Gisterenavond omstreeks 16.30 trok ik het niet meer en ben op de bank in slaap gevallen. M’n hersenen gaven het “slaapsignaal” af. In NL is het 00.30 en je hoort nu te gaan slapen. Na een uur werd ik gewekt met de vraag of ik nog naar het centrum van Guayaquil wilde gaan. Met bloeddoorlopen ogen de auto in en naar het centrum gereden waar we wat hebben gegeten en rondgelopen. Uiteindelijk om 22.00 naar bed; ‘sleep, blessed sleep’. Maar ja, dan word ik de volgende ochtend natuurlijk vroeg wakker. Over het algemeen vindt mijn lichaam het na zes uur slaap wel weer genoeg en lig ik daar maar wat te liggen. En daar houd ik niet van dus ga i er maar uit en vind ergens in huis een stil hoekje.
Het huis is stil, de wereld draait nog niet op volle toeren en in de stilte is de ontmoeting met God toch altijd het hevigst.
Door Zijn woord te lezen, daarover te mediteren, ontstaat er iets. Ik noem het “een verhaal”; een optelsom van de werkelijkheid van Zijn woord, mijn hart en een reflectie op de wereld en de kerk. Zo meteen hoop ik dit verhaal te delen met voorgangers en leiders van kerken tijdens een ontbijtbijeenkomst. Het is een verhaal dat enerzijds vers van de pers is en anderzijds een gevolg van 29 jaar wandel met God, het leven en trachten te doorgronden van Zijn woord en de kracht van Zijn Geest.
19.40
Het ontbijt was een succes. Zo’n 50 leiders en voorgangers kwamen opdraven en ik denk dat de boodschap als een profetische woord werd ontvangen. Een van de voorgangers zei Roberto dat als we donderdag bij haar in de gemeente een groep voorgangers en leiders toespreken het dezelfde boodschap zou moeten zijn. We zullen wel zien.
De bijeenkomst op de school was ontnuchterend. 800 kinderen in een school die gebouwd is voor 400 leerlingen. De meeste van de leerlingen zijn straatarm. Van de zestienjarige meisjes is een groot deel zwanger. Men snakt naar liefde en genegenheid en denkt dit door hun lichaam te geven te verkrijgen. En de jongens die de dames zwanger maken? Die zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Het was een soort van deja-vu met december 2005 toen 400 van de 500 studenten te kennen gaf Jezus te willen gaan volgen. Ook nu waren er enkele honderden jongeren die te kennen gaven een nieuw leven te willen beginnen. Tragedie: wie gaat van hen discipelen maken? De kerken hebben niet eens in de gaten wat voor een geopende deur God hen geeft in hun eigen stad. Ze zijn teveel met zichzelf, geld en macht bezig om zich er daadwerkelijk om te bekommeren (was tevens de strekking van mijn boodschap bij het ontbijt). We gaan dit opvolgen door de school aan te bieden om wekelijkse Bijbelklassen aan te houden. Er moet iets mee gedaan worden.
Nu ben ik helemaal kapot, maar voldaan. Ik probeer het nog een uur te rekken zodat ik om 21.00 naar bed kan (sleep, blessed sleep).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten