Dierenvellen

.

In het verhaal over Adam en Eva in het paradijs wordt al snel de nadruk gelegd op het feit dat we schuldig tegenover Hem staan, onder de vloek leven en tegelijk uitzicht krijgen op een oplossing in de toekomst. De dierenvelletjes in 3:20 zouden de inleiding zijn op het onschuldige bloed dat moest vloeien om Gods toorn nog enigszins in toom te houden. Ik herinner me nog de bijbelleraars die iets in de zin van "zie je hoe mooi het is dat we direct na de zondeval al over het belang van onschuldig bloed leren" zeiden.

Er is echter niets moois aan. Het is vreselijk dat een onschuldige moet sterven om het tussen de schuldeiser en schuldige weer goed te maken.

In de dierenvelletjes, zo is mij geleerd, is Christus al te zien. En dat klopt helemaal als je naar het verlossingsplan kijkt vanuit het oogpunt van schuld en onschuld.

Als je in het verhaal de feiten observeert, zie je dat de reactie van Adam en Eva schaamte en angst is (3:10). Je kunt dan zeggen dat dat komt omdat ze zich schuldig voelden. Heel goed mogelijk. Wat ik duidelijk wil maken is dat het goed is om ook aandacht aan die schaamte en angst te geven.

Het is God zelf die, voordat Hij ze uit de hof van Eden wegjaagt, kleren van dierenvellen maakt en ze de mens aantrekt. Hij bedekt hun schaamte! Er is nog geen sprake van eerherstel, want daar is meer voor nodig maar in ieder geval kunnen ze blijven leven. Dat wegjagen is een slimme en weldoordachte zet. Als ze zouden blijven en van de levensboom eten, dat zou hun lot voor eeuwig bezegeld zijn geweest en zou het leven nooit het niveau van dierenvelletjes kunnen overstijgen. De dood deed haar intrede waardoor (weder)geboorte mogelijk werd. Was het liefde dat God deed besluiten om kleren voor de mens te maken en hen uit de hof van Eden te verjagen? Het was noodzakelijk om een oplossing te kunnen faciliteren. Die oplossing, Christus, neemt de schuld weg, herstelt de eer en bevrijdt van angst! Ik noem dat Goed Nieuws.