Terug in Amman

Ik had een stapel boeken meegenomen in de hoop dat ik tussen de bedrijven door nog wat zou kunnen lezen. Dat bleek een ijdele hoop te zijn want alle dagen van de “mentoring clinic” zaten propvol. En, omdat deelnemers je als een “expert” zien, zitten alle pauzes vol met gesprekken waar de deelnemers om raad vragen of vragen hebben over hoe dit allemaal in de praktijk werkt.
Een lunchpauze heb ik overgeslagen om naar het oude fort in de heuvels te gaan.
Is dit het allemaal waard; jezelf dagenlang afbeulen, slecht slapen, intensief optrekken met een kleine groep mensen die zelf ook nog veel moeten leren, weg van het gezin, de gemeente? Ach, er staat zoveel tegenover. Nieuwe mensen leren kennen die allemaal een bijzonder verhaal te vertellen hebben. Dit zijn geen mensen die zich ergens in een thuisland afvragen of ze iets kunnen betekenen. Hier zitten mensen die geschiedenis schrijven, die grote dingen ondernemen. Mensen met visie en passie die doelgericht en doelbewust hun leven inzetten voor het Koninkrijk van God. Mensen die hun land, hun cultuur, familie en vrienden achterlaten en een nieuw leven beginnen, een nieuwe taal leren, zich aanpassen aan een nieuwe cultuur. Waarom? Omdat ze van mensen houden en willen zien dat deze mensen zich afvragen waarom ze leven, waar ze naar toe gaan als ze sterven, in religie vast willen blijven zitten of in een levende relatie willen leven.

We hebben erg veel lol met elkaar gehad. Dit is familie. Er is zoveel herkenning.

Hieronder wat foto's. Bovenaan ons teacherteampje (Elke (Duitsland), Rick (USA), Peter (Zuid Afrika) en ondergetekende), daaronder de hele groep en vervolgens wat foto's uit de omgeving (het fort; schijn bekend te zijn).
Vanavond een gesprek met een van de deelnemers die vlak bij de Verboom's woont. Gek trouwens hoe nieuwe situaties voor je gevoel "gewoon" worden. Vanmorgen dacht ik "lekker, vandaag naar huis", waarbij huis de familie verboom in Amman is.

Wel, genoeg voor nu. Morgen echt naar huis!