Is de mens Gods grootste sta-in-de-weg?

Her en der lezen en horen we over opwekkingen. Op het CIP kom je van alles tegen en de, soms bizarre, reacties op de bijdragen zijn interessant leesvoer. Er sluimert in ieder mens wel een verlangen naar een ingrijpen van hogerhand met, hopelijk, een gunstige uitkomst voor ons allemaal. Er is maar weinig nodig om die sluimering aangewakkerd te zien tot een ruige storm. De film Avatar, geheel geproduceerd in een studio, zou aanzetten tot depressie en zelfmoord. Of het waar is of niet, laat ik in het midden. Een romantische film waarin twee geliefden elkaar uiteindelijk in de armen sluiten kan eenzelfde gevoel van heimwee naar het volmaakte oproepen.

Over de vraag waarom de opwekking uitblijft verschillen de meningen. De een vindt dat de mens zelf het grootste obstakel is en dat er eerst verootmoediging moet plaatsvinden. Een ander gelooft dat, als we een kritieke massa bidders op het Malieveld bijeen krijgen, God de sluizen van de hemel gaat openen. Weer een ander vindt dat Gods soevereiniteit voldoende is om een opwekking op gang te brengen omdat het niet zo slim is om te wachten tot voldoende mensen zich hebben verootmoedigd (de opwekking wordt door God aangewakkerd en niet door de mens).

Verootmoediging kun je niet organiseren en ik geloof dat verootmoediging, waarbij we ons vrijwillig in onze gebrokenheid onderwerpen aan Gods gezag en genade, al opwekking is. Als verootmoediging de voorwaarde voor een opwekking is, kan het niet anders dan dat die verootmoediging al een werk van God in ons leven is.

In ons Westerse denken hebben we er een sommetje van gemaakt. Als ik me verootmoedig, gaat God zegenen en antwoorden. Het gevaar is echter dat de motivatie tot verootmoediging het verwachte resultaat is. De kans is daarbij groot dat de verootmoediging inhoudsloos is; een euro in de automaat en een zakje chips in de opvangbak (of hoe dat ook heet).

Verootmoediging ongeacht de uitkomst waar opwekking begint.