Martha jarig

Vandaag is de belangrijkste vrouw in mijn leven 46 jaar geworden. Feest. Het is ontzettend leuk om samen met Martha door het leven te gaan en we hopene dat nog vele jaren te kunnen en mogen doen.
Dit weekend geen blog geschreven. Was wat grieperig en dat vervelende hoestje waar ik net vanaf leek te zijn is weer terug in volle glorie!

Ik zou nog verslag doen van "Christus en het meschelijk lijden". Terwijl ik het las realiseerde ik me dat het boek later uitgegeven is onder de titel "Tranen op Muziek".
Ik moet zeggen dat dit een van de betere boeken is over de plaats van het lijden en de manier waarop de mens daarmee omgaat.
Jones geeft een overzicht van hoe de grote religies tegen het lijden aankijken en komt o.a. tot de conclusie dat, over het algemeen, de christen lijden net zo beleeft als de moslim: alles is voorbestemd en Gods wil. Er is absoluut niets wat wij eraan kunnen doen; 'het moet zo zijn'. "Verzet je er niet tegen maar onderga het gelaten".
Vervolgens gaat Jones in op de weg die de Bijbel wel wijst en neemt Jezus als voorbeeld.

Hieronder een klein stukje uit Hoofdstuk 6.

HOOFDSTUK VI
DE CHRISTELIJKE LEVENSHOUDING IN ONZE DAGEN

Bij Jezus en bij de eerste Christenen is er iets nieuws en verfrisschends aan het werk. Ten eerste een absolute eerlijkheid op geestelijk gebied. Hier worden niet onder het mom van geestelijkheid trucjes en ezelsbruggetjes gebruikt tegenover het lijden. Het evangelie leert eerlijkheid, oprechtheid; er wordt weinig geredeneerd en niets wordt weggeredeneerd. Geen Coué-kunstjes met oppervlakkige suggesties. Niemand sluit de oogen voór ruige feiten, zooals Christian Science ons wil laten doen. Er wordt niet geexalteerd gesproken over onze eenheid met het goddelijke, waardoor wij niet ontvankelijk zouden zijn voor pijn of lijden, zooals de Vedanta leert. Wij vinden daar geen verlammende onderworpenheid, zooals de Islam ons aanraadt en ook geen zwart pessimisme, waarheen het Boeddhisme ons leiden wil met zijn ontkenning van het leven zelf. Wij vinden niets van al die dingen, maar inplaats daarvan wordt het leven met wijd open oogen eerlijk in het gezicht gezien, het leven zelf spreekt zijn hardste woord en dan wordt het Juist op dat punt aangegrepen en het eind is: overwinning.
Hier is een kracht aan het werk, die wij het best triomfeerende vitaliteit zouden kunnen noemen. En als triomfeerende vitaliteit moet godsdienst zich manifesteeren en zal hij niet op zij geschoven worden. Want alles, van de laagste cel tot den hoogst ontwikkelden mensch, haakt naar volledige ontwikkeling, naar volmaking, naar meer leven. Wanneer godsdienst dit ontkent, dit verlangen verwerpt, als hij vermoeidheid toont, het leven in den steek laat en de menschen aanraadt zich van de pijn des levens te bevrijden door allerlei los te laten en door allerlei uitvluchten te zoeken, dan is hij ten doode gedoemd. Hij moge nog een korten tijd een kwijnend en bloedarm bestaan blijven lijden om als een verdoovend middel den ondergang van een gedoemd volk wat gemakkelijker te maken, maar verder zal het nooit komen. De vitaliteit is gebroken.
Maar als wat Jezus ons brengt godsdienst is, dan is godsdienst een kracht die staat midden in het proces van het verlangen naar voller leven, ja, het geeft aan dit verlangen zijn hoogsten vorm. Godsdienst is een kreet naar leven, naar leven dat waarlijk leven heeten mag. Hij is zoo ver als maar denkbaar is verwijderd van elke "vluchtgedachte".