Op tenen staan

Het is me weer gelukt. Geheel onbedoeld, onbewust en ongepland. Ik ben weer eens op iemands tenen gaan staan.

Weet je, ik word daar letterlijk ziek van. Ik word misselijk en een overweldigend gevoel van onbekwaamheid overvalt me en ik wil dan meteen de handdoek in de ring gooien.
Ik ben namelijk niet in de Brandaris gaan werken om mensen te kwetsen maar om ze op te bouwen. En toch gebeurt het. Ik weet het, als ik niet wil dat het gebeurt moet ik thuis gaan zitten, steun trekken, met niemand praten, m'n boodschappen online doen en verder de hele dag tevee kijken. Dat is echter geen optie.
Ik baal.