Boven de wolken schijnt de zon en omdat ik aan de linkerkant (bakboord) aan het raam zat en het vliegtuig naar het Westen vloog scheen die zon dus speciaal voor mij. Binnen een aantal minuten viel ik in slaap. Dat moet wel, tenzij de stewardessen met hun trolley in een oogwenk middels tijdreizen of transportatie, van voorin naar achterin het vliegtuig waren terechtgekomen. "M'n cola", dacht ik. Zou ik mijn kans voorbij hebben laten gaan? Zou ik de reis van Amsterdam neer Edinburgh Colaloos moeten doorstaan? De aardige stewardess moet mijn paniek hebben gezien en gevoeld.
De blikjes Cola worden wel steeds kleiner. Hadden we vroeger blikken van 50 en 33 cl, door de jaren heen zijn ze kleiner geworden. Van 25, via 20 naar nu 15 cl. Vijftien centiliter! Dat is een grote slok. Terecht worden deze blikjes dak ook "mini cola" genoemd. Maarrr, ik kreeg van de vriendelijke glimlachende stewardess ook een pakje "TUC", die zoute kaakjes (acht stuks) en een Prince Fourre, je weet wel die dubbele kaakjes met spul ertussen en in chocola gedoopt. Wat een verwennerij!
M.a.w. deze blog gaat niet over iets specifieks hoewel een psycholoog misschien hulp kan bieden door te zeggen dat het wel degelijk ergens over gaat.
Vandaag in Carlise voor Member Care stuff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten