De knoop

Vanmorgen werd ik wakker met een dikke knoop in m'n maag. Deze knoop was het gevolg van een avondje praten met de mede-oudsten over een aantal van mijn frustraties. Of, misschien zit ik wel een een mid-life crisis. Waar ga ik me de komende jaren aan geven. Voor OM is het allemaal wel duidelijk maar voor de Brandaris staat het mij allemaal wat minder helder voor ogen.

Het openhartige gesprek heeft enerzijds helderheid verschaft maar anderzijds is de verwarring alleen maar toegenomen.
Hoe kan ik de Brandaris het beste dienen? Dat is voor mij de voornaamste vraag?

Wat heeft de Brandaris nodig en wat zou mijn rol daarin kunnen zijn?

Ik zie het op dit moment echt niet helder.

De mist was zo dik dat ik nergens anders aan toekwam dan mezelf een weg banen door de dikke brij van te beanwoorden emails. Affijn, dat moet ook gebeuren en de meeste emails zijn regeldingen, op een nette manier nee zeggen tegen de verzoeken om ergens te komen spreken.
De ergste mails zijn die hele korte waarvan het antwoord niet anders dan lang kan zijn.
Bijvoorbeeld: Hoe hebben jullie het jongerenwerk gestructureerd? Kun je het proces beschrijven dat ertoe heeft geleid dat de Brandaris meer in de stad aan de slag is gegaan?
Hoewel, de antwoorden kun je eigenlijk heel kort houden.
Op de eerste vraag zou ik kunnen antwoorden: "losjes" en op de tweede iets in de geest van: "daar doen wij niet aan want je kunt het niet eten".
Dan is er een categorie mails die wat theologischer van aard is. Mensen die om raad vragen, of met concrete existentiele vragen zitten. Daar gaat wat meer tijd in zitten.
Dan zijn er ook nog de tijdrovende: "ik heb iemand in de omgeving van Rotterdam ontmoet en die heeft hulp nodig. Kun jij iets doen?"
Mails voor de mistige dagen noem ik ze m.i.v. heden.

Om 14.00 was ik de mist zat en ben gaan sporten. Toen ik terugkwam kon ik weer een beetje lachen. Zeker toen ik Martha zag. dat doet me altijd goed.