Ik zit met Roberto en Lennart in de lounche op het vliegveld van Panama City waar we vier uur moeten wachten op onze verbindende vlucht naar Cartagena.
Slecht geslapen vannacht. Altijd als ik vroeg moet reizen lig ik er a.h.w. op te wachten en droom ik van dingen die fout gaan. Vannacht brak in mijn droom een van de schouderbanden van m'n trouwe Scapino rugzakje. Ik bedacht me dat ik die rugzak al 12 jaar heb. Het is het perfecte handbagadingetje met 564 vakken en zo. Die rugzak is echt overal geweest en oersterk. In m'n droom brak na jarenlang intensief gebruik een van de schouderbanden en daarmee werd de tas onbruikbaar. In een droom zijn de gevolgen meestal wat ingrijpender dan in het echt. Ik weet niet alle details meer maar we misten onze vlucht omdat ik emotioneel geen afscheid kon nemen van deze idelae reispartner of zoiets dergelijks. Tot zover de droom.
We hadden net onze bagage ingecheckt, inclusief 40 kilo boeken of Lennart z'n naam werd omgeroepen. Hij moest zich melden. Men vertrouwde zijn bagage niet. We mochten niet mee en Lennart verdween met een politieagent naar de catacomben waar de begageafhandeling plaatsvindt. Lennart begint meteen een gesprek (zo goed en zo kwaad als dat gaat men een politieagent die geen woord Engels en/of Nederlands spreekt). Al veel te snel kwam Lennart weer tevoorschijn. "Hoe heb je dat zo snel gedaan", vroegen we hem. "Wel", zei Lennart, "ik vroeg of hij politie was of douane en het bleek een politieagent waarop ik hem vertelde dat we dus collega's zijn. Toen ik hem mijn politiebadge liet zien was controle niet langer nodig en mocht ik weer gaan".
Wat je met een eenvoudige badge al kunt doen in deze wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten