Ernstig falen

Zo voelde dat vanmorgen. Ik had me zo voorgenomen om keurig binnen de opgelegde 30 minuten te blijven. Volgens mij moest het kunnen. Een ernstige videoclip van vijf minuten over de zoektocht naar vier jonge mannen die voor twee jaar naar het Midden Oosten willen gaan om onder de Bedoeinen te gaan werken, de OM update van 4 a 5 minuten en een praatje van 20 minuten. Dat moest toch kunnen; dat is toch niet teveel gevraagd!? Ik had de helft van de preek al geschrapt en met mezelf afgesproken dat, mocht ik de 30 minutengrens passeren, ik gewoon zou stoppen, ook al was dat midden in de zin. Uiteindelijk heeft Martha weer gelijk gekregen: ik ben een watje en stop niet midden in de zin maar maak gwoon met gezwinde spoed mijn preekje af. Na afloop krijg ik dan te horen dat het allemaal wel erg snel ging en of ik een volgende keer iets minder snel wil spreken. Ik zal mijn best doen.
Uiteindelijk zat het toch krap tegen de 40 minuten aan. Misschien mag ik nu nooit meer terugkomen. Dat zou jammer zijn, want er ziten best wel wat vrienden in deze gemeente.
Waarschijnlijk hoor ik er nooit meer iets van. Het sanctiebeleid in de meeste evangelische gemeentes is luid afwezig. Meestal kiest met voor de zachte en geruisloze optie; we zitten de gemaakte afspraken nog uit en nodigen de te lang sprekende man vervolgens niet meer uit.
Nog even met iemand nagepraat die vergeefs op zoek was geweest naar de drie punten en zich afvroeg of er ook iets van een structuur in mijn preek zat. Daar heb ik enkele antwoordscenario's voor:

1) Er is wel degelijk een structuur en en zijn wel zeker drie punten alleen verberg ik deze in net verhaal zodat het net lijkt alsog er geen structuur en drie punten in zijn. het wordt een soort van brinta brei die steeds dikker wordt maar nog altijd bestaat uit de melk, de suiker en de eigenlijke brinta. De structuur is vezelachtig, maar zeker niet afwezig.

2) Ik geef de ander gelijk: "het klopt dat er geen structuur te vinden is en er zijn ook geen drie punten. Ik ben namelijk een circulaire spreker: begin en eind komen aan het eind (meestal) bij elkaar". Overbluft en verbaast begeeft de vragensteller zich vervolgens naar de koffie-uitserveerplek waar het goed toeven is en waar de beantwoorder al langere tijd naar lonkte. Een kort antwoord verkort ook de afstand tussen preekgestoelte en koffieplek.



Hierboven een goede illustratie mijn virtuele werkelijkheid. Of je nu drie punten hebt of een rondje maakt, uiteindelijk vertel je hetzelfde verhaal. Bij de drie punten moet je drie punten onthouden, bij de cirkel gaat het om de gedachte.
Dit zou den Ouden filosofie kunnen zijn maar volgens mij werkt het zo.
Het is net als hardlopen, je loopt een rondje van twaalf kilometer om aan het eind slechts bij het beginpunt uit te komen. Netto ben je geen streep verder gekomen maar toch heb je tijdens dat uur hardlopen geleefd, gedacht, overwogen; en ben je ietsiepitesie wijzer geworden.