Wat vinden wij er nu eigenlijk van

Vannacht vroeg Martha me wat ik vond van dat gebeuren in Oostenrijk waar een 73 jarige man een aantal kinderen bij zijn dochter heeft verwekt, deze samen met zijn vrouw opvoedde als ware het hun eigen kinderen en de dochter met drie van haar kinderen 25 jaar lang in de kelder gevangen hield.

Zo'n verhaal doet Nederlanders nog wel wat. Hier voelen we verontwaardiging, boosheid maar ook medelijden met de dochter en haar kinderen. Zouden sommige Hollanders als rechter zijn aangesteld, dan was deze man, na eerst langzaam en zonder verdoving te gecastreerd, al lang en zonder proces zijn opgehangen.

Tegelijk zijn er zaken, die een algehele verontwaardiging zouden moeten oproepen, al langzaam gesleten. Wat eens kwaad was, wordt al lang niet meer zo genoemd of beoordeeld.

In Nederland worden ieder jaar zo'n 30.000 kinderen geaborteerd (beter een kind in de kliko dan de rest van je leven ermee opgescheept zitten).
Ik wil niet alle abortussen over een kam scheren maar de de meeste zijn het (in)directe gevolg van een keuze die we als samenleving hebben gemaakt aangaande seks buiten de huwelijksrelatie; de meerderheid vindt en vond dat de normaalste zaak van de wereld (we zijn immers een moderne samenleving) en de minderheid went op den duur aan deze nieuwe werkelijkheid.
Ik vind hier wat van. Maar raakt het me nog diep in mijn ziel? Helaas, het went.

De samenleving is ziek. Ik merk dat ik nog maar heel weinig mensen vertrouw. Je went eraan dat er bijna altijd en overal tegen je gelogen wordt. Het maakt onverschillig. En dat wil ik niet. Ik wil mijn passie voor de wereld en de mensen niet kwijtraken.
Elke tragedie, zoals ook dit verhaal uit Oostenrijk, slaat een deukje in je ziel en helaas moet ik constateren dat het me afstompt.