Onderweg

Vanmorgen om vijf uur wilde ik maar een ding en dat is voor de rest van mijn leven in bed blijven liggen. Een paar minuten lang heb ik overwogen om maar niet naar Jordanie te gaan maar heb mezelf toch uit bed gesleept. Pijnstillers geslikt, heet gedouched en toen zag de wereld er al weer anders uit. De combinatie van pijn en pijnstillers maakt dat je alles een beetje in een roes beleefd.
Maar goed, hier zit ik dan op Charles de Gaule te wachten op de aansluitende vlucht naar Amman. Ik wil nog steeds terug naar bed.
Ik hoopte nog ergens wat stevigs te eten maar het vliegveld hier is een ramp. Nu zit ik van arrenmoede in de lounche Tuna-Sandwiches te eten. En chips. Ik vind tonijn helemaal niet lekker.

Terwijl ik dit schrijf moet ik ook wel lachen. Ik probeer mezelf van een afstandje te bekijken en kom dan tot de volgende conclusie: "man, wat ben jij zielig".
Al met al ben ik een zeer bevoorrecht mens. Ik heb een fantastische vrouw, geweldige kinderen, ontzettend fijn en bevredigend werk. Als die hoofdpijn het enige is wat mij regelmatig plaagt, ben ik nog steeds hardstikke gezegend!
Het plaatje klopt niet helemaal maar het idee vind ik wel aardig.
Op naar Jordanie!