Gisterenmiddag heb ik de oprichting van het platform religieuze en levensbeschouwelijke bewegingen in de burgerzaal van het Rotterdamse stadhuis bijgewoond. Zo'n 150 aanwezigen (Hindoes Moslims, Joden, Humanisten, Boedisten en Christenen) ondergingen een programma van vals tot zuiver en gepassioneerd gezang, een aantal toespraken van leiders in een religieus en politiek correcte mix. Soera's en mantra's werden gezongen, voorgedragen en een Bahai dame (Het Bahá’í-geloof is een wereldreligie die als doel heeft alle rassen en volkeren te verenigen in één universele Zaak en een gemeenschappelijk Geloof).
Kortom, een correct programma met een hoog wolligheidsgehalte waar men het niet kon laten om her en der te verwijzen naar "de film". De overheersende klank was echter die van wederzijds respect en vooral een nadruk op het elkaar liefhebben (altijd goed toch?).
Ik voelde me toch erg unheimisch; "wat doe ik hier". Goed, ik wil best eens op de thee bij de Imam of de Rabbijn en de Bahai dame zou ik willen vragen hoe het haar lukt om iedereen zo ontzettend lief te hebben (zou ze wel eens haar geduld verliezen?). Gaat het platform ertoe bijdragen dat de Rotterdammers (althans, zij die een religie of een vorm van levensbeschouwing aanhangen en zich laten gezeggen) beter met elkaar omgaan, de criminaliteit terugdringen, de veiligheid bevorderen?
De grootste worsteling is "de waarheid". De waarheid kan niet zijn dat alle wegen naar Rome (lees: God) leiden. Humanisten die zichzelf tot god uitroepen, Hindoes die er altijd nog wel een paar bij kunnen hebben, boedisten die eigenlijk geen god hebben maar een weg naar verlichting..). Het christendom heeft nog altijd 'de beste papieren' en is de enige religie waar niet een leer centraal staat, maar een persoon. En die persoon, Jezus Christus van Nazareth, is, voor zover ik weet, de enige die een oplossing biedt voor een verdorven hart dat altijd maar weer zichzelf centraal stelt. Ik ben nog niemand anders tegengekomen die een oplossing biedt die buiten mezelf ligt. En dat er hulp van buitenaf nodig is om het diepste probleem van de mensheid, het van God gescheiden zijn, op te lossen, moge duidelijk zijn.
Gisterenochtend heb ik op uitnodiging van een groep leiders m'n hart op tafel gelegd: hoe ervaar ik mijn leven met God, met welke vragen worstel ik, wat houdt mij op m'n geloofsbeen? Een zeer waardevolle tijd.
Gisterenavond in Nijmegen voor de tweede (van drie) avonden over getuigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten