Gisteren bracht ik tijd door met mijn baas, de internationale directeur van OM. Wat we doen is zoiets als "aantekeningen vergelijken". Wat we gemeen hebben in onze aantekeningen is dat een groot deel van onze tijd gaat zitten in het bouwen, in stand houden en herstellen van relaties. Luisteren en zien dat we met elkaar door een deur kunnen blijven gaan. De makkelijkste oplossing is om de organisatiestructuur van een dictatuur te kiezen. Je hoeft je dan geen zorgen te maken over wat mensen denken en willen. Opponenten worden eenvoudig weggewerkt en iedereen moet naar de pijpen van de grote baas dansen. Maar het is niet eccht Bijbels.
OM is een van de platste organisaties met slechts drie 'lagen". Daarbinnen heerst het poldermodel. Iedereen mag en kan meepraten. Samen geven we vorm en inhoud aan de organisatie. Is het een makkelijk model? Absoluut niet. Terminologie als "gezalfde" kom je niet zo gauw tegen. De "gezalfden" in de christelijke wereld zijn maar al te vaak wereldvreemd en het gevaar is groot dat ze zich als gezalfden in een uitzonderingspositie manoeuvreren. Een gezalfde wordt al gauw een onaanraakbare en gaan lijden onder het Saulsyndroom. De herders en vaders worden gemakkelijk autocratische patriarchen met vermeende directe verbindingen naar boven. Ik krijg er de kriebels van!
Maarrr, hulp is onderweg. Voor allen die te maken hebben met psychologisch, emotioneel, geestelijk en anderssoortig misbruik door leidinggevenden is hier het antwoord; de hoop van 2010:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten