Vandaag onze laatste dag in Zuid Afrika. Vanmorgen spreek ik in een gemeente waar ik jaarlijks spreek. Deze gemeente maakt ongeveer dezelfde ontwikkelingen door als de Brandaris dus zoeken we altijd een gelegenheid om "aantekeningen te vergelijken". Na de dienst lunchen we dan ook met een deel van de gemeenteleiding.
Een jong stel dat als gasten deze gemeente bezoekt, is deze week getrouwd. Tijdens hun huwelijksnacht is de man door een inbreker doodgeschoten. Dit soort berichten lees en hoor je dagelijks. Zuid Afrika blijft een enorm geweldadig land en een leven is niet zoveel waard. Wat heeft deze moord de inbreker opgeleverd? Helemaal niets! Maar de gevolgen zijn traumatisch en dramatisch. Ik heb ervan wakker gelegen vannacht. Je krijgt er zo'n wee, misselijk gevoel bij en je schuift het niet zomaar terzijde.
Vanmiddag nog een paar uren naar Mike en Rose in Pretroria. Mike en ik zijn al heel lang goede vrienden en we doen ff de 10 kilometer vanmiddag terwijl onze vrouwen wel wat anders nuttigs gaan doen.
Goed, het programma hier was in de verste verte niet zo druk als Australie en we hebben genoten van de paar vrije dagen tussen de spreekbeurten door.
Al met al houdt Martha vol dat ze moe wordt van de snelheid waarop mijn leven zich afspeelt. Een volgende keer zal ik het dus nog rustiger aan moeten doen.
Gisterenavond zijn Martha en ik it eten geweest om de verjaardag van Martijn te vieren. Best wel een goede reden, zo vonden wij. We zullen de rekening proberen te declareren bij Martijn; het was tenslotte zijn feestje.
Misschien, als het mooi weer is en het gezin voltallig is, gaan we morgen wel met z'n zessen uit eten om Martijn z'n verjaardig te vieren. Hij is gisteren 24 geworden.
Vanavond vertrekt ons vliegtuig om 23.30 en we hopen rond 10.30 aan te komen op Schiphol. Thuiskomen is en blijft het mooiste deel van welke reis dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten