Je kent het misschien wel; het geweldige gevoel dat je hebt als je op het punt staat een belangrijke beslissing te nemen en je nadenkt over hoe het leven er na die beslissing uit zal zien. Je visualiseert de "post-beslissing" realiteit. De pre-beslissing realiteit behoeft geen visualisatie want daar zit je middenin.
Een gek idee eigenlijk dat je een gevoel kunt hebben bij iets dat er nog niet is. Maar goed, dat is wat vooruitzichten doen. En, hoe gek het ook mag klinken, die vooruitzichten motiveren ons allemaal iedere dag, ten negatieve of ten positieve.
Het vooruitzicht van "weer een dag" leidt bij de een tot depressies en bij de ander tot extase (ik behoor meer bij de laatste groep).
Het uitzicht op een overvloedige maaltijd met een glas wijn kan iemand fluitend door de dag doen gaan. Het uitzicht op een tandarts heeft dat wat minder.
Het zijn die basale dingen die onze levens en de kwaliteit van de beleving bepalen.
Wat heeft het effect van een lange termijn uitzicht op mijn leven? Vandaag. Het is best wel eng als mensen een beperkt uitzicht hebben (een dag, of een week).
Wezenlijke beslissingen in het leven worden bepaald door onze verre gezichten; wat zie ik in de verte en wat doet dat met me.
Voor mij is dat de wetenschap dat Christus weer zal komen en gerechtigheid zal brengen! Dat geeft mij moed, geloof en hoop voor vandaag. Het lijden, de ellende in het groot en in het klein zal eens ophouden en er zal genoegdoening zijn!
Maar goed, even terug naar vandaag. Wat maakt mij zo euforisch? Twee dingen:1) Martha en ik zijn best lang bezig geweest met de vraag hoe we onze tijd het best in de Brandaris kunnen investeren. Daar zijn we uit. We blijven en gaan ons op enkele zaken focussen (daarover binnenkort meer, ik wil dat eerste met de medeleiders bespreken).
2) Ik denk er serieus over na om volgende jaar de beschikbare zondagen die ik normaal weggeef om in andere kerken te spreken vrijhoud; zeg maar een jaar vast van uit spreken gaan op zondag. En, eerlijk gezegd voelt dat vooruitzicht goed.
En dat, lieve kijkbuiskinderen, is wat ik bedoel met "de euforie van een bijna-beslissing"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten