Ik leer weer een heleboel nieuwe dingen deze week. Een van de "dingen" is dat de ontwikkeling van Westerse theologie vooral vanuit de gedachte van Schuld en Onschuld is ontwikkeld. Van daaruit is het accent op verlossing en bevrijding te begrijpen.
Er zijn echter nog twee belangrijke culturele invalshoeken. Die van Eer en Schaamte en die van Macht en Angst. Dat heeft gevolgen voor de ontwikkeling van de theologie in bijvoorbeeld Azië en Latijns Amerika. Een theologie waar eerherstel centraal staat of waar de machtsverhoudingen worden opgeheven. Is de ene benadering beter van de andere? Als je de Bijbel er op naslaat, bijvoorbeeld Genesis 3, dan kom je deze drie benaderingen tegen. Ze definiëren het verschil van de verhoudingen voor en na de zondeval. Adam en Eva's reactie op de breuk met God vertaalde zich in schaamte, angst en schuld. In het Westen ligt de nadruk vooral op schuld en onschuld: als je zondigt, is God boos op je en er is genoegdoening nodig om het evenwicht in de relatie te herstellen. In Azië staat het gezichtsverlies centraal en men zoekt naar wegen die tot eerherstel leiden.
Nu is het zo dat we, doordat we binnen een bepaalde cultuur opgroeien, zullen denken dat onze benadering en interpretatie superieur is aan de andere benaderingen. Maar kun je spreken van een betere of een minder goede benadering?
Onze theologie is voor meer dan 40% cultuur. Door te willen leren van andere benaderingen kunnen we groeien naar een evenwichtigere interpretatie.
Dat is helemaal waar, maar het merendeel van ons hoort nooit iets over andere culturen. Er zou een handzaam boekje moeten komen...
BeantwoordenVerwijderenArma.