Blogstilte

Vandaag vertrek ik naar Ajloun, zo'n 70 km. ten noordwesten van Amman. Ajloun is een dorpje in de bergen en het conferentiecentrum waar we verblijven ligt vrijwel geheel geisoleerd van de rest van de wereld. Er zijn geen internetfaciliteiten dus tot donderdag kan ik geen blog posten. Ik hoop dat donderdagmiddag weer goed te maken met een verslagje van de conferentie.
Gisterenavond met de Verbooms naar de internationale kerk geweest en opnieuw verbaast het me hoe ongelooflijk saai een kerkdienst kan zijn. Als "de vreugde des Heren onze kracht is", dan is er maar weinig vreugde. Ja, ja, ik weet het; die vreugde zou een innerlijke houding moeten zijn maar dat soort excuses heb ik al zo vaak gehoord. Als God in ons leven en hart werkt en daar een onuitsprekelijke vreugde bewerkt, moet dat toch in min of meerdere mate aan de buitenkant te zien of te merken zijn?
Van de dominee een interpretatie van 1 Samuel 6 gekregen die volgens mij kant nog wal raakte. Hij las in het verhaal van de terugzending van de Ark van het verbond dat de vijanden van Israel niet wilden veranderen en dat de Israelieten dat zelf ook niet wilden, omdat ze niet begrepen wie God was. En ook dat God niet in een kist woont. Wat ik wel weet is dat die kist voor God belangrijk genoeg was om 70 mensen die het lef hadden om er in te kijken, met de dood te straffen. "Mensen willen niet veranderen" was de kern van het verhaal.
Ik vind dat een te grote veralgemenisering. Mijn ervaring is dat mensen best wel willen veranderen maar vaak niet weten hoe. Het vasthouden aan bekende patronen is geen verzet tegen verandering; het is een koesteren van de veiligheid van wat men wel weet. En daar is helemaal niets mis mee. In die zin kunnen wij niet zonder tradites en rituelen. Deze hebben echter niet het laatste woord in ons leven. Als deze belangrijker worden dan de weg voorwaarts worden ze onze grootste hindernis.
Mensen volgen een visie. Een gezonde visie geeft inhoud en betekenis aan het leven van vandaag.
Waar een visie slechts ge-ent en gericht is op het vasthouden van tradtities en ritulen, slaat de boel dood; zoals de kraag op en vers getapt biertje langzaam inkrimpt tot een ranzig, witachtig filmlaagje.

Wat ik nu weer wel weet is dat we het allemaal toch niet goed doen, ook al hebben we de beste bedoelingen. En dat is jammer. Ik moet bekennen dat ik de mens iets hoger heb zitten en geloof dat de mens, met name de mens in Christus (in hem worden we langzaam maar zeker weer die mens zoals God het oorsponkelijk heeft bedoeld) tot grote en creatieve daden in staat is.
Zolang we onszelf voor blijven houden dat we niets kunnen, niet meer zijn dan een stofje in een onmetelijk heelal, zijn we als veschaalde biertjes. En ik geloof dat dat beeld in strijd is met het beeld van de mens dat onstaan is door wat Christus ana het kruis heeft gedaan. Verzoend, vergeven, hersteld, nieuwheid des levens, initiatiefrijk, liefhebbend, zorgend enz...

Biertje?