensen de gelegenheid om ervan lost te komen: zeg religie gedag en begin een relatie.
Wat een verademing.

Geel en bruin en blank en zwart. Links en Rechts. Moslim, Protestant of Jood. Het antwoord is JEZUS!

Betteld dag 3 en 4

Waarom dag 3 en 4? De blog van gisteren had dag 3 moeten zijn. Ach, zo belangrijk is het ook weer niet. We zij.n al weer onderweg naar huis. De studies zitten erop. De toehoorders happy, dus wij ook. Vamiddag weer en rondje van 10 km hard gelopen. Martha volgde op de skeelers en was om een nog onbekende reden helemaal op en kapot toen we weer bij ons chalet aankwamen. Ze liet zich meteen op bed vallen waar ze een half uur moest bijkomen. Niet goed.
Als Jezus ons leert bidden en een van de instructies is om te bidden 'Geef ons heden ons dagelijks brood' gaat het er bij sommigen echt niet in dat Jezus het wel eens over gewoon brood kan hebben. De evangelische vergeestelijking waarbij Jezus het over zichzelf heeft en we dus eigen bidden om een dagelijks portie van Hem, gaat er bij mij echt niet in.
Hoe vergeestelijk je de instructie om onze schuldenaren te vergeven?
Onze onvergevingsgezinheid staat Gods vergeving van onze zooi in de weg. Daar is niets ingewikkelds aan. Daar is helemaal niets aan te vergeestelijken
Goed, zo zou ik nog wel even door kunnen gaan. Het gaat bij veel christenen nog steeds wel heel erg tussen God en hen; de individualisering van het geloof, of, maatpakgeloof; God wil maar een ding en dat is mij zegenen. Het einddoel van het geloof is dan nog steeds 'ik'.
En dat is triest.

Zelhem. Dag 2

De groep deelnemers aan de bijbelstudie was gisterenavond verdubbeld. Miisschien dat het slagroomgebak dat door het barteam was ingezet hielp. Mij motiveerde het in ieder geval enorm. Vanmorgen was de groep weer terug en dat is altijd het beste compliment voor een spreker.
De rest van de dag was vrij. We zijn hier in de buurt wat door de bossen gaan lopen. Leuke omgeving. Jammer dat er zo weinig auto's rijden. Je zou zomaar het gevoel krijgen dat je alleen op de wereld bent.

Vanmorgen was de auto bedekt met een laag honingdauw, zo heet dat toch, het spul dat luizen of ander ongedierte afscheiden? Ik heb eigenlijk geen idee maar begrijp nu waarom dat veel automobilisten hun voiture bij voorkeur niet onder bepaalde bomen parkeren. Aan de andere kant zou het best wel conserverend kunnen werken. Maar dat is alleen maar een gevoel, ik kan dat niet staven.
Er zijn echter mensen die hun voiture nooit wassen omdat ze menen dat het aangekoekte vuil extra tegen roest beschermt.

Geestelijk werkt het echter niet zo. Vuil beschermt niet maar trekt juist meer vuil aan. Daarom blijf ik me toch maar uitstrekken naar dagelijkse levensheiliging. Niet door de buitenkant te poetsen maar door de innerlijke vernieuwing te zoeken die God door zijn Geest wil geven.

En toen ging de temperatuur omhoog

Vandaag onze eerste dag op de Betteld en zometeen om acht uur de tweede studie. Koud gisteren toen we arriveerden. Vandaag is het lekker opgewarmd en we genieten ervan. Vanmiddag tien km hardgelopen terwijl Martha me op haar skeelers achtervolgde. Het loopt toch een stuk lekkerder als je eerst gegeten hebt. Normaal loop ik 's morgens hard op een lege maag. Vandaar dat ik me vaak zo energieloos voel; er is ook geen energie.

Een heel klein clubje deelnemers aan de studies. Zes personen om precies te zijn. Vind ik helemaal niet erg omdat er een heel andere dynamiek ontstaat en de studie meer het karakter van een gesprek krijgt. Men reageert makkelijker en sneller.

Zojuist gehoord dat een collega van me vannacht is overleden aan een hartstilstand en een andere collega bij haar man in het ziekenehuis is om hem bij te staan in de laatste dagen, misschien weken, van zijn leven op aarde. Het leven is wreed en onaardig.
Dood heeft er nooit bijgehoord. Daarom voelt het ook zo tragisch.

Twee weken geen moed

Vanmorgen mezelf eens flink toegesproken, "je gaat er nu uit en je gaat nu aan je conditie werken". Ik zit al tien dagen in een fysiek dipje. Gewoon geen zin om hard te lopen of andere fitte dingen te doen. Met een chagrijnige harses mezelf naar de Klaverstede gesleept alwaar ik om 06.30 voor een gesloten deur stond. Ik blij. Nu kon ik weer naar huis. Overmacht. Ik draai me om en de deur gaat open (ze gaan officieel om 09.00 open maar dat is halverwege de dag en teveel een onderbreking voor me) dus ga ik ongeveer gelijk met de schoonmakers naar binnen.
Zoals gewoonlijk ben ik alleen in de fitness ruimte. Het is even 'mijn' sportschool en mochten er al andere sporters binnenkomen, het zijn toch een klein beetje indringers. Er is niemand anders. Om 07.00 komt Peter. Altijd. We roepen elkaar 'mogge' toe en ik zet mijn gezweet voort. Op het beeldscherm het journaal terwijl grote druppels zweet op de vloer pletsen.
Soms praten we. Over de dingen van het leven. Werk. God. "Toch wel apart, dat werk van jou", zegt Peter steeds.
En dat is het ook.
Telkens wanneer mensen dat zeggen voel ik me intens bevoorrecht.
Ik ben nu uit m´n dipje en ga er de komende tijd weer tegenaan.

Verder vandaag enkele puntjes gezet op de ´i´ van de vijf studies die ik deze week op de Betteld geef. Ben ik er klaar voor? Voor m'n gevoel niet. Helemaal niet zelfs. "Verkenningen in het Koninkrijk", heb ik in mijn overmoed als thema opgegeven. Ik weet nog zo weinig van dat Koninkrijk. Zoveel jaren dacht ik dat het alleen maar in m'n hart en in de toekomst bestond, maar het is ook hier en nu. En dat laatste is best wel een redelijk ondergesneeuwd terrein. Deze week sneeuwruimen dus.
Gelukkig kan ik me verschuilen achter "verkennen" en daar zet ik op in: samen ontdekken wat er onder de sneeuw te vinden is.

Nog even flink gelezen in "De Grote Doorbraak" van Derek Morphew (uitgeverij Insideout, isbn 9789077992081). Een goede studie naar en geschiedenis van het denken over het Koninkrijk van God. Het leest niet als een roman maar sommige hoofdstukken vallen, hoewel zeer compact geschreven, onder de categorie 'dit moet ik lezen'.

Onderweg naar huis

De zon gaat onder en de A1 is vrijwel verlaten. Ruben rijdt. Gelukkig. We zijn onderweg naar huis vanuit Enschede. Ik heb zojuist in een jongerendienst gesproken en het ging wel lekker. Nog even een groepje tieners aangesproken en gechecked of ze er iets van begrepen hadden. Ze konden de preek zelfs voor me samenvatten.

Al met al toch een lange werkdag. Eerst gesproken in de Brandy en tegen vieren vertrokken naar Enschede. Voordat we thuis zijn zal het tegen middernacht zijn. We moeten nog eten, dat zal de mac wel worden.

Wat ook lekker is als iemand anders rijdt is dat ik kan lezen of werken. Daarom heb ik twee boeken meegenomen en ga nu snel aan de lees.
Die nieuwe oude auto rijdt overigens super relaxed.

Potentieel

Een paar weken geleden plaatste ik een foto op het web van een auto waar ik wel wat visie voor had. De afgelopen twee dagen heb ik niet kunnen bloggen want ik heb wat uitgedeukt, geschuurd en met een roller wat gerold, met het volgende resultaat.

Voor:













En dit is het resultaat:

In 2 Kor. 4: 16 staat: Ook al gaat ons uiterlijke bestaan verloren, ons innerlijke bestaan wordt van dag tot dag vernieuwd.
Het is met materiele zaken zo anders. Alles is aan bederf en rotting onderhevig. We kunnen het wat oppoetsen en pimpen, het binnenwerk en motor reviseren; uiteindelijk verliezen we het.
Wat een wonder dat, als iemand Christus gaat volgen, het innerlijke bestaan van die persoon van dag tot dag vernieuwd wordt! Geen lapmiddelen (hoewel dat ook best wel gebeurd) maar een radicale en diepe ontmoeting met God die je leven vult met geloof en een uitzicht op de toekomst.
Bij de wee: de onderste foto is ons 'nieuwe" voiture; voor het eerst op de weg toegelaten toen ik twintig was en "still going strong".

De Blokhut

Vannacht gelezen: "The Shack", where tragedy confronts eternity. Een in romanvorm geschreven theologie over lijden, het kwaad, de verantwoordelijkheid van de mens en God.
Heel knap gedaan hoewel menig lezer her en der zal fronsen bij de manier waarop over God, Jezus en de Heilige Geest geschreven wordt. Aan de andere kant, omdat het een roman is en geen wetenschappelijk werk, is literaire vrijheid het voorrecht dat de schrijver toekomt.
Dit boek zal vast wel vertaald worden en als het zover is zou het een goede aanleiding zijn om gespreks- en studiegroepen op te starten die zich gaan verdiepen in de aloude vragen over Gods alwetendheid, liefde, rechtvaardigheid en hoe deze zich verhouden tot de vrijheid en de verantwoordelijkheid van de mens. Maar ook over wat de hemel is en hoe deze eruit zal zien.

Een centraal en goed uitgewerkt thema is waar ik enkele weken ook over schreef: wat gebeurde er toen de mens van de boom der kennis van goed en kwaad at? Vanaf dat moment is de mens op de troon van God gaan zitten en is voortdurende bezig om recht te spreken, of te oordelen, te meten. Het is ten diepste de kanker der zonde die twee zaken in de weg staat: toegang tot de liefde van God en tot elkaar.
Ons (zelf)oordeel staat tussen ons en het ontvangen en ervaren van Gods liefde in.

Een verhaal heb ik in de preek voor aanstaande zondag verwerkt. Een heel hefig stukje waar de hoofdpersoon zijn oordeel uit moet spreken over God.
Heel erg herkenbaar en o zo pijnlijk. Wil je er meer over horen dan moet je er zonmdag bij zijn.
Of, koop het boek: William P. Young, The Shack, Newbury Park, Windblown Media, 2007.



Review
This book has the potential to do for our generation what John Bunyan's 'Pilgrim's Progress' did for his. It's that good! Eugene Peterson, author --Eugene Peterson, Professor Emeritus of Spiritual Theology, Regent College, Vancouver, B.C.

Review
The Shack is the most absorbing work of fiction I've read in many years. My wife and I laughed, cried and repented of our own lack of faith along the way. The Shack will leave you craving for the presence of God. Michael W. Smith, Recording Artist --Michael W Smith, Recording Artist - personal endorsement

Review
Reading The Shack during a very difficult transition in my life, this story has blown the door wide open to my soul. Wynonna Judd, Recording Artist --Wynonna Judd, Recording Artist - personal endorsement

Product Description
Mackenzie Allen Philips' youngest daughter, Missy, has been abducted during a family vacation and evidence that she may have been brutally murdered is found in an abandoned shack deep in the Oregon wilderness. Four years later in the midst of his Great Sadness, Mack receives a suspicious note, apparently from God, inviting him back to that shack for a weekend.
Against his better judgment he arrives as the shack on a wintry afternoon and walk back into his darkest nightmare. What he finds there will change Mack's world forever.

In a world where religion seems to grow increasingly irrelevant The Shack wrestles with the timeless question, Where is God in a world so filled with unspeakable pain? The answers Mack gets will astound you and perhaps transform you as much as it did him. You'll want everyone you know to read this book.

About the Author
Willam P. Young was born a Canadian and raised among a stone-age tribe by his missionary parents in the highlands of what was New Guinea. He suffered great loss as a child and young adult, and now enjoys the 'wastefulness of grace' with his family in the Pacific Northwest.

Enschede

Deze week twee keer naar Enschede en de twee gebeurtenissen hebben niets met elkaar gemeen behalve dat het bijeenkomsten zijn waar christenen zijn en ik een praatje ga houden.

Vanavond bij de Navigators een praatje houden over leiderschap en relaties. Ik ben er best wel lang mee bezig geweest vandaag en heb weer veel te veel voorbereid. Nu wordt de grote uitdaging om dingen te schrappen. Schrappen is onvermijdelijk ook omdat er een OM team zal zijn dat een presentatie van 30 minuten verzorgd.
Zondagavond ben ik weer in Enschede maar dan om in de jeugddienst van de baptistengemeente te spreken.
Ik hoop dat ik wakker blijf op de terugweg!
Nu moet ik gauw gaan anders red ik het niet om er om 20.00 uur te zijn.

p.s. het is nu 20.50 en ik ben niet in Enschede. Tegen de klok van zes uur kon ik de wijk niet uit en waren er op de route naar Enschede drie ongevallen met zulke lange files tot gevolg dat ik er nooit om acht uur zou zijn. Het OM team moet nu doen waar ze goed in zijn: improviseren.

Alleen

Ben ik toch helemaal alleen thuis vandaag! Vanmorgen Martha naar Schiphol gebracht. Die gaat een paar dagen met een vriendin naar Dublin. Ellen heb ik eventje gezien maar die vertrok al snel ring Hoek van Holland en ik heb geen idee waar Ruben uithangt.

Ik heb m'n best gedaan om niets te doen vandaag en ben in de tuin gaan liggen lezen; "What does God know and when does He know it" van Millard J. Erickson. Het is een reactie op het Open Theisme (The current controversy over Divine Foreknowledge).
Ik ga dat verder maar niet uitlegen. Het is mateloos interessante materie en we zullen er nooit over uitgepraat of -gedacht raken. De kernvraag is of God alles heeft voorbestemd en uitgedacht of is ook voor Hem de toekomst deels onbekend omdat deze mede bepaald wordt door de acties van de mens?

Nu ga ik verder met zo weinig mogelijk doen.

O ja, gisteren kreeg ik als dank voor een ergens in Nederland geleverde prestatie de CD "Geen woord teveel" uit de Psalmen voor Nu serie. Nu behoor je een gegeven paard niet in de bek te kijken maar ik doe het toch een klein beetje. Eerst iets positiefs: een leuk en nobel streven om alle psalmen weer eens opnieuw (semi) te berijmen en van nieuwe melodieen te voorzien. De geactualiseerde vertaling van de psalmen maakt het inhoudelijk toegankelijk. En nu de kritische kantekening. Ik hou best wel van muziek maar ik denk niet dat ik hier vaak naar zal luisteren. De muziek spreekt me niet aan en veel nummers lijken toch wel heel erg veel op elkaar.
Zijn er trouwens geen betere mannenstemmen te vinden in christelijk Nederland? Er zingt een vrouw, Kinga Ban, op twee nummers de lead. Gelukkig. Daar zit passie in en is een genot om naar te luisteren. Kinga rocks!

Ik had me er zo op verheugd

Gisteravond een workshop op de opwekkingsconferentie verzorgd en vannacht in een hotel in Nunspeet overnacht. Het vooruitzicht om op zondagochtend vroeg over de Veluwe hard te lopen had me al dagen positief gestemd. Affijn, word ik vanmorgen wakker met een ernstige hoofdpijn. Balen. Zeker met twee spreekbeurten te gaan geen lekker vooruitzicht. De paracod is in dergeljike gevallen een uitkomst. Twintig minuten na inname verdwijnt de pijn naar de achtergrond, worden mijn benen licht en begin ik me licht euforisch te voelen.

Omdat ik even autoloos ben heb ik voor het weekend een auto gehuurd. Kleiner dan een Fiat Pinda bestaat denk ik niet. Op het parkeerterrein van het hotel aangekomen knalt een achteruitrijdende auto met telefonerende jongedame achter het stuur tegen me aan.
Geen noemenswaadige schade maar heb toch maar een scadeformulier ingevuld.

Zometeen naar Huizen en vervolgens door naar Bennekom. Hoop om 19.00 thuis te zijn om Martha te feliciteren met moederdag.

Surprised by Jesus

Tim Stafford heeft een boek geschreven "surprised by Jesus." In het Nederlands is het bij Medema verschenen onder de titel, "Diep onder de indruk van Jezus".
Het lijkt momenteel helemaal in om opnieuw na te denken over wat die boodschap van het Goede Nieuws, "Bekeert u, want het koninkrijk der hemelen is nabijgekomen" nu precies inhield en inhoudt.
Die boodschap verklaart het 'succes' van Jezus bediening. De Joden hadden er een helder plaatje bij. Alleen verstoorde Jezus hun plaatje wat Hem uiteindelijk Zijn leven kostte.

Stafford schrijft over de eenzijdigheid van onze interpretatie van Jezus' oorspronkelijke boodschap. We hebben deze boodschap geïndividualiseerd. Hij kwam om jou te redden. Het enige wat jij hoeft te doen is geloven. Verder hoef en kun je niets. Als je de kerk niet ziet zitten blijf je toch gewoon thuis zitten! Het juk van Jezus is zacht. Als het ook maar ergens een beetje gaat knellen kan het Zijn juk niet zijn. Zijn juk is fijn!

Dit staat in schril contrast met Zijn oproep om alles achter te laten, de kosten te berekenen, te sterven aan het eigen ik. Het volgen van Jezus kost alles!
Moeten wij de mensen aanmoedigen of juist afraden om Jezus te volgen? Aanmoedigen is prima maar dan moeten we ze wel het komplete verhaal vertellen. Geen meerdere goden meer. Niet langer voor jezelf leven. Aansluiten bij de kerk. Breken met verslavingen. Doen wat Hij deed. Je bezittingen gebruiken en inzetten om anderen te dienen.
En ga zo maar door.

Ik zou mensen afraden om Jezus aan te nemen als ze denken of hen verteld wordt dat het enige verschil tussen een christen en een niet christen is dat ze anders zijn. Als dat anders zijn niet gedefinieerd wordt of uitgedrukt wordt in een kwalitatief hoogwaardig en moreel hoogstaand leven waarin het karakter van Christus zichtbaar wordt omdat de zelfverloochening centraal staat.

Het boek is echt een aanrader. Sommige stukken zijn wat langdradig maar ook dat schijnt hip te zijn; een waarheid zo in de breedte uitrekken dat je uiteindelijk gaat gapen van weer een voorbeeld om de illustratie te illustreren.

Niet een ieder die zegt...

Was Gandhi nu wel of geen Christen? Hij heeft daar mee geworsteld. Hij was absoluut tegen de georganiseerde religie van de christenen.
Hij was een tijdje in Zuid Afrika toen deze vraag voor hem actueel was. Waarom zou ik christen worden.
De blanke Zuid Afrikanen vertelden elkaar en de wereld, met de hand op de Bijbel, dat hun blanke ras superieur was.
Gandhi werd eens gevraagd wat de christenen zouden kunnen doen om het Evangelie effectiever te verspreiden. Hij zei, zonder daar verder ook maar een seconde over na te hoeven denken:

1. Leef meer als Jezus Christus
2. Breng je godsdienst in praktijk zonder hem te verkrachten of af te zwakken
3. Leg meer de nadruk op de liefde en maak dat tot de grote kracht van uw propaganda want liefde is de centrale kracht van het christendom
4. Bestudeer de niet-christelijke godsdiensten met meer sympathie en poog er het goede in te vinden, dan zal het u gemakkelijker vallen het volk (dit was India) in vriendschap te benaderen.
   

Gandhi leefde de bergrede. Hij geloofde daar hartstochtelijk in en hij zag onder de christenen niemand die het woord van God serieus genoeg nam om overeenkomstig dat woord te leven. Zoals E. Stanley Jones in deze kontekst schreef: "Ten eerste vereerden wij Christus meer dan dat wij Hem volgden".
Ten tweede: "Wij verwerpen het christendom niet, maar wij verzwakken het; wij maken er een geloof van, dat aanvaard moet worden, of een emotie die wij moeten gevoelen of een instelling, waarbij men moet behoren, of een ceremonie, of ritus, die men moet ondergaan - alles, behalve een leven dat geleefd moet worden!" (E. Stanley Jones, Gandhi, Amsterdam, H.J. Paris, 1948, 72).

Dat was in 1948, toen de wereld nog veel christelijker was.
Nu, 60 jaar later, met onze hulpmiddelen, verklaringen, talloze boeken en geleerden die ons tot een beter leven zouden moeten leiden, doen we het nog steeds niet zoveel beter.

Steekproef

Voor mijn studie moest ik een super mini veldonderzoekje doen. Dat heb ik dus afgelopen zondag gedaan. De eerste 20 Brandarianen die na 09.15 door de deur binnenkwamen kregen een lijst met zeven vragen in te vullen over de plaats en de waardering van de preek in de zondagse dienst.

Ik dacht op deze manier een redelijk eerlijke representatie van de Brandaris te pakken te hebben. Maar dat is dus echt niet zo. Is echt 85% al langer dan vijf jaar bij de Brandaris? Is het echt zo dat 60% vijftig jaar of ouder is?
Ik zou de titel van het onderzoekje aan kunnen passen: De plaats en de waardering die 50-plussers geven aan de preek in de zondagse dienst.
Ik heb nog even overwogen om het onderzoekje opnieuw te doen. Daar zie ik echter maar van af; het moet een super mini veldonderzoekje blijven en het gaat de prof. meer om te beoordelen of ik het kan dan om de inhoud.

Maar goed, was wel lachen. Uit het onderzoekje blijkt echter wel iets interessants. 28% van deze 'die hards' besluit om wel of niet naar de dienst te komen op grond van wie er die ochtend spreekt. Als de "die hards' dat al doen vraag ik me af hoe dit een overweging is bij hen die wat losser in het Brandarisgebeuren staan. Onderzoekje doen?

Gemiste kans

Na gisteren in de Brandaris te hebben gesproken (Preek beluisteren? Klik hier) ben ik doorgereisd naar een middelgrote plaats in de Alblasserwaard om daar mijn jaarlijkse opwachting te maken.
Het was een 'speciale', een 'bijzondere', een 'zendingsdienst'. Zending is iets bijzonders geworden, een abnormaliteit.

Waar Jezus zijn discipelen een zendingsbevel gaf: 'ga', is de werkelijke bestaansreden van de kerk gereduceerd tot een met regelmaat (een keer per jaar is ook regelmatig) terugkerende bijzonderheid. De opdracht van de Heer om de wereld te veroveren met het Goede Nieuws is door de kerk naar het rariteitenkabinet verwezen.

De vijftien minuten durende presentatie over een zendingsproject was een schoolvoorbeeld van hoe het komt dat we er maar een keer per jaar over willen horen. Omdat deze zin al genoeg zegt over wat ik er van vond, laat ik verdere bespiegelingen maar achterwege. Het was een gemiste kans voor dat wat voor God van het allergrootste belang is.

Wat ik er van gebakken heb vind ik zelf maar moeilijk te beoordelen. Allereerst had ik het met het zingen al helemaal gehad. De geachte aanwezigen moesten het opnemen tegen een muur van geluid. Van enige subtiliteit was geen sprake: rammen met die hap. Aanbidden zult gij!
Ten tweede was de aankondiging dat dit een 'bijzondere' dienst was een eigen leven in mijn hoofd gaan leiden. En ik denk dat ik daar ietsepietsie te scherp iets van heb gezegd (en dan zeg ik het voorzichtig).

De dag verder doorgebracht met familie die op bezoek was ter viering van de verjaardagen van Martha en Martijn. De resterende tijd doorgebracht in E. Stanley Jones' boek "Mahatma Gandhi". Jones was een goede vriend van Gandhi en beschrijft o.a. waarom dat Gandhi zich niet wilde bekeren tot Christus. Daarover later meer.

Nogmaals hemelvaart

Vanmorgen een preekje over de hemelvaart. Ik ga in op de woorden van de engelen die de discipelen vragen waarom ze zo in de lucht staan te staren en vervolgens melden dat, zoals Jezus nu is opgenomen, Hij ook zal terugkeren.
Dat is zeg maar de laatste dia die ze van Jezus hebben. Ze zien Hem in de wolken verdwijnen.
"Vasthouden dat beeld", zeggen de engelen.

Wat staat er op mijn netvlies gegrift? Wat motiveert mij in dit leven? Naar welke dia kijk ik elke dag? Die dia bepaalt namelijk mijn keuzes in dit leven; mijn morele, sociale en economische standaard.

Ik kan me voorstellen dat het beeld van een terugkerende Jezus nu niet voor iedereen zo'n bijzonder actueel plaatje is.
Maar het is juist zo belangrijk omdat die achtergrond de dingen van nu in een perspectief plaatst. Zonder die achtergrond hebben de dingen van nu helemaal geen perspectief. Dat zijn dan slechts platte, tweedimensionale beelden die geen voldoeding en zin op lange termijn geven.

Tegen de achtergrond van de terugkeer van Jezus krijgen ambitie, idealen, bezittingen, maar ook verdriet, verlies en lijden een dimensie erbij. De laatste drie ontlenen er hoop aan en de eerste drie betrekkelijkheid.

Hieronder nog een maal ter herinnering:

Wat vinden wij er nu eigenlijk van

Vannacht vroeg Martha me wat ik vond van dat gebeuren in Oostenrijk waar een 73 jarige man een aantal kinderen bij zijn dochter heeft verwekt, deze samen met zijn vrouw opvoedde als ware het hun eigen kinderen en de dochter met drie van haar kinderen 25 jaar lang in de kelder gevangen hield.

Zo'n verhaal doet Nederlanders nog wel wat. Hier voelen we verontwaardiging, boosheid maar ook medelijden met de dochter en haar kinderen. Zouden sommige Hollanders als rechter zijn aangesteld, dan was deze man, na eerst langzaam en zonder verdoving te gecastreerd, al lang en zonder proces zijn opgehangen.

Tegelijk zijn er zaken, die een algehele verontwaardiging zouden moeten oproepen, al langzaam gesleten. Wat eens kwaad was, wordt al lang niet meer zo genoemd of beoordeeld.

In Nederland worden ieder jaar zo'n 30.000 kinderen geaborteerd (beter een kind in de kliko dan de rest van je leven ermee opgescheept zitten).
Ik wil niet alle abortussen over een kam scheren maar de de meeste zijn het (in)directe gevolg van een keuze die we als samenleving hebben gemaakt aangaande seks buiten de huwelijksrelatie; de meerderheid vindt en vond dat de normaalste zaak van de wereld (we zijn immers een moderne samenleving) en de minderheid went op den duur aan deze nieuwe werkelijkheid.
Ik vind hier wat van. Maar raakt het me nog diep in mijn ziel? Helaas, het went.

De samenleving is ziek. Ik merk dat ik nog maar heel weinig mensen vertrouw. Je went eraan dat er bijna altijd en overal tegen je gelogen wordt. Het maakt onverschillig. En dat wil ik niet. Ik wil mijn passie voor de wereld en de mensen niet kwijtraken.
Elke tragedie, zoals ook dit verhaal uit Oostenrijk, slaat een deukje in je ziel en helaas moet ik constateren dat het me afstompt.

Vandaag 'hemelvaart'. Zoals Jezus is opgenomen zal Hij weer terugkomen. Wanneer? Dat weet niemand. Het feit blijft dat het gaat gebeuren.
Hij is met een echt (verheerlijkt) lichaam naar een echt plek gegaan. We weten uit de Bijbel waar Jezus zich mee bezighield gedurende Zijn tijd op aarde maar waar zou Hij nu mee bezig zijn? En wat heb ik daar mee te maken? Wat heeft dat gevolgen voor mijn leven?

Die vragen zal ik aanstaande zondag in de preek beantwoorden.
Wat er in de preek vooral naar voren zal komen is dit: wat ik zie als ik in de toekomst kijk (of daaraan denk) bepaalt voor het grootste deel mijn keuzes, activiteiten en prioriteiten van vandaag.